Με ολοκαίνουριο βιβλίο υπό μάλης η Καβαλιώτισσα συγγραφέας και δημοσιογράφος Μανίνα Ζουμπουλάκη που ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα, έρχεται αρχές Ιουλίου στη γενέτειρά της για να το παρουσιάσει, πρώτα από κάθε άλλη πόλη, τηρώντας έτσι μια παράδοση που φαίνεται ότι της φέρνει γούρι.
Πόσο μάλιστα που είναι το 13ο της βιβλίο και όσο και να μην είναι κανείς προληπτικός ο αριθμός αυτός σε επηρεάζει.
Λεπτομέρειες για την παρουσίαση, χώρος, ακριβής ημερομηνία και παρουσιαστές θα ανακοινωθούν πολύ σύντομα αλλά οι Καβαλιώτες έτσι κι αλλιώς αγαπούν και στηρίζουν πάντα την Μανίνα σε κάθε της καινούρια προσπάθεια και έτσι κι αλλιώς θα της δείξουν την αγάπη τους κι αυτή τη φορά. Όμως και η ίδια η Ζουμπουλάκη αν και πολλά χρόνια μακριά από την Καβάλα αφουγκράζεται και παρακολουθεί τα της πόλης, κρατά φιλίες και σχέσεις από τα παιδικά της χρόνια και επισκέπτεται την γενέτειρά της πολύ συχνά. Ενώ κάθε καλοκαίρι κάνει τις διακοπές της στη Θάσο.
Το καινούριο της βιβλίο, όπως και όλα τα τελευταία της, θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Παπαδόπουλος» και έχει τίτλο «Τι μου κρύβεις». Και μάλιστα όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο πρόκειται για το πρώτο μιας τριλογίας που ετοιμάζεται να μας χαρίζει η Μανίνα.
Τι μας κρύβει όμως η Μανίνα Ζουμπουλάκη μέσα στο καινούριο της βιβλίο; Τη ρωτήσαμε και πρόθυμα μας απάντησε:
«Διαβάζω με τρέλα αστυνομικά μυθιστορήματα, από κλασσικά μέχρι μοντέρνα. Τα τελευταία χρόνια συγχύζομαι λίγο που έχουνε τέτοια επιτυχία οι Βίκινγκς (συγγραφείς), αν και δεν είναι ανεξήγητο: σίγουρα γίνονται χιλιάδες εγκλήματα στις βόρειες χώρες, οπότε υπάρχει υλικό.
Επειδή λοιπόν μέσα στα χόμπι μου είναι και η ανάγνωση αστυνομικών… σκεφτόμουν εδώ και χρόνια να γράψω κι εγώ. Έτσι κι αλλιώς στήνω αστυνομικές πλοκές σε όλα μου τα μυθιστορήματα. Μια μέρα βρέθηκα στην Αθήνα τυχαία σε κάποια συγκέντρωση που έμοιαζε με αναρχο-αυτόνομη, ίσως ακρο-αριστερή, με ανθρώπους που διαμαρτυρόντουσαν έντονα… και κατάλαβα έκπληκτη ότι δεν ήταν αριστεροί ούτε αναρχικοί οι πιτσιρικάδες με τα πανώ και τις μπαντάνες, ήταν ακρο-δεξιοί. Πρότειναν (πολύ φωναχτά) ανάμεσα στα άλλα να ευνουχίζονται οι πρόσφυγες μόλις πατάνε το πόδι τους στην Ελλάδα, για να μην γεννάνε συνέχεια παιδιά…
Έμεινα στήλη άλατος στην συγκέντρωση κάτω από μια αφίσα του Μέγα Αλέξανδρου. Στην ίδια πλατεία πριν μερικούς μήνες, απόγευμα Σαββάτου, είχε κρεμαστεί ένας Πολωνός. Άρχισα να σκέφτομαι την Αθήνα όπως είναι σήμερα… και όπως ήταν πολύ πολύ παλιά. Στο μεταξύ η ηρωίδα μου η Δώρα είχε συγκεντρωθεί κι ήταν έτοιμη για δράση: μια γυναίκα που ζει στο περιθώριο επειδή δεν την ενδιαφέρει να είναι «μέσα», χωρισμένη με μεγάλα παιδιά, άνεργη φιλόλογος, νυν ξεναγός στην Ακρόπολη. Η Δώρα έχει (ή ίσως να μην έχει) ένα χάρισμα, «βλέπει» εικόνες μέσα στο μυαλό των αγαπημένων της ανθρώπων, μελλοντικές και παρελθούσες. Επειδή δεν την πολύ-πιστεύουν οι δικοί της, ώρες – ώρες αναρωτιέται και η ίδια κατά πόσον έχει πράγματι κάποιο χάρισμα ή είναι απλώς ονειροπαρμένη. Αυτό υποστήριζε ο Μίνωας, μεγάλος της έρωτας… που εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά της από το πουθενά.
Η πλοκή σφίγγει όταν ο πρώην σύζυγος της Δώρας συλλαμβάνεται ως ύποπτος για έναν φόνο που η Δώρα είναι σίγουρη ότι δεν έχει διαπράξει… αλλά της κρύβει λόγια κι αυτός, όπως και ο Μίνωας, όπως και τα παιδιά της. Η Δώρα προσπαθεί να φτάσει στην αλήθεια μέσα σε μια Αθήνα που βράζει, σε μια Ελλάδα χτυπημένη από την κρίση, το προσφυγικό και την ανεργία. ‘Όλα εκτυλίσσονται με φόντο την Ακρόπολη – και τους ελληνικούς μύθους, που τόσο αγαπάει η ηρωίδα.
Υπάρχει μια έκφραση στα αγγλικά, «cliffhanger»: ήταν ο τρόπος με τον οποίον τελείωνε κάθε κεφάλαιο αστυνομικού μυθιστορήματος, όταν δημοσιευόταν κεφάλαιο-κεφάλαιο σε εφημερίδες της δεκαετίας του 1920- 1960 – με τον ήρωα, κυριολεκτικά, «να κρέμεται από το χείλος ενός γκρεμού». Μου άρεσε πάντοτε η έννοια αυτή στο μυθιστόρημα, ιδίως στο noir/mystery, στις «ιστορίες μυστηρίου» που διάβαζα παιδί στα παλιά τεύχη του «Ρομάντσου» της γιαγιάς μου, πχ. Έτσι, η ηρωίδα του «Κάτι μου κρύβεις» κρατιέται με τα νύχια από την κόψη του γκρεμού αλλά σε όλους τους τομείς, στα ερωτικά, συναισθηματικά και κοινωνικά της, ακόμα κι όταν δεν κινδυνεύει δηλαδή η ίδια της η ζωή. Ζεί σε μια πόλη επικίνδυνη που όμως την αγαπάει, που είναι κομμάτι της και κομμάτι της Ιστορίας της.
Οι ανατροπές και αποκαλύψεις είναι πολλές. Οι έρωτες και τα πάθη έχουνε την σημασία που τους αξίζει. Οι φιλίες σηκώνουν το μεγάλο και πιο σύνθετο βάρος. Και παρόλο που κανένας δεν είναι αυτό που φαίνεται… τελικά ξεδιπλώνεται η αλήθεια τους όσο χρειάζεται, ώστε να μην μένει κι ο αγαπημένος μου αναγνώστης στο χείλος του γκρεμού: στόχος είναι να διασκεδάσει, να ξεχαστεί, να ταξιδέψει διαβάζοντας, όχι να σφιχτεί το στομάχι του…. Το οποίο σφίγγεται με την καθημερινότητα έτσι κι αλλιώς».
ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ
Κάτι μου κρύβεις: Δώρα
Τι σχέση έχει η Κασσάνδρα, η βασιλοπούλα της Τροίας, με τις εθνικιστικές οργανώσεις της σημερινής Ελλάδας; Και τι μπορεί να καταφέρει μια σύγχρονη, σχεδόν-μάντισσα όταν ο (γκέι) πρώην της συλλαμβάνεται για το φόνο ενός φιλελεύθερου πολιτικού; Μπορεί να «δει» ποιος είναι ο δολοφόνος ή απλώς φτιάχνει ιστορίες με το μυαλό της;
Και, αν είναι έτσι, γιατί όσο πληθαίνουν οι νεκροί, προοδευτικοί, αλληλέγγυοι ή σχετικοί, τόσο την κυριεύουν τα «οράματα»;
Η Δώρα δεν τα καταλαβαίνει όλα. Μόνον ποιος της κρύβει λόγια, δηλαδή όλοι. Ο μεγάλος της έρωτας που εμφανίζεται απ’ το πουθενά, ο δικηγόρος φίλος, ο γιός της… Εντωμεταξύ, οι προδοσίες διαδέχονται τα ψέματα και οι δολοφονίες γίνονται δύο, τρεις, ή έξι…
Το νέο μυθιστόρημα της Μανίνας Ζουμπουλάκη είναι το πρώτο της τριλογίας της Αθήνας και εξελίσσεται τώρα. Τώρα, που η άβυσσος μας κοιτάζει κι αυτή.
Θ.Θ.
