21/02/2023
Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην Ιταλία. Αλλά αλλάζει ελάχιστα. Περιφερειακές εκλογές σε Λομβαρδία και Λάτσιο. Πάρα πολλά πράγματα. Οι αποχές υπερτερούν κατά πολύ των ψηφοφόρων. 60%.
Στη Λομβαρδία ψηφίζει το 41,68% των δικαιούχων. 73,11% το 2018. Η αποχή είναι πλέον ένα φαινόμενο που ανήκει στους κοινωνιολόγους. Είναι ένα δράμα, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τη σωστή ανησυχία.
Η εξάπλωση της αποχής πρέπει να προκαλέσει συναγερμό. Είναι ένας τροχός της μηχανής της δημοκρατίας, που ξεχαρβαλώνεται. Ωστόσο, η πολιτική δεν ενδιαφέρεται και πολύ για το φαινόμενο
Όποιος ψηφίζει αποφασίζει και αυτό που έχει σημασία είναι να ψηφίζει εμένα και το κόμμα μου. Γιατί αν εκλεγώ, έχω κάνει το deal της ζωής μου. Όλα τα άλλα έρχονται μετά. Θα δούμε πώς θα το χειριστούμε αργότερα.
Εγωισμός, υπολογισμός, οπορτουνισμός τρόπου. Εγώ είμαι. Δυστυχώς, λίγοι θα έχουν στη συνέχεια την ευκαιρία να τους ζητήσουν τον λογαριασμό. Ο ιδεαλισμός και το πνεύμα της υπηρεσίας ανήκουν στο παρελθόν. Αρχαίες αξίες.
Η πολιτική απέχει ολοένα και περισσότερο από τα καθημερινά προβλήματα. Είναι άλλο πράγμα. Αλλά είναι στο χέρι του καθενός μας να την επαναφέρει στο σωστό δρόμο. Όχι για καπρίτσιο, αλλά γιατί η πολιτική αποφασίζει για τις ζωές μας
Είτε αρέσει είτε όχι, όλα περνάνε από εκεί. Καλό θα είναι να το γνωρίζουμε αυτό. Και να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε τι να κάνουμε. Η παθητικότητα μας καταδικάζει. Συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να ξαναγίνουμε πρωταγωνιστές.
Η ελπίδα λείπει στην Ιταλία. Η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Και κανείς δεν έχει ιδέα πώς να κάνει αυτή την ελπίδα να ανθίσει ξανά. Ανηφορικός δρόμος, αλλά η αναδιοργάνωση της κριτικής σκέψης είναι εφικτή.
Ο αντικαπιταλισμός παραμένει ο μόνος ακρογωνιαίος λίθος για να την επαναπροσδιορίζει. Και σήμερα, μόνο ο δρόμος της σύγκρουσης μπορεί να αποκαταστήσει την ελπίδα. Από τον συνδικαλιστικό αγώνα, μισθούς, ώρες εργασίας, που είναι πολλά
Όλα τα μεγάλα ζητήματα της εργασίας και τα απαραβίαστα δικαιώματα των ανθρώπων. Για να υπερασπιστείς το δίκιο σου, θα ήσουν διατεθειμένος να βγεις στους δρόμους; Εγκαταλείπετε τον καναπέ και τον υπολογιστή για να εμπλακείτε πραγματικά;
Σωματικά, να ξεκουμπώσεις τον εαυτό σου και να του αφιερώσεις χρόνο, τον χρόνο σου; Ο καθένας μας πρέπει να απαντήσει με ειλικρίνεια και τιμιότητα. Αν δεν συνέβαινε αυτό, καμία κριτική δεν θα μπορούσε να βρει νομιμοποίηση.
Δεν μπορεί κανείς να μην κοιτάξει με ενδιαφέρον τι συμβαίνει στη Γαλλία. Εκατομμύρια πολίτες βγαίνουν στους δρόμους για να πουν ΟΧΙ, δεν πάει άλλο. Η κυβέρνηση θα ήθελε να αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης. Από τα 62 στα 64 χρόνια
Κάθε κατηγορία εργασίας και οι πολλοί νέοι διαμαρτύρονται χωρίς δισταγμό. Όλα τα σωματεία είναι στο γήπεδο και η αριστερά του Μελανσόν. Ο Jean Luc Melenchon είναι ο ηγέτης της France Insoumise.
Ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα που κερδίζει μεγάλη υποστήριξη. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2022, ταρακούνησε. Στην Εθνοσυνέλευση είχε 17 βουλευτές. Τώρα είναι 75.
Στο πολιτικό του πρόγραμμα προτείνει τη σύνταξη για όλους στα 60. Την ανακατάκτηση των δημοσίων υπηρεσιών και κάποιες επανεθνικοποιήσεις. Τομείς ζωτικής σημασίας όπως η ενέργεια, οι αυτοκινητόδρομοι και τα αεροδρόμια
Φορολογία του μεγάλου πλούτου και οικολογικός σχεδιασμός. Ο Melenchon έχει στο μυαλό του ένα άλλο παράδειγμα κοινωνίας. Έντονη αντίθεση με τις φιλελεύθερες πολιτικές, τις τρέχουσες. Εκεί που όλα θεωρούνται εμπόρευμα και επικρατεί η λογική του κέρδους.
Μια απανθρωπιστική λογική. Ακόμη και ο Πάπας Φραγκίσκος το υποστηρίζει. Και όπου ακόμη και ο πόλεμος μπορεί να θεωρηθεί χρήσιμο εργαλείο. Θέλω να παραθέσω τα λόγια του Μελανσόν κατά τη διάρκεια μιας δημόσιας συγκέντρωσης.
Κατά τη διάρκεια μιας από τις πολλές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας αυτών των ημερών. Να τα σκεφτούμε. «Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν καταλάβει γιατί είμαστε εδώ. Όχι μόνο υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα να απολαμβάνουμε ένα διάλειμμα στην ύπαρξή μας, αλλά βεβαιώνουμε ότι ο χρόνος στη ζωή δεν είναι μόνο αυτός που θεωρείται χρήσιμος, επειδή είναι αφιερωμένος στην παραγωγή.
Ο χρόνος δεν είναι μόνο αυτός που αφιερώνεται στη δουλειά, αλλά και ο ελεύθερος χρόνος. Ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι χρόνος αδράνειας, αλλά χρόνος για να έχουμε στη διάθεσή μας. Να αποφασίσεις τι να κάνεις, να ζήσεις, να αγαπήσεις, ακόμα και να μην κάνεις τίποτα.
Φροντίζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ζωγραφίζουμε, τραγουδάμε, χαζεύουμε, τεμπελιάζουμε. Ο ελεύθερος χρόνος είναι ο χρόνος που μπορούμε να είμαστε απόλυτα άνθρωποι, ανθρώπινοι. Να για τι μιλάμε. Μας λένε ότι πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο. Γιατί;
Το κλειδί για το μέλλον δεν είναι να παράγουμε περισσότερα, αλλά να παράγουμε καλύτερα. Επομένως, η παραγωγή με καλύτερο τρόπο σημαίνει να εργαζόμαστε λιγότερο Δουλεύοντας λιγότερο, η προσπάθεια, η κούραση μπορεί να μοιραστεί πιο ισότιμα μεταξύ όλων.
Θέλουμε να υπερασπιστούμε το δικαίωμα να ζούμε πλήρως…. Και τι προσπαθούν να κάνουν; Αυτό που κάνουν πάντα είναι να προσπαθούν να μετατρέψουν τα πάντα σε εμπορεύματα. Αυτό θέλει ο Μακρόν. Να εμπορευματοποιήσει την ύπαρξή μας, όπως έκανε με την υγειονομική μας περίθαλψη, όπως έκανε με την εκπαίδευση….
Να διαβρώσει τα πάντα, να ποσοτικοποιήσει τα πάντα. Μακρόν, ανάθεμα σε…» Μοιάζουν με συλλογισμό ονειροπόλου, απραγματοποίητες ουτοπίες. Ποιος σε ακολουθεί; Κρίμα που ο κ. Μελανσόν έχει συναίνεση που πλησιάζει το 27%.
Στη Γαλλία, κάποιος αρχίζει να ανησυχεί γι’ αυτό, και είναι ενθαρρυντικό για μένα Στην Ιταλία, ορισμένες ευρείας κλίμακας προτάσεις δυσκολεύονται να απογειωθούν. Ας αναρωτηθούμε γιατί. Υπάρχουν ξεκάθαρες ευθύνες.
Ας αναρωτηθούμε γιατί η αριστερά στη χώρα μας είναι τόσο πολύ περιορισμένη. Στη Γαλλία υπάρχει ο Melenchon και το France Insoumise. Πλήρως στο γήπεδο. Στην Ιταλία έχουμε την κυβέρνηση Μελόνι, η οποία έχει επιλέξει μια πλευρά.
Ποια είναι η πολιτική οντότητα που θα μπορούσε να ανοίξει ξανά τον δρόμο της σύγκρουσης; Στην Ιταλία, το να μιλάμε για την ανάγκη να τεθεί στο πεδίο η σύγκρουση είναι ταμπού. Λέγαμε ο ένας τον άλλον σύντροφο κάποτε
Ο λαός μας χρειάζεται ακόμα μια αξιοπρεπή και συνεπή αριστερά. Θέλουμε να προσπαθήσουμε ξανά, να φανταστούμε έναν καλύτερο κόσμο; Δεν έχω καμία όρεξη να τα παρατήσω, να παραδοθώ….
του Danilo Tosarelli
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
