Η Λεμονιά Γκαϊντατζή παραχώρησε συνέντευξη στο Proininews. Η 14χρονη αθλήτρια επιτραπέζιας αντισφαίρισης αγωνίστηκε με επιτυχία στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Κροατίας εκπροσωπώντας την εθνική Ελλάδος κορασίδων.
Η Γκαϊντατζή είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της χώρας και έχει ήδη πολλές διακρίσεις σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες.
Ερ: Ήταν το πρώτο σου Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Πώς σου φάνηκε αυτή η εμπειρία;
Απ: Ήταν μία μοναδική εμπειρία. Το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα γίνεται μία φορά το χρόνο και είναι το όνειρο κάθε αθλητή στις μικρές ηλικίες. Μάτωσα και δούλεψα σκληρά για να καταφέρω να πάω στο πανευρωπαϊκό διότι εκεί αγωνίζονται μόνο οι τρεις πρώτοι του πίνακα αξιολόγησης. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να έχεις μία καλή παρουσία όλα τα χρόνια.
Ερ: Κατάφερες να μπεις στους καλύτερους 32 της διοργάνωσης σε όλα τα αγωνίσματα (ατομικό, διπλό, διπλό μεικτό). Είσαι ευχαριστημένη με την απόδοσή σου;
Απ: Ήμουν πολύ αγχωμένη αλλά έκανα μία πολύ καλή προσπάθεια. Κυρίως στο ατομικό, το οποίο εξαρτάται μόνο από εμένα, θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο. Μου άφησε μία πικρία ο αποκλεισμός μου επειδή έφτασα ένα βήμα πριν την πρόκριση στους 16 της διοργάνωσης. Έχασα με 4-3 σετ ενώ βρισκόμουν 3-1 μπροστά. Όμως, έτσι είναι ο αθλητισμός και αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω και να ξαναπροσπαθήσω περισσότερο του χρόνου.
Ερ: Αγωνίστηκες και στο ομαδικό εκπροσωπώντας την Εθνική Ελλάδος κορασίδων. Τι συναισθήματα σου άφησε αυτό;
Απ: Δεν έχει διαφορά αν αγωνίζεσαι στο ομαδικό ή στο ατομικό καθώς και στις δύο περιπτώσεις εκπροσωπείς την Ελλάδα. Ένιωσα περηφάνια και δέος όταν φόρεσα τη φανέλα με το εθνόσημο.
Ερ: Ποια στιγμή ξεχώρισες από το Πανευρωπαϊκό της Κροατίας;
Απ: Η πιο σημαντική στιγμή για εμένα ήταν στη φάση των ομίλων. Για να προκριθώ έπρεπε να κερδίσω τη Βουλγάρα πρωταθλήτρια κορασίδων, Σιντέλια Μουτλού. Ήταν ένα συναρπαστικό παιχνίδι που κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Είχα πολύ άγχος και πίεση, όμως, η θέλησή μου ήταν μεγαλύτερη και κατάφερα να κερδίσω με 3-2 σετ. Η νίκη αυτή μου έδωσε ψυχολογία για τη συνέχεια.
Ερ: Το επίπεδο στην Ευρώπη είναι πολύ υψηλό; Πιστεύεις πως ένας αθλητής από την Ελλάδα έχει πιθανότητες να διακριθεί;
Απ: Σίγουρα το επίπεδο είναι πολύ υψηλό διότι αγωνίζονται οι τρεις καλύτεροι αθλητές από κάθε χώρα. Χωρίς να θέλω να φανεί αυτό αλαζονικό, νιώθω πως αγωνιστικά είμαι πολύ κοντά. Αν δεν μπούμε σε καραντίνα μέσα στη χρονιά, πιστεύω πως με σκληρή δουλειά θα καταφέρω του χρόνου να κατακτήσω μία καλύτερη θέση και γιατί όχι και κάποια διάκριση.
Ερ: Στην ηλικία των 14 έχεις κατακτήσει 2 πανελλήνια πρωταθλήματα παγκορασίδων, 1 κορασίδων και 1 νεανίδων. Ποιο είναι το κίνητρό σου ώστε να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι σε αυτό το επίπεδο;
Απ: Το γεγονός πως έχω κατακτήσει τόσα πρωταθλήματα από μικρή ηλικία αποτελεί από μόνο του ένα κίνητρο. Κάθε διάκριση μου δίνει περισσότερη όρεξη ώστε να συνεχίσω να δουλεύω χωρίς να επαναπαυτώ για να καταφέρω να διατηρηθώ σε αυτό το επίπεδο.
Ερ: Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο;
Απ: Οι στόχοι μου σε συλλογικό επίπεδο είναι να ενταχθώ σε μία ομάδα που παίζει Α1, δηλαδή στην πρώτη κατηγορία της Ελλάδας και ίσως σε μία ομάδα στο εξωτερικό για να έχω εμπειρίες και από ξένα πρωταθλήματα. Στο ατομικό επίπεδο, μακρινός μου στόχος είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Πιο κοντινός μου στόχος είναι μία ευρωπαϊκή διάκριση και η κατάκτηση του πρωταθλήματος της κατηγορίας μου.
Ερ: Μετά από όλες αυτές τις επιτυχίες, ποιο είναι το επόμενο βήμα σου στην επιτραπέζια αντισφαίριση;
Απ: Αρχικά, είμαι 14 χρονών και δεν είμαι ανεξάρτητη. Αυτό σημαίνει πως τα σχέδιά μου πρέπει να συμβαδίζουν με της οικογένειάς μου. Στο άμεσο μέλλον σκεφτόμαστε να μετακομίσουμε μόνιμα στην Αθήνα. Εκεί θα μπορώ να κάνω προπονήσεις με την εθνική ομάδα γυναικών στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και όπως είπα πιο πριν θα ήθελα να πάρω μεταγραφή σε μία ομάδα που αγωνίζεται στην Α1 ή στο εξωτερικό.
Ερ: Για ποιο επίτευγμα μέχρι στιγμής νιώθεις περήφανη; Τι είναι αυτό που ξεχωρίζεις;
Απ: Αυτό που ξεχωρίζω και δε θα ξεχάσω ποτέ είναι η κατάκτηση του πανελλήνιου πρωταθλήματος νεανίδων το 2020. Σε ηλικία 13 χρονών βγήκα πρώτη στην κατηγορία κάτω των 18. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που κατέκτησα το πρωτάθλημα καθώς κέρδισα την ίδια μέρα το νούμερο 4, το 3, το 2 και στον τελικό το 1. Εκ των υστέρων έμαθα πως αυτό έχει συμβεί άλλες δύο φορές στην ιστορία της επιτραπέζιας αντισφαίρισης στην Ελλάδα, το 1973 και το 1960.
Ερ: Επηρεάστηκες καθόλου από την πανδημία και την καραντίνα;
Απ: Σίγουρα η περίοδος της καραντίνας ήταν αρκετά δύσκολη για όλους και ειδικά για τους αθλητές επειδή τους άφησε πίσω. Στο ψυχολογικό κομμάτι με επηρέασε αρνητικά. Επίσης, έχασα τον αγωνιστικό μου ρυθμό. Όμως, είχα την ευκαιρία και το χρόνο να κάνω ατομικές προπονήσεις με σπάρινγκ πάρτενερ και να δουλέψω όλες μου τις αδυναμίες. Τελικά, νιώθω πως η καραντίνα με βοήθησε ώστε να βελτιωθώ περισσότερο.
Ερ: Υπάρχουν άτομα που έχουν σταθεί δίπλα σου και σε έχουν βοηθήσει στον αγώνα που δίνεις;
Απ: Νιώθω τυχερή διότι έχω δίπλα μου άτομα που με έχουν βοηθήσει πολύ. Πρώτα από όλα η οικογένειά μου, η οποία με στηρίζει ψυχολογικά αλλά και οικονομικά, πράγμα που είναι πολύ δύσκολο αυτόν τον καιρό. Καθοριστικό ρόλο στο να φτάσω σε αυτό το επίπεδο έχει ο προπονητής μου Γιάννης Σταύρου και ο συμπαίκτης μου Μάνος Αλαρούπι. Φυσικά, σημαντική είναι η βοήθεια του συλλόγου και των υπόλοιπων συμπαικτών μου. Τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς.
