Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Διαφάνεια μέχρι υπερβολής; Η ερώτηση ανήκει σ’ ένα παρουσιαστή ειδήσεων στην τηλεόραση που συνομιλούσε με ένα ιατρικό στέλεχος για την επιδημία του κορωνοϊού. Αγνοώ εάν και αυτή την εβδομάδα, (όπως και την παρελθούσα), το πρόβλημα θα καταλάβει μεγάλο μέρος των στηλών των γαλλικών εφημερίδων και θα παραμερίσει εξοργιστικώς τα άλλα πολύ ενδιαφέροντα νέα στα συνεχούς ροής ειδήσεων τηλεοπτικά κανάλια -Συρία, Ερντογιάν, Αφγανιστάν, πρόσφυγες, συζήτηση στην Βουλή για το συνταξιοδοτικό στο οποίο θα αναφερθώ συντόμως παρακάτω. Ο μέσος όμως θεατής-ακροατής αρχίζει να μην δίνει και τόσο μεγάλη σημασία στα προτεινόμενα μέτρα προς αποφυγήν μολύνσεως από τον κορωνοϊό. Μπουχτίζει από την επί εικοσιτετραώρου βάσεως επανάληψη των ίδιων και των ίδιων «συμβουλών» προφυλάξεως από τον ιό. Έχει την εντύπωση ότι με το λέγε, λέγε οι κυβερνώντες επιδιώκουν να δημιουργήσουν φόβο στους πολίτες για να τον αποτρέψουν να σκεφθεί άλλα, εξ ίσου σπουδαία. πράγματα, όπως π.χ. οι εντός επτά ημερών διεξαγόμενες εδώ δημοτικές εκλογές τις οποίες φοβάται ο Μακρόν, όπως επίσης το πρόβλημα των συντάξεων, όπως, τέλος, και την ακρίβεια της ζωής. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, ο μηχανισμός παρεκκλίσεως από τα άλλα, όχι ολιγότερο σπουδαία, προβλήματα με πρόσχημα, εν μέρει, την προφύλαξη της υγείας, λειτουργεί στο έπακρον.
Πρωί, μεσημέρι, βράδυ ο ακροαματικός – τηλεοπτικός θεατής είναι σχεδόν υποχρεωμένος στην διάρκεια της αναγγελίας των νέων, θέλει, δεν θέλει, να ακούει και να καταγράφει στο μυαλό του τις κουραστικώς επαναλαμβανόμενες συμβουλές: νίπτετε τακτικώς τα χέρια σας, όταν φτερνίζεστε καλύψτε το στόμα σας με τον αγκώνα σας, καταργείστε τις χειραψίες και την ανταλλαγή ασπασμών, όταν συνδιαλέγεστε με κάποιον απομακρυνθείτε τουλάχιστον ένα μέτρο από τον συνομιλητή σας, χρησιμοποιείστε χάρτινο μαντήλι μόνο μια φορά και εν συνεχεία πετάξτε το, προσοχή όταν εισέρχεσθε μέσα στο μετρό. Ιδού τώρα το άκρον άωτον της υπερβολικής προφυλάξεως από τον ιό, μου το είπε φίλη που δέχθηκε ένα μήνυμα στο νετ: μην γυρίζετε τον διακόπτη του ηλεκτρικού με τα δάκτυλά σας παρά μόνο τον αγκώνα. Βεβαίως δεν αγνοώ ότι όλες αυτές οι οδηγίες είναι απαραίτητες για την προφύλαξη της κοινής υγείας, αλλά η φορτικότατη επανάληψή τους είναι γελοιωδώς δυσανάλογη με την μικρή προς το παρόν επικινδυνότητα της επιδημίας. H Ελλάδα δεν ξέφυγε και αυτή από την συμβουλομανία. Διαβάζω στις ελληνικές εφημερίδες, ότι η αρμόδια υπηρεσία ΕΟΔΥ του υπουργείου Υγείας προτείνει τα ίδια αναφερθέντα ανωτέρω μέτρα. Έχει καλώς αλλά ας μην ξεχνούμε και το σοφόν «μέτρον άριστον», που πρέσβευαν οι αρχαίοι Έλληνες. Καλόν είναι να το εφαρμόζουμε πότε-πότε…
Είναι αλήθεια, οι Γάλλοι σε μια πρόσφατη σφυγμομέτρηση (61%) εκφράζουν φόβους για την εξάπλωση του ιού. Βρίσκουν όμως ότι καλές και απαραίτητες είναι οι συμβουλές, καλύτερον όμως θα ήταν η δωρεάν διανομή των φιαλιδίων με το υδροαλκοολικό διάλυμα (από τα 2 ευρώ που στοίχιζε προ μηνός το φιαλίδιον σήμερα πωλείται, εάν το βρει κανείς, πάνω από 7 ευρώ!) για την συχνή απολύμανση των χεριών, όπως γίνεται εδώ και χρόνια με το εμβόλιο γρίπης. Πηγαίνεις π.χ. στο φαρμακείο με την βεβαίωση που σου έστειλε το γαλλικό ΙΚΑ, παίρνεις το εμβόλιο και εν συνεχεία εμβολιάζεσαι πάντα δωρεάν στο κέντρο υγείας της συνοικίας σου. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει με το υδροαλκοολικό διάλυμα (αντισηπτικό). Βάζεις ένα φιαλίδιο στην τσέπη και οποιαδήποτε στιγμή μπορείς να νίψεις τα χέρια σου, στο καφέ, στο μέτρο, στο λεωφορείο, στον κινηματογράφο. Αλλά για μια τέτοια δωρεάν προσφορά στους πολίτες του, επιβάλλεται όπως το κράτος υποχρεώσει τις παντοδύναμες φαρμακευτικές εταιρείες να ανοίξουν το πουγκί τους. Όνειρα θερινής νυκτός, σχολίασε φίλη ιατρός…
Βεβαίως δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς ότι ο αριθμός των μολυσμένων από τον ιό αυξάνει οσημέραι, ότι τα νοσοκομεία αμφιβάλλουν για την ικανότητά τους να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Τόσον περισσότερον μάλιστα σήμερα, που το γαλλικό νοσοκομειακό σύστημα που ασθενεί βαρέως λόγω των χρόνιων σκληρών οικονομιών, ευρίσκεται ήδη σε αδυναμία να υποδεχθεί τον αυξανόμενο αριθμό των ατόμων που επιθυμούν να κάνουν ένα τεστ διαγνώσεως. Η κατάσταση επιδεινώνεται ημέρα με την ημέρα. Έτσι, το παγκοσμίου φήμης Σαλόνι του Βιβλίου των Παρισίων προβλεπόμενο να διεξαγόταν για τις 20 – 23 Μαρτίου ανεβλήθη και οι ημερομηνίες λειτουργίας του μουσείου του Λούβρου, μετά το κλείσιμό του την 1η Μαρτίου, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι γνωστές. Σημειωτέον ότι το Λούβρο και το Σαλόνι του Βιβλίου ελκύουν πολλές χιλιάδες επισκεπτών ημερησίως.
Προς το παρόν, το πρόβλημα της εξαπλώσεως του ιού αφορά κυρίως τα σχολεία της ζώνης περιλαμβάνουσας το Παρίσι, το Κρετέιγ, τις Βερσαλλίες (παρισινή περιοχή), την Οξιτανία (νότος) και μέρος της Βρετάνης (δύση). Πώς μπορεί να διαπιστωθεί ότι οι μαθητές αυτών των περιοχών είναι εκτεθειμένοι στον ιό; Φοβούμενοι την μετάδοσή του, οι υπουργοί Υγείας και Παιδείας συνιστούν τελευταίως την επί μέρους απομόνωσή τους. Επιπροσθέτως, πώς να λειτουργήσουν οι σχολικές τάξεις χωρίς οι μαθητές και οι διδάσκοντες να πέσουν θύματα πανικού; Τι πρέπει να λέγεται στους γονείς; «Κάθε μέρα που περνά φέρνει ένα κύμα νέων ερωτήσεων», τονίζει ο υπεύθυνος για τα σχολεία του συνδικάτου UNSA. Προσθέτει: μετά τα συγκεκριμένα ερωτήματα- τι οφείλω να πώ;, πώς να δράσω;- τίθεται από τα τέλη Φεβρουαρίου η ερώτηση ταμπού: ποια είναι ακριβώς η φύση του κινδύνου; Τρία σχολεία της Άνω-Σαβοΐας ήδη έκλεισαν, αλλά αυτό πρέπει να γίνεται με μέτρο, απεφάνθη ο υπουργός Παιδείας.
Άλλο γεγονός που μείωσε, έστω και σε μικρή κλίμακα την περί του ιού ακατάσχετη τηλεοπτική φλυαρία, υπήρξε η επιβολή στην Βουλή από την μακρονική κυβέρνηση του κατακρινόμενου εδώ και χρόνια άρθρου 49, παράγραφος 3 του κανονισμού του κοινοβουλίου. Παρόλο ότι αποτελεί μέρος του Συντάγματος του 1958, η χρησιμοποίησή του κατακρίνεται όχι μόνο από την εκάστοτε αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, τον λαό, αλλά ακόμη και από τους κυβερνώντες που διστάζουν να επωφεληθούν από την επιτρεπόμενη εφαρμογή του. Το επίμαχο άρθρο επιτάσσει την υποχρεωτική δέσμευση ευθύνης, εν άλλοις λόγοις υποβολή προτάσεως μομφής δυσπιστίας εκ μέρους της αντιπολιτεύσεως, δήλωση παραιτήσεως της κυβερνήσεως και ως εκ τούτου ζήτηση ψήφου εμπιστοσύνης. Η τελευταία επιτρέπει στην κυβέρνηση να περάσει στο ντούκο ένα νομοσχέδιο χωρίς να συζητηθούν μία προς μια και εν συνεχεία να ψηφισθούν οι προτάσεις του. Στην προκειμένη περίπτωση για το συνταξιοδοτικό, τα κόμματα: Ανυπότακτη Γαλλία, Κ.Κ. Γαλλίας, Σοσιαλιστές και Δεξιά ψήφισαν κατά του μακρονικού σχεδίου. Στο σύνολό της η Αριστερά συγκέντρωσε 91 ψήφους, η Δεξιά 148, το όριο δε για την ανατροπή της κυβερνήσεως ήταν 289 ψήφοι. Μπορεί οι μακρονικοί να έχουν ακόμη την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όχι όμως και στον λαό, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις. Την ίδια μέρα της ψηφοφορίας και παρόλη την διστακτικότητα των πολιτών λόγω κορωνοϊού, οι μικροδιαδηλώσεις δεν έλειψαν. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο διευθυντής της συντηρητικής Καθημερινής αναφερόμενος στα της Ελλάδος έγραφε στις 3 Μαρτίου: «έχουμε αναπτύξει μια κουλτούρα διαμαρτυρίας γαλλικής έμπνευσης». Μακάρι να επεκτείνετο…
