Ο Κάρολος και η εμπειρία της Ουαλίας
Κείμενο του Παναγιώτη Φώτου
«Σύντομα θα απομείνουν μόνο πέντε βασιλιάδες στον κόσμο, ο βασιλιάς της Αγγλίας και οι τέσσερις της τράπουλας». Τα παραπάνω που έγραψε ο Φαρούκ, ο τελευταίος Βασιλιάς της Αιγύπτου όταν έχασε τον θρόνο του το 1952 , μπορώ να τα επιβεβαιώσω με ένα προσωπικό βίωμα.
Η θέση στην οποία βρίσκεται η Βασιλεία στην συνείδηση του κάθε Βρετανού είναι πολύ υψηλή που πολλοί από εμάς δύσκολα μπορούμε να την αντιληφθούμε. Η τύχη μου με έφερε στο Κάρντιφ της Ουαλίας εκεί στις αρχές του 2000. Αιτία μια πρόσκληση του γιού μου που εκείνη την εποχή βρίσκονταν στην Ουαλία για επιδιόρθωση μιας βλάβης σε ένα εργοστάσιο παραγωγής προϊόντων νανονοτεχνολογίας.
Στο τέλος των εργασιών του πρόσφεραν οι Ουαλοί ένα δείπνο στο οποίο παραβρεθήκαμε η γυναίκα μου και εγώ. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, ίσως το κρασί ,ίσως το πολύ φιλικό κλήμα που δημιουργήθηκε προς εμάς, έκανα ένα όχι και τόσο κολακευτικό σχόλιο για τον Κάρολο που ως γνωστόν είχε τον τίτλο του Πρίγκηπα της Ουαλίας.
Το σχόλιο μου αναφέρονταν πρώτα στην εμφάνισή του και στην συμπεριφορά του αλλά και στο ότι είχε δίπλα του μια πεντάμορφη κοπέλα και προτίμησε την Καμήλα του. Το κλήμα απέναντι μας αμέσως άλλαξε και δέχθηκα μια επίθεση που δεν περίμενα από όλους ανεξαιρέτως τους παρισταμένους.
Ευτυχώς με έσωσε το μεγάλο συγνώμη που τους είπα και ότι δικαιολογήθηκα για τα φτωχά Αγγλικά μου που μου έκαναν να χρησιμοποιήσω λάθος λέξεις. Είπα και για την υπερηφάνεια μας που ο Πατέρας του είναι πρώην Έλληνας Πρίγκιπας και ευτυχώς τα πράγματα ήρθαν στην πρώτη τους κατάσταση.
Αργότερα όμως αποδείχθηκε ότι ο Κάρολος είναι ένα ευαίσθητο άτομο, πολύ Φιλέλληνας έχει γίνει λένε Ορθόδοξος και αυτό αποδεικνύεται από τις συχνές επισκέψεις του στο Άγιο Όρος. Εμένα δε με συγκλόνισε ιδιαίτερα το δάκρυ του, τον περασμένο χρόνο, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη όταν κατέθετε το στεφάνι.
Του εύχομαι στο καινούργιο του αξίωμα μακροημέρευση και πολλές επιτυχίες και εκεί που μπορεί, να λέει πάντα τον καλό του λόγο για την Ελλάδα μας.
«Δε θα κρίνουμε τη νεκρή σήμερα»
Κείμενο του συμπολίτη γιατρού Θόδωρου Μήτρα
Από τα αρχαία χρόνια, ο σεβασμός στον νεκρό, ιδίως πριν καν γίνει η κηδεία και η ταφή του, ήταν πράξη ιερή και αυταπόδεικτη στα χώματα αυτά τουλάχιστον, που τα πατάμε σήμερα. Πόλεμοι σταματούσαν για λίγο για να μπορέσουν οι αντιμαχόμενοι να μαζέψουν και να θάψουν τους νεκρούς τους.
Μπορεί ο καθένας (και πρέπει ο καθένας) να έχει άποψη για τη βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας και της κοινοπολιτείας αλλά υπάρχει όπως λέει και ο ποιητής «ώρα για να σπείρεις και ώρα για να θερίσεις». Έτσι κι αλλιώς, όταν έρθει εκείνη η ώρα να σταθείς απέναντι στον Υπέρτατο κριτή (τον εαυτό σου δηλαδή και την ιστορία) δεν μπορείς να κρυφτείς.
Αν κόψεις το google search για λίγο, ένα τεράστιο ποσοστό δεν θα ξέρει καν ποιος είναι ο Ευαγόρας και ποιος ο Παλληκαρίδης. Δεν θα ξέρει καν αν είναι ένα, δύο ή τρία πρόσωπα και αν παίζει με δεξί πόδι ανάποδα στον ασβέστη αριστερά για να συγκλίνει και να σουτάρει ή αν απλά παίζει ολόκληρη τη γραμμή και σεντράρει με το αριστερό με εσωτερικό φάλτσο.
Το μόνο που θα ξέρει είναι να κάνει like και καρδούλες στον εαυτό του. Ξαφνικά όμως χτες όλοι έμαθαν και θυμήθηκαν τον Παλληκαρίδη ή μήπως τον Ευαγόρα πρώτα; Δεν μας αξίζει ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Υπάρχει χρόνος για τα πάντα. Και για κριτική και για ανάθεμα και για ζήτω.
Θα κρατήσω, για σήμερα μόνο, πριν καν γίνει η κηδεία της Ελισάβετ μια φωτογραφία της που την δείχνει να κάθεται ολομόναχη και να δείχνει τρωτή και πικραμένη (πράγμα απίστευτα σπάνιο για την για 70 χρόνια βασίλισσα του μισού κόσμου) την ημέρα που έχασε τον σύζυγό της Φίλιππο και έμεινε ολομόναχη για πάντα.
Μισώ τη βασιλεία και ό,τι πρεσβεύει. Βαθύτατα. Από το νωτιαίο μυελό μου. Χωρίς καν να χρειαστεί να σπαταλήσω ένα εγκεφαλικό κύτταρο για να σκεφτώ. Δεν είναι η ώρα όμως να κρίνουμε τη νεκρή σήμερα. Η ώρα έρχεται. Και η ιστορία θα είναι αμείλικτη.
