Η ζωή και το έργο της μεγάλης Μεξικάνας ζωγράφου Φρίντα Κάλο (Frida Kahlo), παρουσιάζεται σε μια εξαιρετική και άκρως ενδιαφέρουσα θεατρική παράσταση που ανεβαίνει από τους Fly Theatre στο «Αντιγόνη Βαλάκου» το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Ιανουαρίου, στο πλαίσιο του θεατρικού προγράμματος του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.
Η ταλαντούχα ηθοποιός Κατερίνα Δαμβόγλου ενσαρκώνει εκπληκτικά τη Μεξικανή ζωγράφο παρουσιάζοντας επί σκηνής τα βιώματα, αλλά και μια πληθώρα συναισθημάτων της εκρηκτικής και ασυμβίβαστης Φρίντα. Ο συνεργάτης και σύντροφός της Robin Beer, δημιουργεί επί σκηνής ζωντανά ήχο και εικόνες μέσα από προβολή live video χτίζοντας τον κόσμο γύρω της. Με τις διαρκείς προβολές και το ζωντανό χειροποίητο video, οι Fly Theatre «ζωγραφίζουν» στη σκηνή τη σύνθετη προσωπικότητα της Φρίντα Καλό.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου μίλησε στην ΠΡΩΙΝΗ για την παράσταση που παίζεται τρία χρόνια τώρα κερδίζοντας τη μεγάλη αποδοχή του κόσμου.
- Πως ξεκίνησε η ιδέα για τη δημιουργία μιας θεατρικής παράστασης για τη ζωή και το έργο της Φρίντα Κάλο;
«Πώς ξεκινά κάτι; Πού βρίσκεται η αρχή; Κάθε φορά που με ρωτούν δίνω διαφορετική απάντηση. Ναι, θα μπορούσε να πει κανείς, πως κάθε στιγμή είναι διαφορετική. Αλλά μέσα σε αυτό, υπάρχει και η προσωπική μου ανάγκη να δίνω μη μηχανικές απαντήσεις. Το ίδιο συμβαίνει επί σκηνής.
Περιαυτολογώ. Δεν θυμάμαι την αρχή. Όχι καθαρά. Μπορώ να την ορίσω αλλά θα είναι βεβιασμένο και σίγουρα θα έχω ξεχάσει κάποια πράγματα. Γι’ αυτό θα μιλήσω για συγκυρίες. Το βρίσκω πιο τίμιο. Από παιδί μου λέγαν πως μοιάζω με την Φρίντα. Από παιδί μου άρεσαν τα λουλούδια.
Όταν τελειώσαμε την «Αγγελική», την, όλο αγάπη, γλυκιά προσφυγοπούλα, ήθελα να μπω σε ένα διαφορετικό πετσί. Όταν τελειώσαμε την «Αγγελική», το προηγούμενό μας έργο, αντιληφθήκαμε πως θέλουμε να φτιάχνουμε παραστάσεις που να ταξιδεύουν εύκολα μέσα σε ένα αμάξι.
Εγώ κι ο Ρόμπιν είμαστε ήδη θεατρική ομάδα και ζευγάρι στη ζωή. Άρα, ο αριθμός δύο μας ήταν ο πιο εύκολος. Δεν χρειαζόταν να ρωτάμε έναν τρίτο ηθοποιό αν μπορεί, έχει χρόνο, πόσα θέλει, πώς τα θέλει. Το «ναι» στις διάφορες θεατρικές «πιάτσες» ήταν πιο εύκολο και πιο γρήγορο.
Όταν η Φρίντα, επιτέλους, έπεσε στο τραπέζι, η τεχνολογία ήρθε για να μας λύσει τα χέρια από τεχνικούς, φωτισμό και να φέρει με θεατρικό τρόπο τη γέννηση ζωγραφικού έργου επί σκηνής.
Κυρίως, όμως, μετά από τόσα χρόνια που δέχομαι τα «μοιάζεις με τη Φρίντα» – είτε τα επιδιώκω είτε όχι – άρχισα να αναρωτιέμαι: τι κρύβουν και τι αποκαλύπτουν αυτά τα «μοιάζεις με τη Φρίντα» στο τώρα και για το τώρα;».
- Ένας μονόλογος για μια τόσο πολυσήμαντη και μεγάλη καλλιτεχνική προσωπικότητα πως μπορεί να κερδίσει τον θεατή; Η χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας ήταν μονόδρομος προς αυτή την κατεύθυνση;
«Όχι. Τίποτε δεν είναι μονόδρομος. Δεν πιστεύω σε ευθείες που παν πάνω – κάτω, μπρος – πίσω. Πιστεύω σε κύκλους, διακλαδώσεις, τομές. Επίσης, πιστεύω σε επαναλήψεις, φαντασία και έμπνευση, σε σταθερότητα μέσα από τη ρευστότητα. Και στη σοβαρότητα, μέσα από την έλλειψη σοβαρότητας. Τίποτε στη ζωή, στη φύση δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Όλα είναι πολύπλοκα, πολυσήμαντα, για αυτό και ωραία. Το ίδιο και οι αρχές μας τα πιστεύω μας, οι επιθυμίες μας και τα παθήματά μας. Κι όλα – μα όλα – είναι θέμα οπτικής γωνίας. Κι εγώ, τώρα τελευταία, είμαι καλειδοσκόπιο».
- Τόσα χρόνια μετά η Φρίντα Κάλο εξακολουθεί να παραμένει μια εμβληματική καλλιτεχνική προσωπικότητα παγκοσμίως που συνεχίζει με το έργο της να κερδίζει το ενδιαφέρον του κόσμου. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
«Στην οικονομική μηχανή που μας κρατά στη «νηπιοπρέπεια» γιατί έτσι μόνο θα είμαστε συνεχώς, λιγάκι δυστυχισμένοι, αφού κάτι θα μας λείπει, αλλά θα είμαστε καλοί καταναλωτές. Αυτό επιτάσσει το οικονομικό συμφέρον. Αυτό είναι η μια απάντηση. Αλλά για να μπορεί η οικονομία να εκμεταλλευτεί τη Φρίντα, σίγουρα μυρίστηκε θησαυρό. Το αξιοθαύμαστο με τη Φρίντα είναι πως το έργο της είναι τόσο, μα τόσο προσωπικό. Αλληλένδετο με τη ζωή της. Και ταυτόχρονα τόσο ασαφές. Από τη μια, λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να την κατατάξει σε εποχή, πολιτικό σκοπό κτλ, άρα δεν είναι ποτέ παρωχημένη (προς το παρόν, τουλάχιστον, και εν αντιθέσει με το σύζυγό της). Κι έτσι παραμένει διαχρονική κι ωραία… Από την άλλη, αυτό επιτρέπει την ταύτιση αλλά και την εκμετάλλευση. Κι εμείς, ως Fly Theatre, κάπου εδώ, καλούμαστε υποδόρια να εξετάσουμε: «η Φρίντα αν έβλεπε τον εαυτό της σε τσατσάρες, τι θα έλεγε; Viva la Frida?».
