Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Μια εβδομάδα μετά την διεξαγωγή των εκλογών στη Βραζιλία, τα σχόλια επί των αποτελεσμάτων κατελάμβαναν την περασμένη εβδομάδα σεβαστό χώρο στις στήλες των εφημερίδων, όχι όμως τόσο όσο θα ήλπιζε κανείς μετά την νίκη, έστω και «στενή», του Λούλα (50,90%, υποστηριζόμενου από τους εργάτες επί του αυταρχικού Μπολσονάρο ψηφισθέντος από το 49,10% των εκλογέων). Είναι αξιοθαύμαστο ότι ο νικητής διατήρησε την εμπιστοσύνη πολλών Βραζιλιάνων παρόλο ότι είχε καταδικασθεί το 2018 (αργότερα αθωώθηκε) για οικονομικές ατασθαλίες. Είναι πιθανό ότι η «στενότητα» της νίκης του θα τον υποχρεώσει σε υποχωρήσεις στον κοινωνικό τομέα και δεν θα του επιτρέψει να σεβασθεί τις υποσχέσεις του προς τους ταπεινούς, αφού ο κοινωνικοεκλογικός χάρτης του πληθυσμού που αντιπροσωπεύει αυτή η πλουτοπαραγωγική χώρα της Λατινικής Αμερικής παρουσιάζεται σαν ισομεγέθης. Σε απόλυτους αριθμούς, ο Λούλα προηγήθηκε του Μπολσονάρο κατά δυο εκατομμύρια ψήφους, το δε σύνολον των ψηφισάντων ήταν 156 εκατομμύρια άτομα.
Στην άλλη άκρη της υδρογείου, στη Γαλλία, η επικαιρότητα αναφέρονταν στις απεγνωσμένες προσπάθειες του προέδρου Μακρόν να διατηρήσει την συνοχή του κόμματός του (Αναγέννηση), και ταυτοχρόνως—όπως τον συμβούλευσε ο πρώην πρόεδρος Σαρκοζί—να πλησιάσει όσο του είναι δυνατό όλο και περισσότερο την κλασσική συντηρητική δεξιά. Τέλος, η δημιουργηθείσα τεταμένη κατάσταση μεταξύ αστυνομίας και οικολόγων που αντιτίθενται στην κατασκευή μιας υπόγειας φυσικής μεγαλοδεξαμενής νερού, απετέλεσαν αρχές Νοεμβρίου το μενού των ενδιαφερομένων για την επικαιρότητα. Στο μακρονικό στρατόπεδο, παρόλο ότι μετριούνται μόλις στα δάκτυλα ενός χεριού, οι αμφισβητούντες υφυπουργοί και βουλευτές του κόμματος αναρωτιούνται όλο και πιο συχνά για την αποτελεσματικότητα της ακολουθούμενης κοινωνικής πολιτικής. Οι συσσωρευμένες δυσκολίες των τελευταίων μηνών (ακρίβεια, μειωμένη αγοραστική δύναμη των καταναλωτών, περιπεπλεγμένη κατάσταση στην Βουλή, μαχητική διαμάχη εργαζομένων– εργοδοσίας στο πετρελαïκό τομέα, και βουλευτική μακρονική παράταξη που αποπειράται την χειραφέτηση της,τους ανησυχούν.Δεν είναι τυχαίο ότι από τα μέσα Οκτωβρίου μέχρι τα τέλη του ιδίου μηνός, ο Μακρόν για να προλάβει τα χειρότερα, εμφανίστηκε σε τρείς τηλεοπτικές εκπομπές.
Η πρώτη αφορούσε τα διεθνή θέματα, γενικότερα τον πόλεμο στην Ουκρανία, και μολονότι τάσσεται διστακτικώς υπέρ της ενάρξεως διαπραγματεύσεων μεταξύ των δυο μερών, επανέλαβε την απόλυτη υποστήριξή της Γαλλίας στην ακολουθούμενη από το ΟΤΑΝ, τις ΗΠΑ και μέρος της Δύσεως στρατιωτική πολιτική. Το ολιγότερο που μπορεί κανείς να πεί είναι ότι οι εξηγήσεις του δεν κέντρισαν την περιέργεια και το ενδιαφέρον των συμπατριωτών του. Το ίδιο παρατηρήθηκε και στην τρίτη (για την δεύτερη θα αναφερθώ παρακάτω),εκπομπή που είχε σαν θέμα τις πυρκαγιές των δασών και την προσπάθεια που θα καταβάλλει το Παρίσι για την αγορά περισσοτέρων αεροσκαφών Κανανταίρ προς αντιμετώπιση του πυρός. Οι Γάλλοι στην μεγάλη πλειοψηφία τους αγνόησαν τα λεγόμενά του, παρόλο που η τηλεόραση επέμενε φορτικώς.
Η δεύτερη τιτλοφορούμενη «Το γεγονός», δυο εβδομάδες μετά την εκπομπή αφιερωμένη στην Ουκρανία, αναφέρονταν στην σημερινή οικονομικοκοινωνική κατάσταση της Γαλλίας ήτοι στον πληθωρισμό, τις συντάξεις, στο μεταναστευτικό. Λεχθήτω καθαρά και σταράτα: από δημοσιογραφικής απόψεως δεν υπήρξε επιτυχία για τον Μακρόν. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι την επαύριο τηλεόραση και ραδιόφωνο χαρακτήρισαν την προεδρική επέμβαση σαν κάτι που δεν συνέβη. Η μεγαλύτερη σε εκτύπωση και κυκλοφορία εφημερίδα της χώρας «Δυτική Γαλλία» (Ouest France) δημοσίευσε τις απαντήσεις εννέα προσώπων (μεταξύ των άλλων ενός συνταξιούχου, ενός ιατρού επαρχίας, μιας κοινωνικής λειτουργού, ενός μικροεργοδότου) που ρωτήθηκαν επί των προεδρικών απόψεων. Όλοι τους, με μοναδική εξαίρεση του τελευταίου, εξέφρασαν την ανικανοποίηση τους για τις απαντήσεις του Μακρόν. Ο συνταξιούχος λόγω της απειλής αυξήσεως του ορίου ηλικίας συνταξιοδοτήσεως, ο επαρχιακός ιατρός για τη έλλειψη προσωπικού στα κέντρα υγείας, η κοινωνική λειτουργός για τον ταπεινό μισθό της την στιγμή που όλα ακριβαίνουν. Εκείνο όμως εξήγειρε τους τηλεθεατές ήταν ένα κατηγορηματικότατο προεδρικό όχι στην αύξηση των μισθών και στην απόρριψη επιβολής φόρου των υπερκερδών.
Στο στρατόπεδο της κλασσικής δεξιάς (Οι Ρεπουμπλικανοί), τα πράγματα δεν παρουσιάζονται καλλίτερα. Ο Μπρούνο Ρεταγιό, πρόεδρος αυτού το κόμματος στη Γερουσία δήλωσε προ ημερών ότι η μάρκα, η ονομασία του εν λόγω πολιτικού οργανισμού είναι νεκρή και ο ίδιος φιλοδοξεί να αλλάξει τα πάντα στη δεξιά. Σαν παράδειγμα αυτής της αλλαγής υποστηρίζει ότι ο γαλλικός νόμος ή η γνώμη των Γάλλων οφείλει, βάσει δημοψηφίσματος, να επιβάλλεται επί οποιασδήποτε άλλης αποφάσεως, κυρίως εκείνης που εκδίδει το ευρωπαïκό δικαστήριο δικαιοσύνης ή το ευρωπαïκό δικαστήριο των δικαιωμάτων του ανθρώπου.Οι Γάλλοι δεν θα ήταν αντίθετοι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μάχη διαδοχής της κυρίας Βαλερί Πεκρές, σημερινής υπευθύνου των Ρεπουμπλικανών, από τον Ρεταγιό, και τον ακροδεξιοφέρνοντα Ε. Σιότι βουλευτού των Παραθαλασσίων Άλπεων ως επίσης και τον καθαρόαιμοσιρακικό Ω. Πραντιέ.
Στην αντίθετη όχθη,στην Ανυπότακτη Γαλλία(FI), συνισταμένη της αριστεράς, οι φιλοδοξούντες να διαδεχθούν τον Μελανσόν αποτελούν…λεγεώνα. Προς τιμή του θηλυκού φύλου, αρχίζω από τις κυρίες: την Μ. Πανό,εκφραζόμενη με μέτρο και συστολή, διαδεχθείσα μέχρι το προσεχές συνέδριο τον Μελανσόν στην προεδρία του κόμματος, την«αντάρτισσα» φεμινίστρια Κ. Ωταίν, τον μαχητικό Α. Κορμπιέρ, τον Ε. Κοκρέλ, εκπρόσωπο Τύπου, και τον ηρεμότατο Μ. Μπομπάρτακούων με προσοχή τους πολιτικούς αντιπάλους του, και παραθέτων πάντοτε επιτυχή επιχειρήματα.Πάντως, πριν από ένα μήνα περίπου, ο πιθανότερος διάδοχος του Μελανσόν που ο ίδιος άφηνε να εννοηθεί, ήταν ο εύγλωττος Α. Κουατενάνς, στενός συνεργάτης του, που εξέφραζε με μπρίο τις απόψεις του κόμματος. Κατηγορηθείς για εξάσκηση βίας εναντίον της συζύγου του (την χαστούκισε!), οι κομματικοί ηγήτορες«έκαναν πέρα», όπως λέμε χυδαïστί,τον πυρόξανθο βουλευτή της βόρειας Γαλλίας. Από τότε είναι άφαντος …
