Μου είπαν να σας πω ότι οι καλύτεροι απόφοιτοι του 2ου λυκείου Καβάλας (εντάξει Σούζυ;) συγκεντρώθηκαν και φέτος στο ετήσιο καλοκαιρινό τους ραντεβού. Μου είπαν να σας πω ότι η φετινή επετειακή συγκέντρωση ξεπέρασε σε συμμετοχή κάθε προηγούμενο και θεωρείται πλέον ως η καλύτερη, όπως ορθά διαπίστωσε η Ροδιά. Μου είπαν να σας πω ότι η χαρά για τη συνάντηση αρκετών ύστερα από πάρα πολλά χρόνια ήταν υπέρμετρη. Μου είπαν να μη σας πω πόσα χρόνια μετά την αποφοίτησή τους συμπλήρωσαν φέτος, γιατί στο κάτω κάτω τα μέλη της συγκεκριμένης παρέας πάντα καταφέρνουν να «βγάζουνε κλέφτη το χρόνο το ψεύτη και να μένουνε πάντα παιδιά»!
Το βράδυ της Παρασκευής 19 Αυγούστου οι απόφοιτοι του 2ου λυκείου συγκεντρώθηκαν στο «Πρώτο Κατσίκι», χώρο που επιλέχθηκε γιατί συνδύαζε μεζεδάκι, κρασάκι, ζωντανή μουσική και φυσικά την παρουσία του συμμαθητή Σάκη. Ο αριθμός των ατόμων που είχε δηλωθεί στη διεύθυνση του καταστήματος πολύ γρήγορα ξεπεράστηκε και έφτασε σχεδόν στο διπλάσιο. Γεγονός εξαιρετικά ικανοποιητικό ειδικά αν εκτιμηθεί η παρουσία συμμαθητών που είχαν να συναντηθούν πολλά χρόνια.
Μάλιστα, το πλήθος θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο, εάν βόλευε η ημερομηνία σε νωρίτερο χρόνο, με δεδομένο ότι ο Αύγουστος σαν κατ’ εξοχήν μήνας των διακοπών για τους Έλληνες κράτησε μακριά αρκετούς που είχαν προγραμματίσει από καιρό τις διακοπές τους. Η αμηχανία των πρώτων στιγμών για τους «νέους» ξεπεράστηκε γρήγορα ενώ οι καθιερωμένοι συμμετέχοντες των ετήσιων ραντεβού ανέλαβαν το καθήκον της σύνδεσης με τα «προηγούμενα».
Σφιχτές αγκαλιές, φιλιά, ειλικρινή χαμόγελα κυριάρχησαν στην ομήγυρη. Ακολούθησε η σύντομη αναφορά των σπουδαιότερων περιστατικών στη ζωή του καθενός για το μεσοδιάστημα. Οι κύριοι πρόσφεραν στις συμμαθήτριές τους τριαντάφυλλα αποδεικνύοντας τα ευγενή αισθήματά τους και την αβρή συμπεριφορά τους. Το κρασί, η ρετσίνα, η μπύρα, το ούζο χαλάρωσε περισσότερο την ατμόσφαιρα κι έτσι άρχισαν οι γνωστές βόλτες. Καθένας φρόντισε φυσικά να καθίσει πλάι στο σχολικό «ζευγαράκι» του κι ύστερα πέρασε και μίλησε με όλους, ενώ κυκλοφόρησε όπως πάντα το καθιερωμένο τετράδιο όπου επικαιροποιήθηκαν πλάι στα ονόματα οι αριθμοί των τηλεφώνων.
Στο φετινό ραντεβού επιτεύχθηκε η συνύπαρξη τριών «ξενιτεμένων», του Γιώργου – του Κώστα – του Στέλιου. Η σύγχρονη τεχνολογία επιστρατεύθηκε στην υπηρεσία της παρέας. Το τάμπλετ της Λίας χρησιμοποιήθηκε για τη διαδικτυακή επικοινωνία με το Χρήστο στην Καλιφόρνια και με το Νίκο στην Αγγλία. Ξεπερνώντας τη δυσκολία της διαφοράς ώρας (-7 ώρες με Καλιφόρνια και -2 ώρες με Λονδίνο), στην οθόνη εμφανίστηκαν αγαπημένα πρόσωπα και το τάμπλετ πέρασε από χέρι σε χέρι προκειμένου οι απόντες να μιλήσουν με όλους και να νιώσουν έστω και στο ελάχιστο ότι βρισκόταν μεταξύ φίλων κι «αδελφών».
Όταν η νύχτα προχώρησε και το κέφι άναψε, αυτονόητα ακολούθησε ο χορός. Κάθε λογής χορός, από τον παραδοσιακό όπου διακρίθηκαν τα παλιά μέλη του Λυκείου Ελληνίδων, έως το σέϊκ της ελληνικής ποπ των ‘70ς και φυσικά το αγαπημένο ζεμπέκικο που αποτελεί το εθνικό σήμα κατατεθέν. Έχοντας την τύχη να διαθέτει η παρέα στις τάξεις της δύο εξαίρετους καλλιτέχνες, τους ανέθεσε μέρος της ψυχαγωγίας της. Έτσι, ο Νίκος και ο Στέλιος έπαιξαν πλήκτρα και τραγούδησαν σεγκονταρισμένοι από τους πάντες, καλλίφωνους και κακόφωνους (σαν την αφεντιά μου)! Η λήψη φωτογραφιών και βίντεο οργίασε αποθανατίζοντας κάθε στιγμούλα προκειμένου να μείνει όμορφη ανάμνηση για το μέλλον. Όταν έφτασε η στιγμή της καθιερωμένης «οικογενειακής πόζας» δημιουργήθηκε μια αυτοσχέδια «κερκίδα» κι έτσι όλοι τακτοποιήθηκαν σύμφωνα με το ύψος τους. Εμείς οι πανύψηλες για παράδειγμα (μεγάλο προσόν ο αυτοσαρκασμός), ανεβήκαμε πάνω στα τραπέζια για να φαινόμαστε!
Οι πρωινές επαγγελματικές υποχρεώσεις ανάγκασαν ορισμένους να αποχωρήσουν τις πρώτες πρωινές ώρες, οι υπόλοιποι ωστόσο κόντεψαν να σκουπίσουν και το μαγαζί. Όταν το ωράριο κοινής ησυχίας επέβαλε την παύση της δυνατής μουσικής, ο Στέλιος με το κινητό συνθεσάιζερ που είχε μαζί του συνέχισε να ικανοποιεί τις παραγγελιές των φίλων του. Η απροθυμία του αποχωρισμού οδήγησε όσους απόμειναν στις 5:30 το πρωί ακόμη και για μπουγάτσα (ντροπή σας που δε μας είπατε ότι θα ξανατρώγατε γιατί θα μέναμε κι εμείς)!
Αποστολή επιτελέσθη λοιπόν και φέτος. Το ραντεβού ανανεώθηκε και είναι σίγουρο ότι θα τηρηθεί ευλαβικά όπως πάντα εδώ και τόσα χρόνια. Τα παιδιά μας, που λόγω της νιότης τους δεν κατανοούν την τεράστια ανάγκη μας για επιστροφή στις «ρίζες», ενίοτε μας ειρωνεύονται. Αναρωτιούνται πως δεν έχουμε βαρεθεί να συναντιόμαστε κάθε χρόνο μεταξύ μας και επισημαίνουν ότι εμείς πλέον έχουμε ανάγει την έννοια του reunion σε άλλο (εξελιγμένο) επίπεδο. Άνθρωποι όμως συνομήλικοι μας, ή ακόμη και μεγαλύτεροι, που άφησαν να περάσουν δεκαετίες ανεκμετάλλευτες μας μακαρίζουν, γιατί καταφέρνουμε να διατηρούμε ζωντανό το θεσμό της καλοκαιρινής μας σύναξης και τις μεταξύ μας θερμές σχέσεις.
Η απεριόριστη πνοή ενότητας (όπως λέει η Φανή) της συγκεκριμένης τάξης του 2ου λυκείου Καβάλας είναι το μυστικό της, η δύναμής της και το μεγάλο προσόν της. Ο «ισόβιος» πρόεδρος του 15μελούς μας Νίκος ερμηνεύει γλαφυρά το συγκριτικό μας πλεονέκτημα υπογραμμίζοντας ότι: «Είμαστε μια παρέα όλοι μαζί, ανεξάρτητα από το που βρίσκεται ο καθένας και το τι έχει κάνει ή δεν έχει κάνει στην ζωή του, γιατί (πολύ απλά) στο βλέμμα του καθενός υπάρχει ακόμα (ευτυχώς) εκείνο που πρωτογνωρίσαμε στον καθένα πριν από τόσα χρόνια. Αυτό μας δένει και θα μας δένει όσα χρόνια ακόμη κι αν περάσουν.
Ο καθένας από εμάς έχει δημιουργήσει τις παρέες του στο πέρασμα του χρόνου. Η συγκεκριμένη, όμως, έχει άλλη συναισθηματική βαρύτητα για όλους μας. Όταν συναντώ τους συμμαθητές μου βλέπω και πάντα θα βλέπω στα μάτια τους τα παιδιά με τα οποία μοιραστήκαμε τα ίδια άγχη, τις ίδιες ευαισθησίες, τους ίδιους προβληματισμούς στα τρυφερά και ξέγνοιαστα χρόνια της νιότης». Εμείς σας αποκαλύψαμε το μυστικό μας. Εσείς αν θέλετε υιοθετήστε το στη ζωή σας και κερδίστε περισσή χαρά, όση νιώθουμε κι εμείς σε κάθε μας συνάντηση.
ΥΓ1: Και το φετινό κείμενο αφιερώνεται όπως πάντα στην Τέσσα που το περιμένει εναγωνίως δημοσιευμένο!
ΥΓ2: Ευχαριστούμε πολύ τη διεύθυνση και τους μουσικούς στο «Πρώτο Κατσίκι» που ανέχθηκαν την τρέλα μας!
ΥΓ3: Ευχαριστούμε ειλικρινά την κόρη της Σίσσυς για το εξαιρετικό και μπόλικο οπτικό υλικό που μας εξασφάλισε και την ανακηρύσσουμε 3η διαπιστευμένη φωτογράφο της ομάδας μας!
ΥΓ4: Ευχαριστούμε θερμά όσους ανέτρεψαν προσωπικά και οικογενειακά προγράμματα ώστε να συναντηθούμε (ακούς Κάλλη;)
ΥΓ5: Ευχαριστούμε το Νίκο και το Στέλιο για την άψογη μουσική τους συνεργασία στο συμβολικό τραγούδι «Το φιλαράκι» της Σοφίας Βόσσου! (Το βίντεο με τις επιδόσεις τους θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους)!
ΥΓ6: Ευχαριστούμε το Χρήστο και το Νίκο που επικοινώνησαν μαζί μας και μας έδειξαν αυθόρμητα από οθόνης την έκδηλη χαρά τους!
ΥΓ7: Στέλνουμε την αγάπη μας στους «συνήθεις ύποπτους» που φέτος δεν κατάφεραν να είναι μαζί μας (Κώστας – Βαγγέλης – Μαρία – Άντζελα) και τους ενημερώνουμε ότι η τιμωρία τους θα είναι βαριά!
ΥΓ8: ευχαριστούμε εκ των προτέρων το Βασίλη που θα παραλάβει όλο το οπτικοακουστικό υλικό και θα δαπανήσει τον προσωπικό του χρόνο για το μοντάρει και να μας ετοιμάσει το αναμνηστικό βίντεο που όλοι περιμένουμε, home made by Vasilis!
ΥΓ9: Ευχαριστώ από καρδιάς τη Νίκη και για τη φετινή αρμονική μας συνεργασία (μήπως να ιδρύσουμε ένα γραφείο οργάνωσης εκδηλώσεων;)
ΥΓ10: Δεν έχει άλλο! Το επετειακό κείμενο ολοκληρώθηκε… ίσως… μπορεί… μάλλον!
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
