Κείμενο της Στέλλας Αργυρίου
Μερικές σκέψεις ως πρόεδρος της Δημοτικής Επιτροπής Ισότητας Φύλων του Δήμου Καβάλας. Αλλά κυρίως ως γυναίκα που μεγαλώνει κόρη. Η έμφυλη βία δεν είναι το ίδιο το πρόβλημα, είναι συνέπειά του. Γιατί το πρόβλημα είναι παντού: Στις δουλειές που διοικητικά τουλάχιστον οι θέσεις είναι ανδροκρατούμενές.
Στη δημόσια διοίκηση που το 75 τοις 100 είναι πάλι άντρες. Στην τοπική αυτοδιοίκηση που παρόλο που οι γυναίκες καταβάλουν πενταπλάσια προσπάθεια να εκλεγούν στο τέλος δεν τις επιλέγουν για θέσεις ευθύνης, κάνοντας σε πολλές τοπικές κοινωνίες, δεν θα εξαιρέσω την Καβάλα μας, ακόμη και το στρατό να μοιάζει προοδευτικός ( καθώς εκεί όλο και κάποια γυναίκα έχει θέση).
Σαν να μη θέλουμε να αλλάξουμε τις αιτίες που προκαλούν το πρόβλημα. Γιατί όσο και αν οι κοινωνικές συνθήκες μπορεί να έχουν αλλάξει, δεν έχουν αλλάξει αρκετά ώστε να εξαλείψουν τα πατριαρχικά στερεότυπα και τις αντίστοιχες σκέψεις/συμπεριφορές.
Το μεγάλο λοιπόν πρόβλημα είναι στην άρνηση, στην απροθυμία μεγάλης μερίδας της κοινωνίας να αλλάξει ριζικά και η ίδια, επειδή «έτσι μάθαμε» και τελικά έτσι μας βολεύει. Στους ρόλους που μας δόθηκαν και που μέσα στα χρόνια μπορεί να βελτιώνονται λίγο, αλλά όχι και να αλλάζουν.
Και όσο και αν οι νέοι άντρες υπερασπίζονται την ατομική τους αθωότητα, λέγοντας πως μας αντιμετωπίζουν ισότιμα, και όσο και αν οι γυναίκες φωνάζουμε για τη θυματοποίηση μας και τις διακρίσεις, είμαστε συγχρόνως και οι δυο πλευρές συνένοχες στην ίδια συνθήκη.
Αυτή της διαφορετικής αντιμετώπισης.
