Είμαι λοιπόν μέσα σε αυτό τον διαχωρισμό που με δένει με τον κόσμο ως δύναμη καταστροφής […] Πλούτος πριν από δυστυχία, επιθυμία πριν από ανάγκη.
Υπάρχει ένας διαχωρισμός είναι αγαπητός αλλά εκφράζεται σε μια ισχυρή θέληση για αντιπαράθεση, υπάρχει μια ρήξη που ρίχνει συνεχώς γέφυρες θέλησης καταστροφικής ενάντια στην πραγματικότητα, υπάρχει μια επιθυμία που καταφέρνει να είναι απελπισία […] Αμέσως νιώθω ξανά τη ζεστασιά της εργατικής και προλεταριακής κοινότητας, κάθε φορά που φορώ την μπαλακλάβα. Αυτή η μοναξιά μου είναι δημιουργική, αυτός ο διαχωρισμός μου είναι η μόνη πραγματική συλλογικότητα που γνωρίζω.
- Negri, Il dominio e il sabotaggio, η κυριαρχία και η δολιοφθορά 24
24 Ed. cast. en Los libros de la autonomía obrera, Τα βιβλία της εργατικής αυτονομίας, Madrid, Akal. Cuestiones de Antagonismo, 2004.
Pianoforte sobre las barricadas 217
Όμως στις 12 Μαρτίου η εξέγερση εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα. Η Αυτονομία γνώριζε πάντα ότι η κινητικότητα, που το κεφάλαιο επέβαλε στη ζωντανή εργασία για να αποσυνθέτει τη δύναμή της, ήταν προορισμένη να αντιστραφεί σε κινητικότητα της επίθεσης, επιθετική κυκλοφορία, διάχυση της φωτιάς, τόσο στην επικράτεια όσο και σε γενικό επίπεδο.
Με αυτόν τον τρόπο η εξέγερση μεταφέρθηκε στη Ρώμη, όπου μια διαδήλωση περισσότερων από 100.000 ατόμων από όλη την Ιταλία, πολλοί από αυτούς εξοπλισμένοι με πυροβόλα όπλα, πυρπόλησε την πρωτεύουσα.
Όλοι όσοι είχαν πάει στη Ρώμη γνώριζαν ότι επρόκειτο να ξεσπάσουν συγκρούσεις και ότι κατά πάσα πιθανότητα αυτό θα γίνονταν στην Piazza del Gesù, όπου βρίσκονταν η εθνική έδρα της Χριστιανοδημοκρατίας. Μάλιστα, φτάνοντας εκεί μπροστά, μια ομάδα αυτόνομων εξαπέλυσε έναν εντυπωσιακό αριθμό μολότοφ, η αστυνομία εμποδίζει και η διαδήλωση ξεκινά.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκινά ένα αντάρτικο πόλης γιγαντιαίων διαστάσεων. Σύμφωνα με μια πρόχειρη εκτίμηση, χρησιμοποιήθηκαν τουλάχιστον πεντακόσιες μολότοφ. Η συμμετοχή στις συγκρούσεις έγινε με συντονισμένο τρόπο με την ίδια την κολεκτίβα του σχολείου ή της γειτονιάς· οι κινήσεις γίνονταν με ευέλικτο τρόπο, σε μικρές ομάδες των εκατό ατόμων, με κομάντο που συνήθως αποτελούνται από μια ντουζίνα άτομα εφοδιασμένα με όλα τα απαραίτητα για την οργάνωση επιθετικών και αμυντικών ενεργειών.
Οι μαρτυρίες όσων συμμετείχαν στη διαδήλωση είναι ομόφωνες υπενθυμίζοντας τη μεγάλη ικανότητα αυτοοργάνωσης του Κινήματος και την πειθαρχία όσων ήταν οπλισμένοι και είχαν ως έργο την προστασία των μπλοκ της πορείας.
Οι επιθέσεις της διαδήλωσης κατευθύνονταν προς επιλεγμένους στόχους, ενώ δεκάδες και δεκάδες αυτοκίνητα και βιτρίνες καταστημάτων θρυμματίστηκαν στην τύχη, και γι’ αυτό πολλοί αργότερα διαμαρτυρήθηκαν, ήταν έργο θυμωμένων νεαρών προλετάριων που δεν ανήκαν κάπου, χωρίς κολεκτίβες αναφοράς, οι οποίοι εξαπέλυσαν την οργή τους με άγριο και ασυντόνιστο τρόπο: οι αυτόνομες εφημερίδες δεν φλέρταραν με αυτά τα επεισόδια, μάλλον κάλεσαν το Κίνημα να κατανοήσει αυτό το συναίσθημα και περιορίστηκαν στο να συμβουλεύουν τους «συντρόφους χούλιγκανς» να κατευθύνουν καλύτερα την οργή τους στις επόμενες περιπτώσεις.
Στην Piazza del Popolo δέχεται επίθεση το μπαρ «Rosati», σημείο συνάντησης των φασιστών, και οι στρατώνες των καραμπινιέρων, μετά τις οποίες ξεκινούν οι πυροβολισμοί. Εν συνεχεία την οργή της διαδήλωσης δέχεται ένα αστυνομικό τμήμα, τα κεντρικά γραφεία της εφημερίδας της Χριστιανοδημοκρατίας (DC), η πρεσβεία της Χιλής, μια θυγατρική της FIAT, ένας αστυνομικός στρατώνας, τα γραφεία του SIP [της κρατικής τηλεφωνικής εταιρείας], το ξενοδοχείο Palatino (ο ιδιοκτήτης του ήταν ένας γνωστός φασίστας) και ατελείωτα μαγαζιά και τράπεζες. Δεκάδες αυτοκίνητα και λεωφορεία πυρπολούνται για να φτιαχτούν οδοφράγματα.
218 Un comunismo más fuerte que la metrópoli
Μια βόμβα εκρήγνυται στο περιφερειακό διοικητήριο των καραμπινιέρων. Δυο οπλοπωλεία λεηλατούνται και αρπάζονται τα πάντα, ακόμα και δύο καλάμια ψαρέματος. Προσπαθούν να επιτεθούν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και από μέσα πυροβολούν: το Κίνημα απαντά στη φωτιά. Ακόμη και μια ομάδα της δημόσιας τηλεόρασης αναγκάζεται να φύγει και τα μέσα της πυρπολούνται.
Η μάχη διαρκεί τουλάχιστον πέντε ώρες, μέχρι το ηλιοβασίλεμα το κέντρο της Ρώμης είναι μια μυριάδα από φωτιές και πυροβολισμούς. Υπάρχουν πολλές συλλήψεις, τραυματισμοί εκατέρωθεν, αλλά όχι νεκρός. Η δύναμη της εξέγερσης φαίνεται με παραμέτρους ξέχωρα αυτούς των αριθμών των θυμάτων και σίγουρα όχι λόγω των αστυνομικών αρετών. Γι’ αυτό η 12η Μαρτίου έχει ριζώσει στο επαναστατικό ασυνείδητο και ακόμα και σήμερα προκαλεί τον στοχασμό σε εκείνους που προσπαθούν να σκεφτούν την ερώτηση «τι είναι μια εξέγερση;».
Στη Ρώμη, εκείνη η 12η Μαρτίου γκρέμισε με τον πιο βίαιο τρόπο τη διαμάχη που αντιπαρέθετε το κίνημα των αυτονομιών, όχι μόνο στα παλιά πρότυπα, αφεντικά και την κυβέρνηση, αλλά και σε μια υπόθεση της κοινωνίας ελέγχου της οποίας αποτελούσαν επίσης αναπόσπαστο μέρος, εκτός από το ΚόμμαΚράτος, εκπροσωπούμενο από την DC, τα συνδικάτα και τα αριστερά κόμματα, τα οποία έπαιζαν τον ρόλο των εγγυητών της εκμετάλλευσης, της κοινωνικής αστυνομίας και της αντιεξεγερτικής διανόησης.
Ήταν σαν εκείνη η τεράστια βίαιη πορεία να ουρλιάζει: «Εμείς δεν ανήκουμε πλέον στα πολιτισμικά σας πρότυπα, στον πολιτισμό σας!«. o Franco Piperno έγραψε ότι εκείνη η ρωμαϊκή 12η Μαρτίου συνόψισε το νόημα αυτού που είχε αποκαλεστεί «κίνημa της αξίας χρήσης»: μια εικόνα πλούτου και φτώχειας ταυτόχρονα, «ονειρικής κακίας», μια «πρόβα τζενεράλε, σε μαζική σκηνή με εκατό χιλιάδες ηθοποιούς», ένα «ίσως λιγότερο πυκνοκατοικημένο μπλακ άουτ από αυτό στη Νέα Υόρκη όμως σε κάθε περίπτωση φορτωμένο με περισσότερες συνέπειες γιατί χτίστηκε από μια «μαζική μειονότητα», επειδή πραγματοποιήθηκε στο φως της ημέρας».
Ο διαχωρισμός και η εχθρότητα μεταξύ της κοινωνίας της ανταλλακτικής αξίας και αυτής της αξίας χρήσης ήρθε εκείνη την ημέρα να εκφραστεί με σύνθετο τρόπο αλλά όχι χαώδη. Ο Piperno κατέληξε: «Η αντίθεση των τμημάτων ζωντανής εργασίας είναι προορισμένη, τουλάχιστον στην Ιταλία, να ενταθεί, τροφοδοτώντας ένα σοκ το οποίο, στο βαθμό που περιλαμβάνει εκατομμύρια ανθρώπους, μπορεί να φανεί ως μια μορφή, έστω και υπόγεια, εμφυλίου πολέμου».25
25 5 Pre/print, núm. 1, cit.
Pianoforte sobre las barricadas 219
Στο Μιλάνο, παρά το γεγονός ότι πολλοί πήγαν στη Ρώμη, η Αυτονομία βγήκε στους δρόμους στις 12 μαρτίου για να εκφράσει το αντίστοιχο επίπεδο βίαιης ανατροπής. Είναι μια περίπλοκη περίοδος μέσα στα διάφορα ρεύματα που οργανώνονται στην Αυτονομία. στο Rosso κατά πρώτο λόγο, ίσως επειδή συμμετείχε περισσότερο στη διάχυτη αυτονομία, αλλά και στη Senza Tregua, όπου η διάσπαση μεταξύ των Comitati Comunisti, των Κομουνιστικών Επιτροπών, και εκείνων που χτίζουν την Prima Linea-Πρώτη Γραμμή βαθαίνει.
Στο έγγραφο των Comitati Comunisti Rivoluzionari που φέρει τον τίτλο «Ρεαλισμός της επαναστατικής πολιτικής»,26 οι διαφορές σε σχέση με τους συντρόφους τους στην ΠΓ, και επομένως η διάσπαση, επικυρώνονται με αυτά τα λόγια: «Ο «πολιτικός χώρος» της αυτονομίας πρέπει να γίνει η μαχητική εμπροσθοφυλακή, η «φράξια των κομμουνιστών» (όπου ο όρος φράξια-κλάσμα εκφράζει καλά, ταυτόχρονα, τον χαρακτήρα «μέρους του κινήματος».
Tον ξεχωριστό και διαφοροποιημένο χαρακτήρα· σκόπιμο χαρακτήρα, το στοιχείο της πολιτικής βούλησης […])». Η ίδια η εφημερίδα, εκείνη τη στιγμή, περνά στα χέρια του χώρου που συνδέεται με τις Squadre Armate Proletarie, τις Ένοπλες Προλεταριακές Ομάδες και επομένως στη διεύθυνση της PL.
συνεχίζεται
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
