Teresa Zoni Zanetti για το χαμόγελο των ματιών σου
«Εμπρός;». «Εμπρός;΄΄. «Γεια σας, συγγνώμη, αλλά δεν αναγνώρισα τη φωνή, δεν είναι το σπίτι του Gennaro; Έψαχνα τον Τζενάρο, εσύ ποιος είσαι;». «Όχι, μην ανησυχείς, δεν κατάλαβες; Αν ο Τζενάρο δεν είναι εκεί, δεν πειράζει… όχι, απλά ήθελα να τον ειδοποιήσω, να σας προειδοποιήσω… αν ήμουν στη θέση σου, δεν θα έμενα πολύ σε αυτό το σπίτι. Είναι ένα γαμημένο σπίτι, αλλά όχι λόγω του Τζενάρο, προσέξτε… είναι ότι όλοι πέρασαν από εκεί, σκυλιά και γουρούνια, είναι πλέον σταμπαρισμένο…». «!;». «Πρόσεξε με, πάρε τα πόδια σου στους ώμους και τρέχα, φίλε μου. Σε χαιρετώ». Κλικ.
Αμέσως ο Κάρλο όπλισε και αφαίρεσε την ασφάλεια. Αναπηδά το βλέμμα στους τοίχους και στα λιγοστά έπιπλα. Δεν υπήρχε χρόνος να πάρει τίποτα. Εκείνη η βάση είχε πέσει και πιθανότατα είχε ήδη πέσει κι αυτός. Χίλιες σκέψεις όλες μαζί στο κεφάλι. Stop. Έπρεπε να φύγει. Κοντοστάθηκε μόνο μπροστά στην πόρτα της εξόδου. Θα μπορούσαν να είναι εκεί πίσω. Αν τον είχαν εντοπίσει, είναι πολύ πιθανό να τον προτιμούν νεκρό. Πυροβολούσαν θυμωμένοι στις πλατείες. Πόσοι άοπλοι σύντροφοι είχαν πέσει στις διαδηλώσεις, στα καρουζέλ της αστυνομίας; Ποιος θα είχε σκανδαλιστεί αν το νούμερο ένα τέρας που κυνηγούσε η αστυνομία της μισής Ιταλίας, ο ένοχος των περισσότερων τρομοκρατικών επιθέσεων τα τελευταία τρία χρόνια, είχε σκοτωθεί σε μάχη με τις δυνάμεις της τάξης; Άνοιξε την πόρτα με μεγάλη προσοχή. Περίμενε τις στεγνές εντολές από τον διοικητή της επιχείρησης. Ένα δευτερόλεπτο, δύο δευτερόλεπτα, τρία δευτερόλεπτα. Άπλωσε το χέρι του, μετά το μπράτσο του, μετά τον ώμο του. Η σιωπή που συνόδευσε την έξοδό του στο πλατύσκαλο του φάνηκε τόσο γεμάτη που του έσπαγε το κεφάλι. Το έρημο χωλ της εισόδου, το συνηθισμένο βουητό των οκτώ του πρωινού από το δρόμο. Έστριψε στη γωνία και δύο τετράγωνα πιο πέρα σταμάτησε να ανάψει ένα τσιγάρο. Όλη η ζωή που είχε ακόμα να ζήσει, λιγότερη ή περισσότερη, έτρεξε να τον συναντήσει ντυμένη γιορτινά.[…]
«Μα έπρεπε πραγματικά να φύγετε, Tata; «Τι πάει να πει;». «Ότι έπρεπε να είναι εκεί και να σας περιμένουν. Ο Κάρλο θα μπορούσε να έχει προειδοποιηθεί από ποιος ξέρει ποιον, ποιος ξέρει γιατί. Αλλά τώρα θα μπορούσαν να είναι εκεί μέσα και να περιμένουν τους άλλους». «Μαρία, το συζητούσαμε όλο το βράδυ. Δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα. Αλλά εκεί μέσα βρίσκονται σχεδόν όλα τα όπλα που έχουμε, και τα χαρτιά και τα χρήματα. Όχι! δεν το συζητάμε άλλο! Πρέπει να προσπαθήσουμε! Το πολύ πολύ να μας συλλάβουν, έτσι δεν είναι;». «Μα αυτό το τηλεφώνημα; Με τον Κάρλο πήγε καλά! Αλλά δεν το ξέρουμε, δεν ξέρουμε τίποτα. Και ότι μπορεί να είναι πίσω από εκείνη την πόρτα, να περιμένουν. Και πως μπορούν να σας σκοτώσουν, αμέσως, μόλις κάνετε πως γυρίζετε το κλειδί στην κλειδαριά. Οι μπάτσοι σίγουρα δεν χρειάζονται δικαιολογία για να σκοτώσουν τους συντρόφους, κι εσείς τους προσφέρετε μια σε ασημένια πιατέλα!». Μα τι, δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ολόκληρη η Διοίκηση δεν καταλάβαινε τίποτα. Είναι δυνατόν να μην υπήρχε μια εναλλακτική που θα διασφάλιζε τη ζωή και την ελευθερία των συντρόφων; Πήγαινα πέρα δώθε στα δύο δωμάτιά μας σαν μια μπαλίτσα σε φλιπεράκι.
η Giulia δεν έβγαζε αναπνοή. Η Τάτα είχε τώρα άλλα πράγματα να κάνει. Ο μόνος που ήρθε κοντά μου ήταν ο Nico: «Μην ανησυχείς, τα έχουμε ήδη πει με το παραπάνω. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Εάν βάλεις κάτω τη σχέση μεταξύ των κινδύνων που διατρέχεις και των αποτελεσμάτων που καταφέρνεις όπως το έχουμε σκεφτεί, είναι το καλύτερο πράγμα. Πηγαίνουμε και ερχόμαστε!». Σοβαρό βλέμμα: «Μάλλον, πηγαίνω και έρχομαι!» Πονηρή ματιά: «Τελικά έπρεπε να κάνουμε τον λογαριασμό γιατί όλοι θέλαμε να πάμε εκεί, και πάση θυσία… Έλα Μαρία, είναι ζήτημα μιας στιγμής. Μιλάμε για μια αιφνιδιαστική επίθεση!». «Μια τι;» Ο Νίκο ζάρωσε τη μύτη του ελαφρά. Τι είδους δεκανέας θα μπορούσα να γίνω κάποια στιγμή, έπρεπε πραγματικά να κατέβω από τα βουνά, ή απλώς ήθελε να είναι καλός μαζί μου εκείνο το βράδυ. Η αγωνία ήταν τόσο έντονη που δεν μ’ αφήνει πλέον να εκτιμήσω ούτε την ειρωνεία. «Ένα blitz, Μαρία, μια επίθεση αιφνιδιαστική!» Έκανε μια παράξενη χειρονομία με τα χέρια, σαν μάγος που βγάζει την έκπληξη από ένα μαγικό καπέλο, και χειρονομώντας πάντα με πήρε από τους ώμους και με έσφιξε δυνατά. Ο Νίκο αστειεύονταν, όπως πάντα, γνωρίζοντας ότι μόνο με την ειρωνεία του θα μπορούσε να κερδίσει το στοίχημα να βγει ζωντανός και ελεύθερος από την άβυσσο του φόβου που είχε ανοίξει πίσω από την πόρτα μιας βάσης που έπεσε.
[…]
Πότε, τώρα; Ο Νίκο θα γυρίζει τα κλειδιά στην κλειδαριά. Πότε τώρα; η Τάτα στο δρόμο. Και πού θα είναι τώρα ο Luca; Αυτό το γαμημένο σπίτι. Έμοιαζε με ευλογία όταν έφτασε. Οι σύντροφοι που έπρεπε να μείνουν μακριά από την Ιταλία για ένα χρόνο είχαν αφήσει τα κλειδιά σε άλλους συντρόφους, και αυτοί σε άλλους και μετά σε άλλους ξανά, μέχρι να φτάσουν στα χέρια του Κάρλο, και εκεί σταμάτησαν. Είχαμε πάρει όλοι μια ανάσα. Ο Κάρλο ήταν ο Κάρλο. Δεν χρειάζεται να προσποιηθούμε ότι ήταν σαν όλους τους άλλους. Ήταν πραγματικά ένας καθαρόαιμος σύντροφος, είχε μια επιπλέον ταχύτητα, ειδικά στο κεφάλι, λες και τα καλά και ζεστά μάτια του, τα πυρετώδη μάτια, ήταν σε θέση να κάνουν μια στροφή 360 μοιρών και να πιάσουν τα πάντα, απόλυτα, όλα όσα βρίσκονταν στη μέση. Και μετά τον έψαχναν τόσο πολύ πλέον, και ο ίδιος ένιωθε σχεδόν σαν μια επιταγή της μοίρας να διαλύσει τον μύθο του απόρθητου του. «Στο λόγο μου! Τον είδα να παίρνει λίγα ψιλά από την τσέπη για να πληρώσει τα τσιγάρα και να βγάζει έξω σφαίρες των 38 ανακατεμένες με κέρματα και να ψάχνει υπομονετικά τις 50 λιρέτες. Με τον καπνοπώλη εκεί μπροστά, του οποίου παραλίγο να πέσουνε τα μάτια».
«Κι εγώ λοιπόν; Δεν θα το πιστέψεις, αλλά τον είδα να χάνει τους φακούς επαφής του για πολλοστή φορά, και τότε όλοι στοπ, κανείς δεν περπατάει, και αυτός να βουτάει κάτω από το τραπέζι του εστιατορίου και βγάζει το κανόνι από τη ζώνη του και το ακουμπάει εκεί, επάνω στην καρέκλα, απλά για να είναι πιο άνετος στις κινήσεις». Τα ανέκδοτα για τα ίχνη που έσπερνε επιδεικτικά στο πέρασμα του σαν τα λιθαράκια της Πολυκλινικής, για το φόβητρο της σύλληψής του, ήταν πλέον μέρος των προσευχών μας ενάντια στην παρανομία και τις καταραμένες αλυσίδες της.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος machina deriveapprodi αέναη κίνηση
