Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Η αυλαία της σκηνής έπεσε. Από αναβολή σε αναβολή, από την Γερουσία στην Βουλή, από την τελευταία στο προεδρικό μέγαρο, με τις ανταλλαγές απόψεων και τελικά με την ψηφοφορία στις δυο εκλεγμένες συνελεύσεις, ο στόχος της άκρας Δεξιάς, των Συντηρητικών και των παρουσιαζομένων σαν μετριοπαθών μακρονιστών υιοθετήθηκε μετά από 18 μήνες διαπραγματεύσεων εξάπτοντας την περιέργεια και την ανησυχία των Γάλλων.
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο η παροχή κρατικής βοήθειας στους έχοντες ανάγκη αυτής θα γίνεται με βάση την «εθνική προτίμηση». Τα κουτσουρεμένα επιδόματα στους ξένους και οι πολιτικές επιπτώσεις του νομοσχεδίου εξετάσθηκαν από πάσης πλευράς στο μέγαρο των Ηλυσίων.
Εάν δεν ανέβαινε στο πολιτικό παλκοσένικο αυτή η παρατραβηγμένη φαρσοκωμωδία των οπορτουνιστικών βίαιων ανταλλαγών απόψεων στο κοινοβούλιο, η τηλεοπτική περίπλοκη επέμβαση του Μακρόν και η παραίτηση ενός από τους υπουργούς, τότε οι καθιερωμένες γιορτές του Δωδεκαήμερου, θα κυριαρχούσαν απολύτως της επικαιρότητος.
Η πολιτική όμως,με την χείρα βοηθείας των «εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού», υπήρξε παρούσα. Δυο γελοιογραφίες δημοσιευθείσες πριν από το βουλευτικό δήθεν «ρητορικό» μαλλιοτράβηγμα, επιβεβαιώνουν αυτή την διαπίστωση.
Η σκωπτική εβδομαδιαία εφημερίδα «Το αλυσοδεμένο Παπί» (Le Canard Enchaîné) με δυο σκαριφήματα (13-12-2023) μας υπενθυμίζει ότι η πολιτική παρουσιαζόμενη με χιουμοριστικό τρόπο ελκύει (ακόμη) το αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων.
Τα σκίτσα του σατιρικού εντύπου συμπυκνώνουν επακριβώς το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε προσφάτως ο πρόεδρος Μακρόν. Στο ένα, με αφορμή την κατ’ αρχή απόρριψη του κυβερνητικού σχεδίου μεταναστεύσεως, διακρίνουμε τον πρώτο πολίτη της χώρας να βυθίζεται σε συλλογισμούς, πιέζοντας τα μηνίγγια του και παρουσία της πρωθυπουργού κυρίας Μπόρν και του υπουργού των Εσωτερικών Νταρμανέν να αναρωτείται και να τους ερωτά: «τι μας απομένει (να κάνουμε»;), και η πρωθυπουργός να του προτείνει: «Χμ…(ίσως) τα εγκαίνια της Παναγίας των Παρισίων;».
Με μια τελετή, παρουσία του προέδρου της Δημοκρατίας για ένα πασίγνωστο ανά τον κόσμο μνημείο, ο Μακρόν ήλπιζε ότι θα μπορούσε να αποτρέψει την προσοχή του κοινού από το πολυσυζητημένο πολιτικό αδιέξοδο του.
Το καλύτερο που θα μπορούσε να ευχηθεί δεν ήταν παρά η ευαγγελική φράση«απελθέτω απ’ εμού τα ποτήριον τούτο». Στο άλλο σκίτσο, με αφορμή το σχεδιαζόμενο για τον προσεχή μήνα μήνυμα του στους Γάλλους, τον βλέπουμε να απευθύνεται σε ένα συνεργάτη και να διευκρινίζει: «Υπολογίζω να καθορίσω στους Γάλλους ένα νέο ραντεβού τον Ιανουάριο», και ο συνεργάτης να τον συμβουλεύει: «Οφείλεις να τους προτείνεις μια συνδρομή!».
Ο σκιτσογράφος μ’ αυτή την γελοιογραφία ειρωνεύεται τις συνεχείς, την μια πίσω από την άλλη, δημόσιες και εν πολλοίς βαρετές επεμβάσεις του στην τηλεόραση και καλύτερο θα ήταν να τους προτείνει να γίνουν …συνδρομητές στα τηλεοπτικά μπλα μπλά του.
Και τα δυο σκίτσα είναι εξόχως πολιτικά. Ποια ερμηνεία είναι δυνατόν να τους δώσουμε; Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η πρώτη γελοιογραφία που αναφέρεται στη απόρριψη του σχεδίου της μεταναστεύσεως δεν σήμαινε απαραιτήτως την μη αποδοχή του βασικού περιεχομένου του από τους Συντηρητικούς και από το κόμμα της Μαρίνας Λε Πέν.
Ήταν κυρίως πολιτικάντικη. Και οι δυο έχουν εκφράσει επανειλημμένως την δυσφορία τους για την παρουσία των ξένων προερχομένων κυρίως από την βορειοδυτική Αφρική και την Ασία. Απλώς με την πρώτη αρνητική ψήφο τους θέλησαν να σηματοδοτήσουν στον Μακρόν ότι θα μπορούσαν να υπερψηφίσουν το σχέδιό του εάν ήταν πιο σκληρό και να συμπορευθούν με την όλη πολιτική του στην υπηρεσία της εργοδοσίας.
Έτσι και έγινε λίγες μέρες αργότερα. Το αυτό περίπου δεν συμβαίνει και με τις αντιτιθέμενες απόψεις Σαμαρά και Μητσοτάκη;ο πρώτος απαιτεί προφυλακτικά μέτρα, επαναπροώθηση και απελάσεις των ξένων και ο δεύτερος ισχυρίζεται ότι οι αλλογενείς απολαμβάνουν όσον είναι δυνατόν ανθρωπιστικής μεταχειρίσεως.
Για αυτούς τους κυρίους, το πρόβλημα του ανταγωνισμού για φτηνά εργατικά χέρια εξατμίζεται κατά την διάρκεια αψιμαχιών για την κερκίδα. Όσον αφορά την Λε Πέν με την ρηξικέλευθη ακροδεξιά ρητορεία της σαγηνεύει τα πλήθη που είναι απογοητευμένα από τις ευκαιριακές παλινωδίες των άλλων κομμάτων και την αναποφασιστικότητά τους ενώπιον των πολλαπλών άμεσων προβλημάτων όπως η ακρίβεια ζωής, οι πενιχρές συντάξεις και προσφάτως η εφηβική και σχολική βία.
Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλες σφυγμομετρήσεις σημειώνουν την σοβαρή άνοδο του αποδιαβολοποιημένου ακροδεξιού κόμματος και την ευμενώς αποδεκτή και, σε πολλές περιπτώσεις ευχόμενη,από τους απλούς Γάλλους πολίτες παρουσία του Μπαρντέλα , διαδόχου της Λε Πέν, στην κλασσική πολιτική σκακιέρα.
Εν κατακλείδι,για τους αλλογενείς η βάση του Συντάγματος του 1793 της γαλλικής Επαναστάσεως καθορίζει: «τελικώς κάθε ξένος ο οποίος θα κρίνεται (θα αξιολογείται) από το βουλευτικό Σώμα είναι δεχούμενος στην εξάσκηση των Δικαιωμάτων του κάθε Γάλλου».
Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους….
