Οι νικητές του εμφυλίου δεν αρκέστηκαν στη νίκη τους και στη συντριβή του «εχθρού». Στις δεκαετίες που ακολούθησαν έπρεπε επίσης να συντρίψουν κάθε έναν και κάθε τι απειλούσε το καθεστώς τους. Με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο.
Με βία, με τρομοκρατία ακόμη και με θάνατο. Με φυλακές, με εξορίες, με εκτελέσεις.
Όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις και μέχρι το 1974, κυβέρνησαν αυταρχικά και αντιδημοκρατικά. Ο εχθρός ήταν ένας: Η Αριστερά! Είτε λέγονταν ΚΚΕ είτε ΕΔΑ είτε όπως αλλιώς.
Όλα εκείνα τα χρόνια, άνθρωποι χάθηκαν, βασανίστηκαν, ταπεινώθηκαν, οικογένειες διαλύθηκαν.
Όσοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν με κάποιο τρόπο τα γεγονότα εκείνης της περιόδου αναφέρονται στον ψυχρό πόλεμο, στην συμφωνία της Γιάλτας, στο γενικότερο κλίμα της εποχής και άλλα τέτοια. Οι πιο ακραίοι αναφέρονται σε πράκτορες του εχθρού, κατασκόπους, προδότες, εαμοβούλγαρους, κομουνιστοσυμμορίτες κ.λ.π.
Μετά τη μεταπολίτευση και μέχρι το 2015, τη χώρα κυβέρνησαν εναλλάξ πολιτικοί σχηματισμοί που ήταν απόγονοι των κομμάτων της μετεμφυλιακής περιόδου.
Φυσικά μετά και την επτάχρονη δικτατορία η πολιτική κατάσταση δεν θα μπορούσε να είναι η ίδια των δεκαετιών ’50 και ’60. Η καταπιεσμένη ελληνική κοινωνία απαιτούσε ελευθερίες και δημοκρατία. Ο εθνάρχης ήρθε ανανεωμένος απ’ τα Παρίσια, ο έτερος καππαδόκης με ζιβάγκο και «επαναστατικά» συνθήματα, το ΚΚΕ κατέκτησε τη νομιμότητα και η δημοκρατία επιτέλους (με τις όποιες αδυναμίες της) λειτούργησε στη χώρα άψογα για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες.
Προχώρησαν μεγάλα αναπτυξιακά έργα, έγιναν σημαντικές θεσμικές αλλαγές, η χώρα εκσυγχρονίστηκε αλλά συγχρόνως είχαμε και πάρα πολλά φαινόμενα διαφθοράς όχι μόνο στον κρατικό μηχανισμό αλλά και στο πολιτικό προσωπικό. Λίγα περιστατικά από αυτά ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, ακόμη λιγότερα έφτασαν μέχρι τη δικαιοσύνη και για ελάχιστα από αυτά εκδόθηκαν καταδικαστικές αποφάσεις. Στο τέλος και μετά από τα σαραντάχρονα φαγοπότια δισεκατομμυρίων, ένας υπουργός και ένας δήμαρχος όλο κι όλο κλείστηκαν στις φυλακές.
Όλα βάδιζαν «καλώς», τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία αλλά δυστυχώς με τις πολιτικές τους οδήγησαν τελικά τη χώρα στη χρεοκοπία.
Όταν τα κόμματα αυτά απώλεσαν για πρώτη φορά την εξουσία από μια λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση, ένιωσαν να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Έχασαν τον ύπνο τους. Όπως το 1958 που ξαφνικά οι εκλογές ανέδειξαν αξιωματική αντιπολίτευση την ΕΔΑ. Χρειάστηκαν οι εκλογές βίας και νοθείας του 1961 για να «αποκατασταθεί» και πάλι η ισορροπία στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Μετά το πρώτο σοκ λοιπόν του 2015, άρχισαν να οργανώνονται επικοινωνιακά και με τη βοήθεια φυσικά και της ίδιας της «αριστερής» κυβέρνησης που έκανε το ένα λάθος πίσω από το άλλο, κατάφεραν τελικά να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος και εξαπολύοντας έναν αντικομμουνιστικό και αντιαριστερό βόρβορο να μεταστρέψουν το κλίμα στην κοινωνία, και με επικεφαλής τον γόνο μιας παραδοσιακής πολιτικής οικογένειας έμφορτης σκανδάλων και πολιτικών δολοπλοκιών, να πάρουν μια πρώτη νίκη στις ευρωεκλογές. Το εύρος της νίκης αυτής αφήνει ελάχιστα περιθώρια μεταστροφής του εκλογικού σώματος στις επερχόμενες εθνικές εκλογές.
Έτσι λοιπόν η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται ανυπόμονη. Τιμωρεί αυτόν που δεν κατάφερε μέσα σε τέσσερα χρόνια να αναστρέψει μια κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα από τις πολιτικές σαράντα χρόνων των άλλων. Τους οποίους άλλους καλεί τώρα για να την σώσουν. Η ελληνική κοινωνία του 2019 ξαναγυρίζει στα παλιά.
Και πονάω και μ’ αρέσει…
Θόδωρος Θεοδωρίδης
