Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυροπουλος
Tην περασμένη Δευτέρα, 30 Μαîου, άκουγα στο σταθμό «Ράδιο Φράνς Ιντερνασιονάλ» τα νέα απ’όλο τον κόσμο όταν στον θάλαμο του μνημονικού του η είδηση «εκλογές χθες στην Κολομβία» με έκανε να ανατρέξω στην βίαιη ιστορία αυτής της χώρας της Λατινικής Αμερικής και την δράση του επαναστάτη ιερέα Καμίλο Τόρρες. Οι κάλπες της προηγούμενης ημέρας, 29ης 2022 Μαïου, έδωναν στον Γκουστάβο Πέτρο, αριστερό υποψήφιο για την προεδρία (πρώην αντάρτη και νυν σοσιαλδημοκράτη) αυτής της χώρας την πρωτοπορία (40%) των ψήφων και ως εκ τούτου θα μπορούσε, τόνιζε ο σπήκερ, να εξέλθει νικητής του δευτέρου γύρου (την 19η Ιουνίου, τι σύμπτωση! είναι η ημέρα και ο δεύτερος γύρος των γαλλικών βουλευτικών εκλογών). Στην Κολομβία, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα του δευτέρου γύρου, το επιτευχθέν από τον Πέτρο 40% του πρώτου, χαιρετίσθηκε ενθουσιωδώς από τα εκατομμύρια των μη εχόντων μοίρα στον ήλιο ισπανοφώνων και πορτογαλοφώνων Βραζιλιάνων της ηπείρου. Στο πρώτο γύρο ο Πέτρο επεκράτησε, όπως δείχνουν οι αριθμοί, με μεγάλη διαφορά των αντιπάλων του, ακολουθούμενος από τον ανεξάρτητο Αντόλφο Χερνάντες με 28,20 % ενώ ο συντηρητικός Φεντερίκο Γκουτιερρέζ με 23, 87%, δημιούργησε την μη αναμενόμενη δυσάρεστη έκπληξη για τους δεξιούς Κολομβιανούς που κυβέρνησαν την χώρα επί δεκαετίες.
Τι μεταθανάτια δικαίωση, έστω και εκλογικώς, του πρεσβεύοντος την με βία ένοπλη αλλαγή της καθεστηκυίας τάξεως του επαναστάτη- ιερέα Καμίλιο Τορρες! Υπήρξε ο πατριάρχης της εξεγέρσεως των φτωχών αγροτών, και όχι μόνο, (μέρος την σπουδαστών υπεστήριζαν τις ιδέες του) που άναψαν το αντάρτικο σε όλη την Λατινική Αμερική και που η δράση του έγινε γνωστή σε όλη την προοδευτική ανθρωπότητα υπό την ονομασία «Θεολογία της Απελευθερώσεως». Τα επαναστατικά εμβατήρια «Commαndate Che Guevara καi Guérillero Camilio Torres» τραγουδήθηκαν το 1968 από την νεολαία του κόσμου. Ο τελευταίος σκοτώθηκε το Φεβρουάριο 1966 σε μια μάχη με τον στρατό, ο δε Γκουεβάρα συνελήφθη ένα χρόνο αργότερα, το φθινόπωρο του 1967, από τις βολιβιανές αρχές και εξετελέσθη κατόπιν «συμβουλών» πρακτόρων των ΗΠΑ. Και οι δυο, ομού με τον Βραζιλιάνο κομμουνιστή ηγέτη Κάρλος Πρέστες, αγωνίσθηκαν για ένα καλλίτερο ανθρώπινο μέλλον, ο Κολομβιανός είτε με το όπλο στο χέρι, είτε με το Ευαγγέλιο από τον άμβωνα, είτε δημιουργώντας κύκλους μορφώσεως στις εργατικές συνοικίες της Μπογκότα, πρωτεύουσας της χώρας. Ο Αργεντινοκουβανός Γκουεβάρα, γιατρός, προπαγάνδιζε και συμμετείχε σε εξεγέρσεις στην Αφρική (Κονγκό), και Βολιβία, ο Κάρλος Πρέστες υπερασπίζονταν την δημόσια μόρφωση, την εγκαθίδρυση της ψήφου με κρυφό ψηφοδέλτιο και την εφαρμογή πολιτικο-κοινωνικών μεταρρυθμίσεων υπέρ της μεσοαστικής τάξεως.
Ο Καμίλιο Τορρες γεννήθηκε το 1920, ήταν γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, και αυτό του επέτρεψε να σπουδάσει την νομική, να δημοσιογραφήσει στη εφημερίδα «Η Λογική» , και εν συνεχεία να ορκισθεί σύμφωνα με τα επιθυμίες του ιερεύς το 1952.Ταξίδεψε στην Ευρώπη και σπούδασε στο βέλγικο καθολικό πανεπιστήμιο της Λουβαίν, όπου και ονομάσθηκε υποδιευθυντής για την Λατινική Αμερική. Στο Παρίσι εργάσθηκε με τον πασίγνωστο στους Γάλλους υπερασπιστή των φτωχών και των άστεγων, εφημέριο (abbé) Πιέρ και πήρε 1958 το δίπλωμα κοινωνιολογίας. Επανελθών στην Μπογκότα, υπήρξε πνευματικός οδηγός των σπουδαστών της πρωτευούσης και ίδρυσε χάρις στην παρισινή εμπειρία του τον πανεπιστημιακό κλάδο κοινωνιολογίας.
Εκδιωχθείς από το πανεπιστήμιο επειδή υπερασπίσθηκε δυο κομμουνιστές φοιτητές, ο Τορρες κατηύθυνε την δραστηριότητά του στην δημιουργία πολυαρίθμων οργανισμών αλληλοβοηθείας σε μια εργατική συνοικία της Μπογκότα αντιπαρατιθέμενος όλο και περισσότερο στην κυβέρνηση και στην καθολική ιεραρχία. Τελικώς, αποφασίζει να ριφθεί στην ενεργό πολιτική και συντάσσει την «Πλατφόρμα για ένα κίνημα λαïκής ενότητος». Η πραγματοποιηθείσα συμφωνία των συμμετασχόντων επιτρέπει την δημιουργία του Ενωμένου Μετώπου (Φρέντε unido) του κολομβιανού λαού υποστηριζόμενο από την χριστιανο δημοκρατία, τους προοδευτικούς φιλελεύθερους, την εθνική επαναστατική πρωτοπορία, τους κινεζόφιλους, την εθνική λαïκή συμμαχία ενός στρατηγού και το κομμουνιστικό κόμμα. Οι συνεργαζόμενοι είναι υπέρ της δημιουργίας εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες και εκθεσιάζουν την ανάγκη υπάρξεως νέων σχέσεων με την Κούβα. Δυστυχώς οι διαφορές μεταξύ των μελών του Μετώπου δεν αργούν να δούν το φως της ημέρας και η έκκληση του Τορρες στις εκλογές του Μαρτίου το 1964 για «μια δραστήρια αποχή, εμπόλεμη και επαναστατική κατάσταση», απομακρύνουν από το Μέτωπο τους χριστιανοδημοκράτες και τους προο δευτικούς φιλελεύθερους, με το κομμουνιστικό κόμμα να παίρνει διακριτικώς τις αποστάσεις του. Είναι νόμιμο να υποστηρίζει και να απέχει κάποιος από τις εκλογές, αλλά αυτή η στάση συνοδευόμενη από μια «εμπόλεμη και επαναστατική κατάσταση» σημαίνει τι; Κλείσιμο των ψηφιακών κέντρων; Αναποδογύρισμα των καλπών; Εμποδισμό και βιαιοπραγίες των επιθυμούντων να ψηφίσουν; Ευρεία ερώτηση στην οποία το επαναστατικό κίνημα δεν μπόρεσε μέχρι τούδε να απαντήσει αποτελεσματικώς χωρίς να ζημιωθεί χάνοντας πολλούς από τους οπαδούς του.
Ο Τορρες εχαρακτηρίζετο μέχρι του βίου του χριστιανός και ιερεύς μολονότι ότι δεν έπαυσε να διακηρύττει ότι η αλλαγή της κοινωνίας είναι αδύνατον μα πραγματοποιηθεί ακολουθώντας την νόμιμη οδό. Απαγοητευθείς από την ακολουθούμενη γραμμή του κομμου νιστικού κόμματος, συνδυασμό ένοπλου αντάρτικου και ταυτοχρόνως νόμιμης πολιτικής δράσεως, ο επαναστάτης κληρικός εντάχθηκε τον Οκτώβριο 1965 στις γραμμές στον στρατό της εθνικής απελευθερώσεως επηρεαζόμενο από τις ιδέες του Κάστρο. Λίγο πριν από το σκοτωμό του, τον Ιανουάριο 1966 δήλωνε: «η ένοπλη μάχη, είναι ο μόνος δρόμος για να παραμείνουμε ακόμη ελεύθεροι (…) ούτε ένα βήμα πίσω, για την ελευθερία και τον θάνατο». Αυτό δεν σας θυμίζει το ελληνικό έμβλημα Ελευθερία ή Θάνατος του 1821, από εθνική όμως σκοπιά, και όχι ταξική όπως την εννοούσε ο Καμίλιο Τορρες για την χώρα του;
Υ.Γ. Ήντλησα τις πληροφορίες για την ζωή και δράση του Τορρες από την μεταφρασμένη στα γαλλικά βρετανική εγκυκλοπαίδεια Universalis
