26/09/2016
Το έναυσμα, για να γράψω αυτές τις σκέψεις, υπήρξε άρθρο που διάβασα στην «Ανησυχία»,[1]
το άρθρο αναρωτιόταν: »με τους εργάτες ή με τους φτωχούς», εξαιρετικό κατά τα άλλα, με έκανε να αναφωνήσω αυθόρμητα: με κανέναν!! Μαζί μου φυσικά εννοώ και μαζί με αυτούς που θα ήθελα παρέα στον αγώνα για την προσωπική και κοινωνική απελευθέρωση.
Αυθόρμητα μου ήρθε η απάντηση διότι θυμάμαι πράγματα που συνέβησαν γύρω μας, στην ζωή μου, εμπειρική και όχι ιδεολογική λοιπόν απάντηση! πράγματα επίσης που ζω σήμερα στην καθημερινότητα μου. Θα σας απαριθμήσω δυο-τρία από αυτά, ο χρόνος σας είναι πολύτιμος δεν θέλω να τον μονοπωλήσω.
Σαν εισαγωγή, να σας πω πως κι εγώ, όπως πολλοί από τους φίλους μου, προέρχομαι από τον εργατισμό και ολόκληρο το οικοδόμημα της εργατικής αυτονομίας. Φαντάζομαι πως γνωρίζετε την σημασία όλου αυτού, πως η φιγούρα του εργάτη, του κοινωνικού μάλιστα εργάτη υπήρξε θεμελιώδης σαν κεντρικό υποκείμενο μαζί με το οποίο εμείς οι αυτόνομοι θα οδηγούσαμε την επανάσταση στην γειτονική χώρα. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πω περισσότερα.
Ήρθε όμως το τέλος των χρόνων »79, αρχές του »80 μάλλον, όταν ένα πρωτοφανές γεγονός ήρθε να ανατρέψει όλη αυτή την πεποίθηση – συμπάθεια. Είναι τότε που η διοίκηση της FIAT στο Τορίνο αποφασίζει να απολύσει, μέσω αυτού που σήμερα αποκαλούμε διαθεσιμότητα, 25.000 εργάτες! με την μία!
Οι εργαζόμενοι, όπως ήταν φυσικό, κατεβαίνουν σε απεργία και καταλαμβάνουν τις εισόδους του εργοστασίου, εμποδίζοντας την είσοδο σε αυτό των πάντων. Αν θυμάμαι καλά, αντέχουν δυο εβδομάδες μέχρι που συμβαίνει το ανεπανάληπτο: καμιά 30 χιλιάδες από αυτούς, όλοι από τις ανώτερες κλίμακες αποδοχών και ειδικοτήτων [πρέπει να σας πω πως η διοίκηση είχε χωρίσει τους εργαζόμενους σε πολλές κλίμακες αποδοχών, τουλάχιστον επτά, πάντα εάν θυμάμαι καλά, επιτυγχάνοντας με αυτό τον τρόπο την διάσπαση του μετώπου τους!] κατεβαίνουν σε πορεία στο κέντρο της πόλης, απαιτώντας από την αστυνομία να διασπάσει τα μπλόκα των συναδέλφων τους, απαιτώντας να εργαστούν! [2]
Έρχομαι στο σήμερα, σε αυτό που συμβαίνει στην πόλη μας με τους εργαζόμενους στην ΒΦΛ. Θα σας περιγράψω εν ολίγοις την κατάσταση, για όσους δεν γνωρίζετε:
Εδώ το αφεντικό κάνει τα εξής: βγάζει στην διαθεσιμότητα καμιά 200 αριά και τους υπόλοιπους που κρατά, άλλους τόσους μάλλον, τους δίνει εργασία με ατομικές συμβάσεις, και για αόριστο χρόνο, για όσο τους χρειαστεί δηλαδή. Διασπώντας το μέτωπο τους με αυτό τον τρόπο.
Κι έχουμε έτσι τους απολυμένους να διαμαρτύρονται, με το δίκιο τους, λέγοντας και επαναλαμβάνοντας όμως με κάθε τρόπο το πρωτοφανές: »το εργοστάσιο είναι το σπίτι μας κι εδώ μέσα θα ζήσουμε μέχρι να πεθάνουμε». Άσχετα πως και τα μωρά γνωρίζουν πως κάθε ιδιωτική επιχείρηση ανήκει στο αφεντικό της!!
Κι αν γυρίσουμε ελάχιστα χρόνια πίσω, πάλι από τους ίδιους απεργούς το ακούσαμε και αυτό: λεν λοιπόν πως όταν αυτός που είχε στην ιδιοκτησία του το εργοστάσιο έχανε χρήματα, βρίσκονταν σε δύσκολη θέση, αυτοί του έκαναν πλάτες για να διευκολυνθεί, επιτρέποντας του με λίγα λόγια να κλείσει την άλλη του μονάδα, στην Θεσσαλονίκη, η οποία »έμπαινε μέσα», στέλνοντας στον δρόμο μπόλικους συναδέλφους τους στο όνομα της »ταξικής αλληλεγγύης», εκεί που σήμερα κινδυνεύουν να καταλήξουν οι καβαλιώτες εργαζόμενοι!
Με αυτά και αυτά θυμάμαι την »ταξική αλληλεγγύη» που επέδειξαν οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας στον Βόλο, πριν λίγα χρόνια πάλι, οι οποίοι, κόντρα στα καλέσματα των συναδέλφων τους των Αθηνών, εργάζονταν νυχθημερόν, επιτρέποντας στο αφεντικό να κάμψει τον αγώνα του κατειλημμένου εργοστασίου στην πρωτεύουσα, μιας και το προϊόν που του ήταν απαραίτητο του το παρείχαν οι εργαζόμενοι στην Μαγνησία.
Κι όταν λίγο αργότερα, το εργοστάσιο στο κέντρο άρχισε να λειτουργεί εκ νέου, με την ήττα των εργαζομένων σε αυτό, κάνει το μεγάλο δώρο στους βολιώτες »συνεργάτες» του κλείνοντας το »σπίτι τους» διαπαντός, στέλνοντας τους στον έξω από δω, έστω, στην ανεργία.
Διότι τ’ αφεντικά πλάτη στους εργαζομένους δεν βάζουνε ποτές!
Τώρα, θα με ρωτήσετε για τους φτωχούς. Συμπάσχω ,μαζί τους. Είναι όμως αόρατοι. Η φτώχεια είναι μια αρρωστημένη κατάσταση που καθιστά τους ανθρώπους αόρατους. Όταν το μοναδικό τους μέλημα είναι η επιβίωση…δεν υπάρχει υγεία εκεί μέσα, και δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν ν’ ανθίσουν ανατρεπτικά λουλούδια εκεί μέσα…όχι πως είναι αδύνατον, παραδείγματα θα έχετε πολλά…ίσως…εγώ αυτό που ξέρω είναι πως τόσα χρόνια, μες τους κοινωνικούς αγώνες έναν φτωχό-φτωχό δεν εγνώρισα ποτέ…
Θα κλείσω το οδοιπορικό μας, θυμίζοντας σας την ιστορία ενός ρουφιάνου, ενός σύγχρονου Εφιάλτη, με το όνομα Guido Rossa. Εργάτης και συνδικαλιστής στην Italsider στην Γένοβα, κατέδωσε στις διωκτικές αρχές συνάδελφο του τον οποίον αντελήφθη να μοιράζει φυλλάδια των Ερυθρών Ταξιαρχιών μέσα στο εργοστάσιο.[3]
Ο εργάτης που ονομάζονταν Francesco Berardi συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε μακροχρόνια κάθειρξη γιατί μοίρασε λίγα φυλλάδια, δυο χρόνια αργότερα κρεμάστηκε στο κελί του διότι δεν άντεξε τις συνθήκες κράτησης στις ειδικές φυλακές υψίστης ασφαλείας του στρατηγού Dalla Chiesa.
Αυτή η ιστορία με σημάδεψε ανεξίτηλα.
Και λέγω λοιπόν πως αυτοί που ονειρεύονται την ουτοπία να γίνεται πραγματικότητα, αυτοί όλοι που επιθυμούν την κοινωνία μέσα στην οποίαν ο άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται τον συνάνθρωπο και την φύση, στο όνομα του κέρδους και της ιδιοκτησίας, όλοι αυτοί θα βρεθούν, μες σε παρέες, σε όποια κοινωνική τάξη κι αν ανήκουν, και θα πολεμήσουν για την ελευθερία, την ισότητα και την δικαιοσύνη, διαχειριζόμενοι τις ζωές τους δίχως να έχουν ανάγκη από μεγάλα βιβλία και ακλόνητες πίστεις, παρά μόνο τους εαυτούς και τις φιλίες τους, πιστεύοντας στον συνάνθρωπο και την αλληλεγγύη, έχοντας αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια! Πράγματα που λείπουν από τους περισσότερους σήμερα, είτε είναι εργαζόμενοι ή πλούσιοι ή όπως αλλιώς κι αν χαρακτηρίζονται.
Ο αυτοσεβασμός χαρακτηρίζει τους ανθρώπους, κι όχι η κοινωνική ή ταξική τους προέλευση! Φτάνει πια με τα θέσφατα!
Εν κατακλείδι…είμαστε με αυτούς που θέλουν να γίνουν αφεντικά του εαυτού τους!
Υστερόγραφο: Κάποτε, ένας φίλος αυτόνομος σύντροφος που βρέθηκε σε μια συνάντηση εδώ στην πόλη, σε δημόσια συζήτηση, αναφερόμενος στον Gian Giacomo Feltrinelli, τον χαρακτήρισε προδότη της τάξης του. Εγώ έχω να πω πως το παράδειγμα του φώτισε την ζωή μου, μόλις έμαθα γι αυτόν, μιας και δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω ζωντανό, έφυγε νωρίς.[4]
Τέτοιους συντρόφους θα ήθελα κοντά μου, ανθρώπους διαφορετικούς, ατίθασους, απείθαρχους, ανυπότακτους…με αιτία!
[1], [https://anhsyxia.wordpress.com/2016/09/14/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%AE-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%86%CF%84%CF%89%CF%87%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82/]
[2],https://it.wikipedia.org/wiki/Marcia_dei_quarantamila
26/09/2016 Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
