“Μια παράλογη τραγωδία…”
Γυναίκα πεθαίνει μετά την προσπάθεια, dopo il tentativo να σκαρφαλώσει στο τείχος των συνόρων των ΗΠΑ.
Επίμονα ζωντανή και ελεύθερη.
Με μια λέξη, παγιδευμένη.
Αλλά γενικά ήμουν μια γυναίκα.
Και εξακολουθώ να είμαι, παρά τα περιττά.
Μια μεξικανή γυναίκα, ναι. Είμαι από τη γέννησή μου και θα είμαι για πάντα, άσχετα από αυτό που φλυαρούν κακόβουλα τα σφραγισμένα χαρτιά και αυτός που σπαταλά αίμα και χρόνο για να τα προστατεύσει, αντί να κάνει το ίδιο με τους όμοιους του.
Αλλά το μελάνι ψεύδεται όταν έρχεται σε αντίθεση με λεπτομέρειες πλέον υποτιμημένες όπως η αναπνοή, ο καρδιακός παλμός, το φως του βλέμματος ή ακόμα και όλες μαζί.
Θα σας πουν ότι πέθανα με τρόπο αδιανόητο, πραγματικά.
Παίρνοντας αφορμή μονάχα από την αναφορά των φρουρών του πιο εύθραυστου ονείρου, θα γράψουν ότι πέθανα επειδή προσπάθησα.
Διότι παγιδευμένη, ακριβώς.
Για όλα φταίει το πόδι.
Ήταν καταραμένο το μποντριέ των άσπλαχνων σχοινιών και των αδάμαστων ελπίδων, προσθέτω εγώ.
Με το σώμα ανάποδα και την κορυφή προς τα κάτω, με το αίμα να ρέει με ορμή προς το κεφάλι, την αφυδάτωση, το σοκ και το συναισθηματικό στρες, είναι φράσεις που πιθανότατα να ολοκληρώσουν εκ των υστέρων τη νεκρολογία για τους ειδικούς του θανάτου.
Λοιπόν, προτιμώ τους λάτρεις της a priori ζωής, για δες.
Και αν μου επιτρέπεται, τουλάχιστον σε αυτήν την αμελητέα αλλά ελεύθερη σελίδα, υπάρχουν άπειρα περισσότερα να προσθέσω για λογαριασμό μου.
Για να εξηγηθώ.
Για να δώσω αξία και αξιοπρέπεια.
Για να λύσουμε κάθε κόμπο που κρύβει λόγους και αλήθεια.
Πρώτον, δεν είναι ο θάνατος μου που είναι παράλογος.
Παράλογος είναι ο τοίχος και αυτός που τον έχτισε, έλα, αυτό είναι εύκολο, ακόμα και ένα παιδί ή κάποιος που είχε το θάρρος να παλέψει για να γίνει θα το καταλάβαινε στη συνέχεια.
Δεύτερον, η πραγματική παγίδα που καθόρισε το ταξίδι μου δεν είναι το σκοινί που αποφάσισε να με προδώσει την τελευταία στιγμή.
Για να πούμε την αλήθεια, υπήρξαν πολλές περισσότερες στη διαδρομή από το σπίτι μέχρι τον μοναδικό φανταστικό ορίζοντα.
Είναι η ζωή που με παγίδευσε πρώτη, και είμαστε πολλοί που πέφτουμε σε αυτή την παγίδα, ξέρεις
Από την απογευματινή προσευχή προς οποιοδήποτε κομμάτι του ουρανού διαθέσιμο για ακρόαση, περνώντας μέσα από την πρωινή ανακούφιση με κάθε κομμάτι ψυχής ακόμα στη σωστή θέση, μέχρι τη δύση του ηλίου και πάλι από την αρχή. Με μια λέξη, όπως κατ’ αρχήν, να υπάρχουμε.
Για μερικούς από εμάς – αλλά υποθέτω πολλούς – αυτός είναι ο μόνος ζυγός που επιλέξαμε με τη θέλησή μας και τον οποίο δεν έχουμε σκοπό να εγκαταλείψουμε.
Με όλη την ειλικρίνεια, δεν μπορούμε.
Διότι, επειδή συνηθίζεις στην ιδέα να μπορείς να λες καθημερινά παρόν στην καθόλου προφανή έκκληση της αυτού μεγαλειότητος της φύσης, οι παγίδες που σε δένουν σε αυτήν γίνονται αμέτρητες.
Η αγάπη των γονιών σου είναι μια παγίδα.
Το πάθος για την ιδέα να κάνετε αυτή την ιερή μαρτυρία δική σας και να φέρετε ζωή στον κόσμο είναι με τη σειρά του ακόμη περισσότερο.
Η στοργή για το μέλλον σας και για όσους το οφείλουν σε εσάς είναι η πιο δυνατή από όλες.
Και ποιος ανόητος μπορεί να πιστέψει ότι ένας τοίχος και οι σκοτεινοί φρουροί του αρκούν για να αποτρέψουν μια γυναίκα από το να συνεχίσει τον δρόμο της; Γιατί εγώ με την καρδιά και την επιθυμία να την κάνω ευτυχισμένη παγιδευμένοι στο σώμα γεννήθηκα.
Γράψτε λοιπόν και αυτό στην έκθεση: εγώ ήμουν εδώ και θα είμαι ακόμα εκεί όταν εξαφανιστούν όλα τα σύνορα.
Ενώ εκείνοι που δεν προσπαθούν καν να ξεπεράσουν τα τείχη της ανθρώπινης βλακείας δεν ήταν ποτέ ελεύθεροι, πόσο μάλλον ζωντανοί.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος storieenotizie.com
