06/03/2025
Η αλλαγή των κυρίαρχων τάξεων στις ΗΠΑ και η έλευση Τραμπ, οδήγησε σε μια ολοκληρωτική αλλαγή της αυτοκρατορικής πολιτικής στρατηγικής μπροστά στην υπερίσχυση της πολυπολικότητας, την κρίση του δολαρίου και την επιτάχυνση των διαδικασιών αποαποικιοποίησης όπως στο Σαχέλ και τον μακρύ πόλεμο φθοράς μεταξύ ιμπεριαλισμού και μπολιβαριανισμού στη Λατινική Αμερική, γράφει ο Nico Maccentelli.
Εάν προηγουμένως η Ρωσία θεωρούνταν ο δαίμονας που έπρεπε να νικηθεί στην αφήγηση του δυτικού κήπου των φιλελεύθερων δημοκρατιών, και οι ΗΠΑ και οι υποτελείς τους βρίσκονταν σε κατάσταση ολοκληρωτικής επίθεσης στη Ρωσική Ομοσπονδία από το ναζιστικό πραξικόπημα του Euromaidan για να την εξαρθρώσουν και να αποκτήσουν πρόσβαση στους τεράστιους εσωτερικούς πόρους, τώρα ο τραμπισμός ελπίζει και σκέφτεται να αντιμετωπίσει την παρακμή της αμερικανικής αυτοκρατορίας και της ηγεμονίας του νομίσματος της επιστρέφοντας σε ένα είδος διπολισμού όπως στις εποχές της ΕΣΣΔ, σε μια προσπάθεια να σπάσει τη κινο-ρωσική συμμαχία, σβήνοντας το ανατολικοευρωπαϊκό μέτωπο για να στραφεί προς την Ινδοκίνα και την Άπω Ανατολή, με την πιθανή κλιμάκωση της κρίσης στην Ταϊβάν.
Εξάλλου, ο δεύτερος εχθρός, οι υποτελείς, πάνω στους οποίους επιβάλλεται η ηγεμονία, έχει ήδη ηττηθεί μαζί με την Ουκρανία στον πόλεμο με τη Ρωσία, πράγμα είχε μια εξίσου σημαντική εσωτερική συνέπεια: το σπάσιμο του δεσμού με τη Ρωσία από πλευράς της Γερμανίας, την ευρωπαϊκή βιομηχανική ατμομηχανή.
Αυτό πέτυχε και με τρομοκρατικά μέσα και μαφιόζικες προειδοποιήσεις όπως η επίθεση στο Nord Stream. Όμως η ήττα σε αυτό το σημείο είναι κάτι θανατηφόρο για την επιβίωση του ευρωατλαντισμού και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ανάλυση του πολέμου στην Ευρώπη, η ισορροπία δυνάμεων με τη Ρωσία, οι εσωτερικές αντιφάσεις του ατλαντιστικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, η παρακμή του ευρωπαϊκού εγχειρήματος σε μη αναστρέψιμη κρίση με αυτόν τον πόλεμο και με τις επιταχύνσεις μιας κοινωνικής και πολιτικής κρίσης λόγω της πολεμικής οικονομίας: το τελευταίο νεοφιλελεύθερο ταξίδι μιας ΤΙΝΑ που σήμερα ηχεί σαν καμπάνες θανάτου, πένθιμες, για την ίδια την ΕΕ.
Σχεδόν όλα αυτά εκφράζονται καλά με τα λόγια του Αλεσάντρο Ορσίνι-Alessandro Orsini: «Κατηγορούν τον Πούτιν γιατί εισέβαλε στην Ουκρανία; Το 2023, ο ίδιος ο Στόλτενμπεργκ καυχιόταν ότι είχε απορρίψει όλα τα αιτήματα για διάλογο, από τους ρώσους, οι οποίοι ήθελαν να αποφύγουν να καταφύγουν σε στρατιωτική λύση.
Εάν σήμερα ο Τραμπ κακομεταχειρίζεται τον Ζελένσκι, το κάνει για να κρύψει την καταστροφική ήττα της Δύσης, η οποία είχε αυταπάτες πως θα μπορούσε να γονατίσει τη Ρωσία. Μετά, πολλοί πιστεύουν ότι η προσπάθεια σύνδεσης της Ουκρανίας με το Νατο χρονολογείται από το 2008, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια: ήταν ο Μπιλ Κλίντον, πολύ πίσω, το 1994 μάλιστα, που ενέκρινε το σχέδιο. Σήμερα, λοιπόν, κάθε ηθική δύναμη της Δύσης έχει καταστραφεί ολοσχερώς από τη γενοκτονία στη Γάζα».
«Ζούμε σε μια εποχή όπου, μετά από αυτό που κάναμε στη Γάζα, κανείς δεν μπορεί πλέον να αφηγηθεί στον εαυτό του την ιστορία πως ο δυτικός πολιτισμός είναι νομικά ανώτερος από τη Ρωσία, από την Κίνα, από τη Βόρεια Κορέα. Αυτή είναι μια πολυτέλεια που κανείς μας δεν μπορεί να αντέξει πια.
Τα τελευταία 30 χρόνια, οι δυτικές δημοκρατίες έχουν παραβιάσει το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε δικτατορία. Και αυτό προκύπτει ξεκάθαρα από την ιστορική τεκμηρίωση: τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, κανείς δεν διεξήγαγε τόσους παράνομους πολέμους όσο το Νατο».
«Το 1999 το Νατο διεξήγαγε ένα πόλεμο ενάντια στη Σερβία κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Στη συνέχεια, το 2011 βομβάρδισε τον Καντάφι για την ανατροπή του σε συμμαχίες με τους λίβυους αντάρτες (άλλος ένας πόλεμος που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο).
Για να μην αναφέρουμε, ακριβώς, τι κάναμε και κάνουμε ακόμα στη Γάζα, όπου γίνεται ακόμη και λόγος για απέλαση του επιζώντος παλαιστινιακού πληθυσμού, την εκτόπιση του. Επιπλέον, ο πόλεμος στην Ουκρανία, προκάλεσε τον πολιτικό θάνατο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Πούτιν απλά σκότωσε, πολιτικά, την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στη διεθνή πολιτική, οι πόλεμοι επιτελούν την ίδια λειτουργία που επιτελεί η έρευνα στην επιστήμη: χρησιμεύουν για την επιβεβαίωση υποθέσεων. Κατά τη διάρκεια των πολέμων, οι άρχουσες τάξεις κάνουν υποθέσεις σχετικά με τη δύναμη των εχθρών.
Όταν ξέσπασε αυτός ο πόλεμος, η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέθετε ότι η Ρωσία ήταν πολύ αδύναμη και ότι η Ευρώπη ήταν πολύ δυνατή. Αντίθετα ο πόλεμος αποκάλυψε την ισορροπία δυνάμεων: η Ρωσία είναι πολύ δυνατή και η Ευρώπη είναι πολύ αδύναμη. Αν θέλει, η Ρωσία μπορεί να συντρίψει την Ευρώπη με μια γροθιά».
«Ο Mark Rutte, ο νέος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ δήλωσε πριν από μερικές εβδομάδες ότι, από στρατιωτική άποψη, αυτό που παράγει η Ρωσία σε τρεις μήνες το Νατο παράγει σε έναν ολόκληρο χρόνο, από το Λος Άντζελες μέχρι την Άγκυρα. Δηλαδή: ο Rutte μας λέει ότι 32 χώρες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, παράγουν απείρως λιγότερο σε επίπεδο εξοπλισμών από τη Ρωσία. Οι Ηπα και η Ευρώπη μαζί καταφέρνουν να παράγουν 1,2 εκατομμύρια βλήματα για βαρύ πυροβολικό, ενώ η Ρωσία παράγει 3 εκατομμύρια σε ένα χρόνο».
«Πώς είναι δυνατόν η Ευρώπη να συνεχίσει μόνη της τον πόλεμο; Και πώς θα μπορούσε να βοηθήσει την Ουκρανία να νικήσει τον Πούτιν; Αυτός ήταν ο πραγματικός στόχος του Μπάιντεν, η καθαίρεση του Πούτιν, και απέτυχε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επενδύσει αποκλειστικά στον πόλεμο.
Η επίσημη θέση των ευρωπαίων ηγετών (Ντράγκι, η ίδια η Μελόνι, Μακρόν και Σολτς, όσο υπήρχε) ήταν η δέσμευση για την ήττα της Ρωσίας, η άνευ όρων αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων. Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βασίσει ολόκληρη την πολιτική της στη δύναμη, αποστρέφοντας τη διπλωματία. Και αφού δεν έχει δύναμη, έχει χάσει την πολιτική».
«Εγώ δεν πιστεύω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορέσει ποτέ να ξαναγεννηθεί, από πολιτική άποψη, εξαιτίας αυτού του πολέμου: διότι η ταπείνωση, η καταστροφή ήταν τόσο μεγάλη και τόσο εμφανής που στην Ασία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, η Ευρώπη δεν μετράει πλέον τίποτα.
Κάνοντας αυτόν τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε το τίποτα της. Έτσι τώρα αναγκάζεται να ζει κάτω από τη μόνιμη απειλή της Ρωσίας, έναντι της οποίας έχουμε ανακαλύψει ότι δεν έχουμε αποτρεπτικό».
«Ανακαλύψαμε επίσης ότι ο Τραμπ δεν θέλει να επενδύσει σε έναν πόλεμο με τη Ρωσία, πολύ περισσότερο στην Ουκρανία. Όντως ο Πούτιν είναι πολύ δυνατός αυτή τη στιγμή. Και γι’ αυτό νομίζω ότι απλώς προσποιείται ότι διαπραγματεύεται.
Κατά τη γνώμη μου, ο Πούτιν δεν θέλει να διαπραγματευτεί: στην πραγματικότητα θέλει μια ψεύτικη διαπραγμάτευση, για την άνευ όρων παράδοση της Ουκρανίας. Τόσο πολύ που πριν από 24 ώρες η Ρωσία πραγματοποίησε μι επίθεση ρεκόρ, έναν βομβαρδισμό ρεκόρ κατά της Ουκρανίας: εκτόξευσε 237 drones κυρίως στην Οδησσό, δηλαδή την τελευταία διέξοδο στη θάλασσα που έμεινε στους ουκρανούς».
« Ο Trump έστειλε ένα tweet λέγοντας ότι «η ειρήνη θα ξεσπάσει σε λίγες μέρες». Πολλοί αισιόδοξοι φαντάζονται ότι θα υπάρξει μια τέτοια διαπραγμάτευση: ο Πούτιν σταματά τα όπλα και συζητάμε. Από την άλλη, πιστεύω ότι ο Πούτιν θα κάνει μια συμφωνία βάζοντας ένα μαχαίρι στο λαιμό του Ζελένσκι.
Δηλαδή: θα διαπραγματευτεί χωρίς να διακόψει τις σφαγές. Και θα θέλει όλα όσα ζήτησε πριν από τρία χρόνια για να μην τον κάνει, τον πόλεμο. Τώρα, το τεράστιο πρόβλημα της Ουκρανίας (και η μεγάλη τραγωδία της Ευρώπης) είναι ότι ο Τραμπ δεν έχει διέξοδο: αν δεν θέλει να ξαναμπεί στον πόλεμο, μεταμορφωνόμενος σε έναν Μπάιντεν-2, πρέπει να υποχωρήσει σε όλες τις απαιτήσεις του Πούτιν» (1).
Μπορεί να ειπωθεί ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος, σήμερα σε αγωνία λόγω αλλαγής καθεστώτος, έκανε τη βρώμικη δουλειά στην πολιτική στρατηγική necom και dem και σήμερα ο Τραμπ αποκομίζει τα οφέλη, επιτρέποντας μάλιστα στον εαυτό του να βγάλει έξω την ΕΕ μαζί με το Κίεβο από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τη Ρωσία για τον τερματισμό των εχθροπραξιών στην Ουκρανία και στέλνοντας όλες τις καγκελαρία της γηραιάς ηπείρου σε ταραχή.
Μετά από ποταμούς δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχουν λάβει όλα τα ατλαντικά πολιτικά και επικοινωνιακά κέντρα μέσω της USAID, ακόμα και οι μισθοφόροι γραφιάδες μας (ένας παλιός αλλά πολύ επίκαιρος όρος, δεδομένου ότι γράφουν σύμφωνα με τους κυρίαρχους-αφεντάδες της στιγμής και με αντάλλαγμα σκληρά μετρητά) παίζουν μπάλα.
Από εδώ δημιουργείται μια κατάσταση χάους και οι μεγάλες ευρωπαϊκές διοικητικές ομάδες, οι ευρωγραφειοκράτες όπως η Von Der Leyen, που εξακολουθούν να συνδέονται με την αμερικανική συμμαχία dem και neocom, δεν ξέρουν τι ρόλο να παίξουν σε αυτή τη ριζική αλλαγή πολιτικής.
Και βρισκόμαστε ακόμη στη φάση στην οποία η ΕΕ είναι στην πραγματικότητα ένα προπύργιο της παλιάς αυτοκρατορικής δύναμης, με τα καραβανάκια των δημοκρατικών, φιλελεύθερων, εργατικών, σοσιαλδημοκρατών, γεμάτη με διάφορους υπερανθρωπιστές fabians και malthusians, ολόκληρο το νταβοσιανό ρεύμα που προσπαθεί να διατηρήσει τις θέσεις του ακριβώς στην Ευρώπη.
Ρουμανία: μετά την ακύρωση των εκλογών με ένα κάποιο πρόσχημα, ο ίδιος ο νικητής υποψήφιος, ακόμα φαβορί, συνελήφθη καθώς πήγε να παρουσιάσει την υποψηφιότητά του. αυτό συμβαίνει σε μια χώρα της ΕΕ και δεν υπάρχει καν αμφιβολία στα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης που είναι τόσο «δημοκρατικά»…
Αν εξετάσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, αντιλαμβανόμαστε ότι μαζί με την ορντοφιλελεύθερη κεντρική θέση των αγορών και τους συνακόλουθους κανόνες που έχουν περάσει ως άυλα τεχνικά στοιχεία της ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική), αυτή η μπάντα είναι σίγουρα υπό εκκαθάριση και, μπροστά στις κοινωνικές πιέσεις και την εμφάνιση αντιευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων, ειδικά οι δεξιές δυνάμεις όπως η γερμανική AFD, δεν βρίσκουν τίποτα καλύτερο από τη λογοκρισία και αυταρχικές πράξεις στα εδάφη της, όπως οι ρουμανικές εκλογές, ακυρωμένες για αιτίες που συνορεύουν με την άνοια, μέχρι τη χθεσινή είδηση πως ο υποψήφιος φαβορί Τζορτζέσκου-Georgescu, »φιλοπουτινικός», συνελήφθη για συνωμοσία ενώ ήταν καθ’ οδόν να παραδώσει τα έγγραφα θέτοντας εκ νέου υποψηφιότητα. Αν αυτό δεν είναι φασισμός…
Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι σε αυτήν την ιστορική στιγμή στη Δύση, το επίκεντρο της εσωτερικής σύγκρουσης δεν είναι δυστυχώς η ταξική πάλη των από κάτω ενάντια σε αυτούς που βρίσκονται επάνω, αλλά μια άγρια πολιτική σύγκρουση μεταξύ των συνιστωσών του κεφαλαίου.
Ως εκ τούτου, το σύνθημα que se vayan todos, να φύγουν όλοι, το σύνθημα που εμφανίστηκε αυθόρμητα κατά τις διαμαρτυρίες των cacerolazos στην Αργεντινή, και χρησιμοποιήθηκε στην Ιταλία από τομείς ταξικού ανταγωνισμού πριν από χρόνια, εξακολουθεί να είναι αρκετά επίκαιρο. Είναι ακόμα και σήμερα το μόνο χαρτί που έχει ο κόσμος και μπορεί να παίξει ώστε να εισέλθει ορμητικά στην πολιτική σκηνή, χωρίς να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολύχρωμες μπάντες και από έναν ψεύτικο ανθρωπισμό- δικαιωματισμό, που έχει ξεχάσει εντελώς και σκόπιμα το ζήτημα των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Ο φασισμός, ή μάλλον ο σημερινός ολοκληρωτισμός είναι το όργανο του ιμπεριαλισμού, το εργαλείο του, αναδύεται ήδη σαπισμένος από τα παντελόνια μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας που έχει ήδη χάσει τα τελευταία απομεινάρια δημοκρατίας, έστω και μόνο επηρεασμένης από βόμβες και κροτάλισμα σπαθιών, ώστε να παρουσιάζεται με όλη της την ειλικρίνεια ένα καθεστώς που καταστέλλει, λογοκρίνει, στέλνει κατά διαόλου τις κανονικές εκλογές αν δεν του αρέσει, βάζει τον πόλεμο ως πολιτική επιλογή και ως ορίζοντα για τους ίδιους τους πολίτες του.
Αμφότερα τα στρατόπεδα, τόσο των ψευδο-κυρίαρχων δεξιών δυνάμεων όσο και των αριστερών ztl αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτόν τον ολοκληρωτισμό, αποδέχονται τους οικονομικούς κανόνες και τις αυταρχικές πολιτικές επιταγές του, καθιστώντας τις βασικές συνταγματικές αρχές χοιρινό κρέας [1].
Έτσι είναι σε όλη την Ευρώπη, ξεκινώντας από τις δυτικές «δημοκρατίες» της ηπείρου. Θέλουμε να μιλήσουμε για τον Μακρόν στη Γαλλία και τον νικητήριο συνασπισμό, το Λαϊκό Μέτωπο, που έριξε ακόμη και τα παντελόνια του αποδεχόμενο το αστείο «ας βοηθήσουμε την Ουκρανία», αλλά δεν το άφησαν ποτέ να πάει στην κυβέρνηση;
Ένας αρχιθαλαμηπόλος πρόεδρος των ταμείων που μετράνε δεν το άφησε ποτέ να κυβερνήσει, παρά την εκλογική κυριαρχία. Τα παραδείγματα πλέον σπαταλούνται και θα τα δούμε ξανά καθώς προκύπτουν και καθιερώνονται στην κοινωνία πολιτικές επιλογές που αποκλίνουν από την ορντοφιλελεύθερη ΤΙΝΑ [2].
Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν βρίσκω χρήσιμο, αντιθέτως το βλέπω αντιπαραγωγικό όσο μια υπηρεσία που προσφέρεται σε ασημένια πιατέλα στους φιλο-νταβοσιανούς ευρωγραφειοκράτες, ιμπεριαλιστές ενός κατώτερου θεού, να προτείνω ξανά αυτή τη φόρμουλα της κεντροαριστερής μπάντας.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι μεγάλο μέρος της ριζοσπαστικής και ακόμη και ταξικής αριστεράς η οποία επιλέγει αυτήν την υπόθεση στο όνομα ενός ρετρό αντιφασισμού, που δεν τη βλέπει στο αντιφατικό της σύνολο, είναι ένα νεκρό σκυλί. Νεκρό αν παίρνει μέρος στον επικείμενο κυκεώνα με μια πτέρυγα αληθινών φασιστών (το άλλο πρόσωπο του ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτισμού), εκείνων των πολύχρωμων σημαιών και των επιχειρηματικών επιτροπών.
Εξίσου νεκρό αν δεν καταφέρνει να αντιληφθεί αυτή την κατάσταση, ακόμα κι αν θέλει να βαδίσει μόνο του, με τη δική του κόκκινη σημαία, σαν να αναδύθηκαν τα σοβιέτ, πλήθη μετανιωμένων και πεπεισμένων Cipputi, [3] που δεν ξέρουμε από πού έρχονται και από ποια ταξική σύνθεση με ισχυρή ταυτότητα που δεν υπάρχει σήμερα.
Η πολιτική δουλειά όμως πρέπει να γίνει: σημαντικό να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Και πρώτα από όλα πρέπει πάντα να εντοπίζεται ο κύριος εχθρός. Κι αν είναι δύο, κάνε όπως λέει αυτό το ιαπωνικό ρητό: αν κυνηγάς δύο άλογα, τα χάνεις και τα δύο.
Και σήμερα, αν κοιτάξουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο εχθρός που πρέπει να θάψουμε είναι ακριβώς αυτοί που την κατευθύνουν, η φιλοπόλεμη ομάδα των ευρωγραφειοκρατών με τους οποίους έχει κουρνιάσει και περιχαρακώθηκε ο τοπικός δημοκρατικός χώρος.
Όχι αυτοί που τον αμφισβητούν και προσπαθούν να τον διαρρήξουν, ανεξάρτητα από το πολιτικό χρώμα με το οποίο ντύνονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι ενάντια στην κυβέρνηση Meloni, η οποία υποστηρίζει τη σκουληκότρυπα των Βρυξελλών από τα δεξιά και είναι μια έκφραση της κι ας μην εκτιμάται πολύ από τους ευρωγραφειοκράτες, επειδή έχει το βλέμμα στραμμένο και σε έναν τραμπιανό, θεοκρατικό και τεχνοκράτη θείο Σαμ, δεν είναι απαραίτητο να κινητοποιηθούμε για να την καταρρίψουμε.
Αλλά και οι δύο πολιτικές ενέργειες αποτελούν μέρος μιας ενιαίας πολιτικής στρατηγικής, η οποία πρέπει να μεταφραστεί σε μια αυτόνομη λαϊκή απάντηση, διαμαρτυρίας και αντιαφήγησης: οι αντιφάσεις του κλουβιού της ΕΕ πρέπει όλες να αξιοποιηθούν. Ο κύριος εχθρός προϋποθέτει την πολιτική αυτονομία των πρωτοποριών.
Το que se vayan todos, δηλαδή η πολιτική αυτονομία πρέπει να έχει πολύ ξεκάθαρη απήχηση, είτε σκεφτόμαστε να οικοδομήσουμε έναν τρίτο εκλογικό πόλο, κάτι που θα έλεγα ότι είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή, ελλείψει επαρκούς κοινωνικής σύγκρουσης ως βάσης και κοινής και εγκάρσιας ταυτότητας σε μια κατακερματισμένη κοινωνία, είτε ξεκινάμε ξανά από τις πλατείες, από τους χώρους εργασίας, από την επικράτεια που βρίσκεται σε σαφείς αταβιστικές συνθήκες έλλειψης πολιτικών ιδεών και ενός ενωτικού πολιτικού σχεδίου ριζικά εναλλακτικού.
Για αυτούς τους λόγους, σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε ξανά από τις πολιτικές και οργανωτικές βάσεις που είναι ελλιπείς ή και απουσιάζουν, δηλαδή χτίζοντας αυτό που λείπει: ένα πολιτικό υποκείμενο που γνωρίζει καλά αυτήν την κατάσταση, πλήρως συνειδητοποιημένο, πιο προσεκτικό στις κοινωνικές συμμαχίες επάνω σε αυτό που πραγματικά κινείται στην κοινωνία παρά στους γρίφους και τα μπερδεμένα λόγια των πολιτικάντηδων. Ελλείψει κινημάτων, είναι απαραίτητο να επικεντρωθούμε στην οργάνωση, στη συγκρότηση πολιτικών στελεχών στα δεδομένα πλαίσια και περιβάλλοντα αγώνα. Ποιος θα μπορέσει να το κάνει;
[1]. Το να φτιάχνεις λοιπόν κάτι «χοιρινό κρέας» σημαίνει να το εκμεταλλεύεσαι σε σημείο να μην αφήνεις ούτε το παραμικρό υπόλειμμα, και όχι μόνο: συνεπάγεται και έναν ορισμένο σαδισμό στη σφαγή και ένα λάγνο γλέντι σε αυτήν και στην κατανάλωση.
[2]. Ο ορντοφιλελευθερισμός είναι η γερμανική παραλλαγή του οικονομικού φιλελευθερισμού που τονίζει την ανάγκη η κυβέρνηση να διασφαλίσει ότι η ελεύθερη αγορά παράγει αποτελέσματα κοντά στις θεωρητικές δυνατότητές της, αλλά ούτε υποστηρίζει ένα κράτος πρόνοιας ούτε εναντίον ενός
[3]. Ένα άγαλμα για να γιορτάσει τον πιο σημαντικό εργάτη στην Ιταλία, που δημιουργήθηκε με τις ίδιες απαλές και στρογγυλές μορφές του αδιαμφισβήτητου περιγράμματος του Altan. Ένας περήφανος Cipputi και σε καλή κατάσταση με ένα καλό εργαλείο εργασίας και την αχώριστη θέση του μεταλλουργού. Εξ ολοκλήρου ζωγραφισμένο στο χέρι και υψηλής ποιότητας, αυτό το άγαλμα αντιπροσωπεύει ένα αυθεντικό κόσμημα γλυπτικής τέχνης για ένα σύγχρονο κλασικό όπως το «il Cipputi».
Σημειώσεις:
1. Orsini στην RaiTre με τον Michele Santoro:
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος Carmilla on line
