Συνέντευξη στο Θόδωρο Θεοδωρίδη
Αγωνία για το μέλλον αλλά και λαχτάρα για δημιουργία
Η Κατερίνα Συμεωνίδη, είναι ένα νέο κορίτσι, ένας νέος άνθρωπος, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα. Σπούδασε θεατρολογία στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη και μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της επέστρεψε στην Καβάλα το 2011. Στη γενέτειρά της ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας επαγγελματικά, ως βοηθός φωτιστή στην παιδική παράσταση «Φάρμα των ζώων». Με την ίδια παράσταση ακολούθησαν συνεργασίες με τα ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης και Πάτρας το 2012.
Από την άνοιξη του 2013 συνεργάζεται σταθερά με το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και το Φεστιβάλ Φιλίππων. Όλο αυτόν τον καιρό συμμετείχε ως βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές παραστάσεις αλλά το τελευταίο διάστημα δοκιμάστηκε και σαν ηθοποιός σε μερικές ακόμη.
Κρατά σταθερά από το 2013 την γραμματειακή υποστήριξη του Φεστιβάλ Φιλίππων.
Στο πρόσωπο της Κατερίνας Συμεωνίδου μπορεί κανείς να διακρίνει και να αφουγκραστεί την αγωνία ενός νέου ανθρώπου σήμερα στην Ελλάδα της βαθειάς κρίσης για το μέλλον του αλλά και την ανεξάντλητη υπομονή, δύναμη, όρεξη και λαχτάρα για δουλειά και δημιουργία.
Η Κατερίνα Συμεωνίδου δοκιμάζεται αυτές τις μέρες για πρώτη φορά και στο ρόλο του σκηνοθέτη αφού της ανατέθηκε η σκηνοθεσία στο έργο του Κοσμά Χαρπαντίδη «Κάπα ποιητού» που αναφέρεται στη ζωή του ποιητή Ιωάννη Κωνσταντινίδη, ένα θεατρικό αναλόγιο που μαζί με συνεργάτες της ετοιμάζει να μας παρουσιάσει στο τέλος του μήνα σε τρεις παραστάσεις στο οικόπεδο Κρέη.
Η «Πρωϊνή» μίλησε μαζί της και να τι μας είπε:
ΕΡ.: Μαζί με συνεργάτες σου ετοιμάζετε ένα θεατρικό αναλόγιο. Σε τι αναφέρεται το αναλόγιο αυτό, πότε, που και στο πλαίσιο ποιων εκδηλώσεων θα παρουσιαστεί;
ΑΠ.: Το αναλόγιο που ετοιμάζουμε, με τίτλο «Κάπα ποιητού» αφορά τη ζωή, το έργο και τη δράση του ποιητή Ιωάννη Κωνσταντινίδη, ο οποίος, αν και Κρητικός, αγωνίστηκε όσο λίγοι για την απελευθέρωση της Καβάλας. Θα παρουσιαστεί στο Οικόπεδο Κρέη στις 22, 23 και 25 Ιουνίου, στο πλαίσιο των Ελευθερίων 2017 του Δήμου Καβάλας.
ΕΡ.: Ποιοι είναι οι συντελεστές αυτής της παρουσίασης;
ΑΠ.: Έχουμε βασιστεί στο ομότιτλο κείμενο του Κοσμά Χαρπαντίδη, που θα παρουσιαστεί σε δική μου διασκευή. Στην επεξεργασία του κειμένου έχουν συμβάλει πολύ και οι τρεις ηθοποιοί που συμμετέχουν στο αναλόγιο, η Ναταλία-Άννα Βασιλέκα, ο Δημήτρης Κοντός και ο Παύλος Σταυρόπουλος, καθώς οι περισσότερες αλλαγές γίνονται στη διάρκεια της πρόβας.
ΕΡ.: Ασχολείσαι πρώτη φορά με τη σκηνοθεσία;
ΑΠ.: Ναι, είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνω κάτι τέτοιο και φέρω την ευθύνη του αποτελέσματος.
ΕΡ.: Με τι σ’ ενδιαφέρει περισσότερο να ασχοληθείς και να δουλέψεις: Με την υποκριτική; Με τη σκηνοθεσία; Με κάτι άλλο;
ΑΠ.: Είχα την τύχη να περάσω ως τώρα από διάφορα πόστα, μπροστά και πίσω απ’ τη σκηνή. Για την ώρα απολαμβάνω την εναλλαγή των ρόλων, σε μια παραγωγή βοηθός σκηνοθέτη, τεχνικός ήχου, σε άλλη μπορεί να μου ζητηθεί να παίξω. Δεν έχω κατασταλάξει σε μία ειδικότητα, ίσως επειδή δεν έχει χρειαστεί ακόμα.
Κάτι που δεν είχα σκεφτεί και με γοήτευσε τώρα που ασχολήθηκα είναι η διαδικασία της επεξεργασίας κειμένου για το «Κάπα ποιητού». Ίσως πρέπει να το κάνω πιο συχνά.
Με την υποκριτική ήθελα να ασχοληθώ από μικρή, αλλά με την αφέλεια και την αθωότητα ενός παιδιού που δεν αντιλαμβάνεται τι πραγματικά σημαίνει να είσαι ηθοποιός. Όταν μπήκα στη σχολή και συνειδητοποίησα ότι είναι μια απαιτητική τέχνη που προφανώς δεν κάνει για όλους, αποφάσισα να το αφήσω οριστικά πίσω μου. Η ζωή όμως τα έφερε αλλιώς, και το παιδικό μου όνειρο, που κυριολεκτικά είχα θάψει, έγινε πραγματικότητα και μάλιστα χωρίς να το επιδιώξω, με τρεις συμμετοχές σε παραστάσεις την ίδια σεζόν. Δε νομίζω όμως πως θα μπορούσα να το συνεχίσω με επαγγελματικούς όρους, όταν υπάρχουν τόσοι απόφοιτοι δραματικών σχολών που ψάχνουν δουλειά. Μιλάμε για ένα επάγγελμα με ανεργία πάνω από 90%.
Το τεχνικό κομμάτι των παραστάσεων δε με είχε απασχολήσει στη διάρκεια των σπουδών, όμως έμελλε να γίνει η πρώτη μου επαγγελματική επαφή με το θέατρο και στην πράξη διαπίστωσα ότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ο σχεδιασμός φωτισμών είναι μια μαγική τέχνη την οποία θα ήθελα να μάθω κάποια στιγμή.
Ένας τομέας με τον οποίον θα μπορούσα να ασχοληθώ επαγγελματικά είναι ο συντονισμός και η εκτέλεση παραγωγής.
Όσο για τη σκηνοθεσία, είναι μια δύσκολη υπόθεση, δεν χρειάζεται απλώς ταλέντο. Ταλέντο σε τι άλλωστε; Απαιτεί συνδυασμό ικανοτήτων, γνώσεις θεωρητικές και τεχνικές, συνεχή τριβή με τα κείμενα, τους ηθοποιούς, τις πρόβες, τη σκηνή, ενημέρωση για την εξέλιξη της τέχνης του θεάτρου–όπως ένας γιατρός υποχρεούται να παρακολουθεί τις εξελίξεις της επιστήμης του- και ανοιχτό μυαλό. Μέχρι πρόσφατα έλεγα πως ποτέ δε θα το τολμούσα. Τώρα δοκιμάζομαι σε κάτι πιο απλό, ένα αναλόγιο. Με πολλή δουλειά ελπίζω να μπορώ να ανταποκριθώ και σε κάτι πιο απαιτητικό στο μέλλον.
ΕΡ.: Γνωρίζουμε ότι ο κλάδος του θεάτρου έχει πληγεί καίρια από την κρίση που μαστίζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Η ανεργία χτυπά αλύπητα τους νέους που βρίσκονται στο χώρο αυτό. Οι οντισιόν που αναζητούν έναν ή δύο ηθοποιούς συγκεντρώνουν εκατοντάδες υποψηφίους. Πως αντιμετωπίζει ένας νέος άνθρωπος του χώρου σαν και σένα αυτή την κατάσταση πόσο μάλλον στην επαρχία που οι ευκαιρίες είναι ελαχιστότατες και σπανιότατες;
ΑΠ.: Οι επιλογές δεν είναι πολλές, παρά μόνο δύο: να κυνηγήσει κανείς αυτό που πραγματικά θέλει να κάνει, αυτό που σπούδασε, για όσο περισσότερο μπορεί ή να αποφασίσει να αλλάξει ρότα και να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά ώστε να μπορεί να βιοπορίζεται. Πολλοί άνθρωποι του χώρου, ειδικά οι νεότεροι, αναγκάζονται να κερδίζουν τα προς το ζην κάνοντας άλλα επαγγέλματα, συνεχίζοντας όμως παράλληλα να συμμετέχουν σε θεατρικές δουλειές. Αναπόφευκτα, αρχίζουν να αντιμετωπίζουν το θέατρο σαν χόμπι και όχι επαγγελματικά, εφόσον ζουν από κάτι άλλο. Είναι φαύλος κύκλος.
Προσωπικά, στάθηκα πολύ τυχερή που γνώρισα τον Θοδωρή Γκόνη, μου έδειξε εμπιστοσύνη και με έβαλε αμέσως στη δουλειά. Θέλω να τον ευχαριστήσω δημόσια γι’ αυτό, γιατί δεν είναι αυτονόητο. Με έριξε στα βαθιά, όμως έτσι μαθαίνεις να κολυμπάς. Είναι άνθρωπος που δίνει ευκαιρίες, αφήνει χώρο στους συνεργάτες του, τους ακούει, τους βοηθάει να κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά οι πρόβες μαζί του είναι μεγάλο σχολείο όπως και η διοργάνωση του Φεστιβάλ Φιλίππων.
ΕΡ.: Το μετάνιωσες που έκανες θεατρικές σπουδές;
ΑΠ.: Ούτε στιγμή. Βρίσκομαι στον τόπο μου, κάνω αυτό που σπούδασα και αγαπώ, νιώθω δημιουργική. Ακόμα και οι δικοί μου που είχαν ενδοιασμούς όσο σπούδαζα, πλέον βλέπουν ότι η επιλογή μου αποδεικνύεται σωστή. Άλλωστε, με την κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, σχεδόν κανένα επάγγελμα δεν έχει σίγουρη αποκατάσταση. Καλύτερα, λοιπόν, τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με αυτό που πραγματικά επιθυμούν. Αν έχουν μεράκι γι’ αυτό που κάνουν θα έχουν επιτυχία και θα βρουν το δρόμο τους ευκολότερα.
ΕΡ.: Περνά από το μυαλό σου να αναζητήσεις μακριά από την Καβάλα –ίσως και από την Ελλάδα- μια καλύτερη τύχη;
ΑΠ.: Καλύτερη τύχη αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να βρω πουθενά, είμαι τόσο δραστήρια και γεμάτη με την ενασχόλησή μου στο ΔΗΠΕΘΕ και το Φεστιβάλ Φιλίππων. Η πολιτιστική δραστηριότητα της Καβάλας, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, συναγωνίζεται αυτήν της Αθήνας –τηρουμένων των αναλογιών πάντα. Όμως κανείς δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι, όλα γύρω μας είναι ρευστά λόγω της κρίσης, στο θέατρο ήταν ανέκαθεν. Εάν η θεατρική δραστηριότητα στην πόλη βαλτώσει, εάν πάψω να αισθάνομαι δημιουργική, είμαι ανοιχτή στο ενδεχόμενο να φύγω από την Καβάλα. Άλλωστε η φύση της δουλειάς μας είναι τέτοια που σχεδόν απαιτεί μετακινήσεις, δεν υπάρχει μονιμότητα και αυτό είναι μέρος της γοητείας της.
