Όταν βλέπoυμε τους φοιτητές να ξεσηκώνονται
[Priyanka Borpujari*]
Όταν διαδόθηκε η είδηση για την καταστολή των διαμαρτυριών στις πανεπιστημιουπόλεις ηπα, οι ιρλανδοί φοιτητές εμπνεύστηκαν και σχεδίασαν μια στρατηγική πορεία που οδήγησε στη νίκη. Λίγο μετά τα 16, ο γεννημένος στο Δουβλίνο Ben πέρασε τις καλοκαιρινές του διακοπές δουλεύοντας σε εταιρείες εκδηλώσεων που διοργάνωναν συναυλίες και κωμικές παραστάσεις.
Δεν ήξερε ότι τρία χρόνια αργότερα εκείνη η εμπειρία θα τον βοηθούσε να οργανώσει, μαζί με μια εκατοστή συνομηλίκους του, μια μεγάλη διαμαρτυρία ενάντια στους δεσμούς του Trinity College του Δουβλίνου με το Ισραήλ.
Μετά από πέντε νύχτες που πέρασαν σε σκηνή στο γκαζόν μπροστά από το πολυσύχναστο Μουσείο Book of Kells, το Trinity αποδέχτηκε τα αιτήματα των ακτιβιστών και πέρασε στην ιστορία ως ένα από τα πρώτα πανεπιστήμια που συμφώνησαν να αποεπενδύσουν από τις ισραηλινές εταιρείες.
«Πάντα ήθελα να συμμετέχω στην αλλαγή και αυτή ήταν μια ευκαιρία», είπε ο φοιτητής φιλοσοφίας και πολιτικής πέντε ημέρες μετά το τέλος της κατασκήνωσης. Η ανακοίνωση αποεπένδυσης του Trinity ανέφερε ότι οι εμπορικοί δεσμοί με τις ισραηλινές εταιρείες στο πλαίσιο της σύμβασης με λήξη τον μάρτιο του 2025 δεν θα ανανεώνονταν.
Το γεγονός ότι πρόκειται για μια συνολική, έστω και σταδιακή, αποεπένδυση είναι σημαντικό της στρατηγικής διαμαρτυρίας που σχεδιάζουν οι φοιτητές. Από τότε που ξεκίνησε η ισραηλινή επιθετικότητα στη Γάζα τον οκτώβριο του 2023, το κίνημα Boycott, Divestment and Sanctions του Trinity, ή BDS άρχισε να οργανώνει εβδομαδιαίες πορείες διαμαρτυρίας σε συνεννόηση με τη φοιτητική ένωση, η οποία βρισκόταν επίσης εν μέσω διαμαρτυρίας κατά της αύξησης των τελών για τα μεταπτυχιακά προγράμματα.
Όταν τα νέα για τους καταυλισμούς στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης διαδόθηκαν στο Δουβλίνο, οι φοιτητές του Trinity ήταν έτοιμοι να κάνουν κάτι παρόμοιο. «Οι πληροφορίες που ελήφθησαν μέσω ενός αιτήματος για ελευθερία πληροφόρησης αποκάλυψαν τους δεσμούς του Trinity με εταιρείες στο Ισραήλ», δήλωσε ο 23χρονος πρόεδρος του φοιτητικού συνδικάτου László Molnárfi κατά τη διάρκεια μιας διαδικτυακής συνάντησης για τον εορτασμό της νίκης της αποεπένδυσης στις 9 μαΐου.
«Έχουμε πραγματοποιήσει αρκετές συναντήσεις για να το συζητήσουμε. δημιουργήσαμε ένα έγγραφο κανόνων κατασκήνωσης με βάση τις οδηγίες που καθορίστηκαν από τους φοιτητές του Κολούμπια. Έχουμε επίσης συντάξει ένα ντοκουμέντο με τα δικά μας αιτήματα αποεπένδυσης”.
ο Molnárfi σημείωσε ότι αν και η άμεση δράση δεν φαινόταν ενθαρρυντική στην αρχή, ήταν κάτι που το Πανεπιστήμιο δεν μπορούσε να αγνοήσει. «Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος με τον οποίο το Πανεπιστήμιο αλληλεπιδρά με τους φοιτητές, επειδή επηρεάζεται η φήμη και τα οικονομικά του – και αυτό είναι για το οποίο ενδιαφέρονται πραγματικά τα ιδρύματα».
Η απόφαση του Trinity να αποεπενδύσει θα έχει επίδραση και στην ιρλανδική κυβέρνηση. Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία κατά τις οποίες αυτό που φαίνεται μικρό έχει στην πραγματικότητα ένα μεγάλο ιστορικό αντίκτυπο, και αυτή είναι μια από εκείνες τις στιγμές”.
Ένα στρατηγικό μπλοκ και o καταυλισμός
Ο οικονομικός αντίκτυπος που ο Μολνάρφι και άλλοι φοιτητές γνώριζαν ότι το Πανεπιστήμιο δεν μπορούσε να αγνοήσει ήταν η απώλεια των τουριστικών δολαρίων. Έτσι, στις 30 απριλίου, οι φοιτητές απέκλεισαν την είσοδο στο Μουσείο Βιβλίου of Kells, το οποίο στεγάζει-φιλοξενεί ένα αρχαίο κελτικό χειρόγραφο και μια βιβλιοθήκη που χτίστηκε το 1700.
Το φοιτητικό συνδικάτο καταδικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες να πληρώσει ένα πρόστιμο 232.585 δολαρίων για την απώλεια τουριστικών εσόδων. ο πρύτανης του Trinity –σύμφωνα με τον Molnárfi– ισχυρίστηκε ότι το πανεπιστήμιο έχανε πάνω από 10.000 δολάρια για κάθε ώρα που το μουσείο παρέμενε κλειστό.
Παρά τη σκληρή κύρωση –και το γεγονός ότι ήταν εβδομάδα εξετάσεων– οι φοιτητές του Trinity και οι φοιτήτριες συνέχισαν τη διαμαρτυρία τους, τροφοδοτούμενοι από τα νέα που έφταναν από πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η φοιτήτρια πολιτικών Επιστημών Elisa Zito, η οποία ήταν μεταξύ των διοργανωτών της άμεσης δράσης, αφηγήθηκε πως οι συναντήσεις που ξεκίνησαν στις 29 απριλίου είχαν συγκεντρώσει αρκετή συναίνεση ώστε να προχωρήσουν σε μια κατασκήνωση.
Η ημερομηνία αποφασίστηκε για το πρωί του σαββάτου 4 Μαΐου. “Στείλαμε ένα έγγραφο σε σχεδόν 500 μέλη και, αφού είναι δύσκολο να ελεγχθεί ένας τόσο μεγάλος αριθμός ατόμων, η είδηση για την επικείμενη έναρξη του καταυλισμού έφτασε στην υπηρεσία ασφαλείας του Πανεπιστημίου.
Για αυτόν τον λόγο αποφασίσαμε να κάνουμε κατασκήνωση από την παρασκευή το απόγευμα, υπό τον φόβο της προληπτικής τιμωρίας», είπε η Zito, προσθέτοντας ότι ήταν ένας συμβιβασμός μεταξύ του στόχου ενός στρατοπέδου με τον μεγαλύτερο αριθμό ατόμων και του ελέγχου της διάδοσης των ειδήσεων.
Μια καλά συντονισμένη ομάδα υποδομής εξασφάλισε σκηνές σε όλους. Εν τω μεταξύ, πάγκοι που φέρουν τα ονόματα των ιστορικών αποφοίτων της Trinity έχουν τοποθετηθεί ως φράγμα στο εξωτερικό του μουσείου.
Το επόμενο πρωί οι πόρτες του Πανεπιστημίου έκλεισαν. Ανακοινώθηκε ότι θα ανοίξουν ξανά για το κοινό τη δευτέρα. Οι φοιτητές άρχισαν να περιμένουν μια εκκένωση, ή χειρότερα: ότι η Gardaí (η ιρλανδική αστυνομία) θα κληθεί να τους συλλάβει.
Μια ομάδα ασφαλείας που εργαζόταν σε τρεις βάρδιες, η καθεμία αποτελούμενη από τρεις φοιτητές, επιφορτίστηκε με την περιπολία της πανεπιστημιούπολης, κρατώντας τα αυτιά και τα μάτια ανοιχτά για οποιαδήποτε πληροφορία μπορεί να αποτελέσει απειλή.
Οι δωρεές τροφίμων και άλλων προμηθειών ξεκίνησαν το σάββατο και μέχρι την κυριακή είχε ήδη δημιουργηθεί ένα λειτουργικό σύστημα. Οι πρωινές συναντήσεις στην κατασκήνωση αφορούσαν την επιμελητεία και ο Ben δεσμεύτηκε να συντάξει μια λίστα με τα απαραίτητα είδη διατροφής και είδη υγιεινής, η οποία κοινοποιήθηκε σε μια ομάδα και στη σελίδα τους στο Instagram. Οι φοιτητές ή το προσωπικό έφερναν τα πράγματα στην πύλη και ο Μπεν πήγαινε και τα μάζευε. Τα γεύματα μαγειρεύονταν στα καταλύματα των φοιτητριών και φοιτητών που είχαν ήδη αποφοιτήσει.
Κατά την διάρκεια των συναντήσεων που προηγήθηκαν της συγκρότησης της κατασκήνωσης, οι φοιτητές υποβλήθηκαν σε ασκήσεις σε περίπτωση σύλληψης. Σύμφωνα με τον Ben, δημιούργησαν μια αξιολόγηση του κινδύνου τριών επιπέδων: όσοι χαρακτηρίζονταν ως «πράσινοι» θα κινδύνευαν να συλληφθούν, το «κίτρινο» ήταν για εκείνους που ήταν έτοιμοι να σχηματίσουν ανθρώπινα οδοφράγματα και το «κόκκινο» για εκείνους που δεν ήθελαν να ρισκάρουν κάποια σύλληψη.
Δεν επρόκειτο για άκαμπτους δείκτες, ο κωδικός μπορούσε να αλλάξει ανά πάσα στιγμή, σύμφωνα με τη διάθεση του καθενός. Συνιστάται επίσης στους σπουδαστές να φορούν μάσκες για να προστατεύουν την ταυτότητά τους και να προστατευτούν από πιθανή τιμωρία από το Πανεπιστήμιο.
Οι κανόνες ήταν να μην τραβούν φωτογραφίες χωρίς συγκατάθεση και να μην δημοσιεύουν φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εάν κάποιος ήταν αναγνωρίσιμος. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι των φοιτητών φορούσαν χειρουργική μάσκα ή μια keffiyeh, κεφίγια.
Ο Μπεν φόρεσε μπαντάνα και δεν χρησιμοποιεί ακόμη το πραγματικό του όνομα. «Πρέπει να μείνω ανώνυμος γιατί υπάρχει πραγματική απειλή από ακροδεξιές ομάδες. Δεν φοβάμαι, είμαι απλά προσεκτικός», είπε, προσθέτοντας ότι η οικογένειά του, ενώ υποστήριξε τον σκοπό του, την υπόθεση, είχε επιφυλάξεις σχετικά με μια τέτοια άμεση δράση.
Οι φοιτητές είχαν υποστήριξη και από το προσωπικό. Σύμφωνα με την επίκουρη καθηγήτρια Λογοπαιδείας και Γλωσσολογίας Caroline Jagoe, το παράρτημα του Trinity της Academia for Palestine, ή AfP, έχει συμμετάσχει σε διάφορες δραστηριότητες που στοχεύουν στην αντιμετώπιση της σιωπής του Πανεπιστημίου για τη Γάζα.
«Γράψαμε επιστολές, συναντήσαμε τον πρύτανη, οργανώσαμε εκπαιδευτικές συναντήσεις και εκδηλώσεις – διηγήθηκε – Κάποιοι από εμάς συμμετείχαν σε παράλληλες πρωτοβουλίες. στην περίπτωσή μου, με τους Ιρλανδούς Εργαζόμενους Υγείας για την Παλαιστίνη-Irish Healthcare Workers for Palestine.
Ο ρόλος μας ήταν να υποστηρίξουμε τους σπουδαστές στην άμεση δράση τους: να προσφέρουμε υλική υποστήριξη, μαθήματα κατόπιν αιτήματος και σύμφωνα με το πρόγραμμα που καθιέρωσαν οι διοργανωτές φοιτητές, και γενική αλληλεγγύη με την όσο το δυνατόν πιο επιμελή παρουσία στην κατασκήνωση, φέρνοντας τα απαραίτητα αντικείμενα και δουλεύοντας ένα από τα τραπέζια πικνίκ στον χώρο της κατασκήνωσης”.
Οι απογευματινές κατασκηνωτικές συναντήσεις ήταν δημοκρατικοί χώροι συζήτησης στους οποίους κουβεντιάστηκαν και ψηφίστηκαν οι όροι των διαπραγματεύσεων με το Πανεπιστήμιο. Ο Μπεν είπε ότι υπήρχε ένας αέρας αβεβαιότητας.
«Θα μας διώξουν; Θα μας συλλάβουν; Θα διαπραγματευτούν και θα αποδεχτούν τους όρους μας; Μόνο μετά την πρώτη συνάντηση με τη διοίκηση του Πανεπιστημίου, τη δευτέρα, νιώσαμε μια αίσθηση ανακούφισης, όταν μας ανακοίνωσαν πως το θέμα θα αντιμετωπιζόταν ως εσωτερικό ζήτημα και ότι δεν θα κληθεί η Gardaí.
Ενώ από την μια πλευρά ήμασταν ικανοποιημένοι που το Trinity αναγνώρισε την απόφαση του διεθνούς Δικαστηρίου δικαιοσύνης για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, δεν ήμασταν πολύ ικανοποιημένοι με τη διατύπωση της δήλωσης αποεπένδυσης του Πανεπιστημίου. Θέλαμε να βεβαιωθούμε ότι δεν ήταν απλώς ένα κενό έγγραφο, απλές λέξεις”.
H καθηγήτρια πολιτικών επιστημών Eman Abboud, επίσης παλαιστίνια, θεώρησε σημαντικό το προσωπικό να είναι παρόν κατά τη διάρκεια της κατασκήνωσης για να διασφαλιστεί η ασφάλεια των φοιτητών και φοιτητριών.
«Ήταν συνταρακτικό να βλέπουμε πόσοι συνάδελφοι από όλη την Ιρλανδία εντάχθηκαν μαζί μας, ήρθαν σε εμάς. Οργανώσαμε ένα παλαιστινιακό δείπνο και μια βραδιά πίτσας, για να διατηρήσουμε το ηθικό των σπουδαστών υψηλό», είπε, προσθέτοντας ότι μπήκαν και βγήκαν σχεδόν 30 μέλη του staff, συμπεριλαμβανομένου μη διδακτικού προσωπικού, πηγαινοέρχονταν κατά τη διάρκεια των πέντε ημερών.
Την Τετάρτη, η συμφωνία αποεπένδυσης συγκεκριμενοποιήθηκε και οι φοιτητές ολοκλήρωσαν την κατασκήνωση το ίδιο βράδυ. «Ήταν μια εξωσωματική, ευφορική εμπειρία. Είναι μια μεγάλη νίκη, αλλά είναι μόνο το πρώτο βήμα για να δρομολογηθούν παρόμοιες αλλαγές σε πολλά ιρλανδικά πανεπιστήμια», εξήγησε ο Μπεν καθώς έτρεχε ανάμεσα σε διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις για να δωρίσει τα πλεονάζοντα τρόφιμα και είδη υγιεινής.
Ενώ η συμφωνία αποεπένδυσης κατέστησε σαφές ότι οι εμπορικοί δεσμοί με ισραηλινές εταιρείες δεν θα ανανεωθούν, οι όροι για τον τερματισμό των ακαδημαϊκών δεσμών με τα ισραηλινά εκπαιδευτικά ιδρύματα παραμένουν περίπλοκοι. Η αμοιβαία αποδεκτή απόφαση ήταν να δημιουργηθεί μια ομάδα που θα αποτελείται από δύο φοιτητές από το Trinity BDS, δύο φοιτητές από τη φοιτητική ένωση και έναν ακαδημαϊκό από το AfP.
Ένα νέο μοντέλο δέσμευσης των Πανεπιστημίων προς τους φοιτητές
Η ταχεία επιτυχία της άμεσης δράσης των φοιτητών ήταν απροσδόκητη υπό το φως των ισχυρών αντιποίνων που υπέστησαν τα πανεπιστήμια ηπα. Τι κατέστησε αυτό το στρατόπεδο –και την απόφαση του Trinity να αποεπενδύσει– τόσο διαφορετικό; «Οι φοιτητές δεν ξεκίνησαν από το μηδέν.
Έδειξαν να έχουν καλή ηγεσία-leadership και ικανότητα να προκαλούν αναστάτωση, εμποδίζοντας την πρόσβαση στο Μουσείο Book of Kells, με σημαντικό αντίκτυπο στα έσοδα του πανεπιστημίου», είπε ο καθηγητής Επίλυσης συγκρούσεων και συμφιλίωσης Brendan Ciaran Browne, συγγραφέας του Transitional (in)Justice and Enforcing the Peace on Palestine.
Ο Browne δήλωσε επίσης ότι η διοίκηση του Πανεπιστημίου πρέπει να επαινεθεί για τη συνετή συνεργασία με τους φοιτητές: «Τα αιτήματα ήταν επιτεύξιμα σε γραμμή με το BDS. Λαμβάνοντας υπόψη τη βία που ασκήθηκε σε φοιτητές και φοιτήτριες σε πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε ορισμένα μέρη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το αποτέλεσμα του Trinity υπήρξε ένα καλό παράδειγμα.
Το Πανεπιστήμιο ήταν διαυγές και προσεκτικό. ήξερε ότι η καταστολή του φοιτητικού κινήματος και του στρατοπέδου δεν θα στέκονταν καλά στον ιρλανδικό πληθυσμό”. Χάρη στην εμπειρία του στις μη συγκρουσιακές απαντήσεις σε εθνοτικές διαμαρτυρίες και εθνοπολιτικούς αποκλεισμούς, ο Abboud κατάλαβε ότι αυτή η συλλογική δράση είχε ό,τι χρειαζόταν για να πετύχει: «Ήταν στοχευμένη, στρατηγική και έφερε κοντά την πανεπιστημιακή κοινότητα.
Όταν είσαι οπλισμένος με γνώση και θέλεις να είσαι στη σωστή πλευρά της ιστορίας, η μάχη είναι εύκολη. Το υπόλοιπο συνίσταται στο να πάρεις τη διοίκηση με το μέρος σου». Στο συναίσθημα του Abboud αντήχησε εκείνο της Jagoe, η οποία παρατήρησε ότι «όταν η συνηθισμένη δραστηριότητα διακόπηκε από ριζοσπαστικές ενέργειες, το Πανεπιστήμιο επέλεξε να εμπλακεί με εποικοδομητικό και μη επιθετικό τρόπο».
Με καταγωγή από τη Νότια Αφρική, η Jagoe γνωρίζει πολύ καλά τη ριζοσπαστική δράση: ήταν εννέα ετών όταν ο Νέλσον Μαντέλα αποφυλακίστηκε. “Από παιδί ήξερα ότι η Νότια Αφρική είχε υποστεί κυρώσεις. Γνώριζα ότι η κυβέρνηση του απαρτχάιντ έκανε απεχθή πράγματα και ότι ο κόσμος τους αποδοκίμαζε», είπε «Αλλά ήμουν επίσης ένα νοτιοαφρικανικό λευκό, προστατευμένο, προνομιούχο παιδί.
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, η δασκάλα μου στα αγγλικά μας πήγε για μερικές μέρες να ακούσουμε τις ακροάσεις της Επιτροπής αλήθειας και συμφιλίωσης που γίνονταν στο δημαρχείο κοντά στο σχολείο μας. Τότε ήταν που αυτό το οποίο άκουσα-ένιωσα για τον αντίκτυπο του απαρτχάιντ στον άνθρωπο και την κοινότητα και τις συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προκάλεσε την αλλαγή σε εμένα”.
η Jagoe συχνά αναρωτιόταν αν θα ήταν αρκετά γενναία ώστε να διαδηλώσει, να πορευτεί ενάντια στο απαρτχάιντ το 1976. «Η εμπλοκή μου στις διαδηλώσεις για τη Γάζα απαιτεί πολύ λίγο θάρρος. Αλλά αυτή τη φορά έχω τη φωνή για να ενωθώ στο κίνημα αλληλεγγύης και να σταθώ δίπλα στον παλαιστινιακό λαό και τους συναδέλφους μου στον τομέα της υγείας στη Γάζα.
Ο Νέλσον Μαντέλα μας υπενθύμισε ότι η ελευθερία μας είναι πάντα συνδεδεμένη με αυτή των άλλων, και μίλησε ιδιαίτερα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης». Στα δεκαέξι χρόνια που έζησε στην Ιρλανδία, η Jagoe παρατήρησε κάποια επιφυλακτικότητα στην υποστήριξη της Παλαιστίνης, από φόβο μήπως υπάρχουν επιπτώσεις στην εξέλιξη της σταδιοδρομίας ή στην ασφάλεια της θέσης εργασίας, εάν επρόκειτο για επισφαλή συμβόλαια.
Κάποιοι συνάδελφοι την υποστήριξαν με πιο μετριοπαθή τρόπο. Ερωτηθείς σχετικά με τη διάθεση μέσα στο τμήμα της μετά τη φοιτητική κατασκήνωση του Οκτωβρίου 2023, ο Browne αστειεύτηκε: «Κάνω έκκληση στην πέμπτη τροποποίηση”.
Αναγνωρίζοντας το προνόμιο να είναι υπάλληλος αορίστου χρόνου, η Jagoe ένιωσε την ευθύνη να μιλήσει ενάντια στις αδικίες. «Ήμουν πάντα περήφανη που εργάζομαι στην Trinity. Αλλά αν οι επενδύσεις μας είναι ένας κρίκος σε έναν φράχτη που έχει σχεδιαστεί για να εμποδίζει την ελεύθερη κυκλοφορία, μια πέτρα στο τείχος του αποκλεισμού της Γάζας, τότε είναι ένας κρίκος ή μια πέτρα υπερβολής, δεν χρειάζεται.
Εάν οι επενδύσεις μας επιτρέπουν να σκοτωθεί ένα άλλο παιδί, να τραυματιστεί ένα άλλο άτομο, να βασανιστεί ή να δολοφονηθεί ένας άλλος εργαζόμενος στον τομέα της υγείας, πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να διδάσκουμε για τα δικαιώματα, την ισότητα ή την προστασία των υπηρεσιών υγείας;
Είναι πολύ εύκολο να θεωρηθούν οι επενδύσεις ή οι αγορές από προμηθευτές ως αφηρημένες, υπάρχει μια συγκεκριμένη πραγματικότητα για κάθε ευρώ που ξοδεύουμε ή επενδύουμε και για κάθε δέσμευση που νομιμοποιεί ένα καθεστώς που σκοπεύει να υπονομεύει τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια άλλων ανθρώπινων όντων”.
η Abboud – που έχει οικογένεια και ιδιοκτησία στην Παλαιστίνη – βρήκε άνεση με το να είναι μέλος του AfP. Ως παλαιστίνια που ζει στην Ιρλανδία από οκτώ χρόνια, με λύπη έμαθε ότι ο εργοδότης της ισχυρίστηκε ουδετερότητα για μια γενοκτονία κατά του ίδιου του λαού του.
«Σήμαινε ότι θα μπορούσα να βρεθώ σε μια κατάσταση όπου θα έπρεπε να δικαιολογήσω την ανθρωπιά των παλαιστινίων. Ντρεπόμουν να δουλέψω εκεί. Δεν μπορούσα να το χωνέψω, και αυτό με ώθησε να δράσω: αν επρόκειτο για κάποια άλλη Χώρα, θα είχα μιλήσει και θα υποστήριζα το δικαίωμά τους να υπάρχουν».
Εμπνευσμένος από τους φοιτητές και τους συναδέλφους σε όλη την Ιρλανδία που είναι μέρος του AfP, ο Abboud ένιωσε ότι υπήρχε μια ενιαία προσπάθεια να γίνει το Trinity ένα καλύτερο μέρος και να το καταστήσει υπόλογο με τα πρότυπα που έθεσε για τον εαυτό του.
«Συνεχίσαμε να βασιζόμαστε στη δήλωση αποστολής και τους στόχους του Πανεπιστημίου, επειδή η αποστολή του Πανεπιστημίου είναι ευθυγραμμισμένη με το BDS – αυτό δικαίως έκαναν στη Ρωσία. Αν και μπορεί να μην συμφωνώ με τον τρόπο με τον οποίο το Trinity χειρίστηκε αυτό το θέμα σε κάθε στάδιο, είμαι τώρα περήφανος που το Trinity παρουσιάζει ένα νέο μοντέλο για το πώς τα Πανεπιστήμια πρέπει να συνεργάζονται με τις φοιτήτριες και τους φοιτητές: επιτρέποντάς τους να έχουν το δικαίωμα συλλογικής δράσης.
Όταν ένα κίνημα είναι τόσο μεγάλο, σίγουρα αξίζει να ακουστεί”. Η αλληλεγγύη της Ιρλανδίας με την Παλαιστίνη δεν είναι νέα: ο Browne υπενθύμισε ότι η Ιρλανδία ήταν η πρώτη χώρα της Εε που αναγνώρισε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης όταν ιδρύθηκε το 1964.
«Η αλληλεγγύη έγινε σε μεγάλο βαθμό μέσω των ακτιβιστών της βάσης, ξεκινώντας από το αποικιακό μας παρελθόν και τη βία. Ωστόσο, δεν μπορούμε να το δούμε αυτό απλώς ως μια μετα-αποικιακή απάντηση, επειδή η Ιρλανδία εξακολουθεί να είναι πολύ διχασμένη. Η ιρλανδική ειρηνευτική διαδικασία επαινείται διεθνώς, αλλά δεν την βλέπουν στο πλαίσιο της καθημερινής πραγματικότητας».
Το μποϊκοτάζ ως έννοια και εργαλείο άμεσης δράσης έχει τις ρίζες του στην αποικισμένη Ιρλανδία, όταν ένας άγγλος πράκτορας γης ονόματι Charles Cunningham Boycott –που εργάζονταν για λογαριασμό ενός ιδιοκτήτη γης στην κομητεία Mayo, στη βορειοδυτική Ιρλανδία– αποσπούσε τεράστιες πληρωμές ενοικίων από τους ενοικιαστές. όσοι δεν μπορούσαν να πληρώσουν αντιμετωπίζονταν με τη βία.
Στη δεκαετία του 1880, γεννήθηκε ένα κίνημα όπου οι υπάλληλοι του Boycott σταμάτησαν να εργάζονται και άρχισαν να τον απομονώνουν, δίδοντας ζωή σε μια ισχυρή πολιτική αντίληψη, μια πολιτική έννοια που γνωρίζουμε σήμερα ως μποϊκοτάζ.
Ακριβώς έναν αιώνα αργότερα, το 1984, η 21χρονη ταμίας Mary Manning αρνήθηκε να διαχειριστεί ένα νοτιοαφρικανικό γκρέιπφρουτ στο Dunnes Store στο Δουβλίνο, όχι μακριά από το Trinity, ανοίγοντας το δρόμο στον ιρλανδικό ακτιβισμό κατά του απαρτχάιντ.
Η ιρλανδική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης στις 21 μαΐου. Ενώ ο Abboud πιστεύει ότι αυτή η κίνηση είναι ανεπαρκής και έρχεται πολύ αργά, ο Browne είναι πιο κυνικός: «Η ιρλανδική κυβέρνηση είναι καλή με τα λόγια, αλλά μάλλον αργή στο να παρέχει απτή αλληλεγγύη και υποστήριξη.
Ο σημερινός Taoiseach Σάιμον Χάρις-Simon Harris δήλωσε ότι είναι «αηδιασμένος» από τις ενέργειες της ισραηλινής κυβέρνησης, αλλά η κυβέρνησή του δεν εξετάζει προσεκτικά-από κοντά τις εμπορικές της συμφωνίες με το Ισραήλ.
Ωστόσο, οι ενέργειες των φοιτητών του Trinity έχουν προκαλέσει επιπτώσεις σε όλο τον ακαδημαϊκό κόσμο του ατλαντικού νησιού, καθώς κάποια άλλα πανεπιστήμια έχουν δημιουργήσει κατασκηνώσεις στις πανεπιστημιουπόλεις τους.
Εν τω μεταξύ, το συνδικάτο φοιτητών του Trinity εξακολουθεί να παλεύει για το πρόστιμο των 232.585 δολαρίων που του επιβλήθηκε, αρνούμενο μέχρι στιγμής να το πληρώσει ή να δεσμευτεί σε διαπραγματεύσεις.
Σύμφωνα με τον Μολνάρφι, «δεν πρέπει να φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας ως φοιτητές. Τα αιτήματα για την ελευθερία της πληροφόρησης έδειξαν ότι το Πανεπιστήμιο ήταν ουδέτερο σε σχέση με τη γενοκτονία. Μοιραστήκαμε αυτές τις πληροφορίες και καταφέραμε να κινητοποιήσουμε τον προφανή θυμό, χρησιμοποιώντας τον ως ευκαιρία να οργανώσουμε μια άμεση δράση».
Ο Μπεν, εν τω μεταξύ, διασχίζει διαφορετικά στην πανεπιστημιούπολη: «Υπάρχει μια αλλαγή στον τρόπο που βλέπω την πανεπιστημιούπολη μας. Δεν είναι πλέον απλώς ένα πανεπιστήμιο και ένας μονόλιθος, αλλά ένας ενεργός χώρος όπου έχουμε επηρεάσει την αλλαγή και γράψαμε ιστορία”.
*Η βραβευμένη δημοσιογράφος, Priyanka Borpjari έχει γράψει εκτενώς για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ιαπωνία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Ελ Σαλβαδόρ, την Ινδονησία και την Ινδία, είναι μια award-winning δημοσιογράφος αυτή τη στιγμή με έδρα το Δουβλίνο. Twitter/X @Pri_Borpujari.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
Comune-info
