Η εφημερίδα της Νέας Υόρκης «Εθνικός Κήρυκας» έχει τη δική της μεγάλη ιστορία, τους δικούς της στενούς δεσμούς με την ομογένεια, ενώ δείχνει ενδιαφέρον για όλες τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Σε μία από τις εκδόσεις της εφημερίδας που κυκλοφορεί κυρίως στη Νέα Υόρκη, την προηγούμενη εβδομάδα υπήρξε αφιέρωμα στον Κώστα Ευκαρπίδη, έναν άνθρωπο που ξεκίνησε την πορεία του από τους Φιλίππους, από την περιοχή του Νομού Καβάλας, αλλά σήμερα δραστηριοποιείται με επιτυχία, όπως δείχνει το ρεπορτάζ, στη Νέα Υόρκη. Το κείμενο είναι το ακόλουθο:
Είναι γονιός, είναι ομογενής, είναι προπονητής βόλεϊ, είναι Μακεδόνας και δη Καβαλιώτης, ήταν στιβικός και συγκεκριμένα ακοντιστής στον Ομιλο Κλασικού Αθλητισμού Καβάλας, είναι ενεργό και βασικό μέλος με πολυετή δράση στο Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού, μέλος του συλλόγου Καβαλιωτών Νέας Υόρκης και μέλος του Ιδρύματος Ελληνικής Συμπαράστασης (Hellenic Relief Foundation) που οργανώνει διανομή αναγκαίων κάθε μήνα στην Ελλάδα.
Με λίγα λόγια ο κ. Κώστας Ευκαρπίδης είναι μία έντονη προσωπικότητα της Ομογένειας που έχει όλο το «πακέτο» που χρειαζόμαστε για να μας πει μια σειρά από σκέψεις και προβληματισμούς που τον απασχολούν -εδώ και καιρό- και με αφορμή το ξεκίνημα της νέας σεζόν θα ήθελε να μοιραστεί μαζί μας. Σκέψεις και προβληματισμοί που είναι όλων των γονιών που έχουν μικρά παιδιά στον ομογενειακό αθλητισμό και όχι μόνο.
Και μέσα από αυτές τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του κ. Ευκαρπίδη να μάθουμε και -γιατί όχι- να ψάξουμε τις λύσεις. Ο γεννημένος στους Φιλίππους Καβάλας, κ. Ευκαρπίδης είναι προπονητής βόλεϊ στο πρωτάθλημα καθολικών σχολείων της ευρύτερης περιοχής του Λονγκ Αϊλαντ. «Ο λόγος που δραστηριοποιήθηκα στο καθολικό πρωτάθλημα είναι γιατί προπονώ την ομάδα της κόρης μου (2ας Γυμνασίου) και δεν υπάρχει αντίστοιχο σε αυτήν την ηλικία από την ελληνική κοινότητα», μας εξηγεί γιατί πήρε… μετάθεση, για να μας εξηγήσει στη συνέχεια ποια είναι «η διαφορά στην οργάνωση των ‘ελληνικών’ πρωταθλημάτων με τα υπόλοιπα είναι μεγάλη και ως αποτέλεσμα η ανάγκη για σύγκλιση ακόμη μεγαλύτερη. Δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε φυσικά το θετικό του ότι υπάρχει και οργανώνεται ελληνικό πρωτάθλημα αλλά ταυτόχρονα εάν συνειδητοποιήσουμε την δυναμική της ελληνικής κοινότητας σε πάρα πολλούς άλλους τομείς (αλλά και πληθυσμιακά) δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε για το ότι η συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες φαίνεται… πενιχρή. Θα έπρεπε να είναι πολλαπλάσια. Τι φταίει; Οι λόγοι είναι πολλοί από κοινωνικοπολιτικοί έως πολιτισμιακοί αλλά ο προβληματισμός και ευθύνη μας δεν μπορούν να αποσιοποιούνται».
Σίγουρα οι λόγοι δεν μπορούν να καλυφτούν σε μία μίνι συζήτηση αλλά «σαν ορόσημο, πρέπει να ξεπεραστεί το σκεπτικό των γονιών ότι αρκεί για τα παιδιά μας να δραστηριοποιούνται στα ελληνικά πρωταθλήματα των κοινοτήτων μόνο και μόνο για να γνωριστούν με άλλα Ελληνάκια. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό από μόνη της δεν αρκεί για να λειτουργήσει θετικά στο χτίσιμο μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας, η ενασχόληση όμως με τον αθλητισμό ο οποίος είναι χτισμένος σε σωστή βάση μπορεί να κάνει μικρά θαύματα. Και η αγάπη του Ελληνα για τον αθλητισμό είναι στο DNA του στο κάτω – κάτω εμείς οργανώσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμη και στο DNA όμως στο βάθος χρόνου έχουμε αλλοιώσεις και μεταλλάξεις (εμείς διαλύσαμε και την Ολυμπιακή). Το ότι ζούμε σε μια χώρα που μπορεί να παράσχει σχεδόν τα πάντα εάν τα αναζητήσεις, τα απαιτήσεις και τα επιδιώξεις είναι ένα ακόμη… βέλος στην φαρέτρα μας (η κυριαρχία της Αμερικής στον παγκόσμιο αθλητισμό αποτελεί απόδειξη). Είναι μια καταπληκτική δυναμική που η Ομογένεια δεν εκμεταλλεύεται. Πρώτα από όλα, η ανάγκη για καλύτερες και ιδιόκτητες εγκαταστάσεις είναι μεγάλη. Αυτό βέβαια απαιτεί και σοβαρές επενδύσεις, ο κόσμος όμως ανταποκρίνεται σε θετικές προσπάθειες και η οργάνωση μερικών εκδηλώσεων για συγκέντρωση πόρων για αυτόν τον σκοπό θα μπορούσε να αποτελέσει ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Ας ψήσουμε και μερικά σουβλάκια για ένα γήπεδο ή για ένα γυμναστήριο. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα».
Αλήθεια, η λύση είναι μόνο οι επενδύσεις σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις; Δεν υπάρχουν πιο απλά, πιο καθημερινά; «Ναι, άλλες πιο εύκολες, ανέξοδες αλλά και απαραίτητες λύσεις. Ως παράδειγμα δεν υπάρχει λόγος να μην υπάρχει παρουσία ατόμου για παροχή πρώτων βοηθειών σε περίπτωση κάποιου τραυματισμού. Αρκούν κάποιες ενέργειες και οι εθελοντές θα βρεθούν αμέσως. Η πυροσβεστική υπηρεσία παρέχει εθελοντές πρώτων βοηθειών στο Πορτ Ουάσινγκτον. Γιατί να μην το κάνει και η πυροσβεστική υπηρεσία της Αστόριας; Και εάν αρνηθεί είμαι σίγουρος πως κάποιοι γονείς – γιατροί στο επάγγελμα μπορούν να αφιερώσουν 2-3 ώρες από τον χρόνο τους. Δεν υπάρχει όμως λόγος και στο να μην γίνονται σεμινάρια προπονητικής, συμπεριλαμβανομένου πρωτοκόλλου για το ευ αγωνίζεσαι κάτι που θα βοηθήσει στους τρόπους συμπεριφοράς και σε κάποιους γονείς που παραείναι θερμόαιμοι από την εξέδρα. Εχω δει πολλούς με παράλογες απαιτήσεις και από τα παιδιά τους αλλά και από τους προπονητές. Επίσης έχω δει και προπονητές φωνακλάδες που δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν μια ήττα (ή και νίκη). Εάν αφήσουμε τους λίγους αλλά πανταχού παρών φωνακλάδες να επιβληθούν στο τέλος θα μείνουν μόνοι τους να φωνάζουν στην… έρημο. Η κοινότητα του Πορτ Ουάσινγκτον στην οποία ανήκω είναι σχετικά μια νέα κοινότητα που κάνει θετικότατη δουλειά σε πολλούς από αυτούς τους τομείς. Η κοινότητα ενδιαφέρεται να αγοράσει τον χώρο δίπλα στο σχολείο για να φτιάξει δικό της γήπεδο -και αυτό μετά από ένα υπερσύγχρονο γυμναστήριο που πρόσφατα εγκαινίασε- αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την Ανοιξη και ακόμη και ο ίδιος αυτός κούκος μπορεί να βελτιώνεται συνεχώς, ο δρόμος προς στην Αριστεία δεν έχει τέλος, μόνο αρχή».
Εν κατακλείδι κ. Ευκαρπίδη; «Μπορούμε πολύ καλύτερα. Και εάν δείξουμε λίγο περισσότερο ενθουσιασμό και υπευθυνότητα είμαι σίγουρος πως θα ανέβουμε όχι ένα επίπεδο αλλά πολλά. Η νέα φουρνιά από τα Ελληνάκια που φτιάχνουμε μας το απαιτούν και το δικαιούνται».
(Κείμενο Ντίνου Αυλωνίτη στον Εθνικό Κήρυκα Νέας Υόρκης)
—
