Αυτή η Ε.Ε. της Γερμανίας έχει πάψει από καιρό να είναι Ευρώπη των λαών και των εθνικώς κυρίαρχων κρατών. Είναι πλέον πασιφανώς μία αντιλαική Ε.Ε., μία Ε.Ε. η οποία εξυπηρετεί ακραιφνώς το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, δηλαδή τις τράπεζες και ιδιαιτέρως τις ισχυρές ευρωπαικές πολυεθνικές τράπεζες.
Το αποτέλεσμα του ΒΡΕXIT ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Οι Βρετανοί με τον εθνικοκεντρισμό που τους διακρίνει συνεχώς, δεν θα μπορούσαν ακόμη και για ιστορικούς λόγους να δεθουν στο άρμα της Γερμανίας.
Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος στην Ιταλία, εναντίον της συνταγματικής μεταρρύθμισης, δεν αποτελεί απλά μία ήττα του πρωθυπουργού της Ρέντσι , αλλά είναι μία ακόμη επί μέρους ήττα της Ε.Ε. της Γερμανίας, που αν την ακολουθήσει μία νίκη της ακροδεξιάς στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας το 2017, θα αποτελέσει καίριο χτύπημα όχι μόνο στην ύπαρξη της Ε.Ε., αλλά ακόμη και στην ιδρυτική της διακήρυξη, η οποία ήδη έχει πληγεί από τις χρόνιες οικονομικές ανισότητες των χωρών-μελών της.
Η αποδυνάμωση των κομμουνιστικών κομμάτων στην Ευρώπη, η οποία επήλθε ως συνέπεια της κατάρρευσης της Ε.Σ.Σ.Δ. -πλην Ελλάδος- καθώς και η χρεοκοπία του ευρωκομμουνισμού ως πολιτική επιλογή, οδηγεί τους πολίτες της Ε.Ε., οι οποίοι πλήττονται από την ύφεση, σε επιλογές, από άκρως συντηρητικές έως ακροδεξιές, κυρίως ένεκα του έντονου λαικισμού και της αντισυστημικής θεωρίας που διέπει αυτά τα κόμματα. Τούτο δεν αποτελεί παραδοξότητα, καθώς το λούμπεν προλεταριάτο (όρα και νεόπτωχοι,νεοενδεείς) το οποίο συνεχώς διευρύνεται από την αντιλαική και υφεσιακή πολιτική της Ε.Ε., δεν ανήκει σε καμία κοινωνική τάξη και έχει απολέσει τη πολιτική του συνείδηση, καθώς εκείνοι οι οποίοι το αποτελούν είναι άνεργοι, άστεγοι,υποαπασχολούμενοι,”μαύροι” εργαζόμενοι,πρώην αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες. Αυτοί οι πολίτες αισθάνονται απελπισμένοι και προδομένοι από παραδοσιακά μεγάλα πολιτικά κόμματα, καθώς αυτά είναι που εφάρμοσαν πολιτικές που αποδυνάμωσαν τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας και οδήγησαν τους πολίτες στην ανέχεια,στην ένδεια και στην οικονομική καταστροφή. Αυτή η απότομη βύθιση στη κοινωνική ταξική ιεραρχία, έχει ως συνέπεια την ξαφνική προσωπική αλλαγή σε επίπεδο πολιτικής συνείδησης και εφόσον το σύστημα το οποίο επί πολλά έτη πίστεψαν, υπηρέτησαν και στήριξαν, βλέπουν τώρα να τους πετά-ακόμη και εν μία νυκτί- στο καλάθι των αχρήστων, αυτό το σύστημα πλέον είναι η αιτία της καταστροφής τους και άρα είναι φύσει και θέσει εχθρός τους. Αυτός είναι ο τρόπος και ο λόγος με τον οποίο δημιουργούνται οπαδοί εκείνων των κομμάτων, τα οποία ευθέως και ακραίως τάσσσονται εναντίον του έως τούδε πολιτικού κατεστημένου, διότι που αλλού να στραφούν οι απελπισμένοι και πεινασμένοι, όταν η “αριστερά” στο σύνολο της Ε.Ε. -πλην εξαιρέσεων-δεν είναι παρά μία επίσης συστημική σοσιαλδημοκρατία;
Είναι δεδομένο ότι τα φαινόμενα αυτά είναι συνυφασμένα με την αντιλαική και υφεσιακή πολιτική, που όσο εδραιώνεται, τόσο αυτά θα διευρύνονται, καθώς αυτή η πολιτική και απεδείχθει και είναι αδιέξοδη. Η λύση είναι η οικονομική ανάπτυξη η οποία θα συνοδεύεται με φιλολαική και εθνικά ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, η οποία θα τονώσει την απασχόληση, θα αυξήσει το εισόδημα, άρα τη ζήτηση και τη κατανάλωση και θα οδηγήσει στην ευημερία του Λαού, σε διαφορετική περίπτωση λίαν συντόμως αυτή η Ε.Ε. και εξαιτίας των αντινομιών του συστήματος θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Διότι τι μέλλον μπορεί να έχει μία Ε.Ε., όπως εκείνη η Ευρώπη του μεσοπολέμου; Μία Ευρώπη με λούμπεν νεοενδεείς πολίτες οι οποίοι όπου μπορούν θα συντηρούνται από τις συντάξεις πείνας των απόμαχων της εργασίας οδεύει ολοταχώς προς τη καταστροφή. Το σύστημα βεβαίως ως πανίσχυρο που είναι θα επιδιώξει και θα επιτύχει (;) τη συντήρησή του με κάθε τρόπο, είτε είναι ο ένας, είτε είναι ο άλλος. Ωστόσο οι ποικίλες γεωπολιτικές αλλαγές οι οποίες συντελούνται με επίκεντρο και τη γειτονιά μας, δημιουργούν και ανησυχία και προβληματισμό, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και διεθνώς. Φυσικά ό,τι μας στερεί την εθνική ανεξαρτησία μας και μας καθιστά σύγχρονη αποικία, μας βρίσκει απέναντι είτε είναι η Ε.Ε., είτε οι “σύμμαχοί” μας στο Ν.Α.Τ.Ο και αλλαχού. Οι καιροί απαιτούν και νέες πραγματικές συμμαχίες.
“λησμόνησε το μερικό
για να θυμηθείς το όλο” (Νίκος Καρούζος “Οιδίπους τυραννούμενος και άλλα ποιήματα” Εκδόσεις “Ίκαρος” 2014 σελ. 377)
Γιώργος Καλεάδης
Πρόεδρος Πυρικαύστου Ελλάδας
οικονομολόγος, συγγραφέας
