Ο Τάσος Βιζικίδης με αφορμή την 3η του Δεκέμβρη, ημέρα των ΑμεΑ, δημοσίευσε στην Πρωινή κείμενο σκληρό.
Επιθετικό και καθόλου ωραιοποιημένο. Περιέγραψε τους άλλους ως εχθρούς. Που απλά υποκρίνονται όταν αναφέρονται στα ΑμεΑ. Πολύ περισσότερο όταν λένε ότι καταλαβαίνουν και θέλουν να βοηθήσουν.
Αυτό το κείμενο ήταν η αφορμή για μια συζήτηση μαζί του. Συζήτηση καθόλου ευχάριστη μιας και σε αυτήν είχε τη δυνατότητα να επανέλθει και να επαναλάβει όσα αναφέρει στο κείμενο.
Η συνέντευξη
Ερ: Είσαι πολύ γνωστός και αγαπητός εδώ στην Καβάλα. Είχες ένα ατύχημα πριν 30 χρόνια. Γεγονός που άλλαξε τη ζωή σου.
Απ: Ήταν 19 Νοεμβρίου του 1990. Μέσα σε ένα λεπτό άλλαξε η ζωή μου. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ εγώ και η οικογένεια μου. Το θέμα δεν είναι ότι ταλαιπωρήθηκα και κατέθεσα τα όπλα. Θέλησα να συνεχίσω τη ζωή μου, μα είδα ότι η κοινωνία δίπλα, οι άνθρωποι δίπλα μου, δεν ήταν έτοιμοι να δεχτούνε τη διαφορετικότητα. Ακόμη ,και τώρα δυσκολευόμαστε να βγούμε έξω από τα σπίτια μας. Ο περισσότερος κόσμος έχει μια άποψη, μια γνώμη για τα άτομα με αναπηρία συγκεχυμένη. Σκέφτεται ότι είμαστε μέσα στη μιζέρια, κλεισμένοι στα σπίτια μας. Ίσως να συμβαίνει αυτό αλλά αυτό συμβαίνει γενικά σε όλο τον πληθυσμό. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχουν άτομα νεαρά που έχουν πάθει κάποιο ατύχημα και είναι κλεισμένοι στα σπίτια. Έχουμε γεμίσει κατακλύσεις, είναι συνέχεια με το αλκοόλ. Αυτές οι καταστάσεις συνεχίζονται και είναι χειρότερες απ` ότι ήταν πριν γιατί τώρα τουλάχιστον υπάρχουν άτομα μέσα στην Καβάλα που βγαίνουμε και μιλάμε. Παρόλα αυτά δεν έχει αλλάξει κάτι. Η ζωή μας έχει παραμείνει ίδια.
Ερ: Μέσα από ένα σύλλογο, μέσα από μια δυνατή φωνή, ειδικά εδώ στην Καβάλα νομίζουμε ότι τα πράγματα βελτιώθηκαν, άλλαξαν προς το καλύτερο.
Απ: Σίγουρα άλλαξαν αλλά πέρασαν 30 χρόνια, για να μάθουμε στον κόσμο, να τους δείξουμε ότι δεν πρέπει να σταθμεύουν πάνω σε αναπηρικές διαβάσεις, πάνω στις ράμπες. Μόνο αυτά καταφέραμε τα 30 χρόνια. Από εκεί και πέρα δεν έχει αλλάξει κάτι. Για να βγω εγώ έξω αυτή τη στιγμή, να πιώ τον καφέ μου, να πάω στο θέατρο, να πάω στο κινηματογράφο, να πάω στο γήπεδο, δεν μπορώ. Π.χ. δεν υπάρχουν τουαλέτες. Εμείς για να βγούμε έξω θα πρέπει να είμαστε με το ρολόι στο χέρι, να μετράμε πόσα υγρά πίνουμε για να προλάβουμε να πάμε σπίτι. Τα πράγματα είναι τραγικά. Εμείς τα κάνουμε και φαίνονται εύκολα τα πράγματα. Εμείς τα άτομα με αναπηρία που κινούμαστε έξω. Το άτομο με αναπηρία είναι άτομο όπως όλοι. Έχουμε τα όνειρα μας, έχουμε τα σχέδια μας για το μέλλον, δεν είμαστε απλά ένα σακί.
Ερ: Σε αυτό το κείμενο που έγραψες και ήδη αναρτήθηκε στην Πρωινή, θεωρείς εκ των προτέρων κακοπροαίρετους και υποκριτές σχεδόν τους περισσότερους. Αυτούς που έχουν σχέση, συνομιλούν, δηλώνουν προθυμία και συμπαράσταση στα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Απ: Η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία είναι απέναντι μας. Δεν έχει αλλάξει. Όχι όλη η κοινωνία.
Μιλάμε για μια συνολική αντιμετώπιση. Δεν μπορούμε να παρκάρουμε τα αυτοκίνητα, δεν μπορούμε να βγούμε έξω. Από εκεί και πέρα εγώ δεν θα εστιάσω σ` ένα άτομο το οποίο με βοηθάει. Σημασία έχει τι κάνουν οι πολλοί. Οι πολλοί παίρνουν τις αποφάσεις και οι πολλοί είναι αυτοί που δυσκολεύουν τη ζωή μας.
Ερ: Εσύ μπορείς να βγεις έξω μόνος σου, να κάνεις μια βόλτα;
Απ: Μόνος μου, ναι. Μπορώ να βγω μόνος μου. Το θέμα είναι ότι η κοινωνία δίπλα, οι άνθρωποι δίπλα με εμποδίζουνε. Για να πάω π. χ στην τράπεζα θα πρέπει να κατέβω δυο ώρες πιο μπροστά, να βρω μέρος να παρκάρω κοντά στην τράπεζα. Είναι πολλά τα θέματα. Δεν έχει τουαλέτες για μας κτλ.
Ερ: Πως βλέπεις την 3η του Δεκέμβρη σαν παγκόσμια μέρα ατόμων με αναπηρία, είναι δήθεν;
Απ: Για μένα είναι δήθεν. Εδώ και 30 χρόνια γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία. Στις αρχές του ατυχήματος πίστευα ότι στα 30 και στα 40 χρόνια θα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τελικά δεν αλλάζει τίποτα. Μάλιστα μπορώ να πω ότι πηγαίνουν προς τα πίσω. Αυτή τη στιγμή είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε 5.000€ για τα αναπηρικά αμαξίδια μας. Το κράτος μας δίνει μόνο 1.000 ευρώ. Αν αυτό δεν είναι αντιμετώπιση ρατσιστική για άτομα με αναπηρία, τότε τι άλλο να είναι; Το αμαξίδιο είναι τα πόδια μας.
Ερ: Το αμαξίδιο δεν είναι σαν αυτό που βλέπουμε στις Ελληνικές ταινίες, με τα χέρια που σπρώχνεις δηλαδή τη ρόδο. Πρέπει να είναι εξελιγμένα.
Απ: Βέβαια πρέπει να εξελιγμένα. Να μπορείς να το βάζεις μέσα στο αυτοκίνητο σου. Να μην είναι βαρύ, να είναι εύχρηστο αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν αλλάζουνε τόσο εύκολα όσο θα το περίμενα ή νόμιζα. Μιλάμε τώρα ότι πριν 31 χρόνια είχα την εντύπωση ότι θα αλλάζανε κάποια βασικά πράγματα. Είναι μια παρανυχίδα. Δεν έχει γίνει τίποτα το ουσιαστικό. Όταν σκέφτομαι ακόμη πως θα μετακινηθώ, τότε τι να πούμε. Με την ομάδα του μπάσκετ σε αναπηρικό αμαξίδιο που υπάρχει στην Καβάλα θέλαμε να μετακινηθούμε στη Θεσσαλονίκη και δεν υπάρχει ένα λεωφορείο τροποποιημένο για άτομα με αναπηρία. Να μπορούμε να ανεβαίνουμε πάνω. Να ταξιδέψουμε όλοι μαζί. Όπως γίνεται στη Ξάνθη και στην Κομοτηνή όπου υπάρχουν. Στην Καβάλα τίποτα. Τι να σκεφτώ ότι η κοινωνία της Καβάλας είναι φιλικά διακείμενη προς τα άτομα με αναπηρία; Όταν δεν μπορώ να κάνω τα βασικά; Να μετακινηθώ έξω;
Ερ: Πάντως εδώ έχετε ένα πολύ δυνατό σύλλογο. Υπάρχουν άτομα που διεκδικούν και κάποια πράγματα τα καταφέρνουν.
Απ: Ναι σίγουρα αλλάξανε κάποια πράγματα αλλά δεν είναι αυτό που θα έπρεπε μετά από 30 χρόνια. Πάμε με βήματα χελώνας.
