Η Μαριούπολη της Ουκρανίας, μια πόλη με έντονο το ελληνικό στοιχείο, εκπέμπει σήμα κινδύνου.
Εδώ και μέρες οι κάτοικοι της πολιορκημένης πόλης δεν έχουν ρεύμα, θέρμανση, τρόφιμα, νερό. Λεηλασίες γίνονται σε σουπερμάρκετ, αναφέρθηκε ότι παιδιά δεν έχουν να πιουν νερό, αναφέρονται νεκροί, δρόμοι και κτήρια ναρκοθετημένα, παντελής έλλειψη επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.
Μια καλή μου φίλη, με την κορούλα της και τη μητέρα της, είναι ανάμεσα στους άμαχους που έχουν εγκλωβιστεί εκεί. Τελευταία φορά που την είδα ενεργή στο viber, ήταν στις 2 Μαρτίου. Η γυναίκα του ξαδέρφου μου, η οποία έχει καταγωγή από Μαριούπολη, μόλις σήμερα μπόρεσε να μιλήσει με τη μητέρα της, καθώς αυτή κατάφερε να πάει σε ένα σημείο που υπάρχει γεννήτρια και να φορτίσει το κινητό της.
Της είπε πως τρόφιμα και νερό τελειώνουν μέσα στις επόμενες δύο – τρεις μέρες. Πολλοί είναι αυτοί που λιώνουν το χιόνι και το πίνουν ως νερό, ή παίρνουν το νερό της βροχής από τις στέγες των σπιτιών. Της είπε ακόμη για ανθρώπους νεκρούς. Η κατάσταση είναι απελπιστική, για μια πόλη που έχει ακόμα τουλάχιστον διακόσιες χιλιάδες πληθυσμό. Άνθρωποι που δεν μπορούν να φύγουν, που εμποδίζονται να αναζητήσουν τη σωτηρία στους λεγόμενους ανθρωπιστικούς διαδρόμους.
Δε θα πω τώρα από ποιους εμποδίζονται. Πιστεύω πως οι ευθύνες θα αποδοθούν όταν έρθει η ώρα. Αυτό που προέχει, όμως, είναι η σωτηρία του άμαχου πληθυσμού, με δεδομένη μάλιστα την παρουσία χιλιάδων Ελλήνων ομογενών ανάμεσα στους εγκλωβισμένους.
Διάβασα ότι καταβάλλονται προσπάθειες και από την ελληνική κυβέρνηση για το άνοιγμα ανθρωπιστικών διαδρόμων. Δυστυχώς, ως αυτή τη στιγμή δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Αντιλαμβάνομαι πλήρως τις δυσκολίες.
Και αναρωτιέμαι: μήπως θα έπρεπε να έχουμε ήδη αναδείξει το ζήτημα σε όλα τα διεθνή φόρα, εμείς πρωτ’ απ’ όλους, αφού έχουμε Έλληνες εκεί; Μήπως θα έπρεπε να έχουμε ήδη κλιμακώσει τη ρητορική μας για τη σωτηρία των αμάχων προς όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές;
Κάνω έκκληση προς κάθε κατεύθυνση, να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες που τους αναλογούν και να σώσουν αθώους ανθρώπους. Ανθρώπους εγκλωβισμένους, σε μια πόλη που αργοπεθαίνει. Πριν να είναι πολύ αργά.
Δημήτρης Κουγιουμτζόγλου – εκπαιδευτικός
