Η Μαρία Στεργίδου μιλά στον Αλέξανδρου Αλεξιάδη και στο GRTimes
Σημαντικές πτυχές της κακοποίησης των γυναικών και απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα, δίνει με συνέντευξη της στο GRTimes, η ψυχολόγος του Συμβουλευτικού Κέντρου Γυναικών του δήμου Καβάλας, Μαρία Στεργίδου.
Ο άγριος ξυλοδαρμός 40χρονης από τον 48χρονο σύντροφο της στην Αργυρούπολη, είναι μόλις ένα από τα εκατοντάδες περιστατικά κακοποίησης γυναίκας που έγιναν γνωστά το τελευταίο διάστημα, που μαζί με τις 17 γυναικοκτονίες που σημειώθηκαν το 2021, καταγράφουν μια σκληρή πραγματικότητα. Η έμφυλη και σεξιστική βία είναι ριζωμένη στην κοινωνία και από τα ευχολόγια για την αντιμετώπιση της, πρέπει να περάσουμε «χθες», σε πράξεις, που θα στοχεύουν στον αφανισμό των στερεοτύπων που την ευνοούν, στην ουσιαστική στήριξη των γυναικών θυμάτων και στην παραδειγματική τιμωρία των δραστών, για να σταλεί το μήνυμα πως τέτοια φαινόμενα δεν είναι πλέον αποδεκτά.
Το κίνημα #metoo αποτέλεσε μια πολύ καλή αφορμή για να έρθουν στο φως περιστατικά κακομεταχείρισης, βιασμών και σεξουαλικών παρενοχλήσεων, ακόμη και από άνδρες με υψηλό κοινωνικό προφίλ, είτε διάσημους είτε σε θέσεις ευθύνης, δίνοντας ταυτόχρονα και το έναυσμα σε πάρα πολλές γυναίκες, να βρουν το θάρρος και να σπάσουν τη σιωπή, αρχίζοντας και πάλι να ανακτούν τις ζωές τους. Γιατί όμως το τελευταίο διάστημα βλέπουμε όλο και πιο συχνά τέτοια περιστατικά;
Ποιο είναι το ψυχολογικό προφίλ των δραστών και πως επηρεάζει μια γυναίκα θύμα στην απόφαση της να αναζητήσει βοήθεια, η οικονομική της κατάσταση και η ύπαρξη παιδιών σε μια οικογένεια;
Απαντήσεις σε αυτά και σε άλλα κρίσιμα ερωτήματα, δίνει μέσω της συνέντευξης της στο GRTimes, η Μαρία Στεργίδου, Ψυχολόγος του Συμβουλευτικού Κέντρου Γυναικών του δήμου Καβάλας, το οποίο αποτελεί μέλος ενός πανελλήνιου δικτύου, που μέσω και της τηλεφωνικής γραμμής 15900, στηρίζει με πάρα πολλούς τρόπους τις κακοποιημένες γυναίκες. Το 15900 λειτουργεί όλο το 24ωρο, παραπέμποντας τις γυναίκες στα Συμβουλευτικά Κέντρα που βρίσκονται σε όλη την Ελλάδα.
Ερ: Ποιοι είναι οι παράγοντες που το τελευταίο διάστημα οδηγούν στην έξαρση γυναικοκτονιών και κακοποιήσεων;
Υπήρχε ήδη η τάση στους γυναικοκτόνους. Συχνά λέμε για παράδειγμα ότι η οικονομική κρίση δημιούργησε την τάση για βία; Η περίοδος με τις καραντίνες και τον Covid; Η αλήθεια είναι ότι η βία καθορίζεται από πολύ συγκεκριμένα κριτήρια. Δηλαδή ένας άνθρωπος μη βίαιος, δεν θα γίνει ξαφνικά βίαιος, λόγω οικονομικής κρίσης ή καραντίνας. Απλά όλες αυτές οι δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και με την οικονομική κρίση και με τον κορωνοϊό, ευνόησαν μια ήδη προϋπάρχουσα τάση. Άνθρωποι που ήταν βίαιοι – και τι κάνει έναν άνθρωπο βίαιο, είναι πολύπλοκο και υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν στη βία – αν υπήρχε η τάση, τώρα λόγω των έκτακτων και δύσκολων συνθηκών που βιώνουμε, αυτή είναι πιο εύκολο να εκδηλωθεί. Δηλαδή, ένας άνθρωπος βίαιος ήδη, που έμεινε σε καραντίνα με την οικογένεια του, πιθανόν να εξεδήλωσε πολλαπλές βίαιες συμπεριφορές. Αλλά οπωσδήποτε ούτε η οικονομική κρίση, ούτε η καραντίνα, δημιούργησαν τη βία.
Ερ: Υπάρχουν ψυχολογικές παθογένειες πίσω από τη βίαιη συμπεριφορά των δραστών;
Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει παθογένεια, αλλά το ότι ψυχικά διαταραγμένοι ασκούν βία είναι μύθος. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό να τονιστεί. Δηλαδή πολύ συχνά είναι και ένα στερεότυπο που υπάρχει ότι «ποιοι άνθρωποι είναι βίαιοι; Οι ψυχικά διαταραγμένοι». Αυτό μπορεί να συνυπάρχει με τη βία. Κάποιες ψυχικές ασθένειες, εμπεριέχουν και επιθετικότητα, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα, ότι όποιος ασκεί βία είναι και ψυχικά διαταραγμένος. Είναι πολύ σημαντικό, αυτός που ασκεί βία να καταλάβει, να αντιληφθεί τη νοσηρή συμπεριφορά του, να απευθυνθεί είτε σε έναν ψυχολόγο, είτε σε ένα ψυχίατρο και από εκεί και πέρα να αξιολογηθούν τα αίτια, αν όντως υπάρχουν και κάποια στοιχεία που παραπέμπουν σε ψυχιατρική διαταραχή. Εμείς έχουμε περιπτώσεις γυναικών που μας μιλούν για τους άντρες τους και κυρίως καταλαβαίνουμε ότι η άσκηση βίας είναι επιλογή των ανθρώπων και συνήθως είναι επιλογή των ανθρώπων που δεν έχουν άλλα επιχειρήματα, που δεν μπορούν να λύσουν ειρηνικά μια διαφορά, ενώ υπάρχουν επίσης κάποιες πατριαρχικές αντιλήψεις ότι η γυναίκα είναι κτήμα του άνδρα, άρα αν πει η γυναίκα όχι, είναι ανεπίτρεπτο αυτό στον άντρα να το αποδεχτεί. Οπότε είναι λίγο επιπόλαιο και ριψοκίνδυνο επιστημονικά να πούμε ότι όσοι ασκούν βία είναι ψυχικά διαταραγμένοι. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, μοναδική και οπωσδήποτε οι άνθρωποι πρέπει να απευθύνονται σε ειδικούς και όχι μόνο τα θύματα αλλά και οι θύτες. Γιατί τότε δεν θα υπήρχαν θύματα αν κάθε άτομο αναλογιζόταν αυτό που έχει κάνει και αναζητούσε την κατάλληλη στήριξη.
Ερ: Και το βλέπουμε σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ότι υπήρχαν ενδείξεις, γνώριζαν γείτονες, αλλά κανένας δεν έκανε κάποιο βήμα για να κινηθεί μια διαδικασία που ίσως απέτρεπε το χειρότερο
Δεν σας κρύβω ότι ειδικά τα τελευταία χρόνια, στο Συμβουλευτικό Κέντρο δεν απευθύνονται μόνο οι γυναίκες θύματα κακοποίησης. Απευθύνονται και πολλά τρίτα πρόσωπα και άνδρες και γυναίκες που αναζητούν τρόπους να στηρίξουν έναν άνθρωπο, είτε συγγενή, είτε φίλο, είτε γείτονα, που έχουν αντιληφθεί ότι δέχεται βία και ως τρίτα πρόσωπα νιώθουν την κοινωνική και την ανθρώπινη ευθύνη να κάνουν κάτι για αυτό. Και ο ρόλος των τρίτων ανθρώπων είναι πάρα πολύ σημαντικός στην πάταξη της βίας.
Ερ: Αυτό σημαίνει ότι βελτιώθηκε το επίπεδο ενημέρωσης του κόσμου, γύρω από το τι μπορεί να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις;
Ακριβώς. Η κοινωνία είναι πιο έτοιμη να δεχτεί τη δήλωση ενός ανθρώπου ότι είναι κακοποιημένος ή είναι πιο ευαισθητοποιημένη με βάση τις εξελίξεις. Και ότι μιλούν πλέον πολλά θύματα, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο και άρα νιώθουμε τα τελευταία χρόνια ότι και οι άνθρωποι είναι πιο έτοιμοι να δεχτούν ότι υπάρχει βία. Δεν είναι δηλαδή κάποια φεμινιστική αντίληψη ότι οι γυναίκες δέχονται βία. Είναι μια κοινωνική πραγματικότητα, μια παθογένεια που μας αφορά όλους. Χωρίς φυσικά να αποκλείεται ότι και οι άνδρες δέχονται κακοποίηση. Απλά τα νούμερα, οι αριθμοί είναι συντριπτικά κατά των γυναικών ως προς τα περιστατικά. Οι άνδρες υπερέχουν βιολογικά ως προς τη δύναμη, χωρίς να αποκλείεται βέβαια ότι υπάρχουν και άλλες μορφές βίας, είτε λεκτική, ψυχολογική, που μπορεί να ασκηθούν, ακόμη και από μια γυναίκα σε έναν άνδρα. Δεν είναι ότι επειδή στηρίζουμε τις γυναίκες, κλείνουμε τα μάτια και στη βία που μπορεί να δέχονται οι άνδρες. Αλλά οπωσδήποτε, συντριπτικά και οι αριθμοί και η καθημερινότητα, τα όσα βιώνουμε και βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αλλά και πίσω από τις κλειστές πόρτες, οι γυναίκες κατά κύριο λόγο είναι τα θύματα, αριθμητικά.
Ερ: Και η ψυχολογική βία μπορεί να μην σκοτώνει άμεσα, αλλά έμμεσα δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα και άλλες επιπτώσεις, πολλές φορές μακροπρόθεσμες και πολύ σοβαρές….
Βεβαίως. Είναι η αθέατη βία που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια και στα παιδιά αργότερα, στην ενήλικη ζωή, αλλά και σε έναν άνθρωπο που μπορεί να οδηγήσει και σε τραύμα. Να μην είναι απλά κάποιο «σημάδι» που επουλώνεται, να είναι ένα τραύμα για το οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ψυχοθεραπεία για να συνεχίσει ομαλά τη ζωή του.
Ερ: Ο παράγοντας «παιδί» σε μια κακοποιημένη γυναίκα, τι ρόλο παίζει συνήθως; Κατά πόσο δυσκολεύεται μια γυναίκα να ζητήσει μια βοήθεια ή κατά πόσο ενθαρρύνεται όταν υπάρχει κάποιο παιδί μέσα στην οικογένεια, για το οποίο η ίδια αισθάνεται υπεύθυνη; Τη στιγμή μάλιστα που γνωρίζει ότι θα υπάρξουν επιπτώσεις και για αυτό, είτε πάει, είτε δεν πάει να αναζητήσει βοήθεια…
Καταρχάς, τα παιδιά ακόμα και αν δεν δέχονται τα ίδια άμεσα βία, δηλαδή ακόμα και αν ο μπαμπάς δεν χτυπάει τα παιδιά και μόνο που παρακολουθούν σκηνές βίας μέσα στην οικογένεια, έμμεσα είναι ψυχολογικά και τα ίδια θύματα βίας. Μπορεί οι επιπτώσεις να είναι οδυνηρές και στο «τώρα», όταν συμβαίνει η βία και μετέπειτα. Το αν η ύπαρξη παιδιών είναι κίνητρο για μια γυναίκα να αναζητήσει βοήθεια, είναι ανάλογα με την περίπτωση. Αυτό γιατί, το να έχει μια γυναίκα παιδιά, ίσως τη δυσκολεύει στο να πάρει κάποιες αποφάσεις γιατί ενδεχομένως νιώσει ενοχές, ότι αν χωρίσει, θα στερήσει τον πατέρα από τα παιδιά της. Από την άλλη, κάποιες φορές είναι κίνητρο ότι τα παιδιά βλέπουν όλες αυτές τις καταστάσεις, άρα πρέπει να δράσουν. Είναι δηλαδή και ναι και όχι. Κάθε γυναίκα το σκέφτεται πολύ διαφορετικά. Θα σας πω ότι στο Συμβουλευτικό Κέντρο, δεν αποφασίζουμε εμείς για τη γυναίκα. Δηλαδή όταν μια γυναίκα θα απευθυνθεί σε εμάς, δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα της πούμε να χωρίσει ή όχι. Και πολλές γυναίκες διστάζουν για αυτό. Φοβούνται δηλαδή ότι άπαξ και απευθυνθούν εδώ, θα γίνουν κάποιες ενέργειες παρά τη θέληση τους. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Εμείς είμαστε εδώ για να την ενδυναμώσουμε, ώστε η ίδια να αποφασίσει αφού δει τα πράγματα ξεκάθαρα, τι είναι πιο ωφέλιμο να γίνει για ολόκληρη την οικογένεια. Προτείνουμε και φορείς όπου μπορεί και ο σύζυγος να απευθυνθεί, εάν το επιθυμεί. Ή και τα παιδιά, αν κρίνουμε ότι χρειάζεται να δεχτούν παιδοψυχολογική υποστήριξη. Άρα λοιπόν, συνήθως οι γυναίκες, ένα στοιχείο είναι ότι μπορεί να απευθυνθούν όταν βλέπουν ότι τα παιδιά τους δεν είναι καλά με όλο αυτό που συμβαίνει. Είναι ένα «καμπανάκι» δηλαδή, ότι το παιδί μου κλαίει συνέχεια που με βλέπει να μαλώνω με τον πατέρα του ή ότι ο πατέρας των παιδιών μου χτυπάει εμένα, άρα πρέπει κάτι να κάνω. Από την άλλη υπάρχουν και οι ενοχές, «αν αποφασίσω να φύγω, τί επιπτώσεις θα έχει αυτό»; Οπότε και ο ρόλος του ψυχολόγου, ο δικός μου δηλαδή ως ψυχολόγου, είναι να διαχωρίσω λίγο τη δική της ευθύνη, από την ευθύνη του πατέρα και να δούμε λίγο βάσει των ιδιαίτερων αναγκών και των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών που έχει κάθε γυναίκα – είναι εξατομικευμένη συμβουλευτική – ποια είναι η κάθε προοπτική, ώστε ει δυνατόν ολόκληρη η οικογένεια να βοηθηθεί, εάν απευθυνθεί και ο σύζυγος σε κάποιο φορέα, που συνήθως όμως δεν αναγνωρίζουν τη βία που ασκούν οι σύζυγοι. Και πολλές φορές και η γυναίκα τους κρύβει ότι έρχεται σε εμάς για υποστήριξη, γιατί φοβάται. Οπότε η ύπαρξη παιδιών είναι πάρα πολύ σημαντική για τις αποφάσεις που θα λάβει μια γυναίκα, εφόσον όμως είναι έτοιμη να τις λάβει.
Ερ: Πέρα από τα παιδιά, ένας άλλος παράγοντας που επηρεάζει πολλές αποφάσεις, είναι η οικονομική κατάσταση των γυναικών. Κάποιες λόγω γάμου, παιδιών, κτλ, μπορεί να μην έχουν εργαστεί και παράλληλα μπορεί να μην έχουν κανένα οικονομικό στήριγμα για να κάνουν μια νέα αρχή. Αυτές οι γυναίκες τι μπορούν να κάνουν;
Είναι ένα πρακτικό κομμάτι που μπορεί δυσκολέψει κάθε πιθανή απόφαση που θέλει να λάβει η γυναίκα. Οπωσδήποτε πολλές γυναίκες μας λένε ότι αν είχαν την οικονομική ανεξαρτησία, πιθανόν να είχαν τη δυνατότητα να λάβουν διαφορετικές αποφάσεις. Αλλά είναι όμως και ένα κομμάτι, ότι συχνά μια γυναίκα στην πορεία της συμβουλευτικής, βρίσκει εργασία. Αλλά παρόλα αυτά παραμένει σε μια βίαιη σχέση. Δηλαδή ναι μεν είναι ένα κίνητρο το να έχει μια γυναίκα χρήματα, ώστε να μπορεί να νοικιάσει ένα σπίτι μόνη της, να μπορέσει να κάνει κάποιες ενέργειες ώστε να ξεφύγει από τη βία, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Συχνά το σκεπτικό είναι τόσο πολύπλοκο για ένα θύμα βίας, που ακόμα και αν επιλυθεί με κάποιον τρόπο το οικονομικό ή μπει η γυναίκα σε μια εργασία πχ, που της δίνει μια καλύτερη οικονομική δυνατότητα, εν τούτοις δεν είναι πάλι σίγουρο ότι θα σκεφτεί το να φύγει απαραίτητα. Και έχουμε επίσης και πολλές γυναίκες που είναι και καταξιωμένες επαγγελματικά και κοινωνικά και παρόλα αυτά παραμένουν σε βίαιες σχέσεις. Δηλαδή η βία δεν γνωρίζει οικονομικά ή κοινωνικά κριτήρια. Και είναι πολύ σημαντικό να σκεφτούμε όλοι εμείς που είμαστε έξω από τον φαύλο αυτό κύκλο, ότι μια γυναίκα που το ζει, σκέφτεται πολύ πολύ διαφορετικά. Και η κουβέντα του «γιατί δε φεύγεις;» που μπορεί να ακούσει συχνά από τον περίγυρο της, δεν πρέπει να διατυπώνεται, γιατί όσα την κρατούν είναι πολύπλοκα και η ίδια δεν μπορεί καλά καλά να τα κατανοήσει. Τέλος, όσον αφορά στο οικονομικό κομμάτι, μέσω των Συμβουλευτικών Κέντρων τα τελευταία χρόνια, από το 2015 και μετά, παρέχεται και εργασιακή συμβουλευτική. Μπορεί δηλαδή μια γυναίκα να μπει σε έναν κύκλο συνεδριών, ώστε να ενδυναμωθεί, να φτιάξει ένα βιογραφικό, να ενισχυθεί η αυτοεκτίμηση της, να μπει σε μια διαδικασία να ισχυροποιηθεί, να είναι πιο έτοιμη να μπει ξανά στον επαγγελματικό στίβο. Δεν είναι εύρεση εργασίας απαραίτητα, αλλά είναι μια μακρόπνοη διαδικασία ενδυνάμωσης, μέσω της οποίας πολλές γυναίκες έχουν καταφέρει να βρουν εργασία.
Ερ: Στο πρακτικό κομμάτι, υπάρχουν οι υποδομές και το ανθρώπινο δυναμικό, έτσι ώστε και φιλοξενία για ικανό διάστημα να παρέχεται και πχ κοινωνικός λειτουργός να μπορεί να επισκέπτεται ένα σπίτι για το οποίο έχουν αναφερθεί περιστατικά κακοποίησης; Στο εξωτερικό βλέπουμε ένα τέτοιο πλαίσιο, στην Ελλάδα όμως τι γίνεται;
Το τελευταίο σκέλος γίνεται κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας, όχι μέσα από τα Συμβουλευτικά Κέντρα, αλλά από την Πρόνοια, από τη Διεύθυνση Κοινωνικής Προστασίας. Δηλαδή η κοινωνική λειτουργός του Συμβουλευτικού Κέντρου δεν θα πάει στο σπίτι. Αυτό είναι αρμοδιότητα άλλης κοινωνικής υπηρεσίας. Στο Συμβουλευτικό Κέντρο είμαστε ψυχολόγος, κοινωνική λειτουργός, νομικός σύμβουλος και κοινωνιολόγος. Οπότε μια γυναίκα που πχ έχει ξυλοκοπηθεί, μπορεί να δεχτεί ψυχολογική υποστήριξη, νομική συμβουλευτική (η νομικός μας δεν θα την εκπροσωπήσει σε ένα δικαστήριο, αλλά θα την ενημερώσει για όλα τα νομικά της δικαιώματα και για τη δωρεάν νομική βοήθεια που πιθανά δικαιούται) και η κοινωνική μας λειτουργός, εφόσον η γυναίκα δεν έχει που να μείνει, θα κάνει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες μαζί της, θα λάβει δηλαδή ένα πλήρες κοινωνικό ιστορικό, θα την ενημερώσει για κάποιες εξετάσεις που πρέπει να κάνει, ώστε να μεταβεί σε κάποιον από τους ξενώνες του δικτύου. Οι ξενώνες του δικτύου των Συμβουλευτικών Κέντρων και των Ξενώνων Φιλοξενίας Γυναικών, βρίσκονται στην έδρα κάθε περιφέρειας, αλλά η γυναίκα δεν μεταβαίνει απαραίτητα στον πιο κοντινό. Μπορεί να μας πει μια γυναίκα ότι θέλει πχ να μεταβεί σε έναν ξενώνα στην Κρήτη, γιατί έχει συγγενείς. Το διάστημα που μένει, είναι περίπου τρεις με έξι μήνες, μέχρι να πατήσει στα πόδια της και να δει τα επόμενα βήματα της. Μαζί με τα παιδιά μπορεί να μεταβεί στους ξενώνες που επίσης διαθέτουν εξειδικευμένο προσωπικό, κοινωνικό λειτουργό, ψυχολόγο και παιδοψυχολόγο. Άρα η γυναίκα θα λάβει και εκεί μια ολιστική υποστήριξη. Οι ξενώνες είναι σε απόρρητες τοποθεσίες, οπότε ναι, υπάρχει η δυνατότητα για μια γυναίκα που άμεσα κινδυνεύει και δεν έχει που να μείνει, να μεταβεί σε κάποιον ξενώνα όπου φυσικά δεν είναι μόνιμη διανομή εκεί, αλλά το μεταβατικό στάδιο ώστε να υποστηριχθεί για τα επόμενα βήματα της.
Ερ: Οπότε τα πράγματα δεν είναι όπως παλαιότερα. Πλέον οι γυναίκες έχουν «φωνή», μπορούν να μιλήσουν, να φωνάξουν, να πουν τα προβλήματα τους, να απευθυνθούν στους ειδικούς και να λάβουν ουσιαστική στήριξη;
Το δίκτυο αυτό, ξεκίνησε δειλά τα βήματα του. Εμείς συγκεκριμένα στην Καβάλα ξεκινήσαμε τη λειτουργία μας το 2013 και επειδή δουλεύω σχεδόν από την αρχή του κέντρου, βλέπω ότι αρχικά ήταν πολύ δειλά τα πράγματα. Οι γυναίκες δείλιαζαν κάπως να απευθυνθούν, υπήρχε αυτό το ταμπού ότι «θα με δουν να μπαίνω στον συμβουλευτικό» και γενικά είχαν πολλά «κρατήματα». Με την πάροδο των ετών και όσο η κοινωνία γίνεται πιο έτοιμη να ακούσει για τη βία και να αποδεχτεί ότι είναι ένα υπαρκτό κοινωνικό φαινόμενο και σιγά σιγά και με τις άλλες υπηρεσίες – γιατί πλέον δεν δεχόμαστε μόνο θύματα βίας, αλλά και κοινωνικών διακρίσεων, άνεργες, μονογονείς, γυναίκες με κάποια αναπηρία κτλ – σιγά σιγά άνοιξε το κέντρο και πλέον δεν υπάρχει αυτός ο αρχικός δισταγμός. Πάρα πολλοί άνδρες και γυναίκες υποστηρίζουν και τις δράσεις μας, γιατί κατά καιρούς κάνουμε και δράσεις ευαισθητοποίησης που έχουν μεγάλη απήχηση στο κοινό. Οπότε ναι, έχουν αλλάξει τα πράγματα και θεωρούμε ότι το δίκτυο αυτό ήρθε για να μείνει και πρέπει να υπάρχουν δομές στήριξης, εφόσον η βία δυστυχώς συνεχίζεται και είναι υπαρκτή. Οι συνεδρίες εννοείται είναι δωρεάν και καλύπτονται από το απόρρητο. Μπορούν να γίνουν είτε με δια ζώσης παρουσία, είτε τηλεφωνικά. Μέχρι τώρα από το 2013 έχουμε στηρίξει πάνω από 1000 γυναίκες που για μια επαρχιακή πόλη είναι εντυπωσιακός αριθμός, όπως φαίνεται και από τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας.
Το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών δήμου Καβάλας
Υπάγεται στο δίκτυο της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των δύο Φύλων. Κάποια συμβουλευτικά λειτουργούν από το ΚΕΘΙ, από το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας και κάποια άλλα υπό την αιγίδα των δήμων, όπως αυτό της Καβάλας. Εξυπηρετούνται γυναίκες από την Περιφερειακή Ενότητα Καβάλας, Δράμας και Ξάνθης, αλλά δεν αποκλείεται να εξυπηρετηθεί και οποιαδήποτε γυναίκα από οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας τηλεφωνικά.
πηγή: GRTimes
