Στη ζωή και πόσω μάλλον στη πολιτική τα πάντα κινούνται τελεολογικώς, ούτως ώστε η πίστη στις συμπτώσεις και στη τύχη να αποτελεί μία συναισθηματική αφέλεια.
Οπότε η άμεση αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων από τον Ερντογάν, η οποία ακολούθησε την αίρεση της συνθήκης της Λωζάνης, μόνο συμπτωματική και τυχαία δεν είναι και προφανέστατα εξυπηρετεί από έναν έως και πολλούς σκοπούς. Η πρώτη ανάγνωση που κυριαρχεί στα δικά μας ΜΜΕ, αναφέρει ότι αποσκοπούσε στην αποστολή μηνυμάτων στο εσωτερικό της γείτονος χώρας. Μπορεί να είναι και έτσι. Ωστόσο σίγουρο είναι ότι ο Ερντογάν μετρά τις αντιδράσεις των προκλητικών δηλώσεών του, τόσο στο εσωτερικό και εξωτερικό και κυρίως μετρά τις δικές μας αντιδράσεις. Δεν θα σταθούμε στο λάθος του ΥΠΕΞ, που στηρίχθηκε σε λανθασμένη μετάφραση του λόγου του προέδρου της Τουρκίας, από δημοσιογράφο του Α.Π.Ε. Εμείς θα σταθούμε στο πλέον σκληρό μυ του ανθρώπου, που είναι η καρδιά. Πως μπαίνουμε στην καρδιά μας;
“[….] αφού καθίσεις και συγκεντρώσεις το νου σου, πέρασε τον στην αναπνευστική οδό που αρχίζει από τη μύτη και οδηγεί στη καρδιά και ώθησε το νου σου κι ανάγκασε τον να κατεβεί μαζί με τον εισπνεόμενο αέρα στη καρδιά[….] συνήθισε το νου σου να μη βγαίνει γρήγορα από εκεί. Στην αρχή στεναχωρείται πάρα πολύ από το εκεί κλείσιμο και τον περιορισμό’ όταν όμως συνηθίσει,δεν ανέχεται να περιφέρεται έξω[….] Γνωρίζεις ότι το λογιστικό μέρος της ψυχής κάθε ανθρώπου βρίσκεται στο στήθος[….]” ( “Φιλοκαλία των ιερών Νιπτηκών. Τόμος Δ’ Όσιος Νικηφόρος ο Μονάζων. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας” Β’ Έκδοση 1990, σελ. 170-171).
Η καρδιά μας λοιπόν βρίσκεται στο Πόντο, στο Αιβαλί, στην Ίμβρο όπου είναι και τα λείψανα των προπατόρων μας, στη Καππαδοκία, στα παράλια της Μικράς Ασίας, στη Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και βεβαίως στην Κύπρο.
Η καρδιά μας βρίσκεται στις πατρογονικές εστίες μας και στα ποτισμένα με αίμα, πόνο, ιδρώτα και αγώνες χώματα τους, ο νους μας μέσα στη καρδιά μας συναντά αγίους, μάρτυρες, εθνομάρτυρες, ομολογητές και οσίους. Τη συνάντηση αυτή την αισθάνεσαι όταν είσαι στο Φανάρι, στην Αγία Σοφία, στη Πέργαμο και στην Έφεσο, στη Σμύρνη, στο Αιβαλί, διότι δεν είναι τίποτα νεκρό, όλα ζουν και ομιλούν, διότι οι καρδιές υπάρχουν, πάλλουν και θάλλουν. Τα λείψανα-ερείπια ζωντανά σε μυσταγωγούν εντός της αιωνιότητος, την οποία και να θέλεις δεν δύνασαι να την αγνοήσεις και να μη την αντιληφθείς, διότι όλα τα πανάρχαια σε οδηγούν εκεί, στο πέρας του χρόνου και του χώρου, που εν τέλει αυτοκαταργούνται. Εντός αυτής της αιωνιότητος περιφέρονται οι καρδιές, το πνεύμα και τα λείψανα των από αιώνων προγόνων μας και αφού η καρδιά μας είναι καρδιά τους, τότε εν είδει αναπνοής και εκπνοής, η καρδιά μας, αδυνατεί να μη βρίσκεται εκεί. Αυτή είναι μία αλήθεια που δεν είναι φαντασία, πλάνη και αιχμαλωσία. “[….] άλλη κατάσταση είναι η αιχμαλωσία, όπου κατά τρόπο βίαιο και χωρίς να θέλει, οδηγείται η καρδιά μας στην επιθυμία της έννοιας ή εικόνας που μας προσέβαλε και αναγκάζεται να παραμείνει μαζί της για αρκετό χρονικό διάστημα[….]” ( Αρχιμανδρίτου Τύχωνος Καθηγουμένου Ι. Μ. Σταυρονικήτα “Η χώρα των ζώντων” Έκδοση Ι. Μ. Σταυρονικήτα Άγιον Όρος 1991 σελ. 86-87)
Η καρδιά μας δεν είναι αιχμάλωτη, είναι ελεύθερη και παραμένει σταθερώς εκεί, εντός της αιωνιότητος και η αιωνιότης ούτε αλώνεται, ούτε αιχμαλωτίζεται, ούτε καταστρέφεται, ούτε συκοφαντείται, ούτε διαστρεβλώνεται, διότι ως Αλήθεια παραμένει Μνήμη, η οποία συντρίβει και το Χρόνο και το Χώρο που τις ανήκουν. Τοιουτοτρόπως κραταιά η Αλήθεια της καρδιάς μας εντός της αιωνιότητος, διατηρεί αέναη τη νίκη της,ως αειφόρο φως το οποίο ουδέποτε εκπίπτει και μερίζεται. Αειφόρο φως, αναπόσπαστο στοιχείο της δικής μας καρδιάς.
Σε όποια ανάλυση, εφόσον η καρδιά μας έχει το νου της, θα βρίσκεται εκεί.
“[….] Θα σπάσω σήμερα τις ανέστιες φόρμες
τη στέγη θα ρίξω και θ’απλώσω περίλυπα
στην ασκέπαστη ενέργεια της αθανασίας
εκεί που λαλούσαν ανέκαθεν οι τυφλές
εικόνες των πλασμάτων την πολυμίλητη βουβαμάρα
την απόδειξη κείνου που δεν αποδείχνεται
την απάρνηση του θριάμβου της γλώσσας[….]” ( Νίκος Καρούζος Ποιήματα Α’ (1961-1978) “Χρονικό της αταραξίας” Εκδόσεις “Ίκαρος” Γ’Έκδοση 2002 σελ. 300)
Γιώργος Καλεάδης
Πρόεδρος Πυρικαύστου Ελλάδας
οικονομολόγος, συγγραφέας
