15/02/2025
Δεν είναι πολύ περίπλοκο, κατά βάθος, να καταλάβουμε ποια είναι η αυτοκρατορική στάση ΗΠΑ μετά τη δεύτερη εγκατάσταση του Ντόναλντ Τράμπ. Απλώς μην χρησιμοποιείτε τα λογικά και λεκτικά σχέδια του «φιλελεύθερου-δημοκρατικού» κυρίαρχου ρεύματος – που εδώ και 30 χρόνια απλώνει ένα πέπλο ενοχλητικής ρητορικής επάνω σε εγκλήματα και σφαγές βιβλικών διαστάσεων, από το Ιράκ μέχρι τη Γάζα – και όλα γίνονται διαυγή, ορατά, πολύ ξεκάθαρα, γράφει ο Dante Barontini.
Η σημερινή κατάσταση εμφανίζεται μπερδεμένη μόνο και μόνο επειδή οι παλιές δουλοπρεπείς συνήθειες προς τις Ηπα αναζητούν έναν τρόπο να ζωγραφίσουν την τρέχουσα κυβερνώσα ομάδα των Πολιτειών ως «ένα πρόβλημα», σίγουρα, αλλά τελικά «προσωρινό», όχι τέτοιο που να ακυρώνει την «αφήγηση» και την εικόνα της Αμερικής ως φάρου δημοκρατίας και ελευθερίας.
Αν διαβάσετε τους διάφορους «Rambini» ή ακούσετε τους πολλούς Mentana μπορείτε να πάρετε μια ιδέα… Το λάθος που δεν πρέπει να γίνει είναι να εκλάβουμε τις διάφορες διακηρύξεις ως, ακριβώς, «απλά κουβεντούλες» που δεν θα γίνουν γεγονότα, ή θα αλλάξουν μέγεθος.
Σε λίγες μόνο μέρες είδαμε να καταστρέφεται το θεμέλιο των διεθνών σχέσεων, δηλαδή την πλήρη αναγνώριση της εθνικής ανεξαρτησίας όλων των υπαρχόντων κρατών. Ο Καναδάς, η Γροιλανδία, ο Παναμάς αντιμετωπίζονται ως περιουσιακά στοιχεία που μπορούν να αλλάξουν χέρια με τη βοήθεια χρημάτων ή/και απειλών.
Αλλά σίγουρα είναι στους παλαιστίνιους που η νέα «κυβερνητική κουλτούρα» των ΗΠΑ βγαίνει προς τα έξω ως έχει. “Θα κάνουμε τη Γάζα μια νέα Κυανή Ακτή», διώχνοντας δυόμισι εκατομμύρια ανθρώπους.
Οι οποίοι θα πρέπει να φιλοξενηθούν από άλλες χώρες (Αίγυπτος, Ιορδανία, Σαουδική Αραβία, συν άλλα ονόματα τυχαία παρμένα – είχαν ξεκινήσει με την Ινδονησία, θυμόμαστε…), ακόμα κι αν αυτές δεν έχουν σκοπό να τους δεχτούν. Αλλά σε κάθε περίπτωση αρχίζουν να απειλούν αμέσως, για να αμβλύνουν την αντίθεσή τους…
“Θα αγοράσουμε τη Γάζα και θα τη διαχειριστούμε εμείς», λες και «η ιδιοκτησία» ανήκε σε κάποιον άλλο, όχι στον λαό που ζει εκεί από χιλιάδες χρόνια («παλαιστίνη» προέρχεται κατά βάθος από το «φιλιστίν», τους φιλισταίους για τους οποίους γίνεται λόγος και στα υποτιθέμενα «ιερά βιβλία»).
“Το σχέδιό μου δεν περιλαμβάνει κανένα δικαίωμα επιστροφής για τους παλαιστίνιους», τέλος, διευκρίνισε ότι για την Αμερική -όπως και για τους γενοκτόνους σιωνιστές του Ισραήλ- «οι άραβες» είναι «υλικό» που πρέπει να υποβάλλεται σε επεξεργασία και αν είναι δυνατόν να απορρίπτονται σε χώρους υγειονομικής ταφής, όχι ανθρώπινα όντα ικανά να σκεφτούν, να θέλουν, να ονειρεύονται. Να μάχονται.
Μπείτε για λίγο στη θέση των κατοίκων της Γάζας. έρχεστε από 80 χρόνια ισραηλινής κατοχής, φτιαγμένης από στοχευμένες δολοφονίες, βομβαρδισμούς, καθημερινή καταπίεση κάθε είδους, καταστροφή υποδομών και βασικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα υγειονομικής περίθαλψης.
Για δεκαέξι μήνες ζείτε τρέχοντας κάτω από βόμβες από τη μια πλευρά της Λωρίδας στην άλλη. οι πολιτοφύλακες σας – δώδεκα διαφορετικές οργανώσεις, ικανές όμως να συνεργάζονται στη μάχη – ζουν και πολεμούν μέσα και έξω από τις σήραγγες. η βοήθεια σε τροφή και φάρμακα εμποδίζεται από τον εχθρό και εσείς εξακολουθείτε να καταφέρνετε να ταΐζετε ακόμη και τους κρατούμενους («όμηρους», για τα μέσα ενημέρωσης εδώ), αν και σίγουρα όχι σύμφωνα με τις «τυποποιημένες μερίδες» που και για σας είναι πολυτέλεια ή όνειρο.
Μόλις σκάει μύτη μια κατάπαυση πυρός επιστρέφεται τρέχοντας εκεί που ήταν το σπίτι σας. Το οποίο δεν υπάρχει πια, κονιορτοποιημένο από τις βόμβες (Ηπα) που έριξε το Ισραήλ. Ωστόσο, στήνετε τις σκηνές σας έτσι κι αλλιώς ή οτιδήποτε άλλο φτάνει να μείνετε στην από πάντα γη σας.
Τότε σας λάχει να ακούσετε έναν απατεώνα δισεκατομμυριούχο να αποφασίζει ότι «θα σας δώσει καλύτερη διαμονή και επομένως δεν θα θέλετε πια να επιστρέψετε εκεί», όπου στο μεταξύ εύποροι, δυτικοί και μη, θα έχουν αρχίσει την κραιπάλη στους τάφους και τα λείψανά σας.
«Διαφορετικά θα είναι η κόλαση», προσθέτει επίσης… Σε σας που σε αυτή την κόλαση ζείτε από πάντα… Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι οι απειλές, έχοντας φτάσει σε αυτό το σημείο, δεν τρομάζουν πλέον κανέναν. Αλλά αποκαλύπτουν ξεκάθαρα τον τύπο του θηρίου που έχουμε μπροστά μας.
Η «κουλτούρα» του Τραμπ ή Νετανιάχου δεν περιέχει τίποτα πραγματικά νέο. Είναι η νοοτροπία του Pizarro ή του Cortez του δολοφόνου, των στρατιωτών ΗΠΑ που μοίραζαν κουβέρτες μολυσμένες με ευλογιά στους ερυθρόδερμους, για να προκαλέσουν την εξαφάνισή τους, των αγγλικών (και γαλλικών, ολλανδικών, ιταλικών κ.λπ.) στρατευμάτων στην Αφρική, την Ινδία, την Αυστραλία.
Είναι η ίδια παλιά ρατσιστική αποικιοκρατία, η λευκή υπεροχή που είχε παραμείνει κλειστή σε μικρούς στιγματισμένους καταυλισμούς στο δεύτερο μέρος του εικοστού αιώνα, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτό το αίσθημα υπεροχής σύμφωνα με τον οποίο «οι άλλοι», οι «μη λευκοί», είναι κατώτερα όντα, «ζώα με ανθρώπινη μορφή» (λόγια του πρώην υπουργού άμυνας του Τελ Αβίβ, Yoav Gallant), που πρέπει να εξοντωθούν αν και εφόσον αντιπροσωπεύουν
ένα πρόβλημα.
Η μόνη πραγματική «πολιτισμική» διαφορά με το ναζισμό του 20ου αιώνα έγκειται στο ότι έχει «επανεντάξει μεταξύ των λευκών» -και επομένως μεταξύ των υπερανθρώπων που έχουν το δικαίωμα στη βορά- και «τον λαό του Ισραήλ». Κάποιοι παλαιού τύπου ναζί δεν το έχουν καταλάβει ακόμα και επιμένουν στις αρχαίες αντισημιτικές ανοησίες («τα πρωτόκολλα των γερόντων της Σιών», «η δημο-πλούτο-εβραϊκή συνωμοσία» κ.λπ.), αλλά πλέον δεν έχει καμία σημασία.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το αίσθημα υπεροχής επιστρέφει ιδεολογία της άρχουσας τάξης ακριβώς όταν αυτή περιορίζεται σε μια χούφτα δισεκατομμυριούχων (τεχνο ή κλασική, tecno o classic δεν έχει σημασία) που θεωρούν ότι η «κοινωνική διαμεσολάβηση» δεν είναι πλέον απαραίτητη.
Και όχι μόνο η «σοσιαλδημοκρατική», που ανάγκαζε τα Κράτη να ξοδεύουν για υπηρεσίες, κατασκευές, υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση, συντάξεις. Θεωρούν πλέον περιττή και τη «φιλελεύθερη-δημοκρατική» διαμεσολάβηση, που αποτελείται από «spot» θεσμούς βασισμένους στη μυθοπλασία της «τυπικής ισότητας» μεταξύ συστατικών αναμφισβήτητα άνισων ως προς τη δύναμη, το βάρος και τον πλούτο.
Από τον ΟΗΕ σε όλες τις υπηρεσίες του, από τα διεθνή Δικαστήρια μέχρι τα εμπορικά γραφεία συμψηφισμού (θυμάστε τον «Ποε;», do you remember il “Wto?). Με λίγα λόγια, η τυπική δημοκρατία, τόσο σε διεθνές όσο και σε εσωτερικό επίπεδο.
Δυστυχώς για τις αυτοκρατορικές ηγεμονικές φιλοδοξίες δεν μπορεί να υπάρξει ένας «σεβαστός», ευγενικός, ευπαρουσίαστος, «μετριοπαθής», «ελκυστικός» σουπρεματισμός, αυτό το αίσθημα υπεροχής.
Ο «πραγματικός» σουπρεματισμός-suprematismo θέλει να επιβάλλεται και το λέει χωρίς να μασάει τα λόγια του. Γελάει με τις συμβάσεις και την «πολιτική ορθότητα», βάζει τις μπότες του επάνω στο τραπέζι και θάβει τις ανησυχίες για το περιβάλλον και το κλίμα, φτύνει όλους στα μούτρα και καυχιέται γι’ αυτό.
Σημασία έχει μόνο το χρήμα και το ποιος κουμαντάρει. τα υπόλοιπα να πάνε να γαμηθούν, γιατί –όπως λένε ξανά ανοιχτά– «ο πλούτος είναι ένα έπαθλο του θεού» (ακόμα κι αν προέρχεται από τις ληστείες). Ο μόνος δυνατός σουπρεματισμός, με λίγα λόγια, είναι εκείνος ο εντελώς μαλάκας που έχουμε μπροστά στα μάτια μας.
11 Φεβρουαρίου 2025
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος contropiano.org
