Γράφει ο Γιάννης Αλεξ. Ρωμανίδης (Φιλόλογος)
«Ο Άδης μένει μοναχά αμέρωτος και αλύγιστος, για τούτο πιότερο απ’ όλους τους αθάνατους του ‘ χουν οι άνθρωποι αμάχη» (Ομήρου Ιλιάδα ,ραψ. Ι, στίχ. 158-159)
«Μήτε ο Άδης κορέννυται νεκρών μήτε το Πυρ του δάσους μήτε ο Ωκεανός ποταμών» (Σολομών)
«Κι αν λείπεις τα πουλιά σωπαίνουν στον αέρα» (Σαίξπηρ)
« Εκεί το νερόν εν σο γόνατον κι η φούχνα ως τα’ ωμία
«Εκεί σκωτία πίσσα εν κι ήλες κι παίρ καμίαν» (Ποντιακή κλασσική ποίηση)
«Πότμος άποτμος (=μοίρα δυστυχισμένη), όπως αποκαλούσαν το θάνατο οι ανυπέρβλητοι τραγωδοί μας.
Στων Κερβερίων τη χώρα ο γείτονας και καρδιακός φίλος ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΜΟΥΡΙΔΗΣ. Εκοιμήθη ύπνον τον άφυκτον (=ο ύπνος που δεν μπορεί να τον αποφύγει κανείς). Οίχεται (=προχωρεί) ήρεμα εκ του κόσμου τούτου στον κόσμο των σκιών. Στο δύσθημο των καιρών προστέθηκε και η λύπη του θανάτου του. Οδύνη βουβή και πειθαρχημένη. «Των αδοκήτων πόρον ηύρεν ο θεός» (=Για τα αναπάντεχα βρίσκει ο θεός τρόπο να γίνουν). Το ψυχομέτρι μας όλο και λιγοστεύει. Ο θυροκράτης θάνατος του άνοιξε τη θύρα και μπήκε στην αιωνιότητα, στο μαρμαρένιο μουράγιο του τάφου, στο αλώνι του χάρου, στον κήπο της φθοράς. Αμόλησε τα λυσσασμένα ασκέρια του ο Χάρος, σε τούτους τον Κορωνοϊό, στους άλλους την Καρδιά και σε εκείνους τον παγετώδη Καρκίνο. Κι αυτός ο τελευταίος σαν αρπάζει τον άνθρωπο, σπλάχνος δεν έχει. Τον τινάζει από χημειοθεραπεία σε ακτινοβολία και μετά τον σφεντονίζει από την κορυφή λιωμένο σε κομμάτια. Παρόμοια φέρθηκε και στο φίλο μου Γιώργο ο άραχλος και ανήμερος Χάρος και τον πήρε σχεδόν ανευόδωτο λόγω πανδημίας. Η είδηση θρυψάλισε τη συνηθισμένη γαλήνη της γειτονιάς. Το όστρακο του χρόνου έκλεισε απότομα το κέλυφος της ζωής στα 69 του χρόνια, 7 Γενάρη του 2022. Όμως επειδή δε βρήκα μελάνι πιότερη μαύρη από τη θλίψη μου ούτε σκληρό χαρτί να μη λιώνει από το κλάμα της καρδιάς, αποτυπώνω στο σκληρό δίσκο μου όσα βγαίνουν από τα ψυχοκάρδια μου, τι όλη τη λύπη είναι αβόλετο να πω κι αν είχα δέκα στόματα κι αν είχα δέκα γλώσσες και χάλκινη καρδιά στα σωθικά μου. Νικητής απέναντι στον άνακτα χάρο κανείς δε στέκει. Ναι, πικρό το σύθρηνο, κλαίμε αλάρωτοι και από μακριά.
Ο Γιώργος Γιαμουρίδης ορμώμενος από το χωριό ΔΩΜΑΤΙΑ ΚΑΒΑΛΑΣ υπηρέτησε στο σώμα της χωροφυλακής μαζί με τη σύζυγό του Πολυξένη, στη Δράμα και στην Καβάλα. Τίμησε την υπηρεσία του καθώς ήταν ευσυνείδητος υπάλληλος. Φίλεργος, φιλεύσπλαχνος, δίκαιος, συνεπής στην εκπλήρωση των καθηκόντων. Ψυχοδύναμος, Ποτέ κυπτάυχενος. Δεν έθιγε, δεν κάτεχε καβγάδες. Χαμηλών τόνων. Αθωότητα νεογέννητου. Τρέντος(=ντόπρος), ειλικρινής, ευυπόληπτος συμπολίτης. Πίστευε σε αξίες, ο λόγος του συμβόλαιο και είχε συνέπεια λόγων και πράξεων. Όπως το είπε ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο « Το εν ψυχαίς κάλλος τιμιώτερον ηγήσασθαι του εν των σώματι». Άναξ του οίκου του. Ανδροπρεπής. Ο ανδρισμός δεν είναι μυϊκή και σωματική ρώμη, να δέρνεις και να σκοτώνεις τη γυναίκα σου. Είναι ιδεολογία. Σημαίνει γυναίκα, παιδιά, οικογένεια, κοινωνία. Όλα τα υπηρέτησε με ευλάβεια, έχοντας πλάι του την εκλεκτή του Καππαδόκισα Τζένη, με τη οποία έζησαν αρμονική οικογενειακή ζωή, όπως την εννοεί και η θρησκεία μας «Ψυχών αρμονία και πίστις αιωνία». Η Τζένη στάθηκε δίπλα του στα εύκολα και στα δυσδιάβατα. Αμαζόνα στη μάχη της ζωής, καρτερική Λωξάντρα στα 7 χρόνια της ασθένειας και όχι μόνο. Γι αυτό παρέδωσαν στην κοινωνία δύο υγιά και άξια μέλη, που διαπρέπουν στον κοινωνικό στίβο και που τα είχε αδυναμία. Δύο αγόρια, Ιορδάνη(Δάνη) ονόμασαν το μεγάλο και Κλήμη τον μικρό. Υπάλληλος σε Υπουργείο ο πρώτος, που διακινείται μεταξύ Αθηνών και Βρυξελλών εκπροσωπώντας τη χώρα, Αξιωματικός Αεροπορίας ο μικρός. Παρέδωσε το οικογενειακό του φορτίο σώο και αβλαβές, όπως το είπε ο Φρόυντ.
Κρατώ όμορφες εικόνες του βίου, που έγιναν ζωντανές και ανεξίτηλες θύμησες και νικούν τον άνακτα χρόνο. Γείτονες στην οδό Νίκης 6, στη Ν. Πέραμο Καβάλας από το 1985. Η γειτονία χλόισε, μεταμορφώθηκε σε φιλία και σε αδελφοσύνη ζηλευτή. Άνθιζε η γειτονιά μας τα καλοκαίρια με ατέλειωτα γέλια, ψαρέματα και γλέντια. Με τη σύμπνοια μεταμορφώσαμε τα υπόγεια σε ουρανοξύστες και τη θάλασσα μπροστά μας σε ωκεανό. Με το ζεύγος Γιαμουρίδη πολλές φορές θεραπέψαμε του φαγητού και του ποτού τον πόθο. Πολλές φορές ξεδιψάσαμε πνευματικά στο θέατρο των Φιλίππων και μετά ακολουθούσαν τα περίφημα απεριτίφ μας.
Χάσαμε έναν φίλο στην άφιλη εποχή μας. Έναν γείτονα στην κρυάδα της προβληματικής εποχής μας. Αβρότονος ερημία η γειτονιά μας. Δε θα γεμίζει πια τις πλατωσιές της Καβάλας και τις παραλίες της. Ωστόσο ο φακός της μνήμης μας δε θα θολώσει ποτέ. Θα ανάβουμε το καντήλι του, για να φωτίζει τον κόσμο με τις αξίες που πίστευε και υπηρετούσε. Θα έχει θέση στην καρδιά μας. Και η δάμαρ του(=σύζυγος) Τζένη, τώρα που τυλίγεται τα μαύρα της χηρείας δεσμά, τα βαρύτερα κι απ’ τα σίδερα, θα ανταπεξέλθει έχοντας νοερά δίπλα της τα εξαιρετικά αγόρια της. Στα παιδιά του εύχομαι να τον έχουν δείγμα και υπόδειγμα και να φωτίζονται με το άδολο χαμόγελό του. Άφθιτη η μνήμη του μετ’ εγκωμίων. Επειδή ήταν παλαιστής της ζωής, της οικογένειας και γνήσιος πόντιος του αφιερώνω το ποντιακόν « Ση θάλασσαν κολυμπετής , σ’ ομάλε πεχλιβάνος, Ρωμαίϊκον παλικάριν». Είμαι απόλυτα βέβαιος πως πέρασε με άνεση τα εφτά επίπεδα του καθαρτηρίου (Septem peccata mortalium) από τα οποία περνούσαν για την ανάβαση στον Παράδεισο, όπως έλεγε ο Δάντης στη Θεία Κωμωδία. Και κυρίως θα μου μείνει αλησμόνητη η χαρά του μέχρι δακρύων, όταν επισκεφτήκαμε την Κωνσταντινούπολη και αντίκρυσε για πρώτη φορά την Αγιά Σοφιά. Γι αυτό του αφιερώνω το απόσπασμα από τον Πέρση σοφό, τον Ομάρ Καγιάμ «Θεέ μου, Εσύ ξέρεις ότι προσπάθησα να Σε καταλάβω, όσο μου ήταν δυνατό. Συγχώρεσέ με, αν η γνώση μου για Σένα ήταν ο δρόμος προς Εσένα». Ολοκληρώνω τη μελαγχολία μου με απόσπασμα ποντιακό ,του Νεκρού Αδελφού, καθώς ήταν ένας πραγματικός αδελφός:
«Δι τον Αέρην τ’ άλογον, την Παναγιάν τη σέλλαν,
Τον ποιητήν δι την πνοήν κι εκείνος εξεπνόϊσεν»
Και αρχαιοπρεπώς «Ευοδίαν αγαθήν απιόντι»(=καλό κατευόδιο κασίγνητέ μου= αδελφέ μου).
