Ανακούφιση. Αυτή την Κυριακή, 7 Ιουλίου, όλες οι προβλέψεις ματαιώθηκαν. Όλες οι επικοινωνιακές προφητείες ηττήθηκαν. Η ακροδεξιά, που φαίνονταν να θριαμβεύει για εβδομάδες, φτάνει να είναι «μόνο» τρίτη πολιτική δύναμη στη χώρα, πίσω από τους νεοφιλελεύθερους και το Λαϊκό Μέτωπο.
Τριπλή ήττα για τον Μακρόν: με τη διάλυσή του νόμιζε ότι θα εκκαθαρίσει την αριστερά, αυτή ενισχύεται. Ήθελε να κυβερνήσει με την ακροδεξιά, το σχέδιο διακυβεύεται. Ήθελε να ενισχύσει το στρατόπεδό του, απέτυχε. Η σιωπή του αντηχεί σαν μια ήττα.
Παρά την προπαγάνδα, την αδιάκοπη δυσφήμιση, τους χειρισμούς, παραμένει ακόμη, στη Γαλλία, ένας λαός που απορρίπτει τον ρατσισμό και απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία και ισότητα. Αυτό είναι ένα θαύμα. Ήδη, οι συντάκτες γαβγίζουν στις τηλεοράσεις. Η μπουρζουαζία είναι έξαλλη.
Ωστόσο, τίποτα δεν έχει κερδηθεί. Βρισκόμαστε μπροστά στη δυσκολότερη μάχη. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι οικολόγοι δεν προδώσουν αμέσως ώστε να μπουν σε έναν μακρονιστικό συνασπισμό, οι προκλήσεις είναι μεγάλες.
Το RN δεν ήταν ποτέ τόσο ισχυρό – «Η νίκη μας μόνο καθυστερεί» λέει η Μαρίν Λεπέν. Τα μέσα ενημέρωσης των δισεκατομμυριούχων θα σπιλώσουν τις αριστερές δυνάμεις ακόμη πιο βίαια.
Αφεντικά και λόμπι της αγροτοβιομηχανίας θα σταθούν μαζί ενάντια στο παραμικρό οικολογικό ή κοινωνικό μέτρο. Οι φασίστες, που ήδη εξαπολύουν τη βία τους στους δρόμους, θα επιχειρήσουν πραξικοπήματα. Σε πόλεμο μπαίνει η αστυνομία που ψηφίζει σχεδόν ομόφωνα την ακροδεξιά.
Με άλλα λόγια, οι κίνδυνοι θα είναι πρωτόγνωροι. Κερδίσαμε μια ανάπαυλα: οι φασίστες και οι φασιστοποιημένοι δεν κερδίζουν σήμερα, αλλά θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την εξουσία αύριο. Το μόνο εμπόδιο, θα είναι οι αγώνες μας, τα δικά μας μέσα ενημέρωσης, οι συνελεύσεις μας: η συλλογική μας δύναμη.
Το 1936, τίποτα δεν θα ήταν δυνατό χωρίς τη γενική απεργία. Αντίθετα, το 1973 στη Χιλή, η αριστερή κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αποτρέψει το στρατιωτικό-καπιταλιστικό πραξικόπημα.
Κερδίσαμε λίγους μήνες, μερικά χρόνια ίσως, για να χτίσουμε μια δύναμη ικανή να επιβάλει την κοινωνική πρόοδο, και να αντισταθεί στη φασιστική απειλή, πιο ισχυρή από ποτέ.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Contre Attaque
Soulagement. Ce dimanche 7 juillet, tous les pronostics ont été déjoués. Toutes les prophéties médiatiques ont été battues. L’extrême-droite, donnée triomphante pendant des semaines, n’arrive «que» troisième force politique du pays, derrière les néolibéraux et le Front Populaire. Macron est triplement vaincu : avec sa dissolution, il pensait liquider la gauche, elle est renforcée. Il désirait gouverner avec l’extrême droite, le plan est compromis. Il voulait renforcer son camp, c’est raté. Son silence résonne comme une défaite.
Malgré la propagande, les diffamations incessantes, les manipulations, il reste encore, en France, un peuple qui rejette le racisme et qui réclame la justice sociale, la liberté et l’égalité. Cela tient du miracle. Déjà, les éditorialiste aboient sur les plateaux télé. La bourgeoisie enrage.
Pourtant, rien n’est gagné. Nous faisons face au plus dur des combats. Même dans l’hypothèse où le Parti Socialiste et les écologistes ne trahiraient pas immédiatement pour entrer dans une coalition macroniste, les défis sont majeurs.
Le RN n’a jamais été aussi puissant – “Notre victoire n’est que différée” dit Marine Le Pen. Les médias des milliardaires vont salir encore plus violemment les forces de gauche. Le patronat et les lobbys de l’agro-industrie feront bloc contre la moindre mesure écologique ou sociale. Les fascistes, qui déchainent déjà leur violence dans les rues, vont tenter des coups de force. La police qui vote à la quasi-unanimité pour l’extrême-droite, va entrer en guerre.
Autrement dit, les périls seront inédits. Nous avons gagné un répit : les fascistes et les fascisateurs ne gagnent pas aujourd’hui, mais ils feront tout pour garder le pouvoir demain. Le seul obstacle, ce sera nos luttes, nos médias, nos assemblées : notre force collective.
En 1936, rien n’aurait été possible sans la grève générale. À l’inverse, en 1973 au Chili, le gouvernement de gauche n’a pas pu empêcher le coup d’État militaro-capitaliste.
