Η τάση αναθεωρητισμού υπήρχε στην Τουρκία από την επόμενη μέρα της Συνθήκης της Λωζάννης. Απλώς μελετημένα με αργά και σταθερά βήματα πετυχαίνει αυτό που επιδιώκει εις βάρος μας εκμεταλλευόμενη την φοβικότητα και την ανακόλουθη εξωτερική πολιτική από τις ελληνικές κυβερνήσεις σε όλο το διάστημα των εκατό χρόνων από την Μικρασιατική καταστροφή.
Δυστυχώς αυτό το τραύμα που προκάλεσε η Μικρασιατική καταστροφή μας άφησε μεγάλες πληγές και καθόρισε την συμπεριφορά μας ως χώρα έναντι της Τουρκίας όλο το μετέπειτα χρονικό διάστημα ως τις μέρες μας.
Ενώ η Τουρκία καταπατούσε συστηματικά την Συμφωνία της Λωζάννης, η Ελλάδα ποτέ δεν αντέδρασε σθεναρά είτε στη καταστροφή των Ελλήνων της Πόλης τον Σεπτέμβριο του 1955, είτε στον εκτουρκισμό της Ιμβρου και της Τενέδου είτε στη παραβίαση του καθεστώτος των Πριγκηπονήσων.
Ουδέποτε οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες έθεσαν θέματα παραβιάσεως εκ μέρους της Τουρκίας αυτών που ανέφερα προηγουμένως. Ενώ επιτακτικά θα έπρεπε να ζητάμε τήρηση της συνθήκης της Λωζάνης αντιθέτως απεμπολούσαμε το δικαίωμα αυτό.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε με τα δραματικά γεγονότα της Κύπρου το 1974 όπου επεδείχθη χαρακτηριστική ατολμία και ενδοτικότητα εκ μέρους της Ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας και αυτό επαναλήφθηκε στα Ίμια το 1996, όπου την ευθύνη φέρει αποκλειστικά η τότε πολιτική ηγεσία με τους ολέθριους χειρισμούς της.
Από εκεί και μετά η φοβικότητα έγινε κυρίαρχο στοιχείο της εξωτερικής μας πολιτικής και εξ αιτίας αυτής η υιοθέτηση της πολιτικής του κατευνασμού λόγω ελλιπούς μελέτης της τούρκικης συμπεριφοράς, μας έφεραν στην σημερινή κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, μια Τουρκία που κινείται σε ένα πλαίσιο πλήρους αναθεωρητισμού θέτοντας ένα σωρό ζητήματα, διεκδικώντας απροκάλυπτα πλέον κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Η Τουρκία έχει κάνει ιδεολόγημα τον παντουρανισμό όσον αφορά την Κεντρική Ασία και τον νεοοθωμανισμό όσον αφορά την Ν.Α Μεσόγειο, τα Βαλκάνια και την Β. Αφρική.
Αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ διότι αποδυναμώνει την Ρωσία και εν μέρει την Κίνα όσον αφορά την Κ. Ασία, και την Ρωσία όσον αφορά τα Βαλκάνια, την Ν.Α Μεσόγειο και την Β. Αφρική.
Όμως επειδή οι ΗΠΑ δεν θέλουν μια Τουρκία που θα έχει απόλυτη ισχύ γιατί δεν την εμπιστεύονται, ταυτόχρονα θέλουν και ένα παράγοντα ανασχέσεως στην ευρύτερη περιοχή μας δηλαδή Ν.Α Μεσόγειο, Βαλκάνια και Β. Αφρική και αυτός είναι το Ισραήλ και η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ είναι επιβεβλημένη. Το πρόβλημα είναι πλέον δικό μας, αν έχουμε τη βούληση και τις προϋποθέσεις να ανταποκριθούμε σ’ αυτόν το ρόλο που προάγει τα εθνικά μας συμφέροντα.
Παρέθεσα ένα γενικό περίγραμμα της ευρύτερης γεωπολιτικής κατάστασης που περιλαμβάνει και την χώρα μας. Ας εξετάσουμε τώρα την σημερινή κατάσταση παραθέτοντας μερικά στοιχεία που καθορίζουν την στάση της Τουρκίας απέναντι της Ελλάδος.
Ένας σοβαρός λόγος και βασικός θα έλεγα, είναι η αύξουσα διαφορά ισχύος που υπάρχει σε κάθε τομέα πληθυσμιακό, οικονομικό κλπ μεταξύ των δύο χωρών και αυτό τροφοδοτεί την επιθετικότητα της χώρας αυτής.
Αρκεί να παρατηρήσει κανείς τα ΑΕΠ των δύο χωρών, πριν δεκαπέντε χρόνια, ήταν πολύ κοντά και σήμερα το ΑΕΠ της Τουρκίας είναι επταπλάσιο του δικού μας ΑΕΠ, το ίδιο συμβαίνει με την πληθυσμιακή κατάσταση κλπ.
Επίσης σοβαροί λόγοι είναι η αναζήτηση ενέργειας προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της ολοένα διογκούμενης οικονομίας της καθώς και η εδραίωση της ως περιφερειακής δύναμης στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου με τα οφέλη που αυτό συνεπάγεται.
Η τάση διεκδίκησης εκ μέρους της Τουρκίας τροφοδοτείται και από μεγάλο μέρος της ελληνικής πολιτικής ελίτ που εκλαμβάνει τον εαυτό της ως εξελιγμένο στο πλαίσιο του εξευρωπαισμού και προσπαθεί να επιβάλλει μια ενδοτική πολιτική.
Και όταν υπάρχει αντίδραση δικαιολογείται με διάφορους εξυπνακισμούς, μα τι θέλετε πόλεμο; Προσπαθούν με το επιχείρημα αυτό , όπως έγραφε ο αείμνηστος μεγάλος στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης, να θεωρήσει τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και αυτονόητο καθήκον του εξευρωπαϊσμού μας, αφού μάλιστα οι πολιτισμένοι άνθρωποι που έχουν ξεπεράσει εθνικιστικές νοοτροπίες δεν ξεκινάνε πολέμους για πράγματα τόσο απηρχαιωμένα μέσα στον εκλεπτυσμένο μας κόσμο, όσο είναι τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Αυτή η νοοτροπία που έχει επιβληθεί από την Ελληνική πολιτική ελίτ μαζί με την θεωρία ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μας παρέχει ασφάλεια δημιουργεί ένα αδικαιολόγητο εφησυχασμό απέναντι στην υπαρκτή απειλή.
Είναι εξωπραγματικό να πιστεύουμε ότι μπορεί να αντιμετωπισθεί οποιαδήποτε στρατιωτική απειλή και ειδικά της γείτονος, από το γεγονός και μόνο ότι συμμετέχουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μέσα από αιώνες οθωμανισμού έχει περάσει στη Τούρκικη κοινωνία ότι δεν υπάρχει ισότιμη σχέση στην φιλία, αυτός που ασκεί εξουσία θα ασκεί εξουσία και ο εξουσιαζόμενος θα συνεχίσει να δέχεται εξουσία.
Ο ασκών εξουσία είναι σύμφωνα με την οθωμανική αντίληψη η Τουρκία και ο υπομένων την εξουσία είναι η Ελλάδα και έτσι αντιμετωπίζει τα πράγματα. Η Τουρκία δεν πρόκειται να κάνει πόλεμο στα καλά καθούμενα. Αν θυμηθούμε τα λόγια του ήρωα του Λέοντος Τολστόι «Πόλεμος και Ειρήνη».
Έχω σύμμαχο τον χρόνο και την υπομονή λέει ο ήρωας του βιβλίου και αυτό εφαρμόζει η Τουρκία. Μας πολιορκεί συνεχώς μέχρι να καθίσουμε στο τραπέζι, όταν σηκωθεί κάτι θα έχει κερδίσει και αυτό το κάνει μονίμως.
Και δημιουργεί μέσω των συνεχών δηλώσεων των πολιτικών και στρατιωτικών της περί γαλάζιας Πατρίδας και διαφόρων άλλων απίστευτων δηλώσεων κατάσταση στον διεθνή χώρο και θα συνεχίσει με ένταση όσο δεν υπάρχει σοβαρή αντίδραση από εμάς.
Περιμένει μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία και ο αντίπαλος σε αδύνατη στιγμή για να κάνει δήθεν πόλεμο και να αρπάξει, όπως έκανε στη Κύπρο. Και έτσι βήμα βήμα κερδίζει. Θέλει να είναι σίγουρος για θετικό αποτέλεσμα, αν δεν είναι δεν κάνει καμιά ενέργεια, είναι από την φύση του έτσι ο Τούρκος. Αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά.
Αλλά αυτό που δεν έγινε απόλυτα κατανοητό από εμάς είναι ότι τα συμφέροντα των δύο χωρών είναι συγκρουόμενα στην περιοχή του Αιγαίου και ευρύτερα της Αν. Μεσογείου και και η τακτική του κατευνασμού που ακολουθούμε, μαζί με την αύξουσα διαφορά του γεωπολιτικού δυναμικού τροφοδοτεί την επιθετικότητα της γείτονος.
Το ελληνικό τόξο που σχηματίζεται στην Αν. Μεσόγειο και φτάνει μέχρι την Αδριατική με όλο το ελληνικό νησιωτικό σύμπλεγμα που παρεμβάλλεται δημιουργεί ένα μεγάλο στρατηγικό βάθος για την Ελλάδα, αυτό μπαίνει ως εμπόδιο στα σχέδια της, δυστυχώς όμως αυτό που αντιλαμβάνεται η Τουρκία φοβάμαι πως δεν το αντιλαμβανόμαστε εμείς.
Θάνος Παπακοσμίδης
