Κατά την εκλογή του το 2019, ο Zelensky έτυχε θερμής υποδοχής από πλευράς ενός οργανισμού που ονομάζεται: UKRAINE KRISIS M.C.
Αυτοί, δημοσίευσαν μια μακρά λίστα «κόκκινων γραμμών» που ο νέος πρόεδρος δεν έπρεπε να διαβεί, με ποινή απώλειας της δυτικής διεθνούς συναίνεσης που ισχύει σε δύο επίπεδα: το ευρύ κοινό, τη μικρή σύνοδο κορυφής των «ενδιαφερομένων» ήτοι κυβερνήσεων και παραρτημάτων τους, μεταξύ των οποίων οι χρηματοδότες και αυτοί που οπλίζουν την νεαρή ουκρανική δημοκρατία. Το έγγραφο υπογράφονταν από μια μακρά λίστα ουκρανικών και μη οργανώσεων που θα βρείτε στο κάτω μέρος του κειμένου testo. Aφορμή δίνονταν από το γεγονός ότι για εκείνο τον πρώτο μήνα της κυβέρνησης του νέου προέδρου, που εκλέχθηκε με βάση μια πλατφόρμα κατά της διαφθοράς και τη σχετική ειρήνευση με τη Ρωσία, η οργάνωση είχε να αντιλέγει πως ένιωθε ανήσυχη. Αρκετά ώστε να του γράψει όχι πολιτικά επιχειρήματα ή θεμιτές απόψεις, αλλά μια ξεκάθαρη λίστα με «κόκκινες γραμμές», που δεν έπρεπε να υπερβεί σε καμία περίπτωση, μια διαταγή με λίγα λόγια, ένα diktat, τελεσίγραφο, το αντικείμενο ενός συμβολαίου.
Συνεχίζει λοιπόν ο pierluigi fagan λέγοντας πως
1. ΠΟΙΟΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΟ UKRAINE KRISIS; Η πλήρης λίστα βρίσκεται στο συνημμένο. Αναφέρουμε διακρίνοντας: την International Renaissance Foundation (IRF μέλος του δικτύου Open Society Foundation του George Soros); το National Endowment for Democracy (ένα αστέρι πρωτογενούς μεγέθους στον γαλαξία των αμερικανικών ιδρυμάτων και ΜΚΟ που στοχεύουν στην «προώθηση» της δημοκρατίας και της αγοράς με κάθε μέσο, όχι της μίας ή της άλλης αλλά συνδυαστικά, γιατί ελέγχοντας την αγορά ελέγχεται η δημοκρατία). το ΝΑΤΟ, ιδρύματα του Βορειοευρωπαϊκού-Αγγλοσαξονικού Συνδέσμου (ολλανδικά, σουηδικά, νορβηγικά, φινλανδικά, πολωνικά, καναδικά, εσθονικά, τσέχικα, γερμανικά και αμερικανικά στην κεφαλή όλων).
2. ΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΟΥΝ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΥΠΟΔΕΊΧΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ZELENSKY; Μια επιλογή από τα πολλά πράγματα που δεν θα έπρεπε να κάνει ο νέος Πρόεδρος αν δεν ήθελε να χάσει τις χρηματοδοτήσεις και την προστασία περιλάμβανε:
– Να συμβουλεύεται τον λαό με κατάλληλα δημοψηφίσματα για να αποφασίζει πώς να διαπραγματεύεται με τη Ρωσία.
– Να κάνει απευθείας διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία χωρίς τους δυτικούς εταίρους
– Να παραχωρεί οτιδήποτε στις διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία για διάφορα θέματα (ΝΑΤΟ, Ντονμπάς, Κριμαία, διεθνής ευθυγράμμιση, συμμαχίες κ.λπ.), να μην αποδώσει ούτε ένα χιλιοστό εδάφους, να μην αναγνωρίσει στη Μόσχα κανένα σημείο για το οποίο η Δύση έχει επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία. (Κριμαία).
– Να καθυστερήσει, σαμποτάρει ή απορρίψει τη στρατηγική πορεία για ένταξη στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ
– Να επανεξετάσει το νόμο για τη γλώσσα, τον εξοστρακισμό στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να κάνει διάλογο με τα φιλορωσικά κόμματα της αντιπολίτευσης (στη συνέχεια, πρόσφατα, απαγορεύτηκαν απευθείας, είναι 11), να έρθει σε πολιτικές συμφωνίες με προηγούμενα πρόσωπα που συμμετείχαν στην κυβέρνηση Janukovich (δημοκρατικά εκλεγμένο και έχοντας ανατραπεί με το πραξικόπημα του 2014), να ξεκινήσει δικαστικές διαδικασίες κατά της προηγούμενης κυβέρνησης του Poroshenko (υποστηριζόμενο από τους ίδιους υπογράφοντες) έναντι της οποίας ο Ζελένσκι κέρδισε τις εκλογές με 30%.
Το έγγραφο βρίσκεται κανονικά στο διαδίκτυο. Με ημερομηνία 23 Μαΐου 2019 (δεύτερος γύρος των ουκρανικών εκλογών που εξέλεξε απροσδόκητα τον Ζελένσκι ήταν στις 21 Απριλίου, έναν μήνα νωρίτερα). Το βρήκα ακολουθώντας έναν απλό σύνδεσμο στη σελίδα Wiki του IRF του Σόρος. Χρόνος αναζήτησης 2 λεπτά.
Θα διαπιστώσετε ξεκάθαρα ότι παρόλο που είναι του 2019, αγγίζει τα ίδια σημεία στη βάση της σύγκρουσης σήμερα και των σχετικών, αδύνατων, ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων. Εάν μετατρέψετε το κείμενο από αρνητικό σε θετικό, είναι βασικά ένα καλό μέρος της πλατφόρμας 3+2 που προτείνουν οι Ρώσοι για την επίλυση της σύγκρουσης.
Δεν είμαι δημοσιογράφος αλλά ως μελετητής σίγουρα κάνω έρευνα για να κατανοήσω τα γεγονότα. Αλλά προφανώς η «έρευνα» για να πλαισιώσει φαινόμενα δεν θεωρείται απαραίτητη στο δημοκρατικό καθεστώς της αγοράς, ολοένα και περισσότερο, από τον «ελεύθερο τύπο». Αλλά εγώ δεν είμαι ένας «δημοκράτης της αγοράς», είμαι ριζοσπαστικός δημοκράτης, δηλαδή κάποιος που πιστεύει ότι η δημοκρατία θα πρέπει να είναι η τελευταία αναγκαιότητα, προσφυγή της πολιτικής απόφασης μιας κοινότητας.
Είναι η νεαρή ουκρανική «δημοκρατία» κυρίαρχη ή υπό όρους; Υποτελής από ποιον και για ποιους γεωπολιτικούς σκοπούς; Πόσο καιρό; Προς το ουκρανικό συμφέρον που αποφασίζουν οι ουκρανοί ή προς το συμφέρον ποιου άλλου, που αποφασίζεται από κάποιον άλλο, με ποιους «δημοκρατικούς» τρόπους δεσμευμένη; Τι γνωρίζουν οι ουκρανοί σε μεγάλο αριθμό επί του γιατί δέχθηκαν εισβολή από μια ένοπλη δύναμη του επίφοβου γείτονα με τον οποίο είχαν μια μακρόχρονη και περίπλοκη διαμάχη, δεδομένου ότι πρέπει να επαναληφθεί πως – μιας και είναι προφανές σε εμάς – δεν υπάρχει επίσημο «δίκαιο» που να δικαιολογεί ότι ένα Κράτος μπορεί να εισβάλλει ένοπλο στο άλλο; Δεν ήταν όμως η λίστα με τις κόκκινες γραμμές, ως επί το πλείστον, το περιεχόμενο των αόριστων «Συμφωνιών του Μινσκ ΙΙ»; Και στη Γαλλία και τη Γερμανία που επέβλεπαν αυτές τις συμφωνίες, ήταν αυτό και είναι γνωστό ή όχι; Και τι γίνεται στα ωμά γεγονότα και όχι σε επίπεδο τυπικού δικαίου, όταν δημιουργείται μια κατάσταση αυτού του τύπου; Οι χιλιάδες θάνατοι και τα εκατομμύρια των προσφύγων που εγκαταλείπουν την προηγούμενη ζωή τους τώρα σε ερείπια βλέπουν την υπαρξιακή τους θέση να βελτιώνεται από το γεγονός ότι το επίπεδο του επίσημου νόμου καταδικάζει χωρίς έκκληση αυτά τα γεγονότα που εν τω μεταξύ συμβαίνουν έτσι κι αλλιώς στο επίπεδο του πρακτικού ρεαλισμού; Και θα ήταν καλύτερο για τους ουκρανούς σήμερα να βασίζονται στο επίσημο δίκαιο ή στον πρακτικό ρεαλισμό για να προσπαθήσουν να επιλύσουν την κατάσταση; Και είμαστε σίγουροι ότι η νεαρή ουκρανική δημοκρατία μπορεί, αν το επιθυμεί, να ενεργήσει στο επίπεδο του συγκεκριμένου ρεαλισμού όταν οι απαραίτητοι σπόνσορες της (θυμάμαι ότι η Ουκρανία, πριν από τον πόλεμο ήταν στην 133η θέση για το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, ενώ σήμερα είναι ουσιαστικά ένα χρεοκοπημένο κράτος που κρατιέται ζωντανό από τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις) θέλουν απλώς να παραμείνει η αιώνια μαρτυρία της ρωσικής παραβίασης του τυπικού δικαίου; Δεν υπάρχει λοιπόν πιθανή «ειρήνη», γιατί αυτό δεν συμφέρει τους χορηγούς; Και πώς κρίνουμε αυτούς τους χορηγούς που για τους δικούς τους γεωπολιτικούς σκοπούς θυσιάζουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ακόμα κι αν είναι θύματα των Ρώσων καταρχήν; Και πώς ενεργούν αυτοί οι χορηγοί της δημοκρατίας της αγοράς στην Ιταλία, και όχι μόνο στις πρόσφατες «ειδικές εποχές», αλλά στους κανονικούς καιρούς των δεκαετιών της μεταπολεμικής δημοκρατικής μας ζωής; Και στη Γαλλία; Και στη Γερμανία; Στην Ελλάδα;
Είναι όταν οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να έχουν ακλόνητες βεβαιότητες κρίσης οι οποίες οδηγούν στη δράση, που χρειάζεται να τεθούν μερικές, συγκεκριμένες ερωτήσεις.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
