Teresa Zoni Zanetti για το χαμόγελο των ματιών σου
Driiin! «Ω γαμώτο, ποιος να είναι τέτοια ώρα;» «Τάτα γεια σου, είμαι ο Κάρλο… περνούσα από εδώ, ήθελα να μάθω πώς πάει με τη μηχανή για τις πινακίδες». Ήταν δώδεκα και μισή τo βράδυ. Πώς γίνονταν ένας παράνομος να τριγυρνά εκείνη την ώρα της νύχτας, τυχαία;
Η Tata χαμογέλασε καθώς είδε τον Κάρλο κάτω στο βάθος του δρόμου, μπροστά στο θυροτηλέφωνο, με την απελπισμένη μοναξιά του, ενώ οι πάνθηρες και οι γαζέλες τριγυρνούσαν κακιασμένες με τη φωτογραφία του στο ταμπλό. «Έλα πάνω, έλα …».
Ο Κάρλο ανέβηκε τους έξι ορόφους χαλαρά, προς εκείνα τα παιδιά και τη φωλιά τους ψηλά, κολλημένη στον κώλο του ουρανού, σαν να ήταν ο πιο επιθυμητός καλεσμένος της γιορτής. «Κάντε ησυχία, η μικρή κοιμάται». Η Marina βγήκε ανάλαφρη από το δωματιάκι όπου είχε βάλει όλες τις λύπες και το μωρό της να ξεκουραστούν.
Συναντιούνται στο διάδρομο, ο ένας τόσο έκπληκτος όσο και η άλλη που βρέθηκαν εκεί. Ένα περήφανο βλέμμα ανάμεσα σε συντρόφους, ένα χαμένο βλέμμα ανάμεσα σε αδέρφια που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, και οι δύο σε ελεύθερη πτήση προς ένα μέλλον εφήμερο.
Ούτε ο δυνατός καφές και η χαρούμενη, νυσταγμένη παρέα που είχαμε επιφυλάξει γι’ αυτούς βοήθησαν να τους κρατήσουν αγκυροβολημένους σε ένα αξιοπρεπές υψόμετρο, γύρω από εκείνο το ακατάστατο τραπέζι της κουζίνας μας, στρωμένο σαν για τις μεγάλες περιστάσεις της φιλίας, της αγάπης και βαθιάς νύχτας.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος machina deriveapprodi αέναη κίνηση
