Κάποιος θα αναρωτιόταν, υπάρχει στον Δήμο Καβάλας Δημοτικό Συμβούλιο Νεολαίας; Για πολλά χρόνια μια τέτοια προοπτική απουσίαζε. Ωστόσο, πλέον όχι μόνο υπάρχει, αλλά συνεδριάζει κιόλας.
Μια τέτοια πρώτη συνεδρίαση έγινε στις 28 Δεκεμβρίου 2021. Είναι από μόνη της μια σημαντική κατάσταση ή αποτελεί μια κοσμογονική πολιτική εξέλιξη μαζί με το γεγονός ότι η πρώτη πρόεδρος του είναι μία γυναίκα με αναπηρία;
Το Δημοτικό Συμβούλιο Νεολαίας του Δήμου Καβάλας, από την πρώτη του συνεδρίαση, έρχεται να ταράξει τα ήρεμα νερά του πολιτικού σκηνικού, διότι από την αρχή θέτει νέες βάσεις στην πολιτική πραγματικότητα. Άραγε, γιατί διστάζουν οι τοπικοί και εθνικοί πολιτικοί φορείς να πάρουν ανάλογες αποφάσεις;
Οι περισσότεροι, κάποια στιγμή της ζωής τους, θα συνάντησαν έναν άνθρωπο με αναπηρία. Πόσοι τον σήκωσαν όταν έπεσε; Πόσοι τον βοήθησαν όταν χρειαζόταν οδηγό; Πόσοι στάθηκαν πραγματικά δίπλα του; Πόσοι με τα αυτοκίνητά τους δεν έκλεισαν μια αναπηρική μπάρα ή δεν πάρκαραν σε μία θέση αναπήρου; Πόση προσβασιμότητα έχει ο Δήμος Καβάλας για τους ανάπηρους; Πόσοι σκέφτηκαν να μην παρκάρουν επάνω σε πεζοδρόμια, ώστε να επιτρέψουν ένα αμαξίδιο να διαβεί ένα πεζοδρόμιο; Η ύπαρξη τέτοιων ερωτήσεων στη δημόσια σφαίρα και στην πολιτική φανερώνουν μία ήττα. Είναι η ήττα της καθημερινότητας, της αναξιοπρέπειας, του ωχαδερφισμού και την απόλυτης ιδιώτευσης.
Δυστυχώς, πάψαμε να σκεφτόμαστε ως πολίτες μίας κοινωνίας και δρούμε ως οι απόλυτοι ιδιώτες. Φέραμε το προσωπικό συμφέρον πάνω από το κοινωνικό και ως εκ τούτου πάνω και από το ανθρώπινο. Αποτύχαμε σαν κοινωνία, διότι δεν δρούμε με αυτόν τον τρόπο. Αν κάποιοι θεωρούν σκληρή αυτήν την κριτική, ας έχουν στο νου τους την παρακάτω εικόνα: ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα, πέφτει προσπαθεί να σηκωθεί, αλλά δεν μπορεί. Δεν διστάζει, αλλά συνεχίζει, διότι μπροστά του μπορεί να βρίσκεται ο γιος του, μπροστά του μπορεί να βρίσκεται το παιδί της γειτονιάς, μπροστά του μπορεί να βρίσκεται ένας νέος. Η μαεστρική παιδαγωγία του εκείνη τη στιγμή είναι ότι δημιουργεί το πρώτο ερώτημα στο μικρό παιδί «Πώς τα καταφέρνει, πώς μπορεί να συνεχίζει, ενώ είναι εξαιρετικά δύσκολο;».
Εκείνη την ώρα διδάσκει με το παράδειγμά του πως η αναπηρία δεν είναι ένα μειονέκτημα. Δεν είναι καν κατάσταση. Είναι μια ευκαιρία. Ευκαιρία να φανούν όλες οι αξίες και τα ιδανικά ενός ανθρώπου, οποίος συνεχίζει, παλεύει, αγωνίζεται. Οι Άνθρωποι με αναπηρία σε διδάσκουν με την παρουσία τους, διότι όσα εμπόδια και να έρθουν, αυτοί συνεχίζουν όσο δύσκολη και αν είναι η θέση, στην οποία βρίσκονται, αυτοί συνεχίζουν. Είναι οι μικροί αγώνες της καθημερινότητας, οι οποίοι γεννάνε τους μεγάλους μαχητές. Οι άνθρωποι με αναπηρία είναι μεγάλοι μαχητές.
Όμως, πώς συμπεριφερόμαστε στους καθημερινούς μας δασκάλους; Μήπως τους λοιδορούμε, με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο κάποιοι ακόμα και σήμερα απαξιώνουν τη θέση της γυναίκας; Πώς να εξηγήσεις αλλιώς μια κοινωνία γεμάτη διακρίσεις; Εξάλλου, αν απαξιώνεις εύκολα μια κοινωνική ομάδα, είσαι ικανός να μη δείξεις σεβασμό οπουδήποτε. Πώς να εξηγήσεις μία κοινωνία γεμάτη μίσος και εξουσιαστικότητα; Δυστυχώς, είμαστε ένα σύνολο ιδιωτών, οι οποίοι θέλουν να επιβάλλονται. Γιατί η κοινωνία και η πολιτεία φοβάται να έρθει αντιμέτωπη με τα πραγματικά προβλήματα και κρύβεται πίσω από μικρές εξάρσεις ανθρώπων, οι οποίοι έζησαν στα όρια;
Αυτά είναι κάποια από τα πραγματικά προβλήματα μιας κοινωνίας, η οποία αποτυγχάνει καθημερινά. Η νεολαία του Δήμου της Καβάλας φαίνεται ικανή να θέσει ένα νέο πολιτικό πολιτισμό, αντιμετωπίζοντας όλα αυτά τα προβλήματα. Το Δημοτικό Συμβούλιο Νεολαίας του Δήμου Καβάλας άδραξε την ευκαιρία και έδωσε μια ηχηρή απάντηση: να μην κρύβει η νεολαία τα πραγματικά προβλήματα κάτω από το χαλί, αλλά να τα αναδεικνύει. Ψήφισε μια γυναίκα για πρόεδρο, η οποία ξέρει να μάχεται και να παλεύει για τα αναγκαία, την Αλάγιαλη Μαίρη Αφροδίτη. Ίσως το Δημοτικό Συμβούλιο Νεολαίας του Δήμου Καβάλας δημιούργησε μια καινούργια ελπίδα.
Σπυρίδων Σαράντου Κατσικαρώνης
Εκπρόσωπος Τύπου του Δημοτικού Συμβουλίου Νεολαίας Δήμου Καβάλας
