Δεν μπορώ να ελέγξω αυτή τη σάρκα και το αίμα
Είναι τυλιγμένο γύρω από τα κόκαλά μου
Κινείται από κάτω μου σαν ποτάμι
Στο μεγάλο άγνωστο πάτησα στις κινούμενες σκάλες
Πριν προλάβω να δέσω τα παπούτσια μου
Έβγαλε μια άρπα τα δάχτυλα ενός αποστάτη
Ο οποίος έζησε και πέθανε στα blues Η υπόσχεση δεν ήταν ξεκάθαρη
Απλώς μου αποτυπώθηκε
Είδα μόνο την ανατριχίλα μέσα μου
Εκείνο το βράδυ μου είπα Θα ζήσουμε σαν άλογα
Ελεύθεροι από τους σιδερένιους φράχτες
Και δεν θέλω να αρνηθώ πλέον τις αισθήσεις
Έλα πάμε, ας το σκάσουμε
Θα ζήσουμε σαν άλογα Αυτό μας κράτησε λαχανιασμένους
Παγιδευμένους πάνω από αυτούς τους αναίμακτους δρόμους
Χωρίς δίχτυ ασφαλείας στάθηκα στην ουρά για να μπω στη φυλή
Ένας ακόμη πελάτης της μοίρας
Διεκδίκησα μια ακτίνα στον τροχό ενός βαγονιού τραίνου Στο δρόμο για τη χρυσή πύλη Στην έρημο το πλοίο εγκατέλειψα
Για εμένα είχε νόημα
Ήμουν πολύ καιρό μέσα στο θηρίο
Και τώρα θα είμαι ελεύθερος Μια μέρα θα ζήσουμε σαν άλογα
Ελευθερώσου από τους παλιούς σιδερένιους φράχτες σου
Υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποι
Για να ανακτήσεις τις αισθήσεις σου
Γκρέμισε τους στάβλους
Και θα ζήσουμε σαν άλογα Κάποια μέρα Ελεύθεροι από τους σιδερένιους φράχτες
Και δεν θέλω πλέον ν’ απαρνιέμαι τις αισθήσεις
Σήκω πάμε, ας ξεφύγουμε
Θα ζήσουμε σαν άλογα
Και όλα αυτά είναι το βιβλίο »εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα» . Ας περιηγηθούμε στις σελίδες του, να αναπνεύσουμε ένα άρωμα ελευθερίας, ζώντας στιγμές προσωπικής ανάτασης
Σεβόμενοι την διαφορετικότητα μακριά από προκαταλήψεις και κάθε είδους αγκύλωση
Δεν θα οργανώσουμε τελικά συνάντηση, αρνούμενοι να αποδεχθούμε τα μέτρα υγειονομικού απαρτχάιντ, τα πιστοποιητικά φρονιμότητας κ.ο.κ. εμείς οι εμβολιασμένοι δεν θα αποκλείσουμε συνανθρώπους μας από το να πάρουν μέρος σε παρουσίαση και συζήτηση σχετική με το έργο μας. Να κάνουμε λίγο υπομονή, έτσι κι αλλιώς, σκεπτόμενοι πολλά όμορφα πράγματα ώστε να καταφέρουμε να ‘κοινωνήσουμε’ μαζί, δημόσια..
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
I can’t control this flesh and blood
That’s wrapped around my bones
It moves beneath me like a river
Into the great unknownI stepped onto the moving stairs
Before I could tie my shoes
Pried a harp out the fingers of a renegade
Who lived and died the blues La promessa non fu chiara
S’era solo impressa in me
Vidi solo il gelo dentro me
Quella notte disse a meVivrem come cavalli
Liberi dai recinti di ferro
E più non voglio rinnegare i sensi
Su dai, fuggiam
Vivrem come cavalli We’re the victims of the heartbreak
That kept us short of breath
Trapped above these bloodless streets
Without a safety netI stood in line to join the tribe
One more customer of fate
Claimed a spoke in the wheel of a wagon train
On the road to the golden gate Nel deserto la nave abbandonai
Per me aveva senso
Son stato troppo tempo nella bestia
Ed ora sarò libero Someday we’ll live like horses
Free rein from your old iron fences
There’s more ways than one
To regain your senses
Break out the stalls
And we’ll live like horses Someday
Liberi dai recinti di ferro
E più non voglio rinnegare i sensi
Su dai, fuggiam
Vivrem come cavalli
