Το δόγμα ΤΙΝΑ (there is no alternative – δεν υπάρχει εναλλακτική) αποτέλεσε το βασικό στοιχείο στο οποίο βασίστηκε η πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα. Έτσι λοιπόν, από τη στιγμή που υπογράφηκε το 3ο Μνημόνιο και μπήκε το νερό στο αυλάκι, η κυβέρνηση ανατρέπει καθημερινά αυτά που έλεγε μόλις μέχρι χθες. Σέρνεται, με τις εντολές των δανειστών, από τη μία συνθηκολόγηση στην επόμενη, προχωρώντας ακριβώς πάνω στο δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενοι, περνώντας μέτρα (ασφαλιστικό, φορολογικό, ιδιωτικοποιήσεις, κτλ) που με μαθηματική ακρίβεια, όχι μόνο δεν θα δημιουργήσουν συνθήκες ανάπτυξης ή έστω μίας οικονομικής σταθερότητας, αλλά επιτείνουν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Τολμά επίσης να κάνει και κάτι πολύ χειρότερο. Με την ψήφιση του μηχανισμού αυτόματης δημοσιονομικής διόρθωσης ή αλλιώς «κόφτη», παραδίδει πλέον –και τυπικά- τον καθορισμό της δημοσιονομικής πολιτικής στους επικυρίαρχους της χώρας, αφού καταργεί επί της ουσίας τις όποιες, έστω κοινοβουλευτικές, δημοκρατικές διαδικασίες για την νομοθέτηση πάνω στα ζητήματα αυτά. Ουσιαστικά η κυβέρνηση καταργεί πλέον τον ίδιο της τον εαυτό, εφόσον πλέον η ίδια, το κοινοβούλιο και κατ’ επέκταση η κοινωνία, έστω μέσω της πολιτικής εκπροσώπησης, δεν θα έχει κανένα λόγο στη δημοσιονομική πολιτική. Φτάνει στο -τραγικό- σημείο να υιοθετεί πλέον τη ρητορική Σαμαρά περί σαξες στορυ. Είναι η περιβόητη τακτική «από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη».
Αλλά έτσι είναι. Η βασική πολιτική επιλογή του «μένουμε πάση θυσία στο ευρώ» που κατοχυρώθηκε με την πραξικοπηματική ανατροπή της απόφασης του περσινού δημοψηφίσματος και την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να χωρέσει κανένα παράλληλο πρόγραμμα, καμία φιλολαϊκή διαχείριση των μέτρων, καμία διαφορετική, έστω κατ’ ελάχιστο, προσέγγιση του συστήματος. Τέτοιου είδους αυταπάτες, αν ακόμη υπάρχουν, καλό θα ήταν να τελειώνουν το συντομότερο δυνατό. Ούτε λίστες Λαγκάρντ θα ανοίξουν, ούτε ονόματα των Panama papers θα θιγούν, οι εφοπλιστές θα συνεχίσουν να βγάζουν δις και να μην αποδίδουν ούτε ευρώ, οι δανειστές θα συνεχίσουν να θέλουν αίμα, ο λαός θα συνεχίσει να υποφέρει.
Εκτός αν υιοθετηθεί ένα διαφορετικός δρόμος, δύσκολος αλλά απαραίτητος και ταυτόχρονα αυτονόητος πλέον σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Ο δρόμος της ρήξης με το ευρωσύστημα, και της εξόδου από την ΕΖ σαν ένα μεγάλο βήμα ενός γενικότερου σχεδίου διεξόδου. Άλλωστε, η πρόσφατη μελέτη του γερμανικού ινστιτούτου Εuropean School of Management and Technology, μία είδηση που φυσικά δεν «έπαιξε» σε κανένα συστημικό μέσο, απέδειξε ότι το 95% των δανείων 220 δις ευρώ της πρώτης πενταετίας των μνημονίων κατευθύνθηκαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών και μόνο 5% στον ελληνικό προϋπολογισμό. Την ακριβώς ίδια δομή έχουν και τα δάνεια του τρίτου μνημονίου για το 2015 έως 2018. Αυτή η μελέτη επί της ουσίας μας λέει δύο πράγματα: 1. To χρέος δεν μας ανήκει και άρα οφείλουμε να μην το πληρώσουμε. 2. Μπορούμε και χωρίς τα λεφτά τους. Έτσι και αλλιώς στις τράπεζες πάνε. Με τη ρευστότητα που θα φέρει το εθνικό νόμισμα. Με την στάση πληρωμής των τοκοχρεολυσίων. Με το να πληρώσουν όλοι αυτοί που δεν πληρώνουν.
Συμπέρασμα: Μπορούμε χωρίς μνημόνια. There is Alternative.
Πάνος Λεονταράκης
