01/01/2024
Όλη μας η ζωή είναι ντυμένη με μουσική, την πρώτη μας επανάσταση παιδιά ακόμη την κάναμε με τη μουσική, όλες οι μεγάλες στιγμές μας είχαν και έχουν μουσική επένδυση. Περάσαμε από τους μεγάλους της γενιάς μας στους μεγάλους των νέων γενεών. Έναν τέτοιο θέλω να σας παρουσιάσω σήμερα:
Τον Απρίλιο του 2023 έκανε την εμφάνισή της σε επιλεγμένους κινηματογράφους η ταινία «Arte Povera», το οπτικοακουστικό making off για το ομώνυμο άλμπουμ του πολύπειρου παραγωγού Beats Pliz. Επτά μήνες αργότερα το φιλμ επανέρχεται για ευρύτερη διανομή στις αίθουσες, με το δίσκο στο ενδιάμεσο να έχει γνωρίσει ευρεία αποδοχή και να έχει γράψει ιστορία ως ο πρώτος στο ελληνικό χιπ χοπ που έχει φτιαχτεί χρησιμοποιώντας πρωτότυπες συνθέσεις κλασικής μουσικής.
Πίσω από τις δύο άρρηκτα συνδεδεμένες παραγωγές βρίσκεται ο κατά κόσμον Φώτης Γεωργιάδης, ταιριαστά ένας σύγχρονος άνθρωπος – ορχήστρα, ο οποίος ευθύνεται για τα πάντα στα εν λόγω πρότζεκτ, από τη μουσική μέχρι τη σκηνοθεσία.
Η μεταμοντέρνα προσέγγιση που διαπνέει το άλμπουμ δε θα μπορούσε να λείπει και από το κινηματογραφικό «Arte Povera», το οποίο αποφεύγει τις συμβάσεις ενός τυπικού ντοκιμαντέρ αντιμετωπίζοντας το χρονικό των ηχογραφήσεων τόσο καθαρά καταγραφικά όσο και ως βίντεο κλιπ αλλά και teaser του άλμπουμ.
Έτσι δεν υπάρχει λεπτό που να περνάει στράφι στη μεγάλη οθόνη, αφού τα πάντα είναι προσεκτικά σχεδιασμένα από τον Γεωργιάδη ώστε να περιπλέκουν το ρεαλισμό (σκηνές στο στούντιο) με την προσχεδιασμένη δράση – μυθοπλασία (σεκάνς αυτοκινήτου, θεάτρου).
Την ώρα που η εγχώρια χιπ χοπ σκηνή απολαμβάνει μια παρατεταμένη περίοδο καλλιτεχνικής ακμής και δημόσιας αποδοχής, ποδοσφαιρικά γήπεδα και venues αρκετών χιλιάδων χωράνε πλέον τους ράπερς, τα κομμάτια του «Arte Povera» έρχονται να επαληθεύσουν το δημιουργικό πλούτο μιας μουσικής που διαχρονικά αντιμετωπίζει την υποτίμηση της ντόπιας ιντελιγκέντσιας.
Υπό αυτήν την έννοια, είναι δύσκολο να μη συγκινούν οι συναισθηματικά φορτισμένοι συμβολισμοί του δίσκου, όπως ο άψογος στίχος του Εθισμού «Ορχήστρες που παίζουν για μας / Τα κωλόπαιδα της γειτονιάς» («Recital In D# Minor») ή ο φόρος τιμής του Sadam στον Mad Clip («Lavara & Balaclava in C Minor»), γράφει στο Αθηνόραμα ο Γιάννης Παπαδόπουλος.
Το «Arte Povera» είναι το έργο ενός μουσικού παραγωγού-συνθέτη και σκηνοθέτη που είδε το όνειρο που είχε από τα παιδικά του χρόνια να γίνεται πραγματικότητα μετά από σκληρή δουλειά χρόνων (δεκατρία χρόνια μάζευε τα λεφτά για το budget που ισοδυναμεί με δέκα τουλάχιστον άλμπουμ) και απανωτά ταξίδια για να πείσει σημαντικές ορχήστρες της Ευρώπης σε Πράγα, Βουδαπέστη και Σόφια να παίξουν τη μουσική που συνέθεσε, πολυμελείς χορωδίες να συμμετέχουν, μεγάλα στούντιο να του επιτρέψουν να ηχογραφήσει.
Το υλικό που προέκυψε το χρησιμοποίησε ως βάση για να δομήσει πάνω του τα beats που τo συνοδεύουν και να δημιουργήσει έναν ήχο που δεν είχαμε ξανακούσει στην Ελλάδα, ένα μεγαλειώδες μουσικό έργο με το ραπ σε πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι σαν drill ορατόριο χωρίς τις θρησκευτικές αναφορές.
«Αρχικά, η arte povera ήταν ένα ιταλικό καλλιτεχνικό κίνημα που εμφανίστηκε τέλη της δεκαετίας του 1960, αρχές του 1970 και αμφισβήτησε τις αξίες του εμπορευματοποιημένου σύγχρονου συστήματος των γκαλερί, διαταράσσοντας το σύστημα της τέχνης.
Πετυχαίνοντάς το αυτό, διάσημοι Ιταλοί καλλιτέχνες, αντί για παραδοσιακά υλικά, όπως η λαδομπογιά, ο μπρούντζος, το σκαλισμένο μάρμαρο κ.λπ., άρχισαν να χρησιμοποιούν για τα έργα χώμα, κουρέλια και κλαδιά. Επρόκειτο για υλικά φτηνά, αφού “arte povera” σημαίνει κυριολεκτικά “φτωχή τέχνη”».
Στο ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε πριν ξεκινήσει η συναυλία ο Beats Pliz εξηγεί γιατί έδωσε αυτόν τον τίτλο τον στον δίσκο, επειδή ήθελε να δείξει πώς «μια μουσική βγαλμένη από τα υπόγεια και τα γκέτο, μια “φτωχή μουσική”, πλάθεται με την αριστοκρατία της κλασικής και δημιουργεί ένα αποτέλεσμα οξύμωρο, αλλά που ταυτόχρονα αγγίζει τα όρια της τελειότητας». M. Hulot
Recital in D# Minor
[Intro]
Μες στους δρόμους σαν να ‘μασταν animal
Με κοιτάνε σαν να ‘μουνα ο Hannibal
Οι μικροί κυνηγάνε τα φράγκα πια
Να γεμίσουνε όλοι το moneybag
Η ερμηνεία μου πάντα ένα recital
Είν’ ωμό σαν να τρώμε σε sushi bar
Δεν τα πάω καλά με τα playback
Δεν ταιριάζει σ’ εμένα η ζωή του star
Μες στους δρόμους σαν να ‘μασταν animal
Με κοιτάνε σαν να ‘μουνα ο Hannibal
Οι μικροί κυνηγάνε τα φράγκα πια
Να γεμίσουνε όλοι το moneybag
Η ερμηνεία μου πάντα ένα recital
Είν’ ωμό σαν να τρώμε σε sushi bar
Δεν τα πάω καλά με τα playback
Beats Pliz on the game, bitch
[Verse 1]
Άνετος σαν να ήμουν στο σπίτι μου, η μουσική αυτή είν’ η καταδίκη μου
Θα πατήσω το beat στραβωμένος, σαν το διάφραγμα μέσα στη μύτη μου (eh)
Τέλος, τέλος, μάλλον φαίνεται ήρθα διαβασμένος
Από το άγνωστο ως τη φοβία κι απ’ τη γεύση της πίκρας στο μένος
Φυλακή μέσα κι έξω από τείχη, ούτε στον εχθρό μου να μην τύχει
Τα παιδιά απ’ τη γειτονιά ονειρεύονται και προσεύχονται για λίγη τύχη
Πακετάρουνε κι ας μην το θέλουνε
Θα πεθάνουν νέοι και το ξέρουνε
«Εθισμέ, κάπως πρέπει να ζήσουμε, το κράτος μας θέλει να υποφέρουμε»
Κίνημα, κίνημα, κάποτε λέγαμε πως είναι κίνημα
Τώρα μόνο ηλίθια αντικείμενα
Ούτε καν που κρατάν τα προσχήματα
Οι άνθρωποι πιστέψαν σε πλάνες
Τους Θεούς τούς γεννάνε οι μάνες
Κι εγώ βγήκα από μέσα σου, Άννα
Έχεις φέρει στη Γη έναν τιτάνα (ra)
[Bridge]
Έχω ρίμες που καίνε, αθώους που ξέρω ότι φταίνε
Κανάλια που ψάχνουν να βρούνε στοιχεία ενάντια στους στίχους που λέμε («αλήτες»)
Μια πρωτεύουσα πτώμα, κάτι σημάδια στο σώμα
Πουλημένοι που μπήκαν στο σώμα σημαίνει ότι υπάρχουν ρουφιάνοι ακόμα
[Chorus]
Μια τρελή που τζογάρει, πιστεύει πως θα τους τα πάρει
Έναν φίλο συνωμοσιολόγο που λέει πως υπάρχει ζωή στο φεγγάρι (pa-pa-paw)
Ορχήστρες που παίζουν για ‘μας, τα κωλόπαιδα της γειτονιάς
Αναπαύσου εν ειρήνη, Paddy, whatever it takes for us
[Verse 2]
Είμαι εγώ κι άλλοι δύο εαυτοί μου, στο κεφάλι μου μέσα με κρίνουνε (psycho)
Σαν να βγήκα απ’ τον πόλεμο, σαν να μην ξέρω τι θα απογίνουμε (οτιδήποτε)
Λες να μπω στον χορό τους; μα τους βλέπω, τους ξέρω, υποκρίνονται (ψεύτες)
Είναι πίσω στο τέλος κι αμύνονται κι όπου φυσάει ο άνεμος υποκλίνονται (pa-pa)
Έχω έμπνευση σήμερα, βγαίνω μια βόλτα κι αφήνω πίσω τις ανέσεις
Έτσι απλά για να γράψω δυο λέξεις, στο στενό που κοιμήθηκε ο Αλέξης
Θέλω δύναμη, όχι ελπίδα kαι τη γνώση μου να ‘χω γι’ ασπίδα
Όταν θα ‘ρθει η πτώση θ’ αντέξεις; Όταν θα ‘ρθουμε θα το προβλέψεις (Ε; Ε; Ε;)
Κίνημα, κάποτε λέγαμε πως είναι κίνημα
Τώρα μόνο ηλίθια αντικείμενα, ούτε καν που κρατάν τα προσχήματα
Κι εγώ θέλω να γράψω για ιδέες, για kalashnikov και για ορχιδέες (ya)
Για τον έρωτα και για τον θάνατο (ra), κι ίσως τέχνη με κάνεις αθάνατο (pa)
Έλα εδώ να σου μάθω το label, ο Σεραφείμ δίπλα μου είναι αδερφός (bro)
Έχω δύο γραφίστες και δύο κλιπάδες, μαζί μας ο Melow κι ο Rows (ya)
Έχω τρία τσακάλια που ράβουνε ρούχα για να ‘χουνε οι δρόμοι prestige (pa)
Oldschoolάδες που γίναν γονείς κι αναθρέφουν μωρά που θα γίνουν MC’s
[Bridge]
Έχω ρίμες που καίνε, αθώους που ξέρω ότι φταίνε
Κανάλια που ψάχνουν να βρούνε στοιχεία ενάντια στους στίχους που λέμε (ρουφιάνοι)
Μια πρωτεύουσα πτώμα, κάτι σημάδια στο σώμα
Πουλημένοι που μπήκαν στο σώμα σημαίνει ότι υπάρχουν ρουφιάνοι ακόμα
[Chorus]
Μια τρελή που τζογάρει, πιστεύει πως θα τους τα πάρει
Έναν φίλο συνωμοσιολόγο που λέει πως υπάρχει ζωή στο φεγγάρι (pa-pa-paw)
Ορχήστρες που παίζουν για ‘μας, τα κωλόπαιδα της γειτονιάς
Αναπαύσου εν ειρήνη, Paddy, whatever it takes for us
[Outro]
Arte Povera, η τέχνη των φτωχών
2022 (φύγαμε)
[Instrumental Outro]
Respect
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
