ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Στην μνήμη του Aείμνηστου Καθηγητή μας Νίκου Μιχαλόπουλου
Δεν συμβαίνει πάντα. Δεν συμβαίνει σε όλους.
Να έρχεται η ώρα του μαθήματος και να χαίρεσαι. Να αισθάνεσαι ανακούφιση μέσα στο βαρύ, σκληρό, ξύλινο πρόγραμμα των μαθημάτων.
Να σκέφτεσαι ότι θα μπει στην τάξη, όχι απλά ένας καθηγητής, που θα κάνει την παράδοσή του, θα βαθμολογήσει την επίδοσή σου και θα φύγει.
Να αισθάνεσαι ότι μπαίνει μέσα ένας αληθινός Δάσκαλος, που μέσα από την ύλη του μαθήματός του, προσπαθεί να ανοίξει τους πνευματικούς σου ορίζοντες και σου μάθει πώς να σκέφτεσαι.
Ένας Δάσκαλος, που διαπραγματεύεται την γνώση και την πληροφορία, με σκοπό να σε κάνει να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να αναζητήσεις τον ρόλο σου μέσα στον κόσμο ως αληθινός άνθρωπος.
Η ιδιότητα όμως του καθηγητή δεν τον εμπόδιζε να δείχνει ότι είναι φίλος μας, πράγμα πολύ δύσκολο και, τις περισσότερες φορές, απορριπτέο για το κατεστημένο του σχολείου της εποχής μας.
Όμως ο καθηγητής μας αυτός έσπασε τους φραγμούς και έγινε ο άνθρωπός μας, ο φίλος μας, ο δεύτερος πατέρας μας, ο ψυχολόγος, ο θεραπευτής μας. Μας άκουγε, μας συμβούλευε, μας παρηγορούσε, μας βοηθούσε.
Ήξερε να ξεδιπλώνει τις σκέψεις μας, να μας ενθαρρύνει να λέμε την γνώμη μας.
Αμεσότητα και η ειλικρίνεια ανάμεσά μας δημιούργησαν μια μοναδική σχέση που μας σημάδεψε σε όλη μας την ζωή, μας έδειξε πώς πρέπει να είναι ο σωστός Δάσκαλος, χωρίς έπαρση περιττή, με απλότητα και με πλήρη συνείδηση ότι η γνώση είναι κτήμα όλων και αποτελεί προσφορά και δώρο μεταξύ των ανθρώπων.
Η λαχτάρα που είχαμε να του μιλήσουμε για όλα όσα μας απασχολούσαν δεν τελείωνε μέσα στην ώρα του μαθήματος.
Συνεχιζόταν και στο διάλειμμα, στα πηγαδάκια, που κάναμε γύρω του και τον βομβαρδίζαμε με ένα σωρό ερωτήσεις. Κι εκείνος καλοπροαίρετος, ακούραστος, πάντα με το χαμόγελο, δεν δυσανασχετούσε ποτέ, δεν αρνιόταν ποτέ να συζητήσει μαζί μας.
Με το χαμόγελό του, με τα πειράγματά του, μας γέμιζε αισιοδοξία και πίστη ότι θα καταφέρουμε να νικήσουμε τις ανασφάλειές μας και να βρούμε λύση για όλα τα προβλήματα.
Αείμνηστε Καθηγητά μας, θέλουμε να πιστεύουμε ότι είχατε εισπράξει την εκτίμηση το σεβασμό και, προπάντων, την αγάπη των μαθητών σας και όταν διδάσκατε, αλλά και στην μετέπειτα ζωή σας.
Γιατί πραγματικά σας άξιζε μια τέτοια ηθική ανταμοιβή, για όσα προσφέρατε στις ψυχές τους.
Αυτά καταθέτουμε κι εμείς αλησμόνητε Καθηγητά μας και ελπίζουμε να σας συντροφεύουν στο φως της αιωνιότητας.
