Στην ιστοσελίδα της συνοικίας και του συλλόγου του Βύρωνα αναρτήθηκε το πρωί ένα συγκινητικό κείμενο. Χαρακτηριστικό των καταστάσεων που αντέχουν ακόμη και σήμερα στις γειτονιές της Καβάλας. Γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να επιβραβεύει και να αποχαιρετά όσους αποχωρούν από την επαγγελματική δραστηριότητα λόγω συνταξιοδότησης:
Κατεβάζει ρολά μετά το Πάσχα το μπακάλικο της γειτονιάς μας λόγω συνταξιοδότησης. Σβήνει το φως που 41 ολόκληρα χρόνια φέγγει δίνοντας ζωή στη σκηνή της οδού Ναυπλίου, διότι το μοναδικό μας μπακάλικο έχει ολόφρεσκα λαχανικά, πλούσια μπακαλική (και του πουλιού το γάλα), πρόθυμη εξυπηρέτηση, ανταμώματα, πειράγματα και ζεστή καρδιά. Πρώτος στη σκηνή ο γίγαντας με τη χρυσή καρδιά! Ο Σταύρος μας!
Βροντόφωνος και στιβαρός. Πρόθυμος και συμπονετικός. Ραντάρ και φύλακας της περιοχής. Τομέας του η μαναβική. Με το πρώτο φως της μέρας ξεκινάει τα πήγαινε-έλα στη λαχαναγορά, φορτώνει-ξεφορτώνει, τακτοποιεί και μετά στο πόστο του.
Η εικόνα να κάθεται έξω στο σκαμνί του (βρέξει χιονίσει), και να ξεδιαλέγει τα λαχανικά του, δεν πρόκειται να σβήσει για μας. Τα σκαλιά σημείο ανάπαυλας γειτόνων και περαστικών, όπου ο Σταύρος τους καλωσορίζει εγκάρδια, σχολιάζει την επικαιρότητα, συγχίζεται με το άδικο (λίγο αψύς), ξεσυγχίζεται, κάνει μουχαμπέτι που γελάνε και τα μουστάκια του, τους τσιγκλάει, φέρνει νέα από τη λαχαγορά… “Άστο αυτό, από κείνο πάρε ” μου φωνάζει όταν αφηρημένη δεν προσέχω το κασόνι με τα καλύτερα.
Πάμε μέσα. Πίσω από τον πάγκο η Μαρία μας!
Η Λωξάνδρα της γειτονιάς μας! Η πρόσχαρη, η έξω καρδιά, η αγωνίστρια, που μας νοιάζεται, που φροντίζει τους γείτονες που η ζωή ταλαιπωρεί, που όλο μας λέει “τι να σε δώσω εσένα πουλίμ “, που δουλεύει ακατάπαυστα ακούραστη και χαμογελαστή, που όποτε βρίσκει λίγο χρόνο λέει “να σε ψήσω ένα καφεδάκι;”, που τι να πω και τι να αφήσω. Πάντα οργανωμένη, συνεπής, προσέχει τις τιμές, προωθεί τα τοπικά προϊόντα, γνωρίζει τα χούγια μας και φροντίζει να μη μας λείπει τίποτα. Κι αν κάτι που μόλις τελείωσε το ζητήσω, πάντα βρίσκει τον τρόπο “σους, κάτσε λίγο και θα το ‘χεις “, μου λέει. Αυτοί είναι οι αγαπητοί – αγαπημένοι Πρωταγωνιστές στη σκηνή της Ναυπλίου!
Τους πρωτοσυνάντησα πριν 33 χρόνια μόλις πάτησα το πόδι στη γειτονιά, και χάρη σ’ αυτούς τα παιδιά μου φυλάνε πολλές ζεστές αναμνήσεις. Λοιπόν Μαρία και Σταύρο σους. Αν και με πειράζει πολύ που δεν θα ξαναγκρινιάξω για καρπούζι που δεν θα βγει καλό, για τις συζητήσεις μας που “κυρία μου ” θα μου λείπουν κάθε μέρα, που όσους τσελεμεντέδες Πετρετζίκηδες και Αργυρές να ανοίγω την τελευταία κουβέντα από σένα θα τη θέλω, που θα περνάω από δω και δεν θα κοντοστέκομαι να σαχλαμαρίζουμε, για τα πουλίμ και τα γιαβρίμ που δεν θα ακούω, για τα αυγά και τα πασχάλια που θα χάσω, για ό,τι και να έχω ξεχάσει δεν θα ξαναπεταχτώ να το πάρω, για πολλά… και για όλα… … σας εύχομαι η αυλαία να πέσει με χαμόγελα, να έχετε καλή ζωή, να απολαύσετε ό,τι στερηθήκατε τόσα χρόνια, να κάνετε τα ταξίδια που λαχταράτε, και από εμάς το χειροκρότημα όλο δικό σας.
(Το κείμενο έχει την υπογραφή της κ. Ξένιας Κοθωνίδου)
