Συνάντησα την συμμαθήτρια και φίλη μου Άννα Μισσιριάν Τζούμα μετά από πολλά χρόνια στην διαμαρτυρία για την αναβολή των εγκαινίων του Εβραϊκού Μνημείου στην πόλη μας. Βουρκώσαμε και οι δυο. Αγαπιόμασταν από μικρές φιλελεύθερη η Άννα διάβαζε ιστορία, μάθαινε ξένες γλώσσες λάτρευε την Γαλλική κουλτούρα. Στην ΚΝΕ εγώ θα μπορούσα να την απορρίπτω αλλά όχι για κάποιον λόγο την σεβόμουν αλλά επέμενα στο Κεφάλαιο και τον Αριστερισμό η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού.
Πέρασαν τα χρόνια, πολλά τα άτιμα, διαφορετικές ζωές .Η Άννα που κορόιδευα τα όνειρά της, δεν ήταν αριστερή βλέπετε, έσωσε το Ιμαρέτ, το σπίτι του Μωχάμετ Αλι, μνημεία που ρήμαζαν, σκουπιδότοποι για τους συμπολίτες μου. Έγιναν διαδηλώσεις και έπεσε χολή σε βάρος της για την περιουσία του λαού που πάει στα χέρια του κεφαλαίου. Η Παναγία (παλιά πόλη μας) πήρε αξία με την αναπαλαίωση των μνημείων και η Καβάλα φωτογραφίζεται με φόντο το Ιμαρέτ. Εγώ δεν ήμουν δίπλα της. Δίνει δουλειά σε δεκάδες εργαζόμενους και ονειρεύεται μια καλύτερη πόλη, μια περιφέρεια που πρέπει ν αναδείξει την ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών, την ιστορία της, τον πολιτισμό της.
Η Άννα μου θα μπορούσε να περιφέρεται σε κοσμικά σαλόνια αλλά δουλεύει σκυλίσια.
Εγώ έκανα την πορεία μου από την άλλη, συμμετείχα στους κοινωνικούς αγώνες, ενίσχυσα συντεχνίες, έφτιαξα καλύτερη ζωή για πολλούς τεμπέληδες και βρέθηκα στον δρόμο. Έλα να δουλέψεις σε χρειάζομαι. Κανένας «σύντροφος» δεν ενδιαφέρθηκε φυσικά. Δεν ξέρω αν με χρειαζόταν πραγματικά, θα παλέψω γι’ αυτό, αλλά αν σήμερα μπορώ να ονειρεύομαι το οφείλω στην Άννα την παλιά «συντηρητική» φίλη μου. Λοιπόν η Άννα νίκησε την αριστερά μου.
Μαρία Τσουρή
