Ο Μιχάλης Μαυρόπουλος και η Στέγη παρουσιάζουν την τριλογία της απείθειας, έργο σε τρεις πράξεις, για μια ριζοσπαστική ανάγνωση της Ιστορίας. Ιταλία Ζαπατίστας Κουρδιστάν Παλαιστίνη, το κόκκινο νήμα που συνδέει τις εξεγέρσεις, Κυριακή 2 Ιουνίου στις 7 και 30, ο Μιχάλης συνομιλεί με τους αναγνώστες.
Υπάρχει η ακίνδυνη γραφή, δεν είναι η δική μας περίπτωση εδώ καταρτιζόμαστε, μαθαίνουμε, εκπαιδευόμαστε, σχηματιζόμαστε….δεν τρέχουμε ασθμαίνοντας πίσω από τα γεγονότα, μαθαίνουμε να προβλέπουμε, οργανωνόμαστε, υπόγεια ή όχι, οργανώμαστε όμως, σαν παρέα, φίλοι, λίγοι και καλοί, αύριο θα πληθύνουμε, αυτό το αύριο μας ενδιαφέρει, που είναι σήμερα και χθες, μαζί! κάθε άλλο παρά αποστεωμένη ρουτίνα όπου η σκέψη και η γνώση μετρούν μόνο όταν είναι ακίνδυνες για την ουσιαστική αλλαγή των πραγμάτων.
Δεν είμαι συγγραφέας, πολεμικός ανταποκριτής είμαι, μεταφέρω στιγμές από τον παγκόσμιο ταξικό πόλεμο στο χαρτί, στιγμιότυπα στα οποία άλλοτε πήρα μέρος κι εγώ ο ίδιος σε πρώτο πρόσωπο, άλλοτε περιπτώσεις ανθρώπων ή οργανώσεων και κινημάτων που σημάδεψαν τη ζωή μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο!
Είναι οι ιστορίες ανθρώπων που αψήφησαν τα στερεότυπα, κυνήγησαν με κάθε τρόπο τα όνειρα τους αδιαφορώντας για το κόστος! Τι νόημα έχει να γράφουμε; Δεν νομίζω ότι κάνω λάθος αν λέω ότι είναι μια προσπάθεια να βάλουμε σε μια συναισθηματικά κοινοποιήσιμη μορφή και να ξανασυζητήσουμε ή επαναλάβουμε με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους αυτό που, σε αυτές τις θυμωμένες-μες την κακία μέρες, μπορεί να φαίνεται λίγο πολύ σαν μήνυμα σε ένα μπουκάλι που ξέβρασε το κύμα στην ακτή…
Ειδικά σήμερα, ενώ απέχουμε πολύ από την πραγματική επανάληψη των εκτεταμένων ταξικών αγώνων τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Δύση, υπάρχει ακόμη χρόνος για προβληματισμό και αποφυγή της επανάληψης πολλών λαθών του παρελθόντος, τα κείμενα αυτά δεν είναι καθόλου ξεπερασμένα ή ανεπαρκή για την τρέχουσα περίοδο, μπορoύν να συμβάλουν, ειδικά στην περίπτωση των νεότερων γενιών, στο να ξεσκεπαστούν οι παγίδες και να αποκαλυφθούν τα ψέματα με τα οποία μια «αστική» και σήμερα «φιλελεύθερη» αριστερά συνέβαλε στη νίκη των πιο αυταρχικών καθεστώτων, στο όνομα της αντεπανάστασης, και υπεράσπισης της καπιταλιστικής τάξης στις φαινομενικά «δημοκρατικές» και κοινοβουλευτικές της μορφές».
Ο Moiso γράφει: «η επανάσταση είναι κάτι που υπερβαίνει την απλή νίκη. Είναι ουσιαστικά μια υπόσχεση και, συχνά, δεν έχει σημασία αν θα τηρηθεί. Μια επανάσταση ζει ενώ εκτυλίσσεται. Σαν μια θεότητα είναι ο καρπός των ελπίδων των ανθρώπων.
Όπως μια αόρατη θεότητα εκδηλώνεται μέσα από τις πράξεις τους. Όπως μια θρησκεία θα διευθετηθεί μόνο αργότερα, με λόγια. Όπως μια θρησκεία μπορεί να πεθάνει και να εξαφανιστεί και μετά να ξαναγεννηθεί με άλλη μορφή, κάτω από άλλα ρούχα».
και ο John Holloway: »Παλεύουμε, αγωνιζόμαστε όχι γιατί πιστεύουμε ότι θα νικήσουμε, αλλά γιατί δεν μπορούμε να αποδεχτούμε αυτό που υπάρχει. Το να φωνάζουμε ενάντια σε ένα σύστημα που μας απανθρωποποιεί δεν έχει ανάγκη από δικαιολογίες.
Είναι απλώς μια έκφραση αυτού που έχει σκοπό να είναι η ανθρωπιά μας. Ο αντικαπιταλισμός μας βασίζεται στις φρίκες του συστήματος, όχι στην πίστη ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι άλλο. Οι αγώνες μας δεν είναι ένα μέσο για έναν σκοπό, είναι μια αξιοπρέπεια, μια άρνηση, απόρριψη, που γεννιέται από τα βάθη της ύπαρξής μας, από τα βάθη του είναι μας.
Αντιμέτωποι με την απειλή της ανθρώπινης εξόντωσης, δεν θέλουμε μόνο να διαμαρτυρηθούμε, θέλουμε να σπάσουμε τη δυναμική της καταστροφής. Θέλουμε να σταματήσουμε το τρένο του θανάτου, να καταφέρουμε να τραβήξουμε το φρένο έκτακτης ανάγκης.
Θέλουμε η ελπίδα μας να είναι ρεαλιστική. Η ελπίδα μεγαλώνει από την αξιοπρέπεια, αλλά προχωρά πιο μακριά. Η αξιοπρέπεια βρίσκεται στο επίκεντρο του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Κι όμως, εδώ είναι που η ατίθαση κόρη που είναι αυτά τα βιβλία γίνεται ανήσυχη και λέει «ναι, ναι, αξιοπρέπεια, αξιοπρέπεια!
Αλλά πρέπει να πάμε παρακάτω, χρειαζόμαστε ελπίδα, θέλουμε να κερδίσουμε! Θέλουμε να νικήσουμε, παρόλο που γνωρίζουμε ότι αυτό που σημαίνει να κερδίσουμε μπορεί να γίνει σαφές μόνο στη διαδικασία της επίτευξής του. Η ελπίδα βασίζεται στην αξιοπρέπεια, αλλά είναι πιο απαιτητική. Η ελπίδα είναι η αξιοπρέπεια που ωθεί πέρα από τον εαυτό της».
Θα κλείσουμε, όπως πάντα, με μια αναφορά στις μέρες μας. Γράφει ο Chris Hedges για την Εξέγερση στα πανεπιστήμια των ηνωμένων πολιτειών: »Οι φοιτητές σε όλη τη χώρα, αντιμέτωποι με μαζικές συλλήψεις, αναστολές σπουδών, εξώσεις και αποβολές, είναι η τελευταία, καλύτερη ελπίδα μας για να σταματήσουμε τη γενοκτονία στη Γάζα.
Αυτοί οι φοιτητές είναι μάρτυρες, παρακολουθούν, όπως οι περισσότεροι από εμάς, τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ. Αλλά σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμάς, αναλαμβάνουν δράση. Οι φωνές και οι διαμαρτυρίες τους είναι μια ισχυρή αντίσταση στην ηθική χρεοκοπία που τους περιβάλλει.
Κανένας πρόεδρος πανεπιστημίου δεν έχει καταγγείλει την καταστροφή όλων των πανεπιστημίων της Γάζας από το Ισραήλ. Κανένας πρόεδρος πανεπιστημίου δεν ζήτησε άμεση και άνευ όρων κατάπαυση του πυρός. Κανένας πρόεδρος πανεπιστημίου δεν χρησιμοποίησε τις λέξεις «απαρτχάιντ» ή «γενοκτονία». Κανένας πρόεδρος πανεπιστημίου δεν έχει ζητήσει κυρώσεις και αποεπενδύσεις από το Ισραήλ.
Αντίθετα, οι διευθυντές αυτών των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων προσκυνούν, υποκλίνονται ύπτια σε πλούσιους δωρητές, εταιρείες – συμπεριλαμβανομένων κατασκευαστών όπλων – και λυσσασμένους δεξιούς πολιτικούς.
Επαναδιατυπώνουν τη συζήτηση για τις ζημιές στους εβραίους παρά για την καθημερινή σφαγή των παλαιστινίων, μεταξύ των οποίων χιλιάδες παιδιά. Επέτρεψαν στους βασανιστές –το σιωνιστικό Κράτος και τους υποστηρικτές του– να παρουσιάζονται ως θύματα.
Αυτή η ψευδής αφήγηση, που εστιάζει στον αντισημιτισμό, επιτρέπει στα κέντρα εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων των μέσων ενημέρωσης, να μπλοκάρουν το πραγματικό πρόβλημα: τη γενοκτονία. Μολύνει τη συζήτηση. Είναι μια κλασική περίπτωση «αντιδραστικής κατάχρησης, κακοποίησης»
Υπάρχουν πολλές επαίσχυντες περίοδοι στην αμερικανική ιστορία. Η γενοκτονία που διαπράξαμε κατά των αυτόχθονων πληθυσμών. Η δουλεία. Η βίαιη καταστολή του εργατικού κινήματος που είδε το θάνατο εκατοντάδων εργατών. Το λιντσάρισμα. Jim και Jane Crow. το Βιετνάμ. το Ιράκ. Αφγανιστάν. Λιβύη.
Η γενοκτονία στη Γάζα, την οποία χρηματοδοτούμε και υποστηρίζουμε εμείς, έχει τόσο τερατώδεις διαστάσεις που θα πάρει μια περίοπτη θέση σε αυτό το πάνθεον των εγκλημάτων. Η ιστορία δεν θα είναι ευγενική με τους περισσότερους από εμάς. Αλλά θα ευλογήσει και θα σεβαστεί αυτούς τους φοιτητές».
»Οι θεσμοί της κυβέρνησης –το Κράτος, ο τύπος, η Εκκλησία, τα δικαστήρια, τα πανεπιστήμια– μιλούν τη γλώσσα της ηθικής, αλλά υπηρετούν τις δομές εξουσίας, όσο επιθετικές κι αν είναι, που τους παρέχουν χρήματα, κύρος και εξουσία.
Όλοι αυτοί οι θεσμοί είναι συνένοχοι της σιωπής ή στην ενεργό συνεργασία με το ριζοσπαστικό κακό. Αυτό ίσχυε, ήταν αλήθεια κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας που διαπράχθηκε ενάντια στους ιθαγενείς αμερικανούς, στη δουλεία, στο κυνήγι μαγισσών κατά την εποχή του Μακάρθι, στα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα και κατά του πολέμου και του αγώνα κατά του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.
Οι πιο γενναίοι εκκαθαρίζονται και μεταμορφώνονται σε παρίες. Όλοι οι θεσμοί, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας, έγραψε ο θεολόγος Paul Tillich, είναι εγγενώς δαιμονικοί. Και μια ζωή αφιερωμένη στην αντίσταση πρέπει να δέχεται ότι μια σχέση με οποιονδήποτε θεσμό είναι συχνά προσωρινή, γιατί αργά ή γρήγορα αυτός ο θεσμός θα απαιτήσει πράξεις σιωπής ή υπακοής που η συνείδησή σας δεν θα σας επιτρέψει να κάνετε».
«Ήμασταν εκεί για να σταματήσουμε τη γενοκτονία στη Γάζα;»
θα τελειώσουμε οριστικά με μουσική: έχει σημαδεύσει τη ζωή μου, μιλάμε λοιπόν για Έρωτα Αρχάγγελο, σημαδιακό για εμένα, πολλοί οι λόγοι: …Είναι τα τραγούδια μας ηφαίστεια που καίνε
σώματα κι αγάλματα βγάζουνε φτερά
τα αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε
κοίτα αναστήθηκα για δεύτερη φορά. Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
κι έβαψα τα ρούχα μου μάνα μη με δεις
την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
σαν χορεύεις μου ’λεγες, να ‘σαι ο Διγενής
Την Κυριακή 2 Ιουνίου στις 7.30 μμ, με την ευκαιρία της έκδοσης και του τρίτου του βιβλίου, ο ΣΦΓΤ Καβάλας παρουσιάζει στη ΣΤΕΓΗ τον συγγραφέα Μιχάλη Μαυρόπουλο, στην τριλογία της απείθειας, έργο σε τρεις πράξεις – βιβλία, για μια βιωματική και ριζοσπαστική ανάγνωση της Ιστορίας. Ιταλία, Ζαπατίστας, Κουρδιστάν Παλαιστίνη, το κόκκινο νήμα που συνδέει τις εξεγέρσεις.
Θα ακολουθήσει συζήτηση με τους αναγνώστες.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
