“Πριν από την εποχή του Ρέιγκαν, μια ιδιαίτερα δυσάρεστη διανοητική τακτική εμφανίστηκε μεταξύ των φιλελεύθερων για τους οποίους ο ειρηνισμός, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι αντι-ιμπεριαλιστικοί και αντιπυρηνικοί λόγοι και σκοποί ήταν θεμιτά επίκαιροι, αλλά που έκαναν ρητά ή σιωπηρά μια εξαίρεση για το Ισραήλ.
Κατά κάποιο τρόπο, οι κανόνες που διέπουν την κριτική των καθεστώτων που έχουν φυλακίσει ανθρώπους άδικα ή έκαναν διακρίσεις εις βάρος πολιτών λόγω φυλής ή θρησκείας, ή που παραβίασαν το διεθνές δίκαιο, έχουν αμνηστευτεί, συγχωρέθηκαν ή ανεστάλη η κρίση στις περισσότερες περιπτώσεις στις οποίες εμπλέκεται το Ισραήλ… Έτσι και οι αμερικανοεβραίοι διανοούμενοι αποδέχονταν συνήθως αυτές τις καταχρήσεις ως απαραίτητες για την ισραηλινή ασφάλεια (…)
Δεν καταλαβαίνω πώς οι αμερικανοί διανοούμενοι μπορούν να αγνοήσουν γυμνές και ωμές αποδείξεις- στοιχεία επειδή το απαιτεί η «ασφάλεια» του Ισραήλ. Ωστόσο, αγνοούνται ή κρύβονται, όσο υπερβολικά σκληρές κι αν είναι, όσο απάνθρωπες και βάρβαρες κι αν είναι, ανεξάρτητα από το πόσο δυνατά διακηρύσσει το Ισραήλ αυτό που κάνει.
Βομβαρδίζει ένα νοσοκομείο. κάνει χρήση ναπάλμ εναντίον αμάχων· απαιτώντας από τους παλαιστίνιους άνδρες και αγόρια να περπατούν στα τέσσερα, να γαβγίζουν ή να φωνάζουν «ο Αραφάτ είναι γιος μιας πόρνης»· να σπάζει πόδια και χέρια των παιδιών.
Να περιορίζει τους ανθρώπους σε στρατόπεδα κράτησης στην έρημο χωρίς επαρκή χώρο για τουαλέτες, νερό και χωρίς επίσημες κατηγορίες. να κάνει χρήση δακρυγόνων στα σχολεία: όλα αυτά είναι φρικτές πράξεις, είτε αποτελούν μέρος ενός πολέμου κατά της «τρομοκρατίας» είτε ανταποκρίνονται στις ανάγκες ασφαλείας.
Να μην τα προσέχουμε, να μην τα θυμόμαστε, να μην λέμε: σταματήστε λιγάκι. μπορούν τέτοιες πράξεις να είναι απαραίτητες για το καλό του εβραϊκού λαού; Είναι ανεξήγητο, αλλά σημαίνει και συνενοχή”.
“Πού είναι η υποτιθέμενη απόδειξη ότι «τα αραβικά κράτη έχουν ορκιστεί να καταστρέψουν το Ισραήλ;» Απλώς δεν υπάρχει, αλλά ακόμα κι αν υπήρχε, υπάρχει κάποια αναλογικότητα, κάποια συμμετρία μεταξύ των όρκων από τη μια πλευρά και της πεισματικής και συστηματικής καταπίεσης-καταστολής για τέσσερις δεκαετίες ακριβώς αυτών των ανθρώπων που στερήθηκαν τα πάντα και εκτοπίστηκαν από το Ισραήλ; (…)
Τα πτώματα είναι εκεί για να μετρηθούν – χιλιάδες παλαιστίνια θύματα, πέρα από τις σφαγές του 1948, την κατοχή του 1982, την προσπάθεια να λιμοκτονήσουν ολόκληρες πόλεις και στρατόπεδα στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη σήμερα, σε σύγκριση με τον σχετικά χαμηλό αριθμό ισραηλινών θυμάτων, είναι όλα αποτέλεσμα συγκλονιστικών και καταδικαστέων πρακτικών – αλλά ποτέ δεν είναι. Πρέπει λοιπόν να υποθέσουμε ότι ως παλαιστίνιοι οι θάνατοι και τα βάσανα μας έχουν 100 φορές μικρότερη σημασία από αυτά των πραγματικών ανθρώπων όπως οι ισραηλινοί. (…)
Για τον Said είναι σημαντικό να θυμόμαστε την πολιορκία της Βηρυτού και τη σφαγή της Sabra και Shatila το 1982
Τα στρατόπεδα Sabra και Chatila επιλέχθηκαν ως αντίποινα επειδή σε αυτές τις γειτονιές ζούσε και ζει το σώμα και η ψυχή ενός σημαντικού τμήματος εκείνου του παλαιστινιακού λαού που, περισσότερο από άλλους, έχει βιώσει το δράμα μιας αιματηρής διασποράς. Μια δραστήρια, φιλόπονη, ποτέ ταπεινωμένη διασπορά, επομένως μια δύναμη που αποτελεί την επαναστατική ψυχή του παλαιστινιακού λαού, από την οποία αντλεί ενέργεια η PLO.
Στη Sabra και την Chatila άνθρωποι πυροβολήθηκαν, τους έκοψαν τον λαιμό, ξεκοιλιάστηκαν χωρίς καμία επιλογή με μοναδικό στόχο την εκκαθάριση μιας κοινότητας. Η Sabra and Shatila είναι μια κηλίδα στην ηθική της διεθνούς κοινότητας.
Για το λόγο αυτό, είναι σημαντικό να θυμόμαστε και να καταγγείλουμε τη μεγάλη σιωπή που επικρατεί γύρω από τις ζωές των παλαιστινίων προσφύγων.
Για τους επιζώντες της Sabra και της Shatila, η σφαγή δεν αντιπροσωπεύει μόνο την απώλεια ενός ή περισσότερων μελών της οικογένειας, αλλά είναι επίσης η στιγμή κατά την οποία αισθάνθηκαν ταπεινωμένοι από τη διεθνή κοινότητα, επειδή δεν είναι ακόμη σε θέση να καταλήξει σε κάποια ακριβή καταδίκη, δίχως κάποια δικαιοσύνη και κανένα είδος αποζημίωσης. (δες: https://alkemianews.it/2023/10/01/41-anni-strage-di-sabra-e-chatila-libano/)
Μετά την πολιορκία της Βηρυτού το 1982, η Αμερικανική Ισραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων-American Israel Public Affairs Committee έστειλε ομιλητές σε όλη τη Χώρα για να δείξουν ότι τα μέσα ενημέρωσης ήταν αντισημιτικά.
Όταν το έργο του NoamChomsky παραπέμπει σε αυτά τα πράγματα, εκείνος, το άτομο, όχι αυτό που λέει, δέχεται ανελέητη επίθεση παρά τα βουνά των αποδεικτικών στοιχείων που παρουσιάζει.
Η ίδια άθλια μοίρα περιμένει όποιον επικρίνει τα κακώς κείμενα του Ισραήλ (…) Απλώς δυσφημείται το άτομο, δυσφημείτε ο χαρακτήρας ή η ιστορία του και αποφεύγεται πάντα οποιαδήποτε συζήτηση για συγκεχυμένες λεπτομέρειες.
Δεν μπορώ να πω ποιος είναι ο υπεύθυνος για αυτήν την κατάσταση πραγμάτων, αλλά σίγουρα δεν θα μπορούσε να συμβεί αν το ισραηλινό λόμπι δεν είχε υπολογίσει στο γεγονός ότι οι διανοούμενοι που συνήθως ακούγονται θα είχαν συνεργαστεί ή θα παρέμεναν σιωπηλοί.
“Πρέπει να σημειώσω με σεβασμό και θαυμασμό ότι λόγω του πολέμου στον Λίβανο και της Ιντιφάντα ορισμένοι αμερικανοεβραίοι διανοούμενοι έχουν αρχίσει να μιλούν ανοιχτά. Αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις οι συνήθειες μιας γενιάς έχουν επηρεάσει και συγκρατήσει τα λόγια τους…
Η κύρια συμβολή της εποχής Ρήγκαν-Σουλτς ήταν να ενσταλάξει σε όλους τους υποστηρικτές του Ισραήλ την πειθαρχία της «μη πίεσης» επί του Ισραήλ.
Στα τέλη του 1987, την ίδια μέρα που ο Ρόναλντ Ρίγκαν καταδίκασε ήπια το Ισραήλ επειδή πυροβόλησε άοπλα παλαιστίνια παιδιά, άλλα 280 εκατομμύρια δολάρια διατέθηκαν στον στρατηγικό μας σύμμαχο.
Πόση περισσότερη βοήθεια, πόσες δουλοπρεπείς συγγνώμες, πόσες ζωές παλαιστινίων είναι απαραίτητες ως «μέτρα οικοδόμησης-ενίσχυσης της εμπιστοσύνης» ώστε το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του να συμφωνήσουν επιτέλους να εξετάσουν τις ζημιές;(…)
Αυτό που έχουν κάνει το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του στους παλαιστίνιους, τιμωρώντας ένα ολόκληρο έθνος, τελικά δεν μπορεί ουδείς να αρνηθεί. Ούτε μπορεί να υποστηριχθεί ότι είναι ο φόβος και η ανασφάλεια που εκ των πραγμάτων υπαγόρευσαν μια πολιτική με στόχο την άρνηση της εκπαίδευσης σε εκατοντάδες χιλιάδες παλαιστίνιους σπουδαστές κλείνοντας σχολεία και πανεπιστήμια για μήνες.
Αξίζουν την προσοχή σας τα αποδεικτικά στοιχεία διαφόρων κατηγοριών επίσημης ισραηλινής συμπεριφοράς τους τελευταίους 18 μήνες. Καθώς διαβάζετε, αναρωτηθείτε εάν ο «φόβος» και η «ανασφάλεια» δικαιολογούν αυτά τα πράγματα.
Στην ενότητα «Χρήση της βίας» έχουμε: στατιστικά στοιχεία για τους θανάτους και τα θύματα. τη χρήση βίας ως απάντηση σε διαδηλώσεις· πραγματικές σφαίρες. πλαστικές σφαίρες. μια πολιτική ξυλοδαρμού. βαρβαρότητα στο στρατό: χρήση πλαστικών σφαιρών, χρήση δακρυγόνων ως μέσο τρόμου, παρενόχληση και καταστροφή περιουσιών, επιδρομές του στρατού σε χωριά και προσφυγικούς καταυλισμούς, τάγματα θανάτου.
Κάτω από τον τίτλο «Εμπόδιο στην ιατρική περίθαλψη» βρίσκουμε: εμπόδιο στην υγειονομική περίθαλψη, άρνηση ιατρικών υπηρεσιών στον πληθυσμό που υπόκειται σε παρατεταμένη απαγόρευση κυκλοφορίας, επιθέσεις σε ιατρικό προσωπικό στο πεδίο, στρατιωτικές επιδρομές σε νοσοκομεία κ.λπ.
Μην ξεχνάτε ότι αυτές οι αηδίες γίνονται από μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις του κόσμου εναντίον ενός άοπλου άμαχου πληθυσμού. Αυτή η θλιβερή λίστα τεκμηριωμένων, επαληθευμένων, επιβεβαιωμένων στοιχείων στις 475 σελίδες που ακολουθούν συνεχίζεται για έξι σελίδες”.
“Για να αποφύγω να θυμώσετε μαζί μου αντί για αυτά που λέω και με τα γεγονότα που δεν μπορούν εύκολα να διαψευστούν, θα σας παραχωρήσω ότι η κατάστασή μας ως άραβες και παλαιστίνιοι αμερικανοί διανοούμενοι δεν είναι κάτι για το οποίο να καυχιόμαστε.
Ο Σαίντ δυστυχώς έχει δίκιο. Η κατάσταση σε όλη τη Μέση Ανατολή δεν είναι ειρηνική και κανένα αραβικό κράτος δεν μπορεί να είναι εμπιστοσύνης. Για παράδειγμα, η Τουρκία τον φεβρουάριο του 2022 ξεκίνησε μια συστηματική εκστρατεία βομβαρδισμών σε όλο το Κουρδιστάν. Έπληξε εκείνους που πολέμησαν το Isis και αυτό που αντιπροσωπεύουν, ένα παράδειγμα εφαρμογής του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού που υποστηρίζεται από τον Οτσαλάν, ηγέτη του εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν. Αυτές οι θανατηφόρες ενέργειες εναντίον περιοχών αμάχων, δεν θα πρέπει να γίνουν αποδεκτές από έναν δημοκρατικό κόσμο, όπως συχνά αντιθέτως χαρακτηρίζεται.
Μια σιωπή που ρίχνει μια πυκνή ομίχλη πάνω από αυτά τα γεγονότα, σαν να ήταν όλα «φυσιολογικά». Ενώ φυσιολογικό δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. (δες: https://alkemianews.it/2022/02/10/azione-di-morte-contro-aree-civili/)
συνεχίζεται
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
