Η Μελίνα Οντουτόλα, αθλήτρια του ΟΚΑΚ και 6η στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στα 60μ με εμπόδια, έδωσε συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αθλητική Πρωινή και στον Στέφανο Γκίτση.
Αναφέρθηκε στην πολύ καλή της εμφάνιση στο Πανελλήνιο Κλειστού Στίβου και στα 60 εμπόδια, όπου κατέκτησε την 6η θέση ισοφαρίζοντας το ατομικό της ρεκόρ. Παράλληλα μίλησε και για τα σχέδια που έχει στον ανοιχτό στίβο, τη σεζόν που μας έρχεται.
Αναλυτικά:
Eρ: Πες μας δύο λόγια για τον τελευταίο σου -χρονικά- αγώνα στο ΣΕΦ, πως το βίωσες;
Απ: Ο τελευταίος αγώνας ήταν το πανελλήνιο πρωτάθλημα, την Κυριακή που μας πέρασε. Γενικά για εμένα φέτος ήταν ο δεύτερος αγώνας στην σεζόν του κλειστού, διότι λόγω δουλειάς δεν μπορώ να συμμετάσχω και σ΄άλλους όπως θα ήθελα.
Παρόλα αυτά είμαι αρκετά ευχαριστημένη από την παρουσία μου στον αγώνα, δεδομένων των συνθηκών. Βέβαια, δεν σας κρύβω ότι μου έμεινε και μια μικρή πικρία. σκεπτόμενη ότι ισοφάρισα το ατομικό μου ρεκόρ υπό αυτές τις συνθήκες και με το πώς θα ήταν η απόδοση μου εάν ήταν όλα βολικά, όμως δε θέλω να είμαι αχάριστη, χαίρομαι πολύ που είμαι υγιής και μπορώ και αγωνίζομαι ακόμα, κάτω από οποιαδήποτε κατάσταση.
Ερ: Τώρα θα αφοσιωθείς στον ανοιχτό στίβο;
Απ: Ναι, αυτό είναι το πλάνο. Να μπω σε έναν καλύτερο προγραμματισμό για τον ανοιχτό και γιατί όχι να πετύχω και ένα ατομικό ρεκόρ. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, ο μεγάλος μου στόχος είναι να τρέξω το καλοκαίρι κάτω από 14 δευτερόλεπτα στα 100 μέτρα με εμπόδια.
Ερ: Τα τελευταία χρόνια για εσένα είναι πολύ δύσκολα, με τον χαμό του προπονητή σου Μπάμπη Σδρόλα αλλά και για την μετάβαση που έκανες φέτος και εγκαταστάθηκες στην Αθήνα…
Απ: Γενικά για εμένα η απώλεια του προπονητή μου αλλά και του παππού μου σε διάστημα μόλις 2 μηνών είναι κάτι που με ταρακούνησε αρκετά και δυστυχώς η ψυχολογία μου στους αγώνες πια είναι επηρεασμένη από αυτά τα γεγονότα.
Μου λείπουν πολύ και οι δυο, γιατί ήταν δύο άνθρωποι που με στήριξαν έμπρακτα σ’ αυτό που έκανα, οπότε νιώθω πολύ έντονα την απουσία τους σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις.
Παρόλα αυτά προσπαθώ να τους κάνω περήφανους όσο περισσότερο μπορώ και ένας λόγος που θέλω το χρονόμετρο να γράψει κάτω από 14 δευτερόλεπτα είναι ότι το συζητάγαμε συνεχώς με τον προπονητή μου και ήταν ένας κοινός μας στόχος.
Όσο αφορά την αλλαγή περιβάλλοντος που έκανα φέτος είναι πολύ νωρίς. Γενικά ακόμα προσαρμόζομαι και προσπαθώ να βρω τα πατήματα μου, η δουλειά, οι προπονήσεις, η νέα πόλη είναι πολλά. Όμως δεν το μετανιώνω, είναι κάτι μου το χρειαζόμουν, το ήθελα πολύ και ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Ερ: Πως σου φαίνεται που δύο αθλήτριες του ΟΚΑΚ είναι στην ελίτ των εμποδίων στην Ελλάδα;
Απ: Η αλήθεια είναι πως δε ξέρω πως μου φαίνεται κάτι τέτοιο, γιατί δεν είχα σκεφτεί ότι ανήκω και εγώ σε αυτή την κατηγορία των αθλητών. Πάντα είχα στο μυαλό μου είχα ότι κάνω αυτό που αγαπάω και απολαμβάνω.
Προφανώς και με ενδιέφερε το αποτέλεσμα αλλά όχι σε σχέση με τις υπόλοιπες αθλήτριες αλλά με τον ίδιο μου τον εαυτό και με τους στόχους που είχα θέσει εκείνη την περίοδο. Οπότε το ότι ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία μόνο χαρούμενη μπορεί να με κάνει.
Ερ: Έχεις την στήριξη που θα ήθελες;
Απ: Θα έλεγα πως την ως ένα βαθμό. Όσον αφορά τον αθλητικό μου εξοπλισμό και γενικά τα έξοδα των αγώνων μου, έχω αρκετή στήριξη από τον σύλλογο μου, ΟΚΑΚ και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό.
Επίσης έχω την οικογένεια μου και τους φίλους μου που με στηρίξουν και αυτοί με τον δικό τους τρόπο, όσο περισσότερο μπορούν. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, γιατί δεν είναι πάντα δεδομένο.
Παρόλα αυτά, προπονητικά είμαι μόνη, από τότε που έχασα τον προπονητή μου, κι ως ένα βαθμό αυτό δεν με πειράζει διότι αυτό έχω σπουδάσει και έτσι πορεύομαι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, με βάση τις γνώσεις μου. Όμως ελπίζω αυτό σε λίγο καιρό να αλλάξει, γιατί είναι αρκετά σημαντικό να έχεις την κατάλληλη καθοδήγηση και έναν άνθρωπο που σε πιστεύει και τον εμπιστεύεσαι.
