Μια φορά κι έναν καιρό, στα πολύ παλιά χρόνια, στην πόλη Βαγδάλα της Ανατολής, ζούσε και βασίλευε ο χαλίφης Χαρούν ελ Μουριάντ.
Ήταν ένας καλός και ηθικός άνθρωπος και προσπαθούσε να κυβερνήσει με δικαιοσύνη το λαό του. Δεν φορούσε χρυσάφια και μαλάματα κι ούτε καθόταν αραγμένος στο παλάτι να τρώει και να πίνει και να τεμπελιάζει. Όλη μέρα ήταν στους δρόμους και έβαζε κι αυτός ένα χεράκι ώστε να λυθούν τα προβλήματα που είχε η Βαγδάλα και να ελαφρώσουν λίγο και οι κάτοικοί της από τα πολλά θέματα της καθημερινότητάς τους. Δεν ήταν τέλειος. Κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος. Είχε κι αυτός τις αδυναμίες του και τα ελαττώματά του. Αλλά ήταν ένας άνθρωπος καλών προθέσεων και υψηλού ήθους που κάθε φορά μάλιστα που έκανε κάποιο λάθος, ένιωθε ενοχές και ζητούσε συγνώμη από τον κόσμο. Κι ο κόσμος τον καταλάβαινε και τον αγαπούσε ακόμη περισσότερο. Τον αγαπούσε και του έδειχνε πάντα την αμέριστη εμπιστοσύνη του και την προτίμησή του.
Στην Βαγδάλα ζούσε και ο βεζίρης Ιζνογκούτ που επιβουλευόταν την θέση του Χαλίφη, είχε διεκδικήσει μάλιστα δύο φορές το αξίωμα αυτό αλλά «έφαγε» άγριο φούμο από τους Βαγδαλιώτες.
Το είχε βάλει όμως τόσο πολύ γινάτι και πείσμα να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη, που όχι μόνο δεν είχε την στοιχειώδη αξιοπρέπεια και εξυπνάδα να αποχωρήσει από την διεκδίκηση αυτού του στόχου, αφού δύο συνεχόμενες φορές αποδοκιμάστηκε από τον λαό, αλλά συνέχιζε να προσπαθεί τριγυρνώντας όλη μέρα μέσα στους δρόμους της Βαγδάλας γρυλίζοντας με θυμό: «Θέλω να γίνω Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη». Τόσο πολύ που τον πήραν μυρωδιά οι συμπολίτες του και μόλις τον έβλεπαν επαναλάμβαναν αυτή τη φράση: «Θέλω να γίνω Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη».
Μερικοί πονηροί μάλιστα, τον εκμεταλλεύονταν κάνοντάς του τεμενάδες και του έτρωγαν τα λεφτά. Βρήκαν ένα μωροφιλόδοξο κορόιδο και σαν βδέλλες κόλλησαν απάνω του και του ρουφούσαν το αίμα.
Μέχρι κι έναν ντελάλη βρήκε και τον χαρτζιλίκωνε γερά για να βγαίνει κάθε μέρα από τα άγρια χαράματα να βρίζει και να συκοφαντεί τον Χαλίφη, προσπαθώντας να τον υπονομεύσει. Μια μέρα μάλιστα που ο ντελάλης έπεσε κι έσπασε το πόδι του και αναγκάστηκε να μείνει στο σπίτι του για δύο – τρεις εβδομάδες, ο Ιζνογκούντ οργάνωσε μεγάλο έρανο, βρήκε κι άλλα κορόιδα που επιβουλευόταν τον Χαλίφη και μάζεψαν 3.000 χρυσά και του έφεραν τους καλύτερους γιατρούς ώστε να σηκωθεί από το κρεβάτι γρήγορα και να βγει ξανά στους δρόμους και να καθυβρίζει όπως ήξερε, τον Χαρούν ελ Μουριάντ.
Οι «συνεργάτες» του Ιζνογκούντ το έπεισαν μια μέρα και πέταξε ένα σκασμό λεφτά για να φτιάξει μια αφίσα (στη φωτογραφία) που την κόλλησε σε όλη τη Βαγδάλα για να προπαγανδίζει την επιθυμία του να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Ο κόσμος όμως όχι μόνον δεν συγκινήθηκε αλλά αντίθετα χλεύαζε την ματαιοδοξία και μωροφιλοδοξία αυτού του ανθρώπου και έδειχνε ακόμη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και αγάπη στον Χαλίφη Χαρούν ελ Μουριάντ.
Κι όπως έδειχναν τα πράγματα όταν θα έφτανε κάποτε η μέρα της κρίσης ο Ιζνογκούντ θα είχε μείνει άφραγκος από το να συντηρεί όλα αυτά τα χρόνια ένα τόσο μεγάλο κύκλο «συνεργατών», «εθελοντών» και ντελάληδων ενώ ο Χαρούν ελ Μουριάντ θα βασίλευε μια ζωή.
Θ. Θεοδωρίδης
