Τώρα που πλησιάζει το τέλος των φετινών προγραμματισμένων εκδηλώσεων από τον Δήμο Καβάλας, την ΔΗΜΩΦΕΛΕΙΑ καθώς και το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, πάμπολλες ήταν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, οι θορυβώδεις αεροπορικοί σχηματισμοί, οι παρουσίες πολλών τραγουδιστικών συγκροτημάτων στο Φρούριο και στο στρατόπεδο «Ασημακόπουλου» με το επινοούμενο θέμα «Με το όπλο παρά πόδα», ενώ η κορωνίδα όλων των παραπάνω υπήρξε η αναβίωση του «Κοσμόπολις», η παρουσία του οποίου ομολογουμένως σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους διοργανωτές.
Αλλά γυρίζοντας μερικά χρόνια πίσω, αξίζει νομίζω τον κόπο να θυμηθεί κανείς κάποια ορόσημα από το πρόσφατο ιστορικό πολιτιστικό παρελθόν της πόλης μας, ορόσημα που την σημάδεψαν.
Ήταν Ιούλιος και τότε του 2000, όταν ενώπιον χιλιάδων Καβαλιωτών, αλλά και επισκεπτών της πόλης μας, ακούστηκε η γεμάτη συγκίνηση φωνή του πρώην Δημάρχου κυρίου Στάθη Εριφυλλίδη ο οποίος μεταξύ των άλλων είπε και τα εξής:
«Απόψε στα στενά σοκάκια του ιερού βράχου της Παναγίας γεννήθηκε ένα παιδί γένους θηλυκού, ας το βαφτίσουμε Ειρήνη, η ευχή όλης της ανθρωπότητας είναι η Ειρήνη. Ας γίνει λοιπόν η πόλη της Καβάλας πόλη της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών».
Από κείνη τη μέρα του Ιούλη του 2000, το «Κοσμόπολις» έγινε πολιτιστικός θεσμός της πόλης μας. Ανεξάρτητα βέβαια αν για λόγους οικονομικούς η επόμενη ηγεσία του Δήμου, παρά τη θέλησή της, δεν μπόρεσε για 8 χρόνια να πραγματοποιήσει.
Έτσι, για λίγα μόνο χρόνια κύλισε με επιτυχία η εκδήλωση αυτή μα πάντα με τη συμμετοχή ξένων χορευτικών συγκροτημάτων, αλλά και την συμμετοχή όλων των τοπικών πολιτιστικών συλλόγων, όπου οι επαφές και οι γνωριμίες χορευτών αλλά και των διοικήσεων των συλλόγων ήταν εγκάρδιες, προσδιορίζοντας οι ίδιοι τις επόμενες συναντήσεις σε άλλες χώρες και πόλεις, προϋπόθεση που δημιουργούσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη συμμετοχή νέων στους τοπικούς συλλόγους.
Φέτος από την πόλη του «Κόσμου» έλειψε η Ελλάδα, έλειψε η οικοδέσποινα της εκδήλωσης. Έλειψαν οι φορεσιές και οι ήχοι της μουσικής της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Θράκης και της Καππαδοκίας. Ούτε ακούσθηκε το «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα». Φέτος οι ξένοι συμμετέχοντες δεν πήραν στις αποσκευές τους φωτογραφίες των δικών μας χορευτικών συγκροτημάτων. Έτσι, έμεινε περιφρονημένο το σοφό γνωμικό: «ο χορός, το τραγούδι και το κρασί ενώνουν τους ανθρώπους».
Κλείνοντας, θεωρώ σκόπιμο να θυμίσω στους εκάστοτε υπηρετούντες τους θεσμούς της πόλης να θυμούνται όσους πέρασαν και άφησαν τα χνάρια τους στην ανάπτυξη αλλά και στο πολιτισμικό γίγνεσθαι, ώστε από Τουρκόπολη που ήταν κάποτε αυτή η πόλη να διεκδικεί σήμερα αξιόλογη τουριστική θέση στην Ελληνική επικράτεια. Όλοι τους, ζώντες και απόντες από τη ζωή, δεν ζητούν ύμνους, αλλά μια αναφορά στο όνομά τους τούς αρκεί, ώστε να μην γεύονται την πικρή γεύση της αγνωμοσύνης.
Αρκετά έχουν εκφυλίσει οι πολιτικές σκοπιμότητες τον πολιτικό βίο της χώρας, ας μείνει τουλάχιστον αλώβητη από τέτοιες κακοτοπιές η πλούσια πολιτιστική μας κληρονομιά.
—
