Γνώρισα αρκετούς αξιόλογους ανθρώπους στη ζωή μου, ένας από αυτούς ήταν και ο Κόνι, από αυτούς που όταν φεύγουν λείπουν.
Θέλω να σας πω πως τον γνώρισα, θα καταλάβετε αμέσως γιατί τον συμπάθησα αμέσως: Δεκαετία ’80, εργάζομαι στην παραλία της Ηρακλίτσας, στην αμμουδιά του Εστέλλα, [παρεμπιπτόντως να χαιρετίσω τον αγαπημένο Τοτό που και αυτός έφυγε πριν λίγο καιρό, πλήρης ημερών ετούτος], εργάζομαι λέω στη θάλασσα ως εκπαιδευτής θαλασσίων σπορ.
Έχω τρέλα με το γουίντ σέρφινγκ, το διδάσκω και στον κόσμο, μιλώ όλη μέρα γι’ αυτό. Και μου κάνει πολύ εντύπωση ένα παλικάρι. Έρχεται κάθε πρωινό από το χωριό επάνω στη σανίδα του εκμεταλλευόμενος την μπουκαδούρα, με ένα σακίδιο στην πλάτη, την αφήνει λίγο πιο κάτω, δίπλα στις δικές μου, κάθεται μια δυο ώρες μέσα στο κάμπινγκ, δεν ξέρω τι κάνει, και καταμεσήμερο επιστρέφει, πάντα με τη σανίδα, κάνοντας αυτή τη φορά ένα μεγάλο τακ, μιας και έχει κόντρα τον άνεμο που έρχεται από το Άγιο Όρος.
Έτσι αρχίζουμε να χαιρετιόμαστε, μου έχει κερδίσει την καρδιά. Αργότερα, από τον αδελφό του τον Αλέξη, που συχνάζει κι εκείνος στην θαλασσινή μας παρέα, μαθαίνω περισσότερα γι’ αυτόν και την οικογένεια του, εύχομαι σε όλους δύναμη. Έκτοτε οι δρόμοι μας συναντήθηκαν αρκετές φορές, μπορεί να μην κάναμε ποτέ παρέα, μα η εκτίμηση μου τεράστια. Καλό ταξίδι φίλε.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
