Το 1920 με τη Συνθήκη των Σεβρών και το 1923 με τη συνθήκη ειρήνης της Λωζάνης η Τουρκία επαναβεβαίωσε την από το 1878 παραχώρηση της Κύπρου στη Βρετανία. Την 15/1/1950 κατά τη διάρκεια της Βρετανικής κατοχής, γίνεται στη Κύπρο το ενωτικό δημοψήφισμα όπου το 97% των Ελληνοκυπρίων ψηφίζει υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα.
Ο τότε πρωθυπουργός Πλαστήρας, αρνήθηκε κατόπιν πιέσεων να παραλάβει το αποτέλεσμα. Την 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1955 ξεκινά στη Κύπρο ο απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ, και επειδή οι Άγγλοι δεν θέλανε να χάσουνε τη Κύπρο, δημιούργησαν ταυτόχρονα, για βοήθεια των αρχών κατοχής και εναντίον των Ελληνοκυπρίων, την «επικουρική αστυνομία».
Μέλη της επικουρικής ήτανε μόνο Τουρκοκύπριοι, από τις παράνομες οργανώσεις ΒΟΛΚΑΝ και αργότερα της ΤΜΤ, η οποία ιδρύθηκε, οργανώθηκε με την έγκρισης της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας, στελεχώθηκε και δρούσε με τούρκους στρατιωτικούς και κάτω από τον έλεγχο και διαταγές του τουρκικού γραφείου ειδικού πολέμου.
Τον Σεπτέμβρη του 1955 η ΑΔΙΑΦΟΡΗ Τουρκία ΠΙΕΖΟΜΕΝΗ από την Αγγλία επανέρχεται στις διαπραγματεύσεις, στη συνδιάσκεψη του Λονδίνου, ταυτόχρονα με τα Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη,όπου την Ελλάδα εκπροσωπούσε ο ασθενής πρωθυπουργός Παπάγος.
Το ενδιαφέρον της Τουρκίας για τη Κύπρο αρχίζει το 1956 (εισήγηση Νιχάτ Ερίμ), συμπίπτοντας με την εξορία του Αρχιεπίσκοπου Μακάριου, ο οποίος επανερχόμενος αναγκάσθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1959 να υπογράψει χωρίς να συμφωνεί, τις προσυμφωνημένες εκτρωματικές συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου, των Καραμανλή- Μεντερές, που δημιουργούσανε ένα θνησιγενές κράτος, επαναφέροντας ταυτόχρονα τη Τουρκία στη Κύπρο.
Σύμφωνα με Βρετανικά στοιχεία, από την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης- Λονδίνου και μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1960, αν και είχε ανακηρυχθεί ανεξάρτητο κράτος η Κυπριακή Δημοκρατία (16/8/1960), τουρκικά πλοία μετέφεραν παράνομα οπλισμό περίπου 10.000 όπλων στη τουρκική τρομοκρατική οργάνωση TMT.
Κύρια αποστολή της ΤΜΤ, ως μυστικού πλέον τμήματος των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, ήτανε να εδραιώσει τη δική της εξουσία επί της τουρκοκυπριακής μειονότητας, από την οποία στρατολογούσε μαχητές (μουτζαχίντ) και να οριστικοποιήσει τον αιματηρό διαχωρισμό των Τουρκοκυπρίων (18%) από τους Ελληνοκυπρίους (80%).
Τότε δημιουργήθηκαν και οι γνωστοί «Τουρκοκυπριακοί θύλακες» αποτέλεσμα βίαιων μετακινήσεων Τουρκοκυπρίων σε συγκεκριμένες τουρκοελεγχόμενες περιοχές. Επιβλήθηκε η πολιτική «από Τούρκο σε Τούρκο», τιμωρώντας με προβοκατόρικες «παραδειγματικές» δολοφονίες από την ΤΜΤ, δεκάδες τουρκοκύπριους που επέμεναν να συνεργάζονται με τους Ελληνοκύπριους.
Ο ίδιος ο ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας, Ραούφ Ντενκτάς, συνιδρυτής της ΤΜΤ και αντιεισαγγελέας της Κύπρου που καταδίκασε και κρέμασε 9 Ελληνοκύπριους αγωνιστές, ερωτηθείς 26 χρόνια αργότερα, ομολόγησε όλες τις τουρκοκυπριακές προβοκάτσιες δημόσια λέγοντας: «Οι νεκροί αυτοί, μας ήταν χρήσιμοι. Μ’ αυτούς κάναμε να ακουστεί η φωνή μας στον κόσμο».
Στις 7 Ιουνίου 1958, η ΤΜΤ ξεκίνησε ένα μαύρο δίμηνο στη Κύπρο, κατά το οποίο οι τουρκοκύπριοι με την άδεια των Άγγλων ήταν ελεύθεροι να πυρπολούν, σκοτώνουν και να λεηλατούν τους Έλληνες της Κύπρου.
Η αφορμή που αξιοποίησαν, ήταν στημένες προβοκάτσιες από πλευράς Άγγλων, με όργανα τουρκοκύπριους τρομοκράτες. Από την πρώτη στιγμή της «ελεύθερης και ανεξάρτητης συμβίωσης», η τουρκοκυπριακή ηγεσία άρχισε την αντίδραση, με σκοπό τη παράλυση του Κράτους.
Τουρκοκύπριοι βουλευτές αρνιόντουσαν να ψηφίσουνε τους νόμους βάζοντας συνέχεια βέτο, εισέπρατταν από τους Τουρκοκύπριους φόρους σαν να ήταν ξεχωριστό κράτος και όχι πολίτες της ενιαίας Δημοκρατίας, καταψήφιζαν τη δημιουργία κοινού Κυπριακού Στρατού, αν και ο υπουργός Άμυνας ήτανε Τουρκοκύπριος, επιμένοντας όλες οι στρατιωτικές μονάδες να είναι εθνικά ξεχωριστές, σε αντίθεση με την Ελληνοκυπριακή πλευρά που υποστήριζε ότι ο στρατός έπρεπε να είναι μεικτός σε κάθε επίπεδο.
Έτσι φθάσαμε στη τουρκοκυπριακή ανταρσία το 1963, και στο βομβαρδισμό γυναικοπαίδων στη Τηλλυρία με βόμβες ναπάλμ, από την τουρκική αεροπορία στις 8 & 9 Αυγούστου 1964, στα γεγονότα της Κοφίνους, την απόσυρση από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο το 1967 της ΕΛΔΥΚ που είχε σταλεί επί πρωθυπουργίας του Γεώργιου Παπανδρέου,την οργάνωση και απόπειρα δολοφονίας του Μακάριου από το δικτάτορα Ιωαννίδη και την ΕΟΚΑ Β΄ το 1974, που με αυτήν σαν πρόσχημα ακολούθησε η βάρβαρη τουρκική εισβολή.
Η συνέχεια γνωστή με τα ανεφάρμοστα ψηφίσματα και καταδίκες της Τουρκίας από τον ΟΗΕ κλπ, μέχρι το 2002-2004 με το σχέδιο ΑΝΑΝ, και το οποίο καταψήφισε το 76% των Ελλήνων Κυπρίων, και του οποίου αναχρονιστικές θέσεις επιθυμούνε να επαναφέρουν με τη μορφή της Διζωνική Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αποδεικνύοντας ότι τα παθήματα της «παρά φύσιν» κοινής συγκυβέρνησης δεν έγιναν μαθήματα.
Αυτά είναι η ματωμένη ιστορία και τραγωδία της Κύπρου με υπεύθυνους συγκεκριμένους Έλληνες στην Ελλάδα και Κύπρο.
Μιας μικρής σχετικά περιοχής στο παγκόσμιο χάρτη αλλά με τεράστια στρατηγική σημασία.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Σαν ιστορικές πηγές χρησιμοποιήθηκαν δυο εξαιρετικά αναλυτικά βιβλία που δεν κυκλοφορούνε στην Ελλάδα. Του κ. ΜΑΡΙΝΟΥ ΣΙΖΟΠΟΥΛΟΥ, προέδρου κόμματος ΕΔΕΚ Κύπρου, βουλευτή και προέδρου επιτροπής για το ΦΑΚΕΛΛΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, και του κ. ΣΠΥΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ, συγγραφέα, ακαδημαϊκού, που γεννήθηκε και σπούδασε στη Κωνσταντινούπολη.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
