πραγματεία
το φαντασιακό του Μιχάλη
Πιάνομαι λοιπόν να διαπραγματευτώ με όλες αυτές τις μεγάλες έννοιες με τις οποίες θα ασχοληθεί η εκδήλωση μας: αντάρτικο πόλης, χρόνια ’70, φυλακές, η δική μας Ιστορία, αιχμαλωσία, οργανώσεις, αναδίπλωση, οπισθοχώρηση, ριζοσπαστική σκέψη, όλες έννοιες η καθεμιά τους πανύψηλη, ήρθε και η 7η οκτώβρη να μας χτυπήσει την πόρτα με ορμή, Παλαιστίνη, Γάζα κάθε άλλο παρά τέλος της Ιστορίας!
αποφάσισα να σας μιλήσω σήμερα με εικόνες και τραγούδια, μουσική και κινηματογράφο. Διότι, για εμένα, έτσι ξεκίνησαν όλα. λίγα αναγνώσματα, περισσότερα ακούσματα, μονοπάτια με ήχο και εικόνα, τραγουδισμένα, στιγμές μοναδικές, ερεθίσματα που έπλασαν, μια για πάντα, ένα φαντασιακό που ήθελε πολύ μα πολύ να αποδράσει από όλα εκείνα με τα οποία το κατεστημένο της μικρής μας πόλης Χώρας βομβάρδιζε τα μυαλά.
συναυλίες: Rolling Stones στην Αθήνα, απρίλης 1967, λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα, ζωντανά. μια άλλη στον κινηματογράφο ’71 ή ’72, Λονδίνο, Woodstock
εικόνες : Γκεβάρα, παντού, σε πόστερ μπλουζάκια σημαίες, πάντα Λονδίνο, αρχές εβδομήντα
ταινίες: ο Αμερικάνος-υπό κατάσταση πολιορκίας, η Μάχη του Αλγερίου, Pink Floyd στην Πομπηία, Σέρπικο, ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Άλογο, οι δύο Ληστές, η Άγρια Συμμορία, όλες στη Φλωρεντία. Φράουλες και Αίμα φυσικά. το μικρό μεγάλο ανθρωπάκι, ο Πρωτάρης και βέβαια το Ζαμπρίσκι Πόιντ
μουσικές: ο αμερικανικός ύμνος από τον Hendrix στο Γούντστοκ, η Διεθνής από τον Stratos στην Φλωρεντία, Child in time, Deep Purple. Wish You Were Here των Pink Floyd, Βιετνάμ γιε γιε Σαββόπουλος, [εκείνο το αναπνέεις με καλάμι με καλάμι έχει μείνει εμβληματικό, καθόρισε όλη την πολιτική μου ενηλικίωση] μαζί με τον κόκκινο ήλιο και την Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Βάλε κι’ άλλο πιάτο στο τραπέζι- Ξαρχάκος, και Το Κόκκινο Τραγούδι για το Tall El Zaatar μαζί με Ιούλιος, αύγουστος, (Μαύρος) σεπτέμβρης, πάντα από τους Area και τον Δημήτρη Στράτο
δεν μπαίνω σε επεξηγήσεις, θέλω να σας αφήσω να ψαχθείτε λιγάκι, όπως έκανα κι εγώ τότε για να μάθω, να καταλάβω καλύτερα πράματα και.. θάματα
αυτά τα οποία ανέφερα πολιτικά κοινωνικά μανιφέστα, με ήχο και εικόνα μαζί με την αφήγηση, μίλησαν κατευθείαν στη καρδιά μου παρουσιάζοντας την ιστορία της ανθρωπότητας απ’ όλες τις πτυχές της, τα κρίσιμα ζητήματα, εκείνα τα μεγάλα που ενέπνευσαν τη νεολαία ενάντια στη συντήρηση και το σκουριασμένο, ξεσήκωναν τους καταπιεσμένους στις γωνιές του κόσμου ενάντια στην καθεστηκυία τάξη
Άλλοι σύντροφοι μιλούν διαφορετικά, ξέρετε, και καλά κάνουν. Εγώ γνωρίζω πως μεγάλωσα έτσι, διότι στον σχηματισμό και την κατάρτιση μου δεν έπαιξαν ρόλο οι αναλύσεις όσο τα παραδείγματα και οι ζωντανές ιστορίες. Στο φαντασιακό μου αθλητές όπως ο τεράστιος Σόκρατες, που παρεμπιπτόντως πέρασε από την Φιορεντίνα, ο Άλι ή ο Τεόφιλο Στήβενσον μαζί με τον μεγάλο Χουαντορένα μέτρησαν αφάνταστα, μπορώ άνετα να δηλώσω, πολύ περισσότερο από μεγάλους θεωρητικούς ή άλλα τέτοια πράγματα. Διότι στη ζωή τους κατάφεραν να κάνουν πράξη αυτό που ονειρεύονταν για την κοινωνία ολάκερη, για μεγάλο ή μικρότερο διάστημα, όπως εξάλλου κι εμείς οι πολεμιστές στρατευμένοι των χρόνων ’70 στην Ιταλία, όπου είχα την τύχη να βρεθώ και να ζήσω κάποια από εκείνα τα καταπληκτικά χρόνια, όταν καταφέραμε να απελευθερώσουμε ζώνες στιγμές ώρες και ημέρες από τα νύχια του εχθρού, του κατεστημένου.
Χάσαμε, λίγο αργότερα έπεσε και η Σοβιετική Ένωση, από τα μέσα, ως φυσικό επακόλουθο αυτού που είχε καταντήσει με τα χρόνια, και ο Φουκουγιάμα πίστεψε πως η Ιστορία είχε τελειώσει. Γελάστηκε όμως διότι η ανάγκη του ανθρώπου για αυτονομία και χειραφέτηση είναι αθάνατη! και ο αγώνας συνεχίζεται.
Ας επιστρέψω όμως και πάλι πίσω. Έφυγα νεαρός τότες, σεπτέμβρη του ’73 [λίγες μέρες πριν το Πολυτεχνείο, κι εγώ γεννήθηκα 17 νοέμβρη] από μια πόλη όπου δεν συνέβαινε τίποτα. η Χώρα στο γύψο και η Φλωρεντία όπου προσγειώθηκα μες τη βοή και τη φασαρία, μια νεολαία σε αναβρασμό που ζητούσε απαιτούσε την απελευθέρωση της από τα δεσμά στα οποία την υποχρέωνε το σύστημα, και δεν έμενε στα λόγια. νέοι που προεικόνιζαν το αύριο σήμερα. Ξεχύνονταν στους δρόμους και τις πλατείες την ώρα που το γέρικο δολοπλοκούσε με σφαγές και πραξικοπήματα. Ο ρόλος αστυνομίας και στρατού είχε αποκαλυφθεί στα μάτια μου στις ταινίες για τις οποίες μίλησα, ποιο ήταν το κατεστημένο γενικότερα σε συνήθειες ήθη και έθιμα, »δεν χρειάζονταν περισσότερα». Οι rolling stones τραγουδούσαν street fighting man, για τους μαχητές των δρόμων, και τον αέρα δονούσαν συνθήματα όπως ETA MIR φενταγίν Τουπαμάρος Βιετκόνγκ ή σε άλλη έκδοση Γκιαπ Γκιαπ Χο Τσι Μιν Τουπαμάρος Βιεκόνγκ, [κάποια στιγμή η παραλλαγή έγινε Prima Linea combat]. Οι ταινίες και τα τραγούδια είχαν ανοίξει τα μάτια μου, έπρεπε μόνο να εμπλουτίσω τις γνώσεις. Να είναι καλά το βιβλιοπωλείο Φελτρινέλλι, [κι αυτός ο τεράστιος άνθρωπος], μπροσούρες απ’ όλο τον τότε αγωνιζόμενο κόσμο, το ημερολόγια του Γκεβάρα το εγχειρίδιο του Μαριγκέλα οι προκηρύξεις των ερυθρών Ταξιαρχιών και άλλων ένοπλων οργανώσεων, η πτωτική πορεία των επίσημων κομουνιστικών οργανώσεων, συμβιβασμένων την συνδιαχείριση με την δεξιά του υπάρχοντος δεν μου άφησαν άλλα περιθώρια. Ο κύβος είχε ριφθεί και το ποτάμι δεν θα γύριζε πίσω.
Νέα κοινωνικά υποκείμενα έβγαιναν στο προσκήνιο και ζητούσαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη γραφή της Ιστορίας. Εκεί μαζί τους τριγυρνούσα κι εγώ, άρπαξα τον ταύρο απ’ τα κέρατα, τον καρχαρία απ’ το φτερό αν προτιμάτε κι όρμησα μαζί τους. Έχω γράψει ήδη τρία βιβλία με αυτές τις ιστορίες, μια μεγάλη, περιεκτική συνέντευξη στο Θάνο που τυπώθηκε σε μπροσούρα και μιλά αναλυτικότερα απ’ ότι εδώ γι’ αυτά τα θέματα, μπορείτε να ανατρέξετε. Τώρα περιορίζομαι σε αυτή την εξιστόρηση διότι θεωρώ σημαντικότατη, επειδή είναι η ψυχή μου που μιλά, πρώτα ήρθαν τα ακούσματα και ο κινηματογράφος, αυτά άγγιξαν την καρδιά μου, με προβλημάτισαν, με έκαναν να ψαχθώ και κάποια στιγμή να διαλέξω πλευρά, φυσιολογικότατα. θεωρώ πως δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι άλλο από να ταχτώ ευθύς εξ αρχής με τους εξεγερμένους και στη συνέχεια με τους μαχόμενους εξεγερμένους. ‘Ηρθε από μόνο του, δεν υπήρχε άλλη επιλογή.
Γκεβάρα λοιπόν, γκεβαρισμός, στο κέντρο όλου του ζητήματος, το αιώνιο πρότυπο εμποτισμένος με άφθονες δόσεις εργατικής Αυτονομίας, του πολύπλευρου άφθαρτου στον χρόνο για εμένα φυσικά κινήματος που αναστάτωσε για κάποια χρόνια την Ιταλία, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια μέσα μου, αποτέλεσαν ένα εκρηκτικό μίγμα ολοκληρωμένης πλέον κατανόησης της ζωής με επαναστατικούς όρους.
Όταν όλη σου η ζωή, πιτσιρικάς, περιστρέφεται γύρω από ιστορίες ηρώων από την αρχαιότητα δεν μπορείς μετά, αργότερα, όταν τα μάτια σου έχουν ανοίξει διάπλατα και διαλέγεις κοινωνικό στρατόπεδο, δεν γίνεται λέγω να πας με τον Μπερλινγκουέρ και τα ξεπουλημένα ΚΚ, ή τις πλέον παραιτημένες οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς που κατάντησαν να ψάχνουν εκλογικίστικα τεχνάσματα. Δεν ήταν στο δικό μου χαρακτήρα. Άλλο διεκδικήσεις, ταξικές αν θέλετε, και άλλο απελευθερωτικός πόλεμος, ολοκληρωτική απελευθέρωση, εδώ και τώρα, αυτό διάλεξα, διαλέξαμε. Δεν θέλαμε να περιμένουμε να ωριμάσουν κάποιες συνθήκες, ήταν ήδη ώριμες από καιρό, στα μάτια μας, έτσι τουλάχιστον πιστέψαμε. ίσως εκεί λαθέψαμε, δεν το αλλάζω με τίποτα!
Μου χάρισαν ότι δυνατότερο υπήρξε στη ζωή μου, σίγουρα. Πολλά υπέροχα πράγματα, μεγάλη στενοχώρια στο τέλος, έτσι είναι όμως η ζωή, δεν μετάνιωσα ποτές. Μόνη μου πίκρα πως ταλαιπωρήθηκα λιγότερο από τους πρώην συντρόφους μου, καθαρά από θέμα τύχης. Και το σύνθημα που δονούσε τότε τις ψυχές μας και τους δρόμους, αυτή είναι μόνο η αρχή θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε είναι διαχρονικό όσο ποτέ άλλοτε.
Λένε πως η Αυτοπαρατήρηση είναι ο δρόμος που οδηγεί στην αυτογνωσία, το έχω δοκιμάσει, πιστέψτε με, πέρα για πέρα αληθινό. Οι σκηνές που είδα στην οθόνη συγκλόνισαν το είναι μου, έτσι επιθυμούσα να είμαι κι εγώ, να κάνω τα ίδια πράματα, αυτά που διάβαζα για τους αγωνιστές με τρέλαιναν, θέλησα να τους μοιάσω, η ψυχή μου λαμπυρίζει με ετούτες τις εικόνες, αυτό είμαι, αυτό θα πράξω. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Γι’ αυτό έχουν πέσει με τα μούτρα οι μπουρζουάδες στις εικόνες, παρουσιάζουν ψεύτικους ήρωες και πρότυπα δεξιά και αριστερά διότι τρέμουν τη νεολαία και το φαντασιακό της, προσπαθούν να την παραμυθιάσουν, παπατζιλίκια όπως λέει και ο Τεντόγλου. Εμείς έχουμε μείνει πολύ πίσω σε αυτό. Θεμελιώδες στοιχείο η αντιπληροφόρηση, ψάξιμο παρατήρηση πρόταση ανατρεπτική, με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεση μας, ο επικοινωνιακός πόλεμος.
Ο καθείς μας έχει την δική του ψυχοσύνθεση, να βρει τι του ταιριάζει και να πέσει με τα μούτρα να πετύχει, η μόνη λύση. Να ψάχνουμε τα διαμάντια και όχι να περνούμε απλά την ώρα μας.
Το κατεστημένο δεν ξεχνά, το βλέπετε, κυνηγάει τους παππούδες και τις γιαγιάδες, όχι αυτό που είναι αλλά αυτό που αντιπροσωπεύουν. Θέλει εγρήγορση λοιπόν, όχι εφησυχασμό. Διά τούτο κι εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε τους δικούς μας, τις δικές μας ιστορίες, να τις επαναλαμβάνουμε, μέχρι να γίνουμε κουραστικοί. Τα λουλούδια φυτρώνουν και ξαναφυτρώνουν από τις σπορές που έπεσαν παλιότερα. Σπορά και ψάξιμο λοιπόν, ταυτόχρονα. Επανάληψη και εξερεύνηση, ο δρόμος μας. Κάτι μπορούμε να πετύχουμε στον ηλεκτρονικό πόλεμο, εκεί μπορούμε να χτυπήσουμε και να προκαλέσουμε μεγάλες ζημιές αποκομίζοντας τεράστια κέρδη για τα μέτρα μας, χακάρισμα παιδιά.
Κάποτε, στο γυμνάσιο με απέβαλαν γιατί φορούσα συχνά μια κόκκινη μπλούζα, [τάχατις πως συμπαθούσα τους κομουνιστές, εγώ ήμουν ολυμπιακός], με έκαναν να αγαπήσω ακόμη περισσότερο τους κόκκινους, τους επαναστάτες τους ανυπότακτους, τους γαύρους επίσης. Κι όπως λέει ο αοιδός: Πιστεύω μόνο παραμύθια λαϊκά
τα κόκκινα τα μπλουζ που κοροϊδεύεις
δεν νομίζω λοιπόν πως χρειάζονται περισσότερα, επαναλαμβάνω, καταλαβαινόμαστε τώρα. Αν κάποτε η ταξική πάλη ήταν η κινητήριος δύναμη της Ιστορίας [ήταν;], σήμερα ο αγώνας παίζεται μεταξύ Νότου και Βορρά της Γης, ανάμεσα στο αίσθημα λευκής υπεροχής και στην απαίτηση ελευθερίας από τους πρώην και νυν αποικισμένους λαούς, ενάντια σε έννοιες όπως η αέναη ανάπτυξη a tutti i costi για παράδειγμα.
Οι παλαιστίνιοι πρέπει να εξαφανιστούν, όχι μόνο σωματικά αλλά και στην επικοινωνία που τυλίγει ολόκληρο τον πλανήτη. Ποτέ η σιωνιστική δύναμη ηπα είχε φτάσει τόσο μακριά, ούτε καν η ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ και του Γκέμπελς είχε φτάσει τόσο μακριά. να αρνείται, να παραποιεί, να αποκρύπτει. Αλλά η Γάζα αντιστέκεται, ολόκληρη η Παλαιστίνη αντιστέκεται και δίνει τη μάχη για τον ελεύθερο κόσμο.
Οι λαοί αρχίζουν να αμφισβητούν τις πολιτικές τους ελίτ και επαναστατούν ενάντια στον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης σαμποτάροντάς τον και χρησιμοποιώντας όλα τα δυνατά μέσα. η Γάζα δεν είναι μόνη, η Γάζα βρίσκεται στις πλατείες των πόλεων του κόσμου, είναι στο διαδίκτυο, στα απελευθερωμένα νησιά του πολιτισμού και της μη τυποποιημένης γνώσης.
Aυτό το κείμενο γράφτηκε αφού έλαβα ετούτο από τον φίλο μου Θάνο: Σύντροφε, ελπίζω το γράμμα μου να σε βρίσκει καλά. Έξω από τη φυλακή πλέον και προσπαθούμε να ξαναπιάσουμε το νήμα της αντίστασης από εκεί που το αφήσαμε.
Τις επόμενες βδομάδες οργανώνουμε μια ενημερωτική εκδήλωση με αφορμή τις συλλήψεις των συντρόφων Daniela Klette & Leonardo Bertulazzi. Με βάση της υποθέσεις τους κινούμαστε πάνω στην ιστορία του αντάρτικου αποτυπώματος των χρόνων 1970, μια πληγή που παραμένει ανοιχτή για την εξουσία 50 χρόνια μετά.
Θα γίνει μια ιστορική αναφορά στη συνθήκη πάνω στην οποία γεννήθηκε το αντάρτικο πόλης, στις οργανώσεις που έδρασαν στην Ευρώπη, στις υποθέσεις των 2 διωκόμενων συντρόφων καταλήγοντας πως σήμερα, μέσα στα χρόνια αναδίπλωσης και οπισθοχώρησης, είναι καιρός να ξανασυστηθούμε, να οργανωθούμε ριζοσπαστικά για να υπερασπιστούμε την ιστορία μας και την παρακαταθήκη όσων χάσαμε όλα αυτά τα χρόνια από τις σφαίρες των μπάτσων, από τα βασανιστήρια και την αιχμαλωσία.
Για μας οι συλλήψεις των συντρόφων Daniela και Leo, είναι μια ηχηρή υπενθύμιση πως όσα χρόνια και αν περάσουν η ένοπλη αντίσταση ήταν, είναι και θα είναι ο μονόδρομος για την κοινωνική απελευθέρωση και την επανάσταση.
Θα θέλαμε και τη δική σου συνεισφορά σε αυτά τα πλαίσια σα χαιρετισμό και τοποθέτηση για την αλληλεγγύη στους 2 συντρόφους μέσα από το πέρασμα σου από τα ένοπλα χρόνια του 1970. Σε φιλώ να είσαι δυνατός και δημιουργικός.
πιστεύω πως κατάφερα να δώσω ένα στίγμα του εαυτού μου. Τον νέο άνθρωπο χρειαζόμαστε, να προσπαθούμε καθημερινά να αποτινάξουμε τον ζυγό του παλιού που έχουμε μέσα μας. ο καθείς εφ’ ω ετάχθη, να το βρούμε κι αυτό. Να βρούμε τις δικές μας σταγόνες ήλιου στη στοιχειωμένη πόλη, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Διότι η επανάσταση βρίσκεται στο βάθος των ματιών σου
οι καιροί έχουν αλλάξει, δεν μπορούμε δεν πρέπει να στεκόμαστε αγκυροβολημένοι στις Βίβλους, το κίνημα των κινημάτων, οι ζαπατίστας ήρθαν να προσφέρουν νέα δεδομένα – νέες παραστάσεις στο φαντασιακό μας – πρέπει να συμβαδίσουμε με το παρόν και αυτά που δίδαξε η ιστορία των τελευταίων χρόνων στις περιοχές της Δύσης, να προσαρμόσουμε τις πρακτικές μας στο σήμερα, συνδυάζοντας. Διαχρονικές αξίες η απαλλοτρίωση του πλούτου που με χίλιους τρόπους μας αρπάζουν καθημερινά, όπως και η κατάληψη, λιγότερο ή περισσότερο μακρόχρονη εδαφών στην σύγχρονη μητρόπολη, και όχι μόνο, σε ολόκληρη την επικράτεια
κλείνοντας, μια αναφορά σε κάποιους που επιβιώνουν χειρότερα από εμάς, με τίτλο: «φυλακές χωρίς τοίχους»: …Οι τοίχοι και οι φράχτες των «κέντρων κράτησης μεταναστών» στερούν από τους ανθρώπους την ελευθερία και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ενώ οι προσωρινές βίζες προσφέρουν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, επιτρέποντας στους ανθρώπους να ζουν στην κοινότητα, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Οι προσωρινές βίζες είναι, με απλά λόγια, φυλακές χωρίς τείχη που προκαλούν σημαντική ψυχολογική και συναισθηματική βλάβη…
αφιερωμένο εξαιρετικά σε έναν ακόμη μεγάλο της δικής μας Ιστορίας
Για όλα αυτά θα κουβεντιάσουμε με τον Αλέξανδρο, τον Μιχάλη και το κοινό, την παρέα που θα συγκεντρωθεί. θα ακούσουμε και θα συμμετάσχουμε στις μουσικές του Γιώργου του Σιμήτα, συντροφιά με μπύρες και κοκτέιλ στο Αυγοκάντο του Τάσου, στη στοά Μεγάλου Αλεξάνδρου, την Παρασκευή 27 του σεπτέμβρη, μετά τις οκτώ το βράδυ
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
