23 Ιουλίου 2023
«σαν κάθε χρόνο, κάθε Ιούλιο που έρχεται, όλο και περισσότερο…».
Λιμάνι της Γένοβα – Ιούλιος 2022
Ένα πράγμα που έμαθα για πάντα στις 20 ιουλίου 2001 είναι ότι ο νέος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων της εποχής μου μου ζητούσε να μην κλείνομαι πια σε γκέτο, φράχτες, συμμορίες, σέκτες, κόμματα, λαϊκές εκκλησίες, σε αυτοαναφορικές μονάδες
Μας το έλεγαν όλοι οι όμορφοι άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που έρχονταν από τις εκκλησίες όπως ο αιρετικός Don Gallo ή εκείνοι που είχαν πεθάνει λίγα χρόνια νωρίτερα όπως ο Alex Langer. Μας το έλεγαν ο Emiliano Zapata και η Vandana Shiva.
Όσο πιο αναρχικές, ελευθεριακές, αντικαπιταλιστικές και δύσπεπτες για τις μάζες θα ήταν οι ιδέες και οι πρακτικές μας, όσο πιο μακριά από την ψυχωτική καθημερινή αφήγηση των ΜΜΕ που θα ξέπλενε την επικοινωνιακή αφήγηση της προηγούμενης μέρας σε ένα ασφυξιακό συνεχές αιώνιο παρόν.
Σ’ ένα ψεύτικο εδώ και τώρα αποσυμφραζόμενο από την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο θα έπρεπε να αντισταθούμε στο ένστικτο να υποχωρήσουμε στο Αβεντίνο του εξτρεμιστικού γκέτο εκτός πραγματικότητας, γράφει ο Gianluca Ricciato.
Αυτή ήταν η αληθινά και ευτυχώς ανατρεπτική εμβέλεια του κινήματος των κινημάτων.
Αλλά με μια άλλη απαραίτητη σημείωση: ο ένοπλος αγώνας δεν ήταν η λύση. Όχι για ιδεολογικούς λόγους: τον ένοπλο αγώνα θα τον έκαναν και τον έκαναν, από το Σιάτλ και μετά, οπότε σε κάθε περίπτωση ήταν απαραίτητο να υπερασπιστεί κανείς τον εαυτό του όπως έκαναν όσοι είχαν αποκλειστεί στην οδό Tolemaide και όπως έκανε ο Carlo.
Αλλά ούτως ή άλλως οι δυνάμεις που παίζουν στον αγωνιστικό χώρο ήταν και είναι απίστευτα άνισες. Η ανατρεπτική σημασία ήταν ότι δεν ήταν πια όπως έλεγαν πολλοί μαρξιστές μέχρι τότε: ή ψηφίζεις και αλλάζεις από μέσα, ή παίρνεις τα όπλα.
Αυτή η ηττημένη δυαδική ευρέως διαδεδομένη έκδοση, που ήδη αμφισβητήθηκε από άλλες φιλοσοφίες ανταγωνιστικές του συστήματος, όπως η μη βία και ο φεμινισμός των δεκαετιών του ’60 και του ’70, είχε τελειώσει.
Διότι με την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση η δημοκρατία τελείωσε, και παρέμεινε το προσομοίωμα της. Εργατικοί και Tories, Dem e Rep διαφόρων δυτικών χωρών είχαν ήδη ξεπουλήσει σε ιδιώτες υγειονομική περίθαλψη, δημόσια μέσα μεταφοράς, νερό και τον αέρα που αναπνέαμε.
Οπότε η ψηφοφορία ήταν μυθοπλασία, μια fiction, η διπολικότητα που είχαν εφεύρει ήταν ένας ποδοσφαιρικός αγώνας όπου κέρδιζαν μόνο αυτοί και τα αφεντικά τους, οι εκπρόσωποι διαχειριστές των μεγάλων εταιρειών που συναντούσαν σε δημόσιες ή μυστικές παγκόσμιες συναντήσεις (G8, ΠΟΕ, υπερπολυτελείς κρουαζιέρες στη Μεσόγειο, κ.λπ. )
Όλη τους η υπαρξιακή αφήγηση ήταν και είναι μια μυθοπλασία που υπνωτίζει τις μάζες: ήταν απαραίτητο να δημιουργηθούν πιθανοί κόσμοι, και από τότε προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτό αντιστεκόμενοι στην ύπνωση, με όλο και πιο κουραστικό τρόπο κάθε μέρα.
Να επινοήσουμε άλλους τρόπους να αναπνέεις, να πίνεις, να τρως, να νιώθεις, να αγαπάς, να δουλεύεις, να παράγεις, να καταναλώνεις, να κατοικείς, να συσχετίζεσαι, να σκέφτεσαι, να ζεις.
Και να ερχόμαστε σε επαφή, να μολύνουμε, μολύνουμε την ανθρωπότητα χωρίς προπαγάνδα και προσηλυτισμό, δηλαδή χωρίς τις μεθόδους της πολιτικής του εικοστού αιώνα. Να αλλάζουμε ριζικά τις υπάρξεις, να βρίσκουμε ή να πηγαίνουμε να πάρουμε τους χώρους για να το κάνουμε, στην πόλη ή στην ύπαιθρο, στο τσιμέντο ή στην ερημιά, αληθινούς και εικονικούς.
Ναι, ακόμη και στο τσιμέντο, όσο χρειάζεται, αλλά με τη συνειδητοποίηση ότι αυτό το μεγάλο hangover της αστικής ζωής είναι και αυτό στο τέλος του, κυριευμένο από την απαστράπτουσα φρίκη των αντικειμένων και των ρούχων που πουλούσαν οι πολυεθνικές στους υποπτολετάριους σκλάβους των αστικών γκέτο σε αποσύνθεση.
Ακόμη και στο διαδίκτυο φυσικά, στο web, με τον επικοινωνιακό ακτιβισμό και τον επικοινωνιακό ανταρτοπόλεμο, γιατί είναι απαραίτητο να ελευθερώσουμε χώρους και εδώ, αλλά με τη συνείδηση ότι χρειάζεται να ξαναπάρουμε την πραγματικότητα στα χέρια μας, να την ελευθερώσουμε από τις αλλοιώσεις των ταυτοτήτων και τις ρήξεις στη συνείδηση μας, την σχιζοφρένια δηλαδή και την ανθρωπολογική διπολικότητα στην οποία μας ανάγκασε η «θρησκεία της τεχνοεπιστήμης».
Φυσικά, αν είχε συμβεί όντως έτσι, αν είχαμε δημιουργήσει πραγματικά τον άλλο πιθανό-δυνατό κόσμο, θα είχε συμβεί πραγματικά η ανατροπή. Αλλά φυσικά ήταν αδύνατο να το κάνουμε αμέσως, τόσες πολλές και πολλοί από εμάς το κάνουμε ή προσπαθούμε να το κάνουμε, για περισσότερα από είκοσι χρόνια κάθε μέρα, αλλά θα χρειαστεί ακόμα πολύς χρόνος, αν συμβεί ποτέ, αν τα ερείπια του παγκόσμιου κεφαλαίου δεν καταρρεύσουν τελικά πάνω στην ανθρωπότητα.
Συνέβη το αντίθετο, και αυτό είναι το χειρότερο πράγμα, οι αυτοαναφορικές μονάδες έχουν πολλαπλασιαστεί.
Σε αυτά τα είκοσι χρόνια, αλλά κυρίως τα τελευταία δέκα, έχουν αυξηθεί οι μικρές ομάδες που μιλούν μεταξύ τους, με τη δική τους γλώσσα, με τις προτεραιότητες τους, που δεν μετράνε και δεν αλλάζουν τίποτα, ή που αρχίζουν να μετράνε και έχουν ορατότητα όταν βολεύει στο κεφάλαιο, δηλαδή όταν αρπάζονται και εκμεταλλεύονται-εργαλειοποιούνται για την καθημερινή ψυχωτική αφήγηση που βάζει τους ανθρώπους εναντίον των ανθρώπων.
Ειπώθηκε, και το προανέφεραν όλοι οι καλοί άνθρωποι ανωτέρω, να μην κατηγορούμε τους ανθρώπους, να μην δημιουργούμε καταστροφισμό, να μην γίνουμε οι εικονικοί αγωνισταράδες της τρίτης χιλιετίας, να μην επιβάλλουμε ιδέες και τρόπους ομιλίας σε ανθρώπους με τον «αυταρχισμό».
Τα αποτελέσματα φαίνονται να είναι προσιτά σε όποιον θέλει να τα δει: η παγκόσμια αφήγηση γίνεται ολοένα και πιο βίαιη, αλλά ο τεχνοναζισμός της τρίτης χιλιετίας μπορεί να σε εγκλωβίσει στο σπίτι για μήνες, να σε εξαθλιώσει στα άκρα και να σε κάνει να φας τα παγκόσμια σκατά σου, την ώρα που κυματίζει το ουράνιο τόξο, προσποιείται ότι είναι φιλικό προς το περιβάλλον και φιλικό στους γκέι, προσποιείται ακόμη και αντισυστημικό και αντιεξουσιαστικό.
Μπορεί να σας κάνει να πιστέψετε ότι αγαπά τη φύση καθώς σας αποψιλώνει ολόκληρες περιοχές για να πουλήσει εκατομμύρια άχρηστα ηλιακά πάνελ. Μπορεί να σας κάνει να πιστεύετε ότι αγαπάει την υγεία σας ενώ σας μεθά με φαρμακευτικά προϊόντα που επιβάλει παγκοσμίως.
Μα είναι μόνο η πολλοστή απόσταση των λέξεων από τα πράγματα του δυτικού πολιτισμού: δεν είναι κάτι καινούργιο. Και κορυφαίοι σύντροφοι, καλλιτέχνες, διανοούμενοι και «καλύτερα μυαλά» πέφτουν μέσα, ή προσποιούνται ότι πέφτουν για να μην χάσουν το καπιταλιστικό μέρισμα που τους έχει προορίσει το σύστημα, τα οικονομικά ψίχουλα, τα ψίχουλα μιας όλο και λιγότερης ασφάλειας αλλά επάνω στην οποίαν πρέπει να προσκολληθούν για να γλιτώσουν τις κρίσεις πανικού.
Γιατί έχουν οικογένεια, ή δεν την έχουν πια αλλά συνεχίζουν να φοβούνται. Και οι αυτοαναφορικές και άχρηστες μικρές ομάδες με τη σημαία του ουράνιου τόξου και τα πολλοστά άχρηστα συνθήματα που προεξοφλούνται στην πολυπολιτισμικότητα είναι τα καλύτερα ψυχοφάρμακα. Οι οποίες τελικά θα ρουφηχθούν στην απαραίτητη διπολική συμμαχία στις εκλογές, ψηφίζοντας και υποστηρίζοντας τους βασανιστές μας. Αλλά αυτούς με το φιλικό πρόσωπο.
Το εύρος του άλλου δυνατού κόσμου είναι επίσης αυτό, όχι μόνο η έξοδος από τον νεοφιλελευθερισμό ή τον καπιταλισμό, αλλά η ριζική μεταμόρφωση ενός τρόπου ύπαρξης στον κόσμο που είναι καταπιεστικός για αυτούς για εμάς και για τον κόσμο.
Και γι’ αυτό δεν θα είναι εύκολο, αλλά είμαστε ήδη μέσα σε αυτό, ακόμα κι αν τα ολογράμματα της παλιάς ζωής που ακόμα προσποιείται ότι προσανατολίζεται στην τεχνολογική πρόοδο και την οικονομική ανανέωση αναπαράγονται καθημερινά στην εικονική ζωή.
Αλλά είναι σαν κάθε χρόνο, κάθε ιούλιος που φτάνει, όλο και περισσότερο, αντί να απωθεί τη μνήμη εκείνων των τρομερών και θεμελιωδών ημερών, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να φέρνει πιο κοντά την προφανή αλήθεια μιας αναγκαίας αλλαγής πορείας. Ακόμη και σε σύγκριση με τις σκατένιες ζωές που μας επιβάλλει αυτό το σύστημα.
Γιατί ναι, η ζωή είναι όμορφη έξω από την παγκόσμια ψύχωση.
Caruggi, Genova – Ιούλιος 2022
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος la Bottega del Barbieri
