Η ώρα της επιστροφής μου στο σπίτι συνέπεσε με αυτήν που σχολούσαν τα μικρά από το Νηπιαγωγείο που βρίσκεται στην γειτονιά μου.
Ξεχώρισα τον Χρηστάκη, τον συγκάτοικό μου που έβγαινε και αυτός μέσα στο τσούρμο σπρώχνοντας και σπρωχνόμενος. Η μητέρα του και το μικρό του αδελφάκι τον περίμεναν. Ο Χρήστος μόλις τους είδε σοβαρεύτηκε, έφτιαξε το στραπατσαρισμένο πανωφόρι του, διόρθωσε τον σάκο του και πήγε κοντά στους δικούς του.
Το αδελφάκι του χοροπηδούσε από την χαρά του, έσφιξε τα χεράκια του σε γροθιές και με αυτά έτριβε την μυτούλα του περιμένοντας τον Χρηστάκη. Αυτός σταμάτησε μπροστά τους κατέβασε τον σάκο του, άνοιξε την μπροστινή τσέπη, έβγαλε μισό κουλούρι του και το έδωσε στο μικρό.
Για αυτόν το κράτησε. Μετά ξαναφορτώθηκε τον σάκο, δεν άφησε την μητέρα του να τον φορτωθεί αυτή, φίλησε τον μικρό και του έπιασε το άλλο χέρι οδηγώντας τον μαζί με την μητέρα του στο σπίτι. Τους ακολούθησα από κοντά και έβλεπα τον Χρηστάκη να μιλά στον μικρό με τα χείλη και με τα χέρια και τον μικρό να μασουλάει και να τον παρακολουθεί με μεγάλη με προσοχή.
Τους πρόλαβα ακριβώς στην εξώπορτα. Άνοιξα την πόρτα και τους περίμενα να περάσουν. Του πρότεινα του Χρηστάκη να τον απαλλάξω από τον σάκο που κουβαλούσε για να ανέβει τις σκάλες δίχως φόρτο και δέχτηκε.
Στο κεφαλόσκαλο σταμάτησα και τον ρώτησα «Τι κουβαλάς μωρέ Χρήστο σ’ αυτόν τον σάκο και είναι τόσο βαρύς», μου απάντησε με σοβαρότητα και μεγάλη απορία που δεν το ήξερα «Γράμματά και αριθμούς κύριε Παναγιώτη δεν το ξέρεις».
«Καλά Χρηστάκη εγώ ξέρω ότι έχουμε εικοσιτέσσερα γράμματα και δέκα αριθμούς εσύ εδώ μέσα πρέπει να έχεις πάρα πολλά για να είναι τόσο βαρύ, που τα βρήκατε τα άλλα;». Με κοίταξε με ένα ύφος γεμάτο απαξίωση και με είπε με στόμφο.
«Η κυρία μας μας είπε ότι όταν τα γράμματα αυτά αγαπηθούν και μπλέξουν μεταξύ τους, ζωντανεύουν. Γεννούν τότε τις λεξούλες, χιλιάδες λεξούλες που έχουν ψυχούλα. Μπορεί τότε να χαίρονται και να λυπούνται, να γελάνε ή να κλαίνε όταν δένονται μεταξύ τους από επιδέξια χέρια».
Ξαφνιάστηκα με αυτά που άκουσα έμεινα για μερικά δευτερόλεπτά σιωπηλός και του είπα «Μπράβο Χρήστο συγχαρητήρια πολλά σε εσένα αλλά και στην Δασκάλα σου». Τον άφησα αφού τον ασπάστηκα στο κεφαλάκι του.
Δεν πρόλαβα να κάνω δυο βήματα και τον άκουσα να μου λέει «Έχουμε ένα μεγάλο μυστικό στην τάξη, όλοι μας στην τάξη με την κυρία μας. Δεν το λέμε όμως». «Έτσι πρέπει να κάνετε Χρήστο, τα μυστικά μας δεν τα φανερώνουμε».
Ολιγόλεπτη παύση. «Θα έρθουμε να σας πούμε τα κάλαντα με την Ελεάνα τώρα τα Χριστούγεννα, θα μας δώσετε Ευρά;». «Βέβαια Χρηστάκη μου έλα εσύ και θα σου δώσω πολλά χρήματα με όλη την ψυχή». «Θέλουμε να μαζέψουμε πολλά Ευρά και θα τα πάμε όλα τα παιδιά μαζί με την δασκάλα μας ντυμένη Άγιο Βασίλη στην Κική, ο μπαμπάς της καημένης της Κικής δε δουλεύει και δεν έχουν».
Ο Χρηστάκης με την Άγια αφέλεια του και τον ενθουσιασμό του, μου φανέρωσε το μεγάλο του μυστικό. Χάρηκα πολύ για την Δασκάλα του Χρηστάκη που διδάσκει στα παιδιά σ’ αυτήν την τρυφερή στιγμή της ζωής τους τον εθελοντισμό και την συμπαράσταση στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Τέτοια φαινόμενα συναλληλίας και συμπαράστασης δείχνουν μια πορεία της Κοινωνίας μας προς τα εμπρός, προς το καλύτερο.
Παναγιώτης Φώτου
