13/02/2025
Η Βραζιλία στη δεκαετία του 1980 ήταν μια χώρα σε καθοριστική αναταραχή. Το 1964 ένα στρατιωτικό πραξικόπημα είχε ανατρέψει τη δημοκρατική κυβέρνηση του João Goulart. Μετά από είκοσι χρόνια, ωστόσο, το καθεστώς είχε εξαντληθεί. Ο λαός της Βραζιλίας συνεχίζει να ζητά νέες εκλογές. Οι ταραχές και η αιματοχυσία βρίσκονταν σε ημερήσια διάταξη εκείνα τα χρόνια.
Το Futebol, το οποίο σε μια χώρα όπως η Βραζιλία είναι κάτι περισσότερο από ένα άθλημα, αναπόφευκτα έγινε το επίκεντρο των πολιτικών ελέγχου και καταστολής που ασκεί η στρατιωτική χούντα. Αλλά το ποδόσφαιρο, όπως γνωρίζουμε, είναι ένα ιδιαίτερο φαινόμενο, στη Βραζιλία περισσότερο από ό, τι σε άλλα μέρη του κόσμου.
Μερικές από τις πιο εντυπωσιακές μορφές διαμαρτυρίας ενάντια στο καθεστώς της περιόδου προέρχονταν πραγματικά από αυτό τον κόσμο και, μεταξύ άλλων, το πιο διάσημο επεισόδιο ήταν αυτό ακριβώς της λεγόμενης «Democracia Corinthiana», μια από τις πιο συναρπαστικές ποδοσφαιρικές ιστορίες του εικοστού αιώνα.
Όλα ξεκίνησαν όταν, το 1978, ο Adilson Monteiro Alve, ένας νεαρός κοινωνιολόγος, έγινε γενικός διευθυντής της Κορίνθιανς, μιας ομάδας που γεννήθηκε το 1910 με σκοπό να δώσει στο ποδόσφαιρο μια λαϊκή ψυχή, να αφαιρέσει το παιχνίδι αποκλειστικά από τα χέρια των πλουσίων στην πιο πυκνοκατοικημένη χώρα της Νότιας Αμερικής.
Μαζί του, ο Mario Travaglini φτάνει στον πάγκο, στη μέση του γηπέδου μερικοί παίκτες που έχουν γράψει την ιστορία του βραζιλιάνικου και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ο πιο διάσημος απ’ όλους ήταν αναμφίβολα ο Σόκρατες (επίσης γνωστός ως «Doutor», γιατρός στα πορτογαλικά, λόγω των ιατρικών σπουδών του), αλλά και παίκτες όπως οι Casagrande, Wladimir, Zenon και Biro-Biro που δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Η ομάδα αναλαμβάνει ευθύς αμέσως μια πολύ περίεργη εσωτερική οργάνωση: όλες οι αποφάσεις, από την ενδεκάδα έως τις τακτικές, τις προπονήσεις και το μενού, λαμβάνονται ομαδικά, στα αποδυτήρια.
Σε αυτή την ομάδα ο καθένας έχει το δικαίωμα να ψηφίσει και κάθε ψήφος αξίζει το ίδιο με τις άλλες, από εκείνη του προέδρου έως εκείνη του δεύτερου τερματοφύλακα έως εκείνη του φροντιστή.
Η ομάδα δεν έπαιζε για να κερδίσει, αλλά για να διασκεδάσει και να διασκεδάσει τους οπαδούς της, να τους κάνει να ερωτευτούν το ποδόσφαιρο, να τους δώσει ελπίδα σε δύσκολους καιρούς, αλλά πάνω απ’ όλα, για να δείξει ότι ήταν δυνατή μια εναλλακτική λύση.
Πράγματι, όταν άρχισαν να χρηματοδοτούνται οι φανέλες των ομάδων, στην ιστορική φανέλα του Timão επιλέχθηκε να γράψουν μόνο μία, πολύ ισχυρή λέξη: Democracia, Δημοκρατία. Ο Socrates χρησιμοποιούσε μάλιστα και την κορδέλα στο κεφάλι του για να μεταφέρει το ίδιο μήνυμα.
Αυτό το παράξενο πείραμα κοινωνικό-ποδοσφαιρικό διακόπηκε το 1984, αφού κέρδισαν δύο πρωταθλήματα paulisti και ένα τρίτο που έχασαν στον τελικό. Η μαγεία σπάει όταν οι εκλογές για τον νέο πρόεδρο του συλλόγου οδηγούν στη νίκη του Roberto Pasqual, μιας φιγούρας που δεν ενδιαφέρεται τόσο, να το πούμε, στην εσωτερική οργάνωση της ομάδας του.
Μετά την εμπειρία στην Corinthians, ο Socrates έπαιξε για ένα χρόνο στην Ιταλία, στη Φιορεντίνα. Μόλις έφτασε τον ρώτησαν: «Είσαι εδώ για να γνωρίσεις τους σπουδαίους πρωταθλητές μας, όπως τον Mazzola και τον Rivera;». Η απάντησή του ήταν: «Δεν ξέρω ποιοι είναι, είμαι εδώ για να διαβάσω τον Gramsci στην μητρική του γλώσσα».
Πηγή: Cannibali e Re
Mιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος infoaut.org
Δείτε “La storia di Sócrates e della Democracia Corinthiana”
