Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Να ‘μαστε λοιπόν κλεισμένοι εδώ και τρείς ημέρες στα σπίτια μας επί τέσσερις εβδομάδες. Υποχρεωμένοι να έχουμε στην τσέπη μας υπογεγραμμένη όπως έδει την άδεια εξόδου. Να την επιδεικνύουμε, σε περίπτωση εξόδου, στον αστυφύλακα που «κόβει» βόλτες ανά τας οδούς και τας αγυιάς. Με τον επιβληθέντα εγκλεισμό, (lockdown), οι Γάλλοι δεν ξέρουν σε ποια αρχή, σε ποιόν θεμελιώδη κανόνα ζωής (principe, στην γλώσσα τους) μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη σήμερα. Σε εκείνη της ιατρικής επιστήμης που επιτάσσει την απόλυτη υπακοή και την λεπτομερειακή εφαρμογή των συμβουλών για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της εξαπλώσεως του κορονοϊού; Σε εκείνη του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της απορρέουσας εξ αυτών προσωπικής ελευθερίας; Στην ελεύθερη βούληση του κάθε ατόμου να αποφασίζει όπως θέλει αυτό, σεβόμενο όμως τον συνάνθρωπό του; (και εν προκειμένου τον εγκλεισμό έγκυρο για όλους). Tί σκέπτονται για τον αναπόφευκτο λήθαργο, την κωματώδη κατάσταση της οικονομίας και την άνευ όρων αναγκαιότητα προστασίας της υγείας; Όσον αφορά την πολιτική ηγεσία, ποιές απαντήσεις δίδουν οι κυβερνώντες σήμερα σ’ αυτές τις αγχώδεις ερωτήσεις του λαού; Σε ποια κατεύθυνση οδηγούν την χώρα; Πιθανώς σ’ ένα προσωρινό (ή απρόβλεπτο;) αδιέξοδο επιβάλλοντας ένα λεγόμενο ήπιο εγκλεισμό, (τα σχολεία παραμένουν ανοικτά και οι επισκέψεις στους οίκους ευγηρίας επιτρέπονται).
Ιδού οι ερωτήσεις που διακατέχουν τους πολίτες του Εξαγώνου (εκ του γεωγραφικού σχήματος της χώρας). Καθημερινώς αναρωτιούνται: κάτω από ποιές συνθήκες κυβερνάται εδώ και επτά μήνες, η Γαλλία, πατρίδα γεννήσεως των δικαιωμάτων του ανθρώπου; Ας λεχθεί κατευθείαν: η Γαλλία, κυριαρχούμενη από τον δικαιολογημένο φόβο εξαπλώσεως της νόσου, πορεύεται (δεν είναι άλλωστε η μόνη) στο ευρωπαϊκό σύστημα με βάση την εφαρμογή του νόμου εκτάκτου υγειονομικής ανάγκης. Για 5η φορά εντός διαστήματος επτά εβδομάδων, οι μακρονικοί βουλευτές υπερψήφισαν στο τέλος της περασμένης εβδομάδος, την επιμήκυνση του χρόνου ισχύος (έως την 16η Φεβρουαρίου) του εν λόγω νομοσχεδίου αναγγελθέντος τον παρελθόντα Μάρτιο από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και την κυβέρνησή του. Επικαλούμενη την αναπόφευκτη επιβαλλόμενη ενδυνάμωση της μάχης κατά του κορωνοϊού, η κυβερνητική πρόταση απαιτούσε από τους εκλεγέντες στο κοινοβούλιο την υιοθέτηση εσπευσμένως εκτάκτων μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Από την πλευρά της, η πλειοψηφία των γερουσιαστών παρ’ ότι συντηρητική, που αντιτίθεται όπως λέμε «για τα μάτια», στον Μακρόν, κατήγγειλε την απουσία κυβερνητικής δηλώσεως ενώπιον των εκλεγμένων αντιπροσώπων της, και απαίτησε μια ευρεία συζήτησηγια την έκταση και το κύρος των προταθέντων μέτρων. Δεν εισακούσθηκαν. Ένας γνωστός για την ευφράδειά του γερουσιαστής τόνισε: Δεν μπορώ να προσάψω στην κυβέρνηση την χρήση μεθόδων που εμείς οι ίδιοι της παραχωρήσαμε δηλ. το δικαίωμα υιοθετήσεως του εν λόγω διατάγματος (έκτακτα μέτρα), αλλά εάν πρόκειται να περιορισθούν οι ελευθερίες έτι περισσότερο με το προτεινόμενο σχέδιο νόμου, τότε Βουλή και Γερουσία πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα για να ελέγχουμε την κατάσταση.Θα το κάνουν; Και πώς; Στο άλλο σκέλος της δημοκρατικής διαδικασίας, στην Βουλή, η συζήτηση επ’ αυτού του θέματος υπήρξε εξαιρετικώς έντονη, και τα πνεύματα εξήφθησαν όταν ο υπουργός Υγείας που δεν χαίρει μεγάλης συμπαθείας μεταξύ των Γάλλων, απευθυνόμενος στην επερωτούσα βουλευτίνα του κόμματος Ανυπότακτη Γαλλία (France Insoumise) απήντησε ειρωνικώς λέγοντας «μαντάμ, ας εθνικοποιήσουμε λοιπόν το οξυγόνο!».
Ποια όμως επιχειρήματα επικαλούνται διακεκριμένοι νομομαθείς για να κατακρίνουν την επιβολή του εγκλεισμού και της έκτακτης ανάγκης, όχι όμως όπως φαίνεται η πλειονότητα των πολιτών που μέχρι στιγμής παραμένει σιωπηλώς αναρωτώμενη. Τα ίδια και μάλλον αυστηρότερα μέτρα εφαρμόστηκαν στη Πολωνία και στη Ιταλία όπου η διαχείριση της υγειονομικής κρίσεως και ο περιορισμός των ελευθεριών απορρίπτονται από ένα μέρος του πληθυσμού. Σε μερικές πόλεις της Ιταλίας π.χ. στο Μιλάνο και στην Ρώμη ο λαός κατέβηκε σε διαδηλώσεις. Ναι, αλλά οι διαμαρτυρόμενοι ήταν στην πλειοψηφία τους οπαδοί της Δεξιάς, επαναλαμβάνουν καθημερινώς και κατά κόρον τα επίσημα γαλλικά μέσα ενημερώσεως. Ίσως, αλλά τις ίδιες απόψεις υποστήριζαν όταν τα κίτρινα γιλέκα ταρακουνούσαν την Γαλλία, και έκαναν τον Μακρόν να μην κοιμάται για μερικές νύχτες στο προεδρικό μέγαρο χειροκροτούμενα φρενιτιωδώς από τον λαό.
Ο νομικός και πρόεδρος της εθνικής συμβουλευτικής επιτροπής των δικαιωμάτων του πολίτου, Ζαν-Μαρί Μπουργκουμπουρού (Jean-Marie Burguburu) σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα Λε Μόντε τόνισε ότι σε καιρούς ειρήνης, η Ρεπουμπλίκ (République) ποτέ δεν γνώρισε ένα τέτοιο περιορισμό των ελευθεριών, προσέθεσε δε ότι η επιχειρούμενη, από τα μέσα ενημερώσεως, μερική άγνοια ή υποτίμησητων περιοριστικών μέτρων είναι απαράδεκτη. Δεν παρέλειψε να εκφράσει την λύπη του διότι η κυβέρνηση απέφυγε να συμβουλευθεί την επιτροπή των δικαιωμάτων του πολίτου, υπογραμμίζοντας ότι δεν υπήρχε ανάγκη να επιβολής κράτους εκτάκτου υγειονομικής ανάγκης προς αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσεως. Στην ερώτηση: ποιές θεμελιώδεις αρχές απειλούνται με το προταθέν (και ψηφισθέν) από τους βουλευτές νομοσχέδιο; απήντησε: Διακρίνω τρείς. Εν πρώτοις, το πηγαίνειν και το έρχεσθαι, (σ.σ. με μια λέξη το πηγαινέλα όποτε το επιθυμούν οι πολίτες). Αυτή η αρχή, διευκρίνισε, είναι τόσο βασική και φυσική που οι άνθρωποι συχνά την λησμονούν. Η δεύτερη απειλή αφορά την ελευθερία συγκεντρώσεως, και η τρίτη, απόρροια της δεύτερης, την ελευθερία διαδηλώσεως. Αυτές οι ελευθερίες (λόγω υπερψηφίσεως του κυβερνητικού κειμένου) σήμερα επλήγησαν, όπως επίσης και εκείνες που κατηργήθησαν στην διάρκεια του εγκλεισμού, επεξήγησε επιφανής νομομαθής.
Αλλάζοντας θέμα και λαμβάνοντας υπ’ όψιν, την επαρκή πληροφόρηση των Ελλήνων από τις εφημερίδες, είχα αποφασίσει να μην αναφερθώ στα προσβλητικά λόγια που απηύθηνε ο Εντοργάν στον Γάλλο ομόλογό το Μακρόν (τον συμβούλευσε να επισκεφθεί ένα ψυχίατρο προς εξέταση της διανοητικής του υγείας). Άλλαξα γνώμη και αφιερώνω μερικές γραμμές, όταν επ΄ ευκαιρία του εν λόγω γεγονότος, ψάχνοντας μανιωδώς τις γαλλικές εφημερίδες, ανακάλυψα ότι ο Τούρκος απόλυτος κυρίαρχος εξοργίσθηκε μεταξύ άλλων όταν πληροφορήθηκετις λεπτομέρειες του προετοιμαζόμενου στο Παρίσι σχεδίου ισλαμικού διαχωρισμού: από την μια μεριά, απομόνωση και ποινές για τους ριζοσπαστικούς μουσουλμάνους και από την άλλη προστασία όλων των άλλων ομοθρήσκων τους που σέβονται την Ρεπουμπλίκ (Δημοκρατία). Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Τουρκία θα στερηθεί του ισχυρότερου μοχλού που διαθέτει στην Γαλλία για την διδαχή του ακραίου Ισλάμ, δηλαδή ένα μεγάλο μέρος των 150 Τούρκων ιμάμηδων…
